Morgunblaðið - 24.12.1960, Blaðsíða 4

----* ¥ *------
•„ssetd
JJOqqO J0 gBCJ
geci jag gg“ :euijg
„iBcJiai
‘UU|d BpuæJJ UUBCJ I5IJI3
ngjissÁ>[ ja<j“ :buiuiei\[
•UBpun
jstjæj untj uo ‘issotj gaui
niji[ nu;;s Bspaij gB jBijæ
uueh '!8ga>isiB gBujBS Jn
-jacj 3o gjajguBj jn buio>[
gB jba nuijs jpuæjj
¥
■„IIÍ? nBcJ Bjæ[ gB uuj
-nq J9 §a ‘ButuiBut ‘Bunu
buibs ja J3]Al“ nurajs
•„utnuoq jb gJo jpfi gjput
oas jjjæj n<j 'biq uusq
g]A JBJJO JOS BqjOJ gB
jaq Buusq 3g“ ^ujjjgojvi
Jnl4lJJIS
* ¥ *------
’niinj gB
jjts isjojj Juitaqinpua jb
-Su!puo[ssiAS ngjoq JBgis
nuiuioqs 3o bCAjj gB gJBA
SiaquopuBH 'PIBA jjis
b uinuBjBjsBq gBU Jjaq
ngjoq njsnuo Bjjnjs ij
-JJ3 -SUB[BJSEq uuauigiBA
b UBgjs jsngai go ‘buis
IJbjs b ubuibjj njsaj iraq
uias ‘uinungæiq uspun
uibjj jpCdsiEjs J;aq nqpj
‘ujgqqjBgioq jjjAj uuj
nuicq iwq JBgaq ua
•joCS gs uin
-uoq Biæj gB ngnjjæ ijaq
uias ‘ejiBq 3o Jnpmq* m
-jpS gaui sueq BiEjsBq uj
g[0I B moA uias ‘Bpuæq
epiplj eq ijjæui go un
-gjouisgepsiBAu b nssaui
Ijj ipj ‘jujeu ge gieq
uapuBH ‘BJBgioqsqBH sg!l
-njas mnCSuiJoj jb uuja
•BUUBJBSioqsqBH ÍPI3A
uga3 Bjjiaq usioiddn
jn jzneiq ‘got’T gl-i? 2ep
-sieAu y 'BSuipuaissjAs
uuBipfjsgjBq truijngBtn
-Soq jneqs ‘puei B qqaS
J0[SS3Q JB20c[ ’uubibjsbji
i ddn uinuoCs bjj bj uiaa
‘uujfíjs gjA íuA0[ } jz3«l
i nuqBjs Bddejs gB ssaq
[ij gibA JnginqjB issatj
•sjajsssQ uin
-uuoui jjjAj jnjinqo jba
uueq uiss jeq ‘jegejs pj
neq gaui [gnjj 3o jbuos
go jbuujs nuoq [JJ uijoq
jps ijjAij jnuqpCqi!^
•suisjnqjAui npCqs J
suBq uinuuoui uepun Jsb
-uioq gB jsqoj 3o ‘eueq [;j
Tgjeq jpx JnuiipCqnA.
•gjA gojs sueq ijBjseq uias
‘lumqiA } ipuei bu g»
sueq uinuuoui So Jajssao
jsqoj uinpuiuineu ga]/\[
•uinuis
BgUBJ JB IJSSIUI J0[SS3O
3o uinjgas uinnnj jjjAj
uibjjb gjsjqs uuijnjeg
•jBAjp 3o uujs BSoq gaiu
PUBl I Sí5!5!0!3 Tb3 uubi|
SI
VKNVNHVa HQidSiiTI
VNNVNHVH NQHS3H
oz
4
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BA.RNANNA
2»
Þessu til áréttingar greip hann tvo heijarmikla
rekadrumba.
og Geira skorti sjaldan
verkefni.
Eins og venjulega
lögðu þeir fyrst leið sína
niður í fjöru. Fjaran
Kafði sérstakt aðdráttar-
afl. Þar lék aldan við
sandinn, margglyttur og
ígulker leyndust í poll-
um milli steina, skeljar
og kufungar í þarabrík-
inni við fjöruborðið. Ekki
mátti gleyma rekanum.
Alls konar undarlegir
hlutir bárust að landi.
Kannski mundu þeir
finna flöskuskeyti, eða
eitthvað álíka merkilegt,
innan um brakið og reka
keflin, sem lágu á víð og
dreif um fjöruna.
Grímsi og Geiri hlupu
léttilega beinustu leið
niður á sandinn. Þeir
skemmtu sér góða stund
við að hlaupa eftir öld-
unni í útsoginu og forða
sér síðan eins og fætur
toguðu upp í sandinn,
þegar aldan féll aftur að
landi. Auðvitað kom ekki
til mála að hopa af
hólmi fyrr en á síðustu
stundu, enda fór oft svo,
að sjórinn gaf þeim dug-
lega ódrepu og skvetti á
þá löðrinu, svo þeir urðu
holdvotir upp að mitti.
Þegar þeir fóstbræðurn
ir höfðu góða stund
skemmt sér við þennan
leik, lögðu þeir upp í
sína venjulegu eftirlits-
ferð um fjöruna. Þeir
spörkuðu af rælni í nokkr
ar ryðgaðar blikkdósir
og æfðu sig á að hitta í
mark, með því að kasta
smásteinum í tómar
flöskur og netakúlur, sem
á vegi þeirra urðu. Það
leit ekki út fyrir, að þeir
mundu finna neitt merki
legt í þetta sinn. Það, sem
mest bar á í fjörunni, var
spýtnabrakið, sem lá um
allt og enginn hirti leng-
ur um að tína, síðan raf
magnið kom í þorpið og
gömlu eldavélarnar lögð
ust niður.
Allt í einu nam Geiri
staðar: „Veiztu, hvað við
gerum við allar þessar
spýtur “, spurði hann.
„Spýturnar“, hváði
Grímsi, „hvað ættum við
svo sem að gera við
þær?“ Andlitið á Grímsa
varð að einu spurningar-
merki. Hann var oft dá-
lítið seinn að átta sig en
lét aftur á móti hendur
standa fram úr ermum
þegar á hólminn var kom
ið.
„Við skulum nota þær
í brennu. Stóra, stóra
jólabrennu, þá stærstu,
j sem nokkru sinni hefur
verið hlaðin í Hamars-
vík“.
Grímsi tókst allur 4
loft. „Það verður gaman“,
sagði hann, „ei»»um við
ekki að byrja að tína
strax?“ Þessu til árétt-
ingar greip hann tvo helj
armikla rekadrumba, sitt
undir hvora hönd, og bjó
sig til að skálma með þá
upp úr fjörunni.
Geiri stóð kyrr og klór-
aði sér bak við eyrað.
Hann var ennþá niður-
sokkinn í að hugsa um
brennuna. „Við höfum
hana uppi á Sjónarhól",
sagði hann, „þaðan sést
yfir allt plássið“.
Grímsi varð svo hissa,
að hann lét drumbana
falla. „Ertu vitlaus!
Runki gamli mundi drepa
okkur“.
Runki var gamall sjó-
maður, sem bjó einn í
kofaskrifli, er stóð undir
háum hól í hraunjaðrm-

Eg læri aldrei að binda þenn-
an hnút.

V )
C
Lokað í snatrL
Hræðileg kurteisi!
— Það er ekki hægt að hemja bðrn-
in, síðan allir fóru að tala um geim-
ferðir.