Morgunblaðið - 10.01.1961, Side 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 10. janúar 1961
.Ceikdómararnir létu auðvitað
ekki fara fram hjá sér það, sem
lá í augum uppi. í Colorado
Springs las ég: „Ungfrú Barry-
more var eitthvað óstyrk á fót-
unum, en hefði hún ekki verið
það, þá hefði hún verið dásam-
leg“.
— Bob, sagði ég. — Þetta get
ur ekki gengið. Við þurfum að
fara að gæta okkar . . .
Og svo reyndum við að stilla
okkur.
Þegar við komum aftur til
New York, kom mamma til
skjalanna. Hún bauð okkur í
te. Við komum og hittum þar
óvsentan gest. Það var bróðir
Bobs, Dr. Ross Wilcox, læknir,
sem vann við sjúkrahús í borg
inni og bjó þar. Eg fann alveg á
mér, hversvegna hann var þarna
kominn. Mamma hefði ekki getað
boðið honum til annars en þess
að Ieika Macbeth móti frú Mac-
beth. Sjálf var hún í hvítum
kjól, sem dróst við gólfið, og
aldrei hafði ég séð hana líkari
dýrlingi, með dökk augu og föla
hörundslitinn, sem í seinni tíð
var orðinn fölari en áður og
gaf greinilega til kynna, að hún
væri sjúk. En svo fór hún, yfir
teinu og kökunum, að skamma
Bob, að bróður hans áheyrandi.
Hún sagði, að hann lifði á mér.
Við byggjum saman, opinber-
lega, og blygðunarlaust. Svo
drykkjum við of mikið. Þetta
væri til háborinnar skammar!
Ross, sem hafði ekki búizt við
neinu þessu líku, sat þögull og
vandræðalegur meðan mamma
lét dæluna ganga. En þá tók Bob
til máls, og ég hafði aldrei heyrt
hann svo hvassan. — Michael,
sagði hann, — þú varst einu
sinni gift manni, sem hét Leonard
Thomas. Að allra dómi var hann
heiðarlegur ágætismaður. Hann
fór á vígvöllinn. En ekki var
hann fyrr kominn út úr borginni
en þú fórst að halda við John
Barrymore. Og svo dirfistu að
vanda um við okkur!
Svo sneri hann sér að mér.
— Eigum við að fara, Diana?
Og ég svaraði: — Jú, elskan.
Við stóðum upp og fórum.
I marga daga eftir þessa sennu,
hringdi mamma mig upp, en ég
vildi ekkí tala við hana. En þeg
ar vika var liðin, fór ég samt
til hennar og við sættumst. Eng
inn hafði áður þorað að svara
henni svona uppi. Eg var hreyk
in af Bob.
Drykkjuskaþurinn er viðsjáll.
Hann læðist að manni, smátt og
smátt. Ég get ekki munað,
hvorki upp á dag né mán-
uð, hvenær þessi samkvæmis-
drykkjuskapur minn fór yfir
strikið. Þegar ég var í Holly-
wood og feram fjarverandi,
drakk ég eins og svampur. Með-
an ég var með John Howard,
jafnaði ég mig nokkuð. Ég var
á einkonar faeilsukúr, fór út á
tennisvöllinn klukkan átta á
morgnana og þóttist maður að
meiri. En einstöku sinnum drakk
ég. Mér var orðið það ljóst, að
hr. Howard var ekki maður
fyrir mig, en ég var of stolt til
að kannast við það. Eina skiptið,
sem við fórum á fylilíri saman,
lentum við í lögreglunni — og
blöðunum. Það þótti mér afleitt.
Drykkjuskapurinn hafði gert
pabba viðkvæman og herskáan
á víxl. Líklega var þessu svipað
farið um mig. Og ég var að
kynnast sjálfri mér betur. Það
voru leiðindin, sem ráku mig á
vit flöskunnar. Leiðindi og
löngunin til þess að hugsa ekki
um morgundaginn.
En nú, þegar ég var með Bob
Wilcox, sem ég elskaði, varð
ofurlítil breyting á drykkjusið-
unum hjá mér. Langtímum sam-
an hafði hvorugt okkar vinnu.
En þegóir við höfðum hana, var
það ég, sem var ráðin og setti þá
jafnan upp, að hann fengi aðal-
karlmannshlutverkið. Þeir sem
sóttust eftir Barrymore, urðu að
taka Wilcox með.
Þetta sárleiddist honum og
var aðalorsökin til drykkju-
skapar hans.
Ég hafði aldrei drukkið að
morgni dags. Morgunverðurinn
minn — sama, hversu framorðið
var orðið — var ekki annað en
kaffi, en Bob drakk viskí í
svörtu kaffi.
Þrem tímum seinna, eða svo,
fengum við okkur aftur kaffi.
Þá fékk ég mér viskí til smekk-
bætis, en Bob eintómt viskí.
En svo var það einn morgun,
að ég hellti viskíi í bollana okk-
ar beggja.
Og loksins, einn morgun, greip
ég sjálfa mig í því að hella í
mig óblönduðu viskíi, án þess að
bíða eftir að kaffið yrði tilbúið.
Þessi morgundrykkja var það
versta; það veit ég nú. Stundum
þegar ég átti að hitta fínu kunn-
ingjana í hádegisverð á ein-
hverjum fínum stað, var ég far-
in að drekka klukkustundum
fyrir matartíma. Ég vissi, að ég
fengi vermút á undan mat, en
ég bætti einum klukkutíma
framan við. Þegar ég lít um öxl,
get ég ekki fundið neina ástæðu
til þess arna og heldur enga af-
sökun. Ekki þurfti ég þess til
að skerpa gáfurnar eða hug-
rekkið, og um þessar mundir
þurfti ég þess heldur ekki til
að eyða timburmönnum. Ég
'þurfti þess sem sagt ekki, en
gerði það samt.
Einhverntíma reyndi ég að
skýra þetta þannig, að þetta
væri kameljónið í mér. Ég tæki
á mig lit umhverfisins, sem svo
auðvitað breyttist með breyttu
umhverfi. í Holilywood hafði ég
ekki einungis klætt mig í ýmsa
liti, allt eftir því, hvaða mann
ég átti stefnumót við, heldur
gjörbreytti ég allri persónu
minni í þökkabót. Það var eins
og mig langaði til að verða eitt
með þeim — endurskin af þeim.
Ég reykti þeirra tegund af
vindlingum, las þeirra tegund af
bókum, át uppáhaldsmatinn
þeirra og hermdi jafnvel eftir
talsmáta þeirra. Þegar Bob Wil-
cox kom í náttfötum og bað-
sloppi, fram í búrið að morgni
og greip um vodkaflösku, til að
hella í glas handa sér og sagði:
— Æ, kannske ég fái einn af
þessu líka, til að vakna, þá var
ég til með að segja: — Gefðu
mér einn líka. Ekki af því að
mig langaði neitt í vodka. Hefði
Bob fengið sér mjóik eða appel-
sínusafa hefði ég sagt á sama
hátt: Gefðu mér einn líka.
Ég var alltaf kvenhlutinn af
hverjum manni, sem ég elskaði.
Kannske var þetta bara mín að-
ferð til að elska.
Við Bob ferðuðumst sumarið
1948 með „Philadelphia Story“,
og ég var í hlutverki Katherine
Hepburn, en Bob í hlutverki
Van Heflins. Þegar við komum
aftur til New York, fengum við
ekkert að gera.
Það var farið að fjara í pyngj-
unni hjá mér. Við leigðum okk-
ur ódýrari íbúð, tveggja her-
foergja, uppi yfir matsöluhúsi í
52. götu Austur. Þetta var svo
sem nógu fallegur staður á papp
írnum, en í raun og veru var
ekker gott við hann nema stig-
inn, sem var þrettán þrep og lá
frá herbergjunum okkar niður í
eldhúsið. Nú var ekkert eftir af
því, sem ég hafði erft eftir Rofo-
in og þetta fárra vikna sumar-
kaup var ekki lengi að fara. Ég
fór að taka lán út á lífrentu,
sem pabbi hafði keypt handa
mér. Af henni hafði ég fengið
fimm hundruð dali á mánuði,
árum saman. En nú var mér
sagt, að ég myndi fá útborgaða
tuttugu og fimm þúsund dali
þegar ég yrði þrítug — en þang
að til voru enn rúm tvö ár. Ég
tók því stöðugt lán, en í hvert
skipti varð mamma að rita sam-
þykki sitt á umsóknina, og þær
ferðir voru mér hreinasta eld-
raun.
Þegar við nú höfðum ekki ann
að að gera en skrölta inni í þess
ari íbúð okkar, var engin furða
þótt flaskan tæki við stjórninni
Bob reyndi hvað eftir annað að
fá hlutverk á Broadway, en ár-
angurslaust, þar sem drykkju-
skapur hans var á almanna vit-
orði. Og svo reyndi hann að
drekkja þessari auðmýkingu
sinni í viskíi. — Ég get ekki alið
önn fyrir þér, eins og heiðvrður
maður ætti að gera, var hann
vanur að kveina í örvæntingar-
tón. — Þetta máttu ekki segja,
elskan, sagði ég oftast. — Svona
máttu ekki hugsa. Allt og sumt,
sem þú þarft, er að fá tækifæri,
og þá kemur hitt af sjálfu sér.
Vitanlega þurfti hann aura, til
þess að kaupa sér hitt og þetta
smávegis, og skammaðist sín
fyrir að leita til mín. Ég kom
upp bankareikningi á hans nafni.
Hann varð mjög hrærður. —
Þessu skal ég ekki gleyma,
Muzzy, sagði hann og notaði
uppáhalds gælunafnið sitt. — Ég
skal bæta þér það upp aftur.
— Vitanlega gerirðu það, elskan,
sagði ég. — Hugsaðu þér bara,
að þetta sé lán.
Við urðum bæði mjög fegin,
þegar umboðsmaður nokkur
stakk upp á því, sem hann kall-
aði „Barrymore á öldum jós-
vakans“, en það var útvarps-
leikur, sem átti að vera einu
sinni á viku, og ég átti að fara
þar með dramatísk leikatriði og
Bob að leika aðalhlutverk karl-
mannsins á móti mér. Þetta voru
atriði úr ævi frægra kvenna, svo
sem Kleópötru, Maríu Anotoin-
ette, Charlottu, keisaraynju í
Mexico. Af nógu efni var að
taka, svo að ég fór að vona, að
þarna væri um framtíðaratvinnu
að ræða.
Við ætluðum bæði að skapa
okkur nýja framtíð. En svo próf
aði leikstjórinn Bob og komst að
þeirri niðurstöðu, að hann ætti
heldur að taka Arnold Moss,
sem var leiknari í því að skapa
12000 VÍNNINGAR Á ÁRIJ
30 KRÓNUR MIÐINN
— Ég vildi gjarnan tala við
Hunt McClune!
— Farðu í biðröðina .. Það | —
eru margir, sem vilja hitta hann! Uglu
Allt í lagi, láttu Hvítu | kjötsbita og komdu honum héð-
fá hveitipoka og svína-|an .... Næsti!
útlenzkumælandi persónur. Bob
tók sér þetta afskaplega nærri,
sem hvert annað hnefahögg og
móðgun við persónu sína. Með
talsverðum tilkostnaði útbjó ég
heila sýningu og fór með hana
til Bill Paley, forstjóra CBS.
Bill var vingjarnlegur, en varð
að vísa henni á bug. Éngin ein
manneskja gæti með góðum ár-
angri leikið svo mörg hlutverk,
var álit CBS.
Ég gat heldur ekki selt þetta
annarsstaðar.
Og svo drukkum við og biðum
eftir atvinnunni, sem aldrei
kom.
XXIV.
Ég varð agndofa við fréttirn-
ar, sem mér bárust frá mömmu.
Læknarnir við Minningarspítal- ,
ann höfðu nú loksins fundið á-
stæðuna til þessarar þreytu
hennar. Hvítblæði. — Vitanlega
er þetta hringavitleysa í þeim,
sagði hún og hnykkti höfði. En
þegar hún fór, var ég úrvinda.
Þetta var sama sem krabbi í
'blóðfrumunum, og var ólækn-
andi.
Ég hringdi til frægs krabba-
meinssérfræðings, sem hún
hafði nafngreint við mig. Jú,
sagði hann, það var víst engum
vafa bundið. Og hún vildi alls
ekki láta gera neitt við því.
SHÍItvarpiö
Þriðjudagur 10. janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.15 ,,Við vinnuna“: Tónleikar.
14.40 ,,Við sem heima sitjum". Svava
Jakosdóttir hefur umsjón með
höndum).
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Tónlistartími barnanna: Jón G.
Þórarinsson söngkennari stjórnar.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Daglegt mál (Óskar Halldórsson
cand. mag).
20.05 Erindi: Ævintýramaður á Skál-
holtsstóli (Björn Þorsteinsson,
sagnf ræðingur).
20.35 Frá tónleikum Sovétlistamanna I
Þjóðleikhúsinu í nóvember sl.:
Rafaíl Sobolevskí leikur á fiðlu
og Valentína Klepatskaja syng-
ur. Við píanóið: Évgenía Kalin-
kovitskaja.
21.20 Upplestur: „Gamli-Rauður“, smá
saga eftir Jóhann Hjaltason
(Valdimar Lárusson leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Um fiskinn: Thorolf Smith ræðir
við menn um ísun á fiski.
22.30 í léttum tón: Þýzkir söngvarar
og hljómsveitir flytja lög úr ýms
um óperettum.
23.00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 11. Janúar
8.00 Morgunútvarp. — Bæn (Séra
Jón Auðuns dómprófastur). —
8.05 Morgunleikfimi. — 8.15 Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35 Tón
leikar. — 9.10 Veðurfregnir. —
9.20 Tónleikar. —
12.00 Hádegisútvarp.
(12.25 Fréttir og tilkynningar).
12.50 „Við vinnuna“: Tónleikar. —
15.00 Miðdegisútvarp: Fréttir. — 15.05
Tónleikar. — 16.00 Fréttir og til-
kynningar — 16.05 Tónleikar.
18.00 Útvarpssaga barnanna: Ný saga:
„Átta börn og amma þeirra 1
skóginum“ eftir Önnu Cath. West
ly; I Stefán Sigurðsson kennari
þýðir og les.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Anna Karenina: Framhaldsleik-
rit eftir Leo Tolstoj og Oldfield
Box, X kafli. Þýðandi Áslaug
Árnadóttir. — Leikstjóri: Lárus
Pálsson: Leikendur: Helga Val-
týsdóttir, Rúrik Haraldsson, Her-
dís Þorvaldsdóttir, Ævar Kvar-
an, Kristín Anna Þórarinsdóttir,
Jón Sigurbjörnsson, Stefán Thors o.fl.
20.30 Einleikur á fiðlu: Tomas Magyar
leikur vinsæl lög.
20.50 Vettvangur raunvísindanna: Örn
ólfur Thorlacius fil. kand. kynn-
ir starfsemi iðnaðardeildar At-
vinnudeildar Háskólans með við-
tölum við Jóhann Jakobsson o.
fl.
21.10 Píanótónleikar: Ketill Ingólfsson
leikur sónötu í g-moll op. 22 eft-
ir Schumann.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn Lúk-
as“ etftir Taylor Caldwell. Ragn-
heiður Hafstein. XXVII. lestur.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Ferðaminningar eftir Sigurð
Benediktsson (Baldvin Halldórs-
son leikari flytur).
22.30 Djassþáttur í umsjá Jóns Múla
Árnasonar.
23.00 Dagskrárlok