Morgunblaðið - 24.12.1961, Síða 8

ífgriBjq eja BUBtSnj
Sia uinSta ua ‘Bf“
'\ - ie
misq n; uinSnc umSatiBA
X« jiat 3o uuiingBui igges
‘„in>[!.i ja ‘angog ja uias
§s ge ‘;>[>t3 nq ;zi3A“
'UBUO>( IgB
dJBApuB ‘„uitgf uin gnejq
gB>(BqXu utnunujoq gr;s3
gBjaS oq giA uingjaq ‘geq
uinun3uitJJ!t9fus Bja3 gB
ssaq gBjs t giujoq jqsajq
nu uingjaq giA ja“
•uinuiuæui
BJJ UBJO J4fs fjætqqBq
uibjj ngnqoAq jiaq !gai3
Ttnqiui aAq jb ‘b ngnjsntq
3o ‘uinuofus uinjtAq j uin
ngndUoq jiaq giujaAq ‘b
ejjoq gB giA jas njuiuiaqs
uiujoq So ‘giddiuq
-ujo>x uin guijq JtgBtS ji
ujBtSnjBtus nSntj jeq ‘nuT
b giuiæpiqjj ua ‘BjA'p
UBUUT UIjqæjBJ JBA ‘UI
Saui uinuiq nutjoq i ug
•b3bui ubSubas
gaui uinuSuiuuajjeqs
i ijn uin nSntj jiujBtSnj
ua ‘jBfqqifjp 3o jbjbui jba
gSæuS uias jeq ‘goqejsaS
80 ptBqBtof jSatJBUsnBJ
JBA nUIJjasSIBgp B>fTJ y
BJ9A gB gJBA OAS 8q
'uuipupq
TgBjp;ou „igiA Jnqqo
JBSUfUJIJpfUS B'uioq gBAJI
•jjo3 3o jjiaj as gijofq
-Bipf ge uin gas 3o buub
19? I!í 8e>LBCl -inja3 n<j“
‘„8!A
So suia jigedeqs !gn3
je nja jiujBSuftjjtjofus
So ‘geq ma JijefS sgn3“
‘uBuoq fgedJBApuB „BfSas
Ptqa rtj’jeuT Bjjatj‘*
„iíPUfqfAq snBj
-jbibs JfjiCj uinjofS sgn3
jaui bjj ejseq ge !qqo
!jbj Sa gB oq ‘Bgæj
gB euunrui b3jbui nSgu
iqqa 3a !JOH“ 'uufpugq
-stBgp fgSes ‘,,ngf394“
•(jnddaqs 8 — ’
Buunj t) uinuunj gj ifBS
nq ua ‘uufs uufjnqe i uin
ddaqs g—g Buiau !qqa uui
puoqnSwjBfq jfes juibs 3o
‘gfqeq B fddfuqujoq jjas
neq bjbu jeq ‘nufjoq ge
jfjA eujeq njjft ua ‘ep“
uui
-pupq qojjnpua „\3a f3as
‘jAp b fuja Jqqa !JOH“
•„nq i unssatq jfjæj
ged ge ‘uin ssfA ja 3a 3o
‘19f jaAq j;jáj geq Jja3 jb
JtfB uinjoq gfa ua ‘ep“
•uufpupq fg3es ‘,,iAq
b fuja ;q,qa joq 3a“
„iJBUIBtpf
UUfS f BJ JfUJBSufIJfJ9fUS
ge ctas ‘fddfuqujoq jjfa jn
Bfjas fqqa nu njffA“ ‘uu;s
uufuueui gtA suepugq
siBgg ejsBqij Buoq fgSes
„uupu fg^S ‘ngjÁ3H“
•uintgC
gB gfuioq So JnjaA jba
nu gB TAq ‘geq b B[jsqs
j jsfg3et uuugfus 3o
si b jba gfujeyj ‘Jæqjo>t
uuia suiage jba ufSaui um
-ufq ua ‘uinjngg uinSjpui
gaui gSSiCq jojs jba gi
-ujba gfa ufSaui uinjgQ
r „ÓBgæj ge Buunui eSietu nSou iqqa Sa ij3h“
jngo6 0S uueu euiðu
'jn>iu J0 uui6ug
isnjpdoj, SDIID2P2
'' -neinejj i uueq ijqiots 3o uueq t igesjai3
uufinpunq ge ‘iqqa uuej 3o jngeujos iba iSioh
•pfus
uinjtAq 3o ijnet nusiA
jb nfSuÁp i uAq eieq
9t uuBq ‘mjæj b epuejs
ge iqqa Tgeqjo uueq
ug -UBdnfp siajaui uias
oas buiou fqqa aqsuueq
‘gmqs Bga njoq j jn
-B!u 8!JJ°P !8JBq uubh
•jnjBtjfttiCq iiaj uueq sqot
Ifj jeq ‘bSubS So bSubS
‘b3ub3 gB uibjjb Bieq
jtaq uubh 'Jbuibjj gn
qqou JSBJJ9 gB [fj pAujef
ef BsSnq ge jfj injjAajq
jo jba uueq ‘ufjioq jba
UBtsgæJH 'itfSuaSujaAS
So sufa uinjsæu ‘gBjs
jb uueq jsgjp Jnjjy
■jnjæj b fJipjq 3o uos
uieg B uufptaj i uueq fgB
Soj iæu fjBJf) ‘jjBp 3o jpj
-efjj uin fgBSBjq uubh Mn
ppBjs iiæA uueq JBAq ‘uin
puXuiSnq fqqo uueq Igjeq
sqot 3o ‘uinjje uinup
i jBuunjoS fgBjfaf uubjí
•Bueq gfpunj fSiævq uueq
jb3 nu ua njoSieSpqs
JfJJB bjbj ge fJJB uubh
'UIBJJB
jfaq 3o uinuoq b uujptaj i
f>fBj qpj fS.aH ‘BJjaq su;q
tfj JsfjjjCaiq JtfB 3o injje
jas uosuiBg Igeifqs b<j
'BJjaq
geq iba !qqa fsu — ‘in
-jjb enus gB 3o ‘Bpieq ge
fqqa uueq Igioq uiejjy
*TpUB>Ifq 30 UUTgBJO ‘iiiC^
uueq gpjs uioqJBpunjs
•uueq
tun njæs unos ‘infuiCjoj 3o
JBSnBip niæA jeuuni So
aij ‘mjnq ge jas BpuiCui
-i uueq j0f UBfsgæjq
3o JfjjæA JBtt! So ifojj,
uin jJÁaq fgjeq uueq uias
‘uinuoq JfJiCj ddn JtfB
jsfgBfjfj rrjq 'uueq BdiCafg
gB ufnqngfai jba uias
‘efqsojjp fpuBuSg ipjs So
sufa uueq sfjiaAquin Sfaj
uufinSpqs 'ppoj UfSfa
buts gfa inppæjq .‘jjpfqs
ujef fgBuSeq ua ‘uueq !ge
tieq ‘„uosuibs ‘uosuieS“
’Sis B3nqjt
jjC ge Bfjæ uBjiCaiq jsuubj:
uinuoq gB ‘BUBUiUfa 3o
inppæiq oas giBA iSiajj
•BJta ge jba uueq uias
‘jAp jioAqtfa Ega ejaq g^s
uueq fgJBq jSBSjiEfs uui
-Spyi j uuf fjjaids Bgjeq
e jjBAq 3o JiaS jjeq ddn
qej uosuibs ’unjq j B[ij
•ppoj uiSia euis giA mppæjq |
‘jjofqsujef igeuSeq ua ‘uueq igeneq ‘,,uosuies“
v;///
6
VNNVNHva Noasaa
VNNVNHva Noasaa

8
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
25
A B C J, c W t : Vz :v
D E F M# y • • K • O y:
G H l P* Rm s» Æ: •:ö

inn annar en þú og hinir meðlimir
leynifélagsins geta skilið, hvað í bréf-
in'. stendur!
A ~—(j N = 0/ V* Ll
Hérna sjáið þið til frekari skýr-
ingar, hvernig nokkrir stafir líta út.
Og nú getið þið um jólin æft ykkur
í að skrifa allskonar dulmál og leyni-
letur og sent félögum ykkar skemmti-
leg bréf:
/r u OUHULUEJ
Síðhærður og uppfenntur hundur kom hlaupandl
heim, túnið.
Æ hvað hann var
þreyttur. Bezt að mega
hvíia sig og sofa, sofa.
Helgi hafði dregið Sam
son með sér niður í skurð
inn. Hann kannaði um-
hverfið svolítið með því
að þefa í ýmsar áttir og
róta I laufinu, hoppaði
upp á bakkann og niður
aftur, þar sem hann stóð
ýlfrandi og ráðalaus
frammi fyrir herra sín-
um.
En Helgi var sofnaður.
Hann fann alls ekki að
hundurinn glefsaði í fötin
á honum og sleikti á hon
um andlitið áður en hann
yfirgaf skurðinn og hvarf
inn í skóginn.
★
Þegar Jens Knútsson
kom inn úr fjósinu,
spurði kona hans:
„Er Helgi ekki með
þér?“
„Helgi, er hann ekki
inni?“, svaraði óðalsbónd
inn undrandi.
Þeim varð báðum hverft
við. Vinnumaðurinn og
vinnukonan voru spurð,
en hvorugt þeirra hafði
séð drenginn siðustu tvo
tímana.
Það var kallað á Helga
bæði úti og inni. Ekkert
svar. Jens og vinnumað-
urinn kveiktu á ljósker-
um, og fóru út að leita.
„Gáið þið í hlöðuna",
sagði móðir Helga, „ef til
vilí hefur hann sofnað
þar“.
Jens Knútsson fór inn
í hlöðuna, hann fann
drenginn ekki, en sá, að
hlerinn var opinn og þá
þóttist hann skilja, hvern
ig í öllu lá. Hann kallaði
á vinnumanninn og báðir
fóru þeir út í óveðrið með
logandi ljósker, en ný-
snævið hafði máð út öll
spor.
Allir voru gripnir
kvíða. Mamma Helga
‘hljóp frá húsinu út á
hlað, hringinn í kring um
húsagarðinn og inn aftur.
Loks s' hún glampa af
ljósi úti í hríðinni.
Það var vinnumaðurinn
að koma. Hann hafði gef-
ist upp á leitinni. —
Skömmu síðar kom Jens
Knútsson sjálfur. Honum
hafði ekki heldur tekizt
að finna nokkur spor eft-
ir þá félaga.
Öll stóðu þau nú á hlað
inu og vissu ekki, hvað
gera skyldi. Vinnumaður
inn lagði til, að lögregl-
unni yrði gert aðvart. Já,
það var sjálfsagt ekki um
annað að gera.
1 þeim svifum kom síð
hærður og uppfenntur
hundur hlaupandi heim
túnið. Tungan lafði út úr
gininu og heitur anda-
drátturinn stóð frá hon-
um eins og þoka í köldu
loftinu. Það var Samson,
„Voff, voff“, gelti hann
og hljóp spottakorn til
baka. Konan kallaði á
hann en Samson vildi
ekki fara alveg til henn-
ar. Ýlfrandi og geltandi
hélt hann sig í dálítilli
fjarlægð. „Ég hugsa, að
hann vilji fá okkur til að
koma með sér“, sagði kon
an. og hún hafði á réttu
að standa. Þegar þau eltu
hann, hljóp hann ákafur
á undan, en sneri óþolin-
móður við og kom á móti
þeim, þegar honum
fannst þau fara of hægt,
Spölkorn inni í skógin-
um nam Samson staðar
við uppþornaðan skurð,
Jens Knútsson fór niður
í hann, og í ljósbjarman-
um. sá. hann litla flótta.
manninn, þar sem hann