Morgunblaðið - 12.01.1962, Blaðsíða 12

12
MORCl’NTtT4T)IÐ
Föst”rfa«rur 12 ianúar 1962
Ú tflutningsfyrirtœki
vantar hið fyrsta traustan skrifstofumann, helzt
með nokkra reynslu. Enskukunnátta skilyrði. —
Tilboð sendist afgr. Mbl. merkt: „7658“.
'bbbbbbbbbbbbbtbbbtabbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbbb
Nýkomið
Baðherbergisskápar
Handklæða-slár og hengi
eins og þriggja arma
yggingavörur h.f.
Siml 55697
Lougoveg 178
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
b
,b
Lokað
eftir hádegi í dag vegna jarðarfarar.
Raf^eymahle&slan
Síðumúla 21.
Maðurinn minn
GÍSLI JÓN GÍSLASON
frá Gullhúsá,
er lézt 6. jan. verður jarðsunginn frá Akranesskirkju
laugardaginn 13 jan. kl. 2 e.h.
Guðmundína Ingimundardóttir.
Minningarathöfn um
ÚLh’AR JÓNSSON
lækni,
fer fram í Dómkirkjunni föstudaginn 12. janúar
kl. 3 e.h.
Guðný Ámundadóttir og börn.
Jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
HALLDÓRU HALLDÓRSDÓTTUR
frá Valdastöðum,
fer fram laugardaginn 13 þ.m. og hefst með kveðjuat-
höfn í Fossvogskirkju kl. 10,30 f.h. — Kveðjuathöfninni
verður útvarpað. — Síðan verður jarðsungið frá Reyni-
vallakirkju kl. 13,30 e.h. — Hópferðabifreiðar verður
til staðar hjá Fossvogskirkju, fyrir þá sem vilja fara til
Reynivaliakirkju. — Þeir, sem vilja minnast hinnar
látnu, eru minntir á minnmgarsjóð Þorkels Guðmunds-
sonar.
Börn,tengdabörn og barnabörn
Ég þakka hjartanlega TJ ngmennafélagi Njarðvíkur og
öllum þeim sem ióku þátt í þeirri höfðinglegu gjöf, sem
mér var færð. — Guð blessi ykkur öll.
Bjarney Guðjónsdóttir,
Borgarveg 19, Ytri Njarðvík.
Hjartanlegar þakkir fyrir auðsýnda vinsemd og samúð
við fráfall og útför systur okkar
REBEKKU HJÖRTÞÓRSDÓTTUR
ída Hjörtþórsdóttir, Emilía Skagfjörð,
Lúðvík Hjörtþórsson.
Hjartans þakkir til allra þeirra fjær og nær, sem
sýnt hafa samúð og vináttu við fráfall og jarðarför
sonar okkar,
ÓSKAIíS BJARNASONAR
Hveragerði
Guðrún Guðmundsdóttir,
Bjarni Tómasson
og börn.
Þakka innilega auðsýnda samúð og hlýhug, sem okk-
ur ættingjum var sýnd við útför föður míns,
ÓSKARS G. JÓHANNSSONAR
Sólvallagötu 3
Björn Jóhann Óskarsson
Úlfar Jónsson læknir
SÚ HARMAFREGN barst hingað
til lands síðari hluta nóvember
mánaðar, að Úlfar Jónsson hefði
orðið bráðkvaddur suður á
Míami í Bandaríkjunum. Þessi
fregn setti mig hljóðan og þeg-
ar frá liðu stundir fóru ýmsar
löngu gleymdar svipmyndir af
honum að birtast, eins og gamalli
myndabók væri flett.
Kunningsskapur okkar hófst
um 10 ára aldur. Við áttum þá
heima á sömu slóðum í Vestur-
bænum, en Úlfar var sonur
Jakobínu og Jóns Björnssonar
kaupmanns. Lékum við okkur
þar með nágrönnunum, rennd-
um okkur á sleðum, vorum í
boltaleik, fórum út í Örfirisey
til að leika okkur í fjörunni,
fórum í skeljastríð og veiddum
marflær, ufsa og önnur sjávar-
dýr. í leikjunum var hann mjög
röskur, enda sterkur og þrótt-
mikill og vildi vera þar sem
mest reyndi á. En furðuverk
fjörunnar vildi hann skoða gaum
gæfilega, fiskarnir og skeljarnar
voru opnaðar. líffærin skoðuð og
síðan lesið um þýðingu þeirra
og starfsemi.
Þá kom fermingin. Úlfar stóð
fyrir framan prestinn í Dómkirkj
unni með sálmabókina í hend-
inni, stór þreklega- og fallega
vaxinn, Ijóshærður og bláeyg-
ur og bjartur yfirlitum. Mér
fannst hann þá bera af flestum
þeim mannsefnum. er á kirkju-
gólfinu stóðu þann daginn.
Um þetta leyti hófst skólagang-
an fyrir alvöru. Farið var snemma
á fætur á morgnana og setið
lengi dags í skólanum, Bernsku-
leikirnir breyttust í gönguferð-
ir um bæinn og farið var að
ræða vandamál líðandi stund-
ar og undur veraldarinnar af
mikilli speki og óskeikulleik.
Úlfar stóð vel að vígi í þeim um
ræðum, vegna þess að hann var
mjög bókhneigður og má segja
að hann læsi hverja bók, er hann
komst yfir og þær voru margar
og efnið margvíslegt Meðan við
félagar hans vorum að stauta
okkur fram úr Geirsbók í
Menntaskólanum, las hann
hverja bókina af annarri á
dönsku og ensku og brátt bætt-
ist þýzkan við. Hann sóttist eftir
að lesa heildarútgáfu eftirlætis-
höfunda sinna og helzt á frum-
málinu. Um það leyti, sem við
bekkjarsystkini hans í Mennta-
skólanum vorum að lesa þurra
upptalningu í bókmenntasögu af
höfundum og verkum þeirra,
skrifaði hann grein í skólablað-
ið um ritverk eins eftirlætishöf-
undarins. í hópi skólafélaga var
Úlfar hrókur alls fagnaðar og
hló hátt og hlátur hans smitaði
langt út frá sér.
Eftir því sem árin liðu hættu
gönguferðirnar um bæinn, en við
tóku skíðaferðir og fjallgöngur.
Úlfar fór hæst í brekkurnar og
renndi sér niður á fullri ferð.
í fjallgöngunum var hapn í far-
arbroddi og stefndi á tindinn.
Honum var það eiginlegt að setja
markið hátt og leggja sig allan
fram að ná því.
Hann lauk stúdentsprófi 1940
með ágætri einkunn og hóf nám
í iæknadeild Háskólans um haust
ið. Árið eftir kvæntist hann ynd
islegri konu Guðnýju Amunda-
dóttur.
Þegar í læknadeildina kom,
urðu straumhvörf í lífi hans,
því nú beindist áhugi hans
og atorka að einu marki, að
læknisfræðinni. Fyrir utan náms
bækurnar las hann kynstrin öll
af fræðibókum í grein sinni, svo
að námið sóttist mjög vel og
lauk hann þar prýðilegu prófi.
Síðan hélt Úlfar til Bandaríkj-
anna til framhaldsnáms og valdi
blóðsjúkdóma sem sérgrein. Er
hér var komið rofnaði samband
okkar að mestu, en fréttir bár-
ust öðru hverju um velgengni
hans þar vestra. Að loknu nokik-
urra ára sérnámi kom hann
hingað heim til að litast um eft-
ir framtíðarstöðu hér og kynnast
frekar starfsskilyrðum þeim, er
hér voru fyrir hendi.
Úlfar leit frá öndverðu á
læknisfræðina sem vísindagrein
og fannst tíma góðra lækna illa
varið að þeysast í bifreið um
bæinn til að vitja sjúklinga eða
vera á lækningastofu við að
pensla háls á fólki eða gefa því
sprautur. Hann taldi sig geta gert
mest gagn með rannsóknum á
orsökum og eðli sjúkdómanna.
Óskaði hann þess að fá aðstöðu
til rannsókna jafnhliða læknis--
starfinu. Þótti honum skilyrðin
Sigufþótf Jór\ssor\ & co
I lcx PtNíXlf&lv'cul/Í U .
Ódýru janöusku rennilásarnir
í öllum stærðum og litum.
til þeirna hluta hvergi nærri
nógu góð hér heima. Hann vildi
brjótast áfram. ná meiri full-
komnun, rannsaka viðfangsefnin
og draga ályktanir, vera þar sem
svigrúmið er mest og læknavis-
indin á hæstu stigi. Því sótti hann
um bandarískan ríkisborgararétt
og hvarf vestur, vitandi það, að
þar er samkeppnin hörð, og þeir
einir fá frama sem sýna næga
kunnéttu og dugnað í starfi. Þar
þýðir nú ekki að státa af því að
vera alinn upp í Vesturbænum.
Nokkru síðar fór hann til
Parísar, þar sem hann var rúm
tvö ár læknir við bandariska
hersjúkrahúsið. í þann mund er
hann hvarf aftur vestur kom
hann hingað heim. Hann var þá
orðinn lífsreyndur heimsmaður,
þrekinn og dálitið feitlaginn,
sama bjarta glæsimennið, vin-
áttan óbreytt og glaðværi hlát-
urinn eins og áður.
Þegar vestur kom bárust litl«
ar fréttir af honum um hríð,
fyrr en sá frétt komur, að hann
er setztur að í Miami á Flórida
i Suðurrikjunum, starfandi sem
prófessor við læknaháskólann
þar. Jafnframt er hann læknir
við stórt sjúkrahús og hefur um-
sjón með víðtækum vísinda-
rannsóknum í sinni fræðigrein.
Þá hófst starfið fyrir alvöru,
enda voru námsárin orðin tutt-
ugu.
Enn er samj áhuginn og dusm-
aðurinn. Hann skrifar margar
ritgerðir um læknisfræðileg efni
í tímarit. ferðast um og flytur
fyrirlestra, starfar frá morgni til
kvölds.
Fyrir tveim árum kom hann
hingað í síðasta skiptið; var hann
þá á leið til læknaþings um
krabbameinsrannsóknir, sem
haldið var í Rómaborg. Hélt hann
þar fyrirlestur og skýrði frá
þeim rannsóknum sem gerðar
höfðu verið á heimaslóðum hans.
Þegar heim kom hélt starfið
áfram, nú er dagurinn orðinn of
stuttur og nðttin of löng. Eftir
sex ára dvöl þar syðra er hann
mikilsmetinn í sinnl fræðigrein,
nafn hans er ekki óþekkt meðal
þess hluta bandarísku lækna.
stéttarinnar, er við vísindarann.
sóknir fæst og til hans er leitað
í æ ríkara mæli.
Börnin eru orðin þrjú og fer-
tugsafmæli hans er haldið há-
tíðlegt. Glæsilegt hús er reist I
fögru umhverfi, þar sem sum-
arið er eilíft og blómin anga allt
árið.
Svo er lífi hans skyndilega lok
ið. Æfikvöldið kom um miðjan
dag. Æfin varð stutt en það
var oft eins og hann væri að
flýta sér.
Úlfar setti markið hátt og
stefndi stöðugt fram á við, og ég
efa, að margir landar okkar hafi
glæsilegri feril að baki sér og
hann og það á svo skömmum
tíma.
Þegar við vinir hans kveðjum
hann nú erum við hryggir. Sagt
er, að maður komi í manns stað,
en í stað svo góðs vinar kemur
enginn. ,
Ólafur Fálsson.
t