Morgunblaðið - 17.01.1963, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐ1Ð

Pimmtudagur 17. janúar 1963
PATRICIA WENTWORTH:
MAUD SILVER
KFMUO í HEIMSÓKN
— Jú, það tel ég mig hafa.
Hérna er minnisblaðið hennar
mömmu — og þú mátt lesa það,
ef þig langar til. Hún hefur tek-
ið allt fram í því. Katrín var að
Ijúga, þegar hún sagði, að hún
hefði fengið þetta allt að gjöf.
Og ef hún kemur ekki með það,
ætla ég að kaera hana.
— Það geturðu ekki gert.
— Jú, það bæði get ég og vil.
— Hvers vegna?
— Af því að hún er þjófur.
Rietta bristi höfuðið. — Nei,
það er ekki það, sem að baki
liggur. Þér er eitthvað illa við
hana. Hvers vegna?
— Þú þarft ekki á mér að
halda til að segja þér það. Það
var hún, sem kom trúlofuninni
okkar út um þúfur — laug upp
á þig við mig.
— Það var engin lygi.
— Og um okkur bæði við
mömmu.
Hún gekk alveg að honum og
stanzaði þarna við borðið, og
studdi á það hægri hendinni.
— James, það var ekki það,
sem kom trúlofuninni út um
þúfur. Eg sleit henni, þegar þú
drapst hundinn þinn.
Reiðisvipur kom á andlit hans
og nú var háðsglottið horfið.
— Ætlastu til, að ég væri að
halda í hundkvikindið, sem
hafði ráðist á mig?
— Þú hræddir hann og hann
glefsaði. Og þú drapst hann —
á hroðalegan hátt.
— Það hefur Katrín víst sagt
þér?
— Nei, það var einn garð-
vrkjumaðurinn — hann horfði
á það. Katrín vissi ekki um
það, enda sagði ég aldrei neinum
frá því.
Hann svaraði daufiega. — Það
er nú nokkuð mikið veður að
gera út af einum hundi. En svo
færðist hann aftur í fyrra ham-
inn og sagði: — Eg sagði þér,
að ég er vanur að borga ski.ldir
mínar. Og ég skal hafa ánægju
af að gera upp við Katrínu.
— James .... Gerðu það fyrir
mig að ....
En þegar augu þeirra mætt-
ust, vissi hún, hve fánýt þessi
bæn hennar var. Hann hló létti-
lega.
— Þdð skal verða mér sérstök
ánægja að sjá Katrínu dregna
fyrir lög og dóm.
Orðin hittu hana eins og
hnefahögg. Hann hafði rótað upp
í fortíðinni, leikið sér að tilfinn-
ingum hennar, og jafnvel
snöggvast reynt að nálgast hana
með fyrri töfrum sínum. Og nú
þetta. Þó hann hefði slegið hana
í andlitið, hefði henni ekki orð-
ið verr við. Reiðin gaus upp í
Riettu. Siðar mundi hún alls
ekki, hvað hún hafði sagt. Orð-
in gusu bara upp af reiði hennar
og framan í hann. Ef hún hefði
haft nokkuð í hendinni, hefði
hún líklega kastað því í hann.
En svo varð hún snögglega
hrædd við sína eigin reiði. Hún
kom aftan úr grárri fortíð, og
hún var hrædd við hana. Hún
sagði með hálfkæfðri rödd:
— Eg ætla að fara.
Um leið og hún sagði þetta,
tók Katrin andlitið frá rúðunni,
og gekk út í runnana, þaðan
sem hún hafði komið. Hún sá,
að tjaldið var dregið frá og
hurðin opnuð. Rietta Cray hljóp
út á stíginn, berhöfðuð, í rauða
kjólnum.
XIU.
Hún opnaði dyrnar heima hjá
sér og gekk inn. Á allri heim-
leiðinni hafði hún engan hitt
Og ekkert heyrt. Reiði hennar
var svo ofsaleg, að hún saknaði
alls ekki kápunnar, sem lá þar
sem hún hafði verið lögð, i
skrifstofunni í Melling-húsinu.
En hún mundi ekki eftir henni
né heldur hugsaði hún um hana.
Hún var að hugsa um Carr og
Katrínu, og um sína eigin reiði,
sem hún var alveg agndofa yfir.
Hún opnaði setustofuna og
gekk inn. Fancy leit upp, geisp-
andi.
— Þú misstir .níu-fréttirnar.
Ósjálfrátt leit Rietta á klukk-
una, gamla, kringlótta vegg-
klukku, sem hékk á reykháfn-
um. Hún var tuttugu mínútur
yfir níu. Danshljómsveit var að
leika nýjasta slagarann í útvarp
inu. Hún rétti út hönd og skrúf-
aði fyrir það.
— Eer Carr kominn heim?
Fancy geispaði aftur. Hún
'hafði ekkert á móti því að sýna
tennurnar, sem voru bæði hvít-
ar og jafnar.
— Nei, það er hann ekki.
Hvað gengur að honum, ungfrú
Cray? Rietta gekk að henni og
stóð nú yfir henni, með hörku-
svip.
— Eg vil, að þú segir mér,
hvað kom fyrir meðan ég var
úti.
— Nú.......Augun voru eins
og hálfreikandi. — Eg held ekki,
að neitt hafi komið fyrir ....
ekki fyrr en seinast.
— Og hvað kom þá fyrir?
— Ja, við vorum að líta í
þessi blöð, sem hann séra Aing-
er kom með, og ég var að hugsa
um, hvort ég gæti stælt einn
hatt, sem var í þeim, svo að ég
tók ekki vel eftir neinu .......
maður gerir það ekki ef maður
er að hugsa um eitthvað sér-
stakt. Og allt í einu æpti Carr
upp yfir sig. Eg hélt, að hann
hefði stungið sig eða eitthvað
þessháttar. Hann var voðalegur
á svipinn, sannarlega. Og svo
sagði hann: „Bölvað svínið:“ og
ég sagði: „Hvar?“, af því að ég
skildi ekkert, hvað hann var að
að fara — hvernig hefði ég get-
að það? Og svo komst þú inn
og hann sagði þetta, að þarna
væri maðurinn, sem strauk með
Marjorie — og hann spurði þig,
hvort. þetta væri James Lessi-
ter. Marjörie var konan hans,
var það ekki? Eg á við, að hún
var konan hans Carrs og James
Lessiter strauk með hana. Carr
gerir vonandi ekki neina vit-
leysu af sér, er það?
Rietta svaraði því neitandi,
einbeitt í málrómnum. Það var
eins Og það kæmi Fancy á óvart.
Hún tinaði með augunum.
— Jæja, það þýðir vist ekki að
sakast um orðinn hlut.
— Nei, víst ekki.
Fancy geispaði enn. — Eftir
því, sem ég hef eyrt, var ekki
mikil eftirsjá í henni, eða hvað?
Svo tinaði hún aftur. — Nei,
ég hefði vist ekki átt að segja
þetta. Þér þótti vænt um hana,
var það ekki?
— Nei, mér þótti ekkert vænt
um hana.
— Eftir því, sem maður heyr-
ir, hefur engum þótt það. Carr
fékk víst alveg nóg af henni.
75
Hann er svo góður — er það
ekki? Þegar ég sagði mömmu
frá honum, sagði hún, að líklega
hefði hann orðið fyrir miklu
áfalli, og sagði mér, að ég skyldi
fara varlega. „Hafðu hann ef þú
vilt, telpa mín og hafðu hann
ekki ef þú vilt hann ekki, en
dragðu hann ekki á tálar". Þetta
sagði mamma.
— Og hvort ætlar þú að gera?
Þegar öðruvísi stóð á, hefði
spurningin getað verið háðsleg,
en í þetta sinn spurði Rietta af
fullri alvöru og hreinskilni, og
fékk líka hreinskilið svar.
— Hann vill mig ekki. Hann
sagði, að við mundum ekki eiga
saman. Eg held, að hann sé hrif-
inn af stúlkunni, sem við drukk
um te hjá — EMsabet Moore.
Honum þótti vænt um hana,
var það ekki?
— Það er langt siðan.
— Hvers vegna giftist hann
ekki henni?
— Hann hitti Marjorie.
Fancy kinkaði kollin.
— Hún var einmitt til þess að
taka frá öðrum. Eg hitti hana
ekki nema einu sinni, en það
var engin vandi að sjá, hvers
konar manneskja hún var. 0,
ungfrú Gray! Hvað hafið þér
gert við höndina á yður? Hún
er alblóðug!
Rietta horfði á hægri höndina
á sér. Það var furðulegt, hve
mikið hafði blætt úr þessari
Htlu rispu. Upp í Melling-hús-
inu hafði hún vafið vasaklútn-
um hans James um hana. Hann
hlaut að hafa dottið af, meðan
þau voru að tala saman, og svo
farið að blæða aftur. Það var orð
ið þurrt núna, en leit ekki vel
út. Hún fór fram og hélt hend-
inni undir krananum, þangað til
hún var orðin hrein.
XIV.
Elísabet Moore sat með bók í
kjöltunni, en hún var ekki að
lesa. Hún hafði lokað útvarp-
inu eftir að hafa hlustað á frétta
yfirlitið klukkan níu. Hún nennti
ekki að vera að elta alla heims-
viðburðina, sem voru að gerast
í órafjarlægð. Stundum minnk-
ar heimurinn og snýst aðeins um
eina persónu, og þannig var það
hjá Elísabetu. í hennar heimi
var núna ekki nema ein persóna
—■ Carr. Hún var þarna líka
stödd að bsrjast við þjáningu
og svo Fancy, sem óvinur, ein-
hversstaðar nærri. En Canr var
einn á reiki í litlum, tómum
heimi Hann kvaldist, en hún gat
ekki farið til hans eða snert
hann eða hjálpað honum. Nei,
það var satt, að hver varð að
bjarga sér sjálfur. Hún gekk út
að glugganum og horfði út. Allt
í einu þóttist hún sjá eitthvað
hreyfast og svo kom hönd, sem
barði á rúðuna, og Canr nefndi
nafnið hennar.
Hún opnaði gluggann og hann
kom inn og lokaði honum aftur
á eftir sér. Hún lét tjaldið falla
fyrir gluggann aftur og sá þá
nöfölt andlitið á honum og skjálf
andi hendurnar. Þær gripu hana
og héldu henni, héldu henni
niðri, þangað til hún hneig nið-
ur á stól. Þá féll hann á kné,
kallaði höfðinu að henni og
skalf allur. Hún vafði hann
örmum og hélt honum fast þang
að til skjálftinn var horfinn og
hann lá kyrr með höfuðið upp
að brjósti hennar. Hún vissi, að
hún hafði nefnt nafn hans og
að hann hafði endurtekið henn-
ar nafn, hvað eftir annað, rétt
eins og hann væri að kalla á
hjáip. Ef hann hafði sagt eitt-
hvað meira, þá hafði hún að
minnsta kosti ekki heyrt það.
Orðin voru einhvern veginn í
huga hennar og slógu með hjart-
anu, en hún vissi ekki, hvort
þau höfðu nokkurntíma komið
yfir varir hennar, eða hvort þau
höfðu náð til hans, og getað
huggað hann og hugbreyst.
ajtltvarpiö
Fimmtudagur 17. janúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni" (Sigríðui
Hagalín)
14.40 „Við sem heima sitjum" (Sig
ríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í frönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Úr ríki Ránar; VI. erindi;
Merkingar fiskistofna og hag-
nýting (Aðalsteinn Sigurðs-
son fiskifræðingur).
20.25 Píanótónleikar í útvarpssal:
Rögnvaldur Sigurjónsson leik
ur.
20.50 Svipmynd frá 17. öld: Sam-
felld dagskrá um Jón Ólafs-
son Indíafara og reisubók
hans.
21.35 „Tívoli-músik“ eftir Lumbye:
Sinfóníuhljómsv. Khafnar
leikur; Lavard Friisholm stj.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ævisögu Leós Tolstojs, rit-
aðri af syni hans, Sergje VL
22.30 Hármonikuþáttur.
23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 18. janúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
13.25 „Við sem heima sitjum".
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í esper-
anto og spænsku.
18.00 „Þeir gerðu garðinn frægan“5
Guðmundur M. Þorláksson
talar um Skúla Magnússon
landfógeta.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Harmonikulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: 17. allsherjarþingið —«
kyrrlátt þing í skugga Kúbu
og Kína (Sigurður Bjarnason
ritstjóri frá Vigur).
20.25 Kórsöngur: Rússneskur barna
kór syngur.
20.35 í ljóði: Listir (Baldur Pálma-
son sér um þáttinn).
20.55 Tónleikar: Fúga (Ricercare)
úr „Tónafórn" eftir Bach.
21.05 Leikhúspistil! (Sveinn Einars-
son fU. kand.).
21.30 Útvarpssagan: „Felix Krúll“
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi.
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón
list .
16250 VINNINGARI s
Fjórði hver miði yinnur að meðatfalit
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.'
Dregið 0Í hyers mánaðar. '
BELVNDA
KALLI KÚREKI — -jc — — Teiknaii: Fred Harman
Halli hampur hristir hnífinn úr gerir Ási ðrvæntingarfulla tilraun til Ef mér heppnast ekki að snara
hendi Pésa með kaðlinum. Um leið þess að flýja. hann. verð ég víst að skjóta.