Morgunblaðið - 27.09.1963, Blaðsíða 6

t
MORGUNBLADIÐ
r
Föstudagur 27. sept. 1963

“ *■ * ***^^^*-*~ **■ ^ • *■ * **■ ~ * * * ■ ■ — — i *■ ■ • ir*ii~iij*nj-
Hljóta almenna viöur-
kenningu í New York
Louisa Matthiasdóttir og maður hennar, Leland Bell,
li» Um— ~ii-i~nr if*»j

/ hópi fimm listmálara, sem sýna nú vestra
Sjálfsmynd Leland Bell, olíumálverk, 1961, hefur vakið mikla
athygli.
listmálarar", sem nú stendur
yfir í húsakynnum Knoedl-
ers, er tvímselalaust ein at-
hyglisverðasta sýning hér í
borg.
Knoedlers hafa góðfúslega
Ijáð salarkynni sín listmálur-
um, sem sýna þar ekki að
staðaldri, þeim tii stuðnings,
og 1 viðurkenningarskyni,
enda er hér um að ræða unga
listmálara, sem lof eiga skilið.
Listmálararnir fimm eru: Le-
land Bell, Nell Blaine, Rob-
ert de Niro, Louisa Matthias-
dóttir og Hyde Solomon.
í heild eru þeir fulltrúar
þess, sem fer sínar eigin leið-
ir í samtíðarstraumi síbreyti-
legra stefna. i>eir hafa aldrei
beygt sig fyrir tízku, augna-
blikshneigðum, eða því, sem
mest sögugildi hefur á HVERJ
UM TÍMA . . .
Á liðnum áratug hefur hver
þessara málara haldið sig við
hátt mark, einbeitt sér að fág-
un tjáningarformsins (líkinga
málið talar þar hæst), og sí-
fellt er leitað inn á við, eftir
meiri skýrleika og samfelldni
framsetningar . . .
Leland Bell málar hópand-
lit, og styðst þar beint við
sveitabúana í Proust. Litirnir
syngja. Matthiasdóttir (frá fs
landi) styðst fagurlega við
meginreglur Cezanne, en hún
Framh. á bls. 23
uð er þar í borg, á þessu
hausti.
Samkvæmt ummælum gagn
rýnanda „The New York Her-
ald Tribune“, var þessum list
málurum sérstaklega boðið að
sýna hjá Knoedlers, þótt þau
taki þar ekki regiulega þátt
í sýningum. Ástæðan er öðru
fremur sú, segir gagnrýnand-
inn, að hér er um að ræða
listmálara, sem hafa leitað
eftir persónulegri túlkun —
þótt þeir hafi tileinkað sér að
einhverju leyti ákveðnar stefn
ur — en falla ekki í freistni
fyrir nýtízkulegum stefnuaf-
brigðum, sem gert hafa mynd
ir sumra málara að skyndi-
varningi.
Gagnrýnendur vestan hafs,
þ.á.m. „The New York Her-
ald Tribune" og The New
York Times“ fara mjög lof-
samlegum orðum um sýning-
una.
Álit gesta á verkunum hef-
ur ekki einungis komið fram
í ummælum gagnrýnenda,
heldur hafa listaverkasafn-
arar sýnt skoðanir sínar í
verki. Einn kunnasti lista-
verkasafnari vestan hafs,
Hirschorn, keypti t.d. sjö af
myndum Louisu.
Ákveðið hefur verið, vegna
mikillar aðsóknar, að sýning-
in standi í fjórar vikur, ekki
þrjár, eins og ákveðið var.
JOHN GRUEN, gagnrýn-
andi „The New York Harald
Tribune", segir s.l. sunnudag:
„Sýningin „Fimm bandarískir
ÍSLENZKA listakonan Louisa
Matthíasdóttir og bandarískur
eiginmaður hennar, Leland
Bell, eru í hópi, fimm ungra
listmálara, sem sýnt hafa í
salarkynnum Knoedlers í
New York, undanfarið. Er
sýningin ein fyrsta, sem opn-
„Tema“, olíumálverk, 1963, eftir Louisu Matthíasdóttur, á sýn-
ingunni hjá Knoedlers.

:

• Sölulaun merkjasölu
Nýlega hafa tvær konur rætt
við Velvakanda um sölulaun
fyrir merkjasölu, og eru málin
þó nokkuð óskild.
Sigríður Sveins skrifar:
Ég er lengi búin að velta
því fyrir mér að biðja um rúm
í blaðinu fyrir þessar fáu lín-
ur.
Þegar ég ákvað að taka þess
ar línur saman, voru konur
Hringsins að efna til merkja-
sölu. Það var í júní. Við sjá-
um hliðstæðra atvika oft getið,
og oft vel talað fyrir þeim
Ég veit, að fyrir líknarmál-
um berjast fremur fáar konur
og nokkrir áhugamenn, leggja
fram endurgjaldslausa vinnu
og fórna að öðru leyti miklu
til. Þessi mjög svo aðkallandi
líknarmál eru orðin mörg, en
til þess að koma þeim áfram
þarf fjármuna við. Sennilega
er það hverjum auðveldast að
láta eyrinn af hendi, og oft er
það stærsti skerfurinn, sem af
minnstu hafði af að taka. Það
er gamla sagan.
Ég get ekki gert að því, að
mér gremst ævinlega þegar ég
sé þessa setningu, sem virðist
vera hefð að hafa í lok þess-
ara málaleitana um að börnin
selji merkin: „Góð sölulaun".
Það er eins og það liggi fyr-
ií að börnin fáist ekki án „sölu
launa". Þetta er hreinlega svo
fráleitt viðhorf að það ætti að
vera metnaðarmál þeirra, sem
börnin eiga, og barnanna
sjálfra, að vinna slík verk í
algjörri sjálfboðavinnu, að
hvaða líknarstarfi sem er.
Þetta væri til stórsóma, annað
er alger ranghverfa á því, sem
um ræðir.
Þegar börnin fara út í svona
tilgangi, eru þau að vinna fyrir
sig sjálf og framtíð sína, þau
eru með vinnu sinni að hjálpa
til að byggja upp líknarmálin,
sjálfum sér til heilla.
Enginn veit hvenær röðin
kemur að þessum einstakling-
um að þurfa á slíkum stað að
halda, sem líknarstörfin vinna
að, hverju nafni sem þau nefn-
ast.
Börnin eru alltaf á ferðinni,
þó til lítils gagns sé, en þetta
væri þeim andlega þroskavæn-
legra, að miða ekki allt við
sjálfselsku, eins og henni er
tíðast að birtast.
Hinum fullorðnu, sem sitja
heima, og leitað er til með
merkin hverju sinni, ætti þá
einnig að vera ljúfara að vera
örlátir, þegar þessir litlu þegn-
skaparmenn koma að dyrum
þeirra og leita eftir eyri, sem
þeir svo sjálfir njóta góðs af
fyrir börn sín eða aðra ást-
vini, sem þeir óska að fá bjarg
að, eða sér sjálfum. Það er of
seint að fárast yfir, þegar ólag
ið er skollið á.
Þess vegna, börnin góð, tak-
ið aldrei við eyri fyrir slíka
vinnu, og verið ekki ófúsari til
starfsins vitandi það, að þá eig-
ið þið stóran skerf í því mál-
efni, sem þið unnuð að.
Sigríður Sveins.
• Lofuð laun ógreidd
Þá átti kona ein tal við okkur.
Sonur hennar lítill hafði selt
merki Slysavarnafélagsins 11.
maí. Auglýst var að þeim 6
börnum, sem mest seldu skyldi
boðið í flugferð yfir bæinn að
launum. Drengurinn var ákaf-
lega æstur í flugferðina og
lagði sig allan fram við söluna,
enda náði hann markinu. Síð-
an hefur hann verið að búast
við flugferðinni. í fyrstu fékkst
hann ekki til að fara úr bæn-
um með foreldrum sínum um
helgar, því alltaf hélt hann að
nú yrði flogið. Móðir hans hef-
ur þessvegna nokkrum sinnum
hringt til Slysavarnafélagsins,
og fengið þau svör að líklega
verði þetta bráðum. En það er
langur timi fyrir barn að bíða
eftir að loforð sé efnt við það,
frá 11. maí og fram til loka
september. Slík loforð má ekki
gefa börnum, nema hægt sé að
efna þau.