Morgunblaðið - 22.08.1965, Page 28

28
MORGUNBLADID
Sunnudagur 22. ágúst 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Ungfrú Wraxton sagði, tepru-
lega: — Ungfrú Stanton Lacy
er alltaf kærulítil um siðareglur.
Hún er farin til heimilis síns í
Ashtead en ég er viss um, að
fortölur okkar hr. Rivenhall
muni hafa áhrif á hana, og hún
skai koma til London aftur í
kvöld. Við leggjum tafarlaust
af stað til Ashtead.
Hann virtist komast við af
þessu og sagði: — Þetta er yð-
ur líkt! Ég skil yður, og trúi á
yður. Ég het vitað vikum saman,
að þessi náungi er mesti kvenna
bóei. Verið þér viss um, að hann
hefur alveg töfrað hana og
blekkt! Fer Rivenhall með ykk-
ur?
— Við förum einar, sagði ung-
frú Wraxton. — Þér hafið getið
upp á því rétta og verðið að
giera yður ljóst, að öll viðleitni
okkar mun snúast um það, að
þetta komist ekki í almæli.
— Já, sannarlega, svaraði
hann með áikafa. — En það kem-
ur ekki til mála, að tvær kven-
persónur, sem hafa fengið jafn
fínt uppeldi og þið, farið slfka
ferð, óstuddar vemd karlmanns!
Ég held, að ég ætti að koma
með ykkur! í>að held, að ég geri!
Ég skal kenna honum Charlbury
að lifa! Framkoma hans í þessu
máli hefur sýnt mér, hvernig
maður hann er. Hann hefur
skammarlega blekkt ungfrú
Stanton-Lacy og skal fá makleg
málagjöld fyrir það!
Cecilia ætlaði að fara að
hreyfa einhverjum andmælum
en ungfrú Wraxton var fljótari
að grípa fram í og sagði: Til-
finningar yðar eru yður tl sóma,
og ég fyrir mitt leyti skal verða
þakklát fyrir samfylgd yðar. Ég
mundi ekki nema í ýtrustu neyð
taika að mér svona sendiferð, án
fylgdar ábyrgs karlmanns.
— Ég ætla að láta söðla hest
minn tafarlaust, sagði hann og
í röddinni var mikil einbeitni.
— Ég get sagt yður, að það má
vera furðulegt ef ég skora ekki
Oharlbury á hólm! Ég er nú ekki
venjulega neitt hlynntur þess-
um ruddalega sið að heyja ein-
vígi, en atvikin geta breytt því,
og svona framkoma má ekki
sleppa refsingarlaust. Ég ætla að
flýta mér heim, og kem aftur
eins fljótt og ég get.
Hann gaf sér rétt tíma til að
grípa hendur þeirra beggja áð-
ur en hann þaut út. Cecilia, sem
var næstum farin að gráta af
gremju tók að atyrða ungfrú
Wraxton, en hún glataði engu
af sjálfsöryggi sínu og svaraði:
— Það var eins og hver önnur
óheppni, að hann skyldi kornast
að þessu stroki ungfrú Stanton-
Lacy, en hinsvegar var það ekki
heppilegt, að hann gengi áfram
með þann grim í huga sér. Ég
játa, að ég kann betur við að
hafa einhvern mann með viti
með okkur, og ef hið riddaralega
nnræti hans skyldi koma honum
til að biðja aftur um hönd ung-
frú Stanton-Lacy, yrði það lausn
á öllum okkar vandamálum, og
ég vil bæta við: miklu betra en
hún á skilið.
58
— Æ, þessi leiðinlegi durg-
ur! hrópaði Ceclia.
— Ég hef orðið þess vör, að
kostir Bromfords lávarðar hafa
jafnan verið vanmetnir hér í
húsinu. Hvað mig snertir, þá
hef ég alltaf talið hann vera
skynsaman mann, með viðeig-
andi skoðanir á alvarlegum mál-
um, og hafa jafnan ýmislegar
eftirtektarverðar upplýsingar
að gefa þeim, sem ekki eru of
léttúðugir til að hlusta á hann.
Cecilia gat ekki stjórnað æstu
skapi sínu og tók því það ráð
að hlaupa út, og var meir en
að hugsa um að gera móður
sína að trúnaðarmanni sínum.
En frú Ombersley, sem hafði
fimdizt slagæðin á Amabel of
hröð, hafði engan tíma tl að
skipta sér af neinu öðru. Cec-
ilia vissi um taugaóstýrk móð-
ur sinnar og lét því ógert að
auka á áhyggjur hennar. Hún
sagði henni aðeins, að Soffía
hefði verið kölluð af skyndingi
BARNAÆVINTÝRIÐ
mdó
KALLA mús bjó ein síns liðs í músarholu, sem hún hafði
nagað sér út með mikilli fyrirhöfn, meðan hún var enn ung
og vel tennt. Nú var hún ekki lengur ung og tennurnar í
henni heldur ekkert sérlega góðar, eða ekki eins góðar og
áður. Hún átti bágt með að tyggja hörðu kjarnana í korn-
hrúgunum úti í hlöðu. Þess vegna hafði Kalla fundið það
út að það var miklu hægara að hlaupa yfir húsagarðinn á
nóttunni og læðast inn í búrið, en þar voru venjulega ein-
hverjar brauðagnir og ostaskorpur, sem hún vann betur a.
Eina nóttina, þegar Kalla hafði
komizt klakklaust yfir húsagarðinn
og inn í búrið, var þar ekki jafn
matarlegt og áður hafði verið. —
. Vinnukonan hlaut að hafa tekið
eftir því, að Kalla hafði komið
|þarna að næturlagi, því að þetta
ú('<‘ l/fTTg . kvöld hafið hún sópað gólfið svo
rækilega, að ekki nema örfáar smá-
ar brauðagnir höfðu sloppið und-
an sópnum. Ostaskorpur voru
þarna engar og nú starði Kalla
á stóra ostinn, sem var inni í osta-
kúpunni, og allar tennurnar í henni voru á floti. Allt í einu
fór hún að þefa kring um sig. Þarna fann hún einhverja
góða lykt af einhverju, sem hlaut að vera ætilegt. Hún rann
á þefinn og sá loks einhvern gráan mola, sem var ísúr og
girnilega lyktandi. Kalla beit í hann, og það var ekki einasta,
að hann væri mjúkur undir tönn og bráðnaði á tungunni,
heldur var hann líka góður á bragðið.
Þetta var ger, sem Kalla hafði fundið. Ger, þið vitið, eins
og sett er í hveitibrauð til að fá það til að þenjast og bolgna
— Var pípulagningamaðurinn brifinn af ráðleggingum þínum?
til Lacy Manor, en þar eð hún
teldi það óviðeigandi fyrir
frænku sína að vera ein í yf-
irgefnu húsi, væri hún að fara
þangað, til þess annaðhvort að
vera henni til afþreyingar eða
fá hana tl að snúa aftur til Lond
on. Þegar frúin lét í ljós nokkra
undrun, sagði hún, að Soffía
hefði rifizt við Charles. Þetta
þótti frúnni leitt, enda þótt það
kæmi henni naumast neitt á
óvart. Til þess þekkti hún ofvel
bersögli sonar síns. En hún
befði ekki með noikfcnu móti
viljað, að slíkt kæmi fyrir og
hún hefði sjálf farið á eftir
Soffíu, ef ekki Amabel hefði
verð svona lasin. Henni var nú
illa við, að dóttir hennar ferð-
aðist ein, en er hún heyrði um
þá ákvörðun ungfrú Wraxton að
fara með henni, varð hún aftur
róleg og gaf leyfi sitt tii ferða-
lagsins.
Á meðan hamaðist tmgfrú
Wraxton við að sfcrifa í bóka-
stofunni. Hún gat ekki stillt sig
um að skrifa orðsendingu til unn
usta síns og aðra til elsku
mömmu sinnar. Jæja, nú skylldi
Charles loks verða að viðux-
kenna siðspillingu frænku sinn-
ar og hennar eigni göfuglyndi!
Hún fékk Dassett bæð bréfin,
með skipun um að koma þeim
strax til skila, og brátt gat hún
svo stigið upp í ferðavagn Omb-
ersleyfjölksyldunnar í þeirri
sælu trú að hafa rækt skyldu
sína samvizkulega. Efcki einu
sinni hvimpnin í Ceciliu var þess
umkomin að draga úr sjálfs-
ánægju hénnar. Aldrei hafði
Cecilia sleppt sér svona! Hún
svaraði . siðapredikunum lags-
konu sinnar með einsatkvæðis-
orðum, og var jafnvel svo tilfinn
ingarlaus, þegar tók að rigna, að
þvemeita að rýma þriðja sætið
í vagninum fyrir Bromford lá-
varði, sem hökti vesældarlegur á
hestinum á eftir vagninum, með
uppbrettan kragann, og aurnk-
unarlegan vesældarsvip á and-
litinu. Ungfrú Wraxton benti
henni á, að viðeigandi væri að
skipa meðreiðarmönnunum að
teyma hest lávarðsins, og lofa
honum að ferðast í vagninum, en
Cecilia svaraði ekki öðru en
því, að hún óskaði þess heitast,
að þessi andstyggilegi maður
fengi limgnabólgu og dræpist.
En það var varla liðin
klukkustund, þegar Dassett
komst eins mjög út úr stelling-
unum og hægt var fyrir mann
með hans virðuleik við það, að
annar póstvagn staðnæmdist við
dyrnar hjá Ombersleyfjölskyld-
unni. Þessi vagn, sem einnig var
leiguvagn, var dreginn af fjór-
um sveittum hestum og var út-
ataður í fbr upp að öxlum.
Hrúga af kofortum og töskum
var uppi á honum og aftan á
honum. Velbúinn maður steig
fyrstur út og stöfck upp dyra-
þrepin á húsinu til að hringja
dyrabjöllunni. Þegar þjónn
hafði opnað dyrnar, og Dassett
stóð reiðubúinn við þær til að
taka móti gestunum, hafði miklu
stærri maur stigið út og gekk
letilega frá vagninum, eftir að
hafa fleygt gullpeningi í hvem
meðreiðarmanninn og skipzt á
nokkrum glaðlegum orðum við
þá, og svo gekk hann hægt upp
þrepin að dyrunum.
Dassett, sem síðar var að lýsa
ástandi sínu við ráðskonuna,
sem var álíka ringluð og hann,
gat ekki annað en stamað: —
Go-go-gott kvöld, herra! Við
bjuggumst ekki við yður herra!
— Ég bjóst heldur ekki við
mér sjálfur, sagði Horace og tók
af sér hanzkana. — Fjandans
góð ferð! Ekki nema tvo mán-
uði milli landa Segið þér mönn-
unum yðar að bera þetta drasl
mitt inn! Er hennar náð við góða
heilsu?
Dassett, sem var að stritast við
að hjálpa honum úr kápunni
með mörgu krögunum, sagði, að
heilsa hennar náðar væri etftir
öllum vonum.
— Það er gott a ðheyra, sagði
Sir Horaoe og gekk að spegli, til
þess að laga á sér hálsfoindið. —
Hvernig líður henini dóttur
minni?
— Ég býst við, að imgfrú
Soffía sé við beztu heilsu, herra.
— Já, það er hún alltaf. Hvar
er hún?
— Mér þykir fyrir því að til-
kynna yður, að ungfrú Soffía
er farin úr borginni, sagði Dass-
ett, sem hefði ekkert haft á
mót því að ræða þessa fjarveru
Soffíu við hvern annan, sem
vera skyldi.
— Jseja, jæja, ég ætla að
heilsa upp á hennar náð, sagði
Sir Horace og sýndi af sér ó-
þarflega lítinn áhuga á högum
dóttur sinnar, að þvi er Dass-
ett fannst.
Dassetí fylgdi honum upp i
setustofuna, og skildi hann þar
eftir meðan hann fór að leita að
þernu hennar náðar. Þar eð
Amabel var nýsofnuð, leið ekki
á löngu áður en frú Ombersley
kom stikandi inn í stofuna og
næstum fleygði sér í faðm síns
sterka bróður. — Ó, elsku Hor-
ace! hrópaði hún. — Hvað ég
er fegin að sjá þig. Og hvað það
er leiðinlegt til þess að vita, að
.... En þér hefur gengið ferða-
lagið vel?
— Svona, svona, það er nú
engin ástæða til að fara að eyði-
leggja á mér hálsbindið, bara
vegna þess, Lizzie!, sagði henn-
ar rólegi bróðir. — Aldrei verið
í neinn hættu, það ég veit! Og
þú ert bara ekkert feit. Meira að
segja næstum horuð! Hvað geng
ur að? Ef það er magakvilli, þá
þekkti ég einusinni náunga, sem
læknaði slíkt með segulmagni og
flóuðum bjór! Svei mér þá!
Frú Ombersley flýtti sér að
segaj honum, að ef hún liti ves-
ældarlega út, þá stafaði það bara
að áhyggjum, og tók síðan að
segja frá veikindum Amabel, og
lagði mikla áherzlu á umhyggju
Soffíu á þeim raunatíma.
— Já, Soffía er ágæt að
hjúkra! sagði hann. Hvemig
kemur þér saman við hana?
Hyar er stelpan?
Þessi spurning kom frúnmi !
sömu vandræðin og hún hafði
komið Dassett. Hún stamaði eitt-
hvað um, hvað Soffíu mundi
þykja þetta leiðinlegt. Hefðd
hana bara grunað, að hann pabbi
hennar væri að koma, hefði hún
áreiðanlega ekfcert farið að heim
an.
— Já, hann Dassett var að
segja, að hún hefði farið úr borg
inni, svaraði Sir Horaoe og kom
störvöxnum limum sínum fyrir
í hægindastól og krosslagði fæt-
urna. — Ég bjóst nú annars ekfci
við að hitta neinn hér heima á
þessum tima árs, en vitanlega
er það skiljanlegra ef eitthvert
barnanna er veikt. Hvert fór
hún Soffía?
út. En það vissi Kalla auðvitað ekki. Hún át allt hvað af
tók, en áður en hún var einu sinni orðin södd, fór henni
að verða illt í maganum.
Hún hljóp á harða spretti út úr búrinu, en það var nú
ekki sérlega mikil ferð á henni, af því að maginn á henni
var orðinn svo digur að hún náði vart til jarðar með fót-
unum. Þegar hún kom út í húsagarðinn, valt hún um koll og
nú á hún þarna og hélt um magann á sér og veinaði: „Æ,
mér er svo illt í maganum!“
í sama bili flaug ugla yfir húsagarðinn. Haha, hugsaði hún,
þetta var mús, sem var að tísta, nú geta soltnu ungarnir mín-
ir fengið að éta! Og svo flaug uglan beint niður til Köllu,
til þess að taka hana og færa hana ungunum sínum. En
uglan stanzaði þegar hún sá Köllu.
>rErtu veik?“ spurði hún. „Æ, já, ég er ósköp veik“, stundi
Kalla, „ég hef sjálfsagt étið eitthvað eitrað. Viltu bara sjá
magann á mér?“
Og þegar uglan hafði séð magann á Köllu, þorði hún
hvorki að éta hana né færa hana ungunum sínum.
Og þannig forðaði Kalla lífinu, og seinna þegar henni var
alveg batnað, hafði hún komizt að því, að það á aldrei að
éta neitt án þess að vita hvað það er.