Morgunblaðið - 10.11.1965, Blaðsíða 20

20
MORCU N BLAÐIÐ
Miðvikudagur 10. nóv. 1965
Jörgen Sigurðsson, bóndi,
lega samúðarkveðju frá okkur
hjónum og fjölskyldu okkar og
bið þeim blessunar.
Friður sé með þér, látni vin-
Víbivöllum — Minning
Fæddur 4. september 1906.
Dáinn 25. október 1965.
MEÐ Jörgen á Víðivöllum er
horfinn í valinn einn af mínum
beztu vinum.
Er ég fluttist að Skriðuklaustri
vorið 1949 þekkti ég hann ekki,
nema aðeins í sjón. Hann hafði
þó vakið athygli mína fremur
öðrum. En brátt tókust með
okkur nánari kynni og ég kom
oft á heimili hans. Við áttum
samstarf þau ár, er ég var í
Fljótsdal, bæði í hreppsnefnd og
búnaðarfélagsskap. Þau kynni
öll og samskipti voru mér mik-
ilsverð og fyrnast ekki auðveld-
lega.
Jörgen var maður ákveðinn
í skoðunum og dró ekki dul á.
Hann var hreinskilinn svo að
af bar, og mun ekki fátítt að
hann hafi skapað sér andúð í
bili þess vegna. Mér finnst að
sterkustu einkenni Jörgens hafi
verið þau að vilja gera það eitt,
sem rétt var og snúast ætíð gegn
órétti. Allur klíkuskapur var
eitur í hans beinum. Samúð
hans með þeim, sem minna
máttu sín var algjör og hjálp-
semi var eitt af hans ríkustu ein
kennum. Skylduræknin var frá
bær og hann var óhlífinn í
kröfum til sjálfs sín. En jafn-
framt gerði hann miklar kröfur
til annara og ómennsku þoldi
hann flestu verr. Mun hvort-
tveggja hafa valdið, að upplag
hans og eðli var svona og einn-
ig ekki allt of auðveld æfikjör
í uppvexti, því að 11 ára gam-
all fór hann úr föðurgar?i og
sá fyrir sér sjálfur eftir það.
En kjarkur hans, þrek og bjart-
sýni entust honum til að forða
því, að hann fylltist sárindum
og beizkju út í samtíð sína og
samfélag. Erfiðleikarnir stækk-
uðu hann, en minkuðu ekki.
Hann var dýravinur og gerði
ríkar kröfur um, að vel væri
búið að búfé. Hann var afburða
i skepnuhirðir og lagði ekki sízt
fram alúð sína óg skyldurækni
í þeim störfum og var þar mjög
til fyrirmyndar.
Ég hef verið 18 haust á Fljóts
dalsrétt. En verði ég þar hið 19.,
sem ég vona, þá hljómar ekki
hin hvella rödd Jörgens, sem
mér finnst hafa verið óaðskilj-
anlegur hluti Fljótsdalsréttar,
þegar hann stjórnaði réttarstörf-
unum, ákveðið og afdráttarlaust.
Fjallkóngur á Vesturöræfum
hafði hann verið í áratugi og
stundað þar grenjavinnslu á
vorin um fjölda ára.
Hann hefir verið í hrepps-
nefnd Fljótsdalshrepps um
langa hríð, í stjóm búnaðarfé-
lags og fóðurbirgðafélags, enda
var hann sérstakur áhugamaður
um fóðurbirgðamál. I stjórn
Kaupfélags Héraðsbúa var hann
allmörg síðustu árin.
Jörgen Sigurðsson hafði búið
á Víðivöllum fram, eignarjörð
sinni, um 30 ára skeið. Kvænt-
ur var hann íseyju Hallgríms-
dóttur frá Víðivöllum ytri, hinni
mestu kjarnakonu og mun eng-
um kunnugum hafa dulizt að
hún átti engu minni hlut að
hagsæld og hamingju Víðivalla-
heimilisins. Þau hjón áttu Z
börn. 2 dætur fulltíða báðar
giftar: Bergljótu, gifta Hrafn-
keli Björgvinssyni og voru yngri
hjónin í félagsbúi á Víðivöllum,
með foreldrum Bergljótar, síð-
ustu árn; Önnu, gifta Ólafi
Valdemarssyni og stunda þau
búskap í Miðfirði í Húnaþingi.
Yngstur er sonur, 11 ára, heima
á Víðivöllum, Þorgrímur Guð-
geir. Þótt ýmsir hafi skilað fram
tíðinni fleiri afkomendum en þau
Víðivallahjón, hafa þau goldið
skuld sína að fullu. Dæturnar
báðar voru um nokkur ár, af
og til í starfi á Skriðuklaustri,
er ég var þar bústjóri, ýmist við
störf úti eða inni. Dugnaður
þeirra, ósérhlífni og trúmennska
mun sjaldgæf og kippti þeim
þar í öllu í kynið til foreldr-
anna. Erum við hjón meðal ann
ars af þessum sökum í sérstakri.
þakkarskuld við Víðivallafjöl-
skylduna. Hún á öll þátt í hin-
um góðu minningum um Víði-
vallaheimilið.
Jörgen var frábær bóndi.
Starfsamur, afkastamaður, sí-
vakandi í hverju tilliti og skynj
aði gildi smámunanna fyrir af-
komu og ánægju bóndans. Hann
var gæddur sjálfsbjargarvið-
leitni í ríkum mæli og sjálfstæð
iskennd. Það er svipminna í
Fljótsdal við fráfall hans, — á
Fljótsdalshéraði öllu, já, í ís-
lenzkri bændastétt.
Útför Jörgens var gerð að
Valþjófsstað 2. nóvember við
meira fjölmenni, en sézt hefir
við útför þar áður. Þangað kom
fólk víðs vegar að um langa
vegu og meðal annars 9 bænd-
ur og húsfreyjur af Efra-Jökul-
dal. Var þó vegalengdin það-
an í báðum leiðum hátt á þriðja
hundrað kílómetrar, í vetrartíð.
En það sýnir betur en orðin
ein, hver ítök hinn látni átti
hjá dalafólkinu.
Ég flyt konu hans og börn-
um, og fjölskyldunni allri inni-
dag.
Ef þér eruö ekki f Almenna bókafélaginu, ættuö þér aö gerast félagsmaöur strax
wm e mm e ■■■ e ■■■ e ■■ • ■■ • ■■ • ■■ • ■■ • ■■ • ■■ • ■■ • ■■ •
Ég undirritaöur óska hér meö að gerast félagi i Almenna bókafélaginu. IIippTS7 hér
FÉLAGSMENNÍ
1 (É
1. þurfa engin félagsgjöld eöa
innritunargjald aö greiða.
2. fá allar AB bækur minnst 20%
ódýrari en utanfélagsmenn.
3. fá Félagsbréf AB ókeypis.
4. þeir, sem kaupa einhverjar sex
AB-bækur eöa fleiri á árinu, fá
sérstaka bók í gjöf frá félaginu.
Þessar gjafabækur AB eru
ekki til sölu og fást aöeins á
þennan hátt.
5. Félagsmenn geta valiö úr öllum
bókum AB gömlum jafnt sem
nýjum, og mega kaupa jafn
mörg eintök af hverri bók og
þeir vilja.
HAFIÐ
ÞÉR
KYNNT
YÐUR
KJQRIN?
Nafn____________________________________________________________
Heimilisfang____________,___________________;___________________
ALMENNA BÓKAFÉLAGIÐ Austurstræti 18 Símar 19707 • 16997
Jónas Pétursson.
t
ÞANN 2. nóvember, s.l. var
til moldar borinn að Valþjófs-
stað Jörgen Sigurðsson, bóndi
að Víðivöllum fram í Fljótsdal.
Hann lézt löngu áður en okk-
ur, sem þekktum hann, fannst
hans tími vera kominn. Hann
var alltaf svo lifandi, svo geisl-
andi af orku og lífsþrótti, hve-
nær sem var og hvar sem var,
að okkur finnst það óskiljantegt
að hann skuli vera horfinn af
sjónarsviðinu
Kynni mín af Jörgen hófust
fyrir nálægt 30 árum, þeg-
ar ég var smáhnokki heima í
foreldrahúsum á Vaðbrekku í
Hrafnkelsdal. Jörgen kom við
þar í dalnum á vorin í grenja-
leitum og á haustin í göngum,
en hann var bæði grenjaskytta
og gangnaforingi á Vestur-Öræf
um um fjölda ára.
Mér verður það alltaf minnis-
stætt um Jörgen frá þeim árum,
hve mér fannst menn bera mik-
ið traust til hans, og smám sam-
an áttaði ég mig á því, á hverju
það traust byggðist.
Það byggðist á því, að hann
lét sig engu skipta illviðri, vos-
búð, vökur né erfiði þegar hann
var þar vesturfrá að sinna
skyldustörfum sínum. Hann lá
á grenjunum eins lengi og
þurfti. þó að kalsaveður og
krapahríðar gengju, og það var
eins og hann hefði ekki orðið
veðranna var, þegar niður kom,
svo samgróinn var hann nátt-
úrunni og duttlungum hennar.
í göngum á haustin var
hann sívakandi yfir mönnum og
málleysingjum, svo að allt bæri
sem beztan árangur, unni sér
ekki hvíldar, fyrr en örugglega
hafði verið frá öllu gengið, sem
gera þurfti að kvöldi og var
fyrstur manna á fætur að
morgni til að mæta önnum nýs
dags.
Gangnaforingjastarf sitt
leysti hann svo farsællega af
höndum og af svo mikilli for-
sjálni, að aldrei minnist ég þess,
að nein alvarleg óhöpp yrðu í
göngum á Vestur-Öræfum und-
ir hans stjóm. Hitt er vitað, að
hann þurfti oft á að halda harð-
fylgi sínu, þrautseigju og óbil-
andi kjarki, þegar hríð, ófærð
og náttmyrkur lagðist allt á eitt
að hefta för fólks og fjár til
byggða. Þá kom bezt í ljós,
hvern mann Jörgen hafði að
geyma. Þá var eins og hann
byggi yfir ótæmandi orku og
þreki. Þá sást, að þar fór mað-
ur. sem aldrei gat látið sér til
hugar koma að gefast upp.
Þar fór íslenzkur bóndi, rétt-
borinn arftaki þeirra forfeðra
okkar allra, sem aldrei, misstu
kjarkinn í hallæri og hörmung
um liðinna tíma, en brutust á-
fram í fullri vissu þess ,að ein-
hvern tímann slotaði hríðinni,
létti ófærðinni og birti af nýjum
degi.
Sár harmur er kveðinn að
fjölskyldu Jörgens við hið svip-
lega fráfall hans, og vil ég votta
vandamönnum hans innilega
samúð.
En það eru fleiri en fjölskylda
hans, sem finnst þeir hafa misst
sér nákominn. Það er söknuður
á heimilunum þremur í Hrafn-
kelsdal yfir því að vita, að
Jörgen á ekki afturkvæmt þang
að, en það er huggun í sárum
söknuði, að þeir sem hafa misst
mætan ættingja og vin eiga líka
margs góðs um hann að minn-
ast.
Stefán Aðalsteinsson
t
Fæddur 4. sept. 1906.
Dáinn 25. okt. 1965.
HLNN 27. þessa mánaðar barzt
mér bréf með rithönd móður
minnar. Bréfið flutti mér þá
sorgarfregn, að Jaui frændi
minn væri dáinn. Ég gat ekki
trúað þessu, það var svo svip-
legt, ég las það aftur og aftur
til að fullvissa mig um að þetta
væri rétt.
Það gustar köldu af mannin-
um með ljáinn og minnir okkur
mannanna börn á að jarðvistin
hefur sinn endi og þar getum
við engu um ráðið.
Minningarnar um látinn ást-
vin, frænda og vin brjótast fram
ein af annari bjartar og Ijúfar
— Jaui er farinn, horfinn — en
minningin um góðan dreng býr
í brjóstum okkar.
Það var mín gæfa að vera
samvistum við Jauja í mörg
sumur þegar ég var strákur.
Hann ól mig upp. Hann kenndi
mér að vinna. Hann kenndi mér
að læra og meta marga góða
hluti. Hann kenndi mér sögur
og Ijóð. Hann gat verið hastur 1
máli, en það var aðeins hið ytra
borð, undirniðri var hann bæði
blíðu rog viðkvæmur. Ég virti
hann og dáði og átti þá ósk
helzta, að líkjast honum þegar
ég sjálfur yxi úr grasi.
Og nú að leiðarlokum langar
mig með þessum fátæklegu lín-
um að þakka þér frændi minn
fyrir alla umhyggjuna æfinlega.
Jörgen á Víðivöllum var góð-
ur maður í þess orðs fyllstu
merkingu, dugnaðar bóndi og
dyggur heimilisfaðir. Megi Guð
blessa minningu hans og veita
fjölskyldu hans styrk á sorgar-
stund.
New York, 2. nóvember 1965
Þorger Halldórsson
Mercedes-Benz 180 árg. ’60.
Volkswagen árg. ’65.
Taunus 12 M ekinn 15 þús.
Austin Gipsy ’63 bensínbíll á
fjöðrum.
Volvo Amazon ’65 sem nýr. -
Volvo P 5 44, árg. ’65 og
Buiek ’55, einkabílL
IcHBg»TCT
■bllaftoila
HSSEES3

Sjáið hið krystal-tæra
VAUTIER munnstykki.
Hreint og stöðugt X
munni yðar, það er með
hinum sérstæða H54 filter —
sem gefur yður lireinni og
miklari reyk, en J>ér trúið,
að gæti verið mögulegt.
VMJTIER
MUNNSTYKKI OG FIL.TER
VINDLAR