Morgunblaðið - 28.08.1966, Side 28

MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 28. ágúst 1966
2S
FÁLKAFLUG
•••••••••••••
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
hundruSum ár aftur í tímann.
Stundum missi ég allt tímaskyn.
Og það er helmingurinn af
ánægjunni. Nú, þegar hann var
kominn í sín eigin föt og laus
við dularklæðin, leit hann eins
ólSrjálaður út og hver annar.
Við gengum gegn um kerúba-
salinn og hásætissalinn og út í
ganginn. Hirðsveininn beið eftir
okkur til að lýsa okkur niður
stigann og yfir húsagarðinn, að
hliðardyrunum. Það var einmitt
hirðsveinninn, sem mér fannst
nú vera þarna utangarna, ein-
hver stássdrengur, klæddur til
einhverar skrúðgöngu, og vegg-
irnir í hertoga’nöllinni og þögu’l
húsagarðurinn ekkert óhugnan-
legri en hvert annað safn, þar
sem ljósin voru slökkt. Við
gengum út á steinlagða götuna
og í áttina að flóðlýsingunni á
Meiratorgi. Bíllinn stóð úti fyrir
miðdyrunum, og hjá honum
stóðu tveir vopnaðir verðir, eins
og til að gæta að flökkurum. Ég
hikaði, en Aldo hélt beint áifram.
Annar þeirra opnaði bíldyrnar.
Þá fyrst gekk ég til Aldos.
— Allt rólegt? spurði bróðir
minn.
— Allt rólegt, Donati prófess-
or, sagði maðurinn, sem hafði
opnað bílinn. — Fáeinir stúdent-
ar með enga útgöngumiða, en
við erum búnir að sjá um þá.
Flestir þeirra höguðu sér skyn-
samlega. Þá langar til að
skemmta sér næstu tvo daga.
— Þeir gera það, sagði Aldo.
— Góða nótt og góða veiði.
— Góða nótt, prófessor.
Ég settist við hliðina á honum
og við ókum niður eftir Rossini-
götu. Strætið var jafn þögult
og það hafði verið, þegar ég
kom þarna fyrir tæpri viku. En
nú var þarna enginn ótímabær
snjór til að minna á liðna vetur
inn. Loftið var hlýtt og einhver
mjúkur raki í því, sem kom frá
Adríahafinu yfir fjallgarðinn.
— Hvernig leizt þér á piltana
mína? sagði Aldo.
— Þeir eru þér til sóma, sagði
ég. — Ég vildi að ég ætti tæki-
færin þeirra. Enginn vakti yfir
mér á stúdentsárunum mínum í
Torino, eða æfði mig í lífvarða-
listum og gerði mig að ofstopa-
menni.
Hann stanzaði er við komum
að Lífstorginu. — Ofstopa-
menni? Telurðu mig þá vera
það?
— Já, ertu það ekki? spurði
ég.
Bærinn var sannarlega dauð-
ur. Kvikmyndahúsin voru lokuð.
Göturápararnir voru farnir
heim til sín.
— Ég var það, sagði hann, —
þegar ég var fyrst að safna sam
an þessum piltum, og valdi þá
eftir uppruna og umhverfi. í
hverjum þeirra sá ég þig. Barn,
sem skilið hafði verið eftir á
einhverjum hólnum, sundur-
tætt af kúlum eða sprengjum.
En nú er þetta orðið öðruvísi.
Maður venst hlutunum, þó að
maður sætti sig kannski ekki
við þá. Auk þess var þessari til-
finningasemi minni á glæ kast-
að eins og reynslan sýndi. Þú
lifðir þetta af. Hann sneri nú
inn í Mikjálsgötu og stanzaði við
nr. 24. — Fóstraður af Þýzkur-
um, Könum og Torinobúum,
sagði hann, — til þess að lokum
að blómstra upp sem fararstjóri
hjá Sólskinsferðum. Þeir, sem
guðirnir elska, verða langlífir.
Ég var enn gripinn efasemd-
um. Efasemdum og kvíða. Efa
um, að maður, sem hæddist með
svo miklum rétti, gæti verið
brjálaður. Kvíða vegna þess, að
það, sem hann hafði gert fyrir
þessa munaðarlausu pilta væri
fyrir mig gert.
— Hvað verður nú? spurði ég.
— Nú? át hann eftir. — Áttu
við nú strax eða seinna? í nótt
sofnar þú og lætur þig dreyma,
ef þú kærir þig um það, um ung
frú Raspa, hinumegin við göt-
una. Á morgun geturðu ef þú
vilt, ráfað um borgina og horft á
undirbúninginn undir hátíðina.
Svo borðarðu kvöldverð hjá mér.
Síðan sjáum við til.
Hann ýtti sér út úr bílnum. En
um leið og ég fór út úr honum,
mundi ég eftir bréfinu í vasa
mínum og dró það upp.
— Þú verður að lesa þetta,
sagði ég. — Ég fann það fyrir
□---------------□
53
□---------------□
hreina tilviljun í dag. Innan i
bók, þegar ég var að greina
bækurnar í safninu. Það fjallar
um þig.
— Um mig? sagði hann. —
Hvernig það?
— Hvað þú varst myndarleg-
ur krakki, sagði ég. — Hlustaðu
á, ég skal lesa það fyrir þig, og
svo máttu eiga það til að minna
þig á þína eigin fjörugu
bernsku.
Ég hallaði mér ina um opinn
gluggann og las bréfið upphátt.
Þegar ég hafði lokið því, leit ég
á hann brosandi, en fleygði svo
bréfinu á hnén á honum.
— Þetta er viðkvæmt, finnst
þér ekki? Mikið hafa þeir verið
hreyknir af þér!
Hann svaraði engu. Sat graf-
Jivert seml þér 1 fariö/ hvena ers emþérfariö
hvem iig sen nþéi rferi list s,ii)gsnsr<
- 3 ► feri lasl ysatrygging
SMYRJIfl MEfl HylH*SMJÖRIÐ
HDB fKKDDJLIT 0® «
□st:a- og Smjorsalan s.f.
kyrr, með hendurnar á stýrinu,
starði beint fram fyrir sig og
andlitið var sviplaust og náfölt.
— Góða nótt, sagði hann
snöiggt og áður en ég gæti
nokkru svarað, skauzt bíllinn
niður eftir Mikjálsgötu, og hvarf
fyrir horn. Ég stóð bara og
starði á eftir honum.
17. kafli.
Hversvegna hafði bréfið ork-
að svona á Aldo? Ég gat ekki
um annað hugsað, hvorki þegar
ég háttaði né heldur þegar ég
vaknaði morguninn eftir. Ég gat
nú ekki munað bréfið orði til
orðs, en þar var nefndur „litli
snáðinn okkar“ og framfarir
hans og væntanlegur friðleiki,
og svo var Luigi Speca þökkuð
vinsamleg aðstoð hans á erfið-
um tímum, sem nú voru, góðu
heilli, að baki. Þar eð Luigi
Speca hafði undirritað skírnar-
bókina, réð ég, að hann hefði
bæði verið skírnarvottur og að-
stoðað við fæðingu drengsins,
sem hlaut að hafa verið erfið,
eins og þessi tvífærsla í bókina
bar með sér, og Aldo hlaut að
hafa verið að dauða kominn og
móðirin ef til vill líka. Þetta
hlaut að vera „erfiðu tímarnir",
sem gat um í bréfinu. En hvað
þyrfti Aldo að fást um það?
Bréfið hafði að vísu hrært mig,
en þó ekkert þessu líkt. Ég hafði
búizt við, að hann mundi hlæja
og jafnvel segja einhverja fyndni
um að hafa verið talinn dauður.
En í staðinn kom þetta harða,
sviplausa andlit og þessi snögga
brottför frá mér.
Ég gerði mér ekkert far um
að koma á réttum tíma í bóka-
safnið. Við yrðum hvort sem
væri að verða þar frameftir
öllu, þar eð stúdentarnir og for-
eldrar þeirra áttu að fá að skoða
safnið í nýju húsakynnunum, en
það skyldi formlega opnað eftir
páskana. Ég var einn við morg-
unverðarborðið, þar eð hinir
leigjendurnir voru þegar farnir
út.
Rétt þegar ég var að ljúka
við matinn, hringdi síminn og
brátt kom frú Silvani og sagði,
að það væri til mín.
— Einhver, sem hetir Jacopo,
sagði hún. — Hann vildi ekki
biðja fyrir nein skilaboð. Hann
sagði, að þú mundir kannast við
sig.
Ég fór fram í ganginn, með
ákafan hjartslátt. Nú hafði eitt-
hvað komið fyrir Aldo. Eitthvað
í sambandi við bréfið í gær-
kvöldi. Ég tók símann.
— Herra Beo?
Röddin í Jacopo var stöðug og
kenndi einskis kvíða í henni. —
Ég er með skilaboð til yðar frá
kafteininum, sagði hann. Dag-
skránni fyrir kvöldið hefur
verið breytt. Rektorin og frú
Butali eru komin heim frá Róm.
— Kafteinninn vildi gjarna,
að þér lituð hér inn einhvern-
tima í morgunmálið, hélt hann
áfram.
— Þakka þér fyrir, sagði ég,
en áður en ég lagði simann,
sagði ég:
— Jacopo!
— Já, herra.
— Er allt í lagi með Aldo?
Br hann með einhverjar áhyggj-
Það varð sekúndu þögn eii
þá sagði Jacopo: — Ég held, að
kafteinninn hafi ekki búizt við
Butlai prófessor svona snemma.
Þau komu í gærkvöldi. Það var
verið að bera farangurinn
þeirra inn, þegar hann fór fram-
hjá á heimleið, rétt fyrir klukk-
an ellefu.
— Þakka þér 'fyrir, Jacopo.
Ég lagði símann. Fjörutíu ára
gamla bréfið var nú orðið
minnsta áhyggjuefni bróður
míns. Sjúki maðurinn hafði tek-
ið ráðin af læknunum sínum og
var nú kominn heim, ef ekki til
að stjórna, þá að minnsta kosti
til að vera við höndina, til
skrafs og ráðagerða.
Ég heyrði, að frú Silvani var
eitthvað á ferli í borðstofunni og
flýtti mér út áður en hún gæti
tekið mig tali. Ég varð einhvern
veginn að ná í frú Butali á und-
an Aldo. Ég varð að hvetja hana
til að beita áhrifum sínum og
reyna að afstýra hátíðinni, enda
þótt guð mætti vita, hvaða átyllu
hún gæti fundið til þess.
Klukkan var háMtíu. Eftir
þetta stranga ferðalag þeirra
hjóna, var líklegt, að frúin væri
heima — það gæti verið gott að
koma þangað klukkan tíu. Ég
labbaði áleiðis til Draumagötu.
Það var þegar orðið heitt af sól
og himinn heiður. Veðrið virtist
ætla að verða eins og ég mundi
það stundum frá bernsku minni,
þegar fjarlægar hlíðarnar og
dalirnir suðu í bláu mistri af
hitanum og Ruffanobær, sem
stóð svo hátt uppi, gnæfði yfir
öllu umhverfinu, stoltur og
hnarreistur.
Ég kom að hliðinu í múrnum
kring um gamla garðinn okkar,
gekk að fordyrunum á húsinu
og hringdi bjöllunni. Dyrnar
opnuðust og þarna var stúlkan,
sem ég kannaðist við, og hún
þekkti mig líka.
— Er mögulegt að fá að tala
við frúna? spurði ég.
Stúlkan setti upp einhvem
efasemdasvip, og sagði eitthvað
á þá leið, að frúin væri vant við
látin — þau hjónin hefðu komið
frá Róm seint í gærkvöldi.
— Ég veit það, sagði ég, — en
þetta er áríðandi.
Hún hvarf upp stigann, en ég
stóð þarna og beið og þá tók ég
eftir því, að enn einusinni, var
andrúmsloftið þarna í húsinu
orðið breytt. Þetta sviplausa
tóm frá mánudagsmorgninum
var horfið. Hún var heima. Ekki
aðeins lágu hanzkarnir hennar
á borðinu og kápa hafði verið
lauslega fleygt á stól, heldur lá'
einhver ólýsanlegur ilmur í loft-
inu, sem minnti á nærveru
hennar. En nú var hún bara ekki
ein síns liðs. f staðinn fyrir að
geyma hana eina og verða þann
ig dularfullt, freistandi, þannig
að sá sem kom þangað í fyrsta
sinn og síðan aftur á sunnu-
dagsmorgun, ains og ég»hafði
gert, varð fyrir einhverju leyni-
legu aðdráttarafli, — þá geymdi
húsið nú eiginmann hennar að
auki. Stafurinn, sem stóð þarna
í grindinni, var eins og einhver
Indíánasúla til að segja heim-
inum þetta. Yfirfrsikkinn, hatt-
urinn og bókabögglarnir — og
svo var þarna þefur, sem ekki
hafði verið áður.