Morgunblaðið - 22.12.1966, Qupperneq 28

28
MORGU NBLAÐIO
des. 1966
Lydia \
Eftir
. V. Cunningham
|>vl, að ég tali við aðilana i mál-
ártu? '
— >ér éruð alveg sjálfráður,
Harvey. Talið þér bara við hvern
|>eirra, sem er — við höfum eng-
an grunaðan, það er að segja of-
marga grunaða, eftir því hvernig
á þáð er litið. Að minnsta kosti
ætlum við ekki að fara að taka
neinn fastan, fyrr en eittíhvað
meira kemur í ljós. Talið þér
bara við þau öll saman — það
er að segja, að David Gorman
undanteknum.
— Hversvegna ekki við hann?
— Ai því að það gæti orðið erf
itt. Hann er dáinn,
— Hvað?
— Dáinn.
— Hvernig gekk það til?
— Það skeði snemma í morg-
un, sagði Rotschild. Hann kom
út úr húsinu sínu og ætlaði yfir
götuna, og þá kom bíll á fleygi-
ferð og ók á hann.
— Náðuð þið í bílstjórann?
Rotschild hristi höfuðið.
— Hvað haldið þið um þetta?
Var það morð?
— Spyrjizt þér fyrir um það
og komið svo og segið mér það,
Harvey.
4. kafli.
Þegar ég kom aftur i skrif-
atofuna, fór ég tii Nazie Gilman,
vinkonu minnar og bað hana um
skrám fyxir Davíð Gonman. Hún
játaði því, með því skilyrði, að
greiði kæmi gegn greiða, og ég
spurði hana, hver sá greiði værL
— Þegar þú nærð í hálsmen-
ið, Harvey, vil ég, að þú skjót-
ist hingað inn, og lofir mér að
setja það upp einu sinni, áður
en þú skilar því tii Hunters.
— Já, ef ég næ í það.
— Það gerirðu áreiðanlega,
sagði hún og kinkaði kolli með
spekingssvip.
— Og ef þú ert með það á
þér í þrjár mínútur, Mazie, hvaða
táknræna þýðingu hefur það?
— Táknræna þýðingu?
— Ég á við, hvaða gagn hefur
þú af þvt
Hún hristi höfuðið og sagði,
að það þýddi ekkert að fara að
útskýra það, vegna þess, að ég
mundi ekki skilja það hvort sem
væri, en hún sagðist skyldi hafa
skrána tilbúna handa mér ein-
.
: -V;
"■ -
hverntíma fyrir lokun. Svo fór
ég í mína skrifstofu, kallaði til
Hopkins, sem var að íara út í
hádegisverð, og bað svo um lang
línusamtal við lögreglustjórann
í Huntingdom, Texas. Fyrsta
vandamál mitt var við Upplýs-
ingaskrifstofuna í Galveston, og
þegar mér varð etokert ágengt
þar, fékk ég samtoand við deild-
arstjórann. Ég sagði honum,
hvað ég þyrfti að £á að vita, og
hún iofaði að hringja mig upp
eftir fáar mínrútur. Ég beið þang
að til hringingin kom, en þá
sagði deildarstjórinn — sem var
auðvitað kvenmaður — með
sinni sætiustu atvinnu-símarödd:
10
— Þvi miður getum við ekki
náð sambandi fyrir yður, hr.
Krim.
— Hvers vegna ekki?
— Vegna þess, að lögreglan í
Huntingdon hefur ekkert skrá-
sett númer.
— Útvegið mér þá borgarstjóra
skrifstofuna, eða borgarritar-
ann, eða borgarráðið.
- Ég er hrædd um, að þetta
sé ómögulegt. Hutingdon er smá-
þorp, með innan við tvö hundr-
uð manns og það hefur orðið illi-
lega fyrir fellibyl. Eiginlega
hrundi allt þorpið, og síðan er
eina símasamtoandið þar við
hjálparstöðina svo og bráða-
birgðaskólann og einu bensín-
og viðgerðastöðina.
Ég þakkaði henni og svo hugs-
aði ég málið um stund, og virð-
ing mán fyrir Lydíu Anderson
fór hraðvaxandi. Það var eftir-
tektarvert, að bæði Homer Clapp,
dyravörðurinn, og Rotschild
lautinant, skyldu báðir hafa tal-
ið hana svona heimska. Svo
hringdi ég í frænku mína, hana
Evelyn Bodin, ekkju sem á
heima í New Hope í Fennsyl
vaníu, og er einasta skyldmenn*
ið, sem ég hef nokkurt samband
við, og hún er með leikihúsdeilu.
Hún var í einskonar sambandi
við leikhúsið í New Hope og
hafði sett peninga í nokkur leik-
rit á Broadway. í þeirri trú, að
eitthvent samband væri milli
allra, sem væri svo vitlausir að
festa fé í leikstarfsemi, spurði ég
hana, hvað hún vissi um Mark
Sarbine.
— Ertu enn að eyða þínu dýr-
mæta lífi á þetta hlægilega háls-
men, Harvey? spurði hún.
— Hversvegna er það svo
hlægilegt?
— Allt, sem er svo dýrt er
'hlægilegt. Jú, ég veit dálítið um
Mark Sarbine. Hann er bölvað-
ur drullusokkur.
— Það er nú nokkuð almennur
og víðtækur dómur.
— Vissulega, en ég/;gæti tekið
nánar til. Hversvegna kemurðu
ekki í bæinn á morgun og færð
þér kvöldverð, þá gæti ég komið
og verið þér til afþreyingar.
Maður sér þig aldrei nú orðið.
Ég er orðin einmana og yfirgef-
in gamaljómfrú.
— O, fjandinn hafi það!! En
ef ég nú kæmi í bæinn á morg-
un, gæti ég þá tekið annan með
mér.
— Er það kvenmaður?
— Já ....... einskonar....
— Það er nýstárleg mannlýs-
ing — einskonar kvenmaður. En
komdu bara samt, og komdu með
hvern, sem þú vilt með þér. Ég
býst við þér um klukkan sex.
Síðan gekk ég eftir Parlt
Avenue, og á göngunni velti ég
fjrrir mér öllum atvikum, að
dauða og sorgaratburðum sem
voru kring um þetta Sarbine háls
men. Richard Cotter sjálfsmorð-
ingi, dóttir hans stingur sér á
kaf í botnlausa tjörn, í ein-
hverju vitleysiskasti, Davíð Gor-
man, gamall maður sjötíu og eins
árs, gengur út á gangstéttina og
er yfirkeyrður af bíl og bíður
þannig bana — ekkert af þessu
kannski bein afleiðing af háls-
meninu, en þó engan veginn
sambandslaust við það. Bölvun
slíkra skartgripa — og slík hjá-
Karlmanna-leður
KULDASKÓR
SKÓSALAN
LAUGAVEGI 1
*

STYRMIR HF, PÓSTHÚLF 335*
■■BHMBHI
^CIILDR
^ 798 DE LUXR
FRANSKA RAFRAKVÉUN
LOKSINS FÁANLEG
Sk. Fjórar stillantegar kambaraðir ór demanlsUpuÓM
^ sæn&ku stáB. 110 og 220 voka stfawmstito.
Jjs. Sjálfvirkur rofi, aem stðövar véfina þegar þðr
léggið þanafráyðMC.
Kaupiö CALOR oedöCAbOA
CALO R RAKVÉLIN ER GJÖF FYRIR KARLMENN
KOSTÚR AF»F|MS I' F.111F..