Morgunblaðið - 02.06.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. JÚNf 1967.
Hans Guðmundsson
— Minningarorð
VALLARSÝN og persónuleiki
sumra manna er þannig, að það
hvarflar ekki að manni, að þeir
geti horfið af sjónarsviðinu.
Þannig glæsimenni var Hans
Guðmundsson. Það var því erfitt
að trúa þeirri fregn, að hann
hefði orðið bráðkvaddur og
væri allur.
Ekki kemur í hug að ætla mór
að gefa tæmandi lýsingu á Hans
vini mínum GuðmundssynL
enda var hann einn þeirra, sem
ekki verða metnir að verðleik-
um nema af langri viðkynningu.
tg var um árabil heímagangur
á heimili hans og eftirlifandi
kontj. hans, Arndísar Skúladótt-
ur, og ég gæti trúað, að kunn-
ingsskapur minn við þau hjón
sé orðinn um tuttugu ára gam-
all. Því er það, að ég held mig
hafa þekkt Hans Guðmundsson
nokkuð vel, og það er hægt að
koma áliti mínu á honum fyrir
í örfáum orðum. Hans var einn
mesti öðlingur, sem ég hef
kynnzt um dagana. Hressilegur
í allri framkomu, síglaður, jafnt
í örðugleikum sem velgengni.
Alltaf tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd, ef eitthvað á bjátaði, og
t
Eiginmaður minn, faðir okk-
ar og tengdafaðir,
Eggert Kristjánsson,
skipstjóri, Lindargötu 20,
andaðist á Landakotsspítala
að morgni 1. júní. Jarðarför-
in auglýst síðar.
Katrin Eiríksdóttir,
börn og tengdabörn.
t
Móðir okkar,
Sigrún Jónasdóttir
frá Björk, Grímsnesi,
andaðist að Elliheimilinu
Grund 31. mai
Sigrún Guðmundsdóttir,
Valur Guðmundsson,
Jónas Guðmundsson,
Halifríður Guðmundsdóttir,
fsafold Guðmundsdóttir,
Leifur Guðmundsson.
t
Eiginmaður minn,
Sigurður Jónsson,
Steinsbæ, Eyrarbakka,
lézt á sjúkrahúsinu á Selfossi
þriðjudaginn 31. maL
Regina Jakobsdóttir.
t
Móðir ofckar,
Guðrún Pálsdóttir
Michelsen
frá Sauðárkróki,
lézt að heimrli sinu Hverfis-
götu 108 miðvikudaginn 31.
mai
F. h. aðstandenda,
Ottó A. Michelsen.
allra manna lundliprastur,
hvernig sem blés. Hann hafði
næmt auga fyrir því broslega,
og það er mér ógieymanlegar
stundir, sem ég hef átt á heimili
hans ,og aldrei mun firnast end-
urminningin um þann góðvilja,
sem alltaf stafaði frá hinu
milda brosi og hugarfari Hans
Guðmundssonar.
Hvar sem maður hitti Hans
Guðmundsson fyrir, hafði hann
einkennileg áhrif á mann. Það
var ómögulegt að verða annað
en lífsglaður við það eitt að sjá
honum bregða fyrir á götu, jafn
vel að sjá honum bregða fyrir i
bifreið gat lyft drunga hvers-
dagsins.
Hans Guðmundsson var
kempa í fleiri en einni merk-
ingu, og mér kemur ekki i hug
að gerast meyr í þessari stuttu
kveðju til hans, það væri ekki
að hans skapi. Hann var allra
manna traustastur í vináttu
sinni, og að lokumn vil ég óska
þess, að vinátta okkar sé ekki
á enda, þótt nú sé svo komið,
að við sjáumst ekki að sinni. Ég
vona, að hvorki elli né nokkuð
annað fái afmáð kynni okkar
Hans Guðmundssonar úr huga
mér. Það var lífslán að hafa
þekkt þann heiðursmann.
Valtýr Pétursson.
F. 24. nóv. 1914 — d. 27. maí 1967
HEIMILI þeirra Hans Guð-
mundssonar og systur minnar
t
Jarðarför móður okkar,
Þuríðar Sæmundsen,
sem lézt 27. maí sL fer fram
frá Blönduóskirkju laugar-
daginn 3. júní kl. 2.
Þorgerður Sæmundsen,
Magdalena Sæmundsen,
Pétur Sæmundsen.
t
Jarðarför móður okkar,
Maríu Guðbjargar
Sigurgeirsdóttur,
Kleppsvegi 36,
fer fram frá Dómikirfcjunni
föstudaginn 2. júní kl. 1,30.
Laufey Þórðardóttir,
Sólborg Þórðardóttir,
Olgeir Þórðarson,
Ólafur B. Þórðarson,
Árni Þórðarson.
t
Hjartfcær eigimmaður minn,
faðir oikkar, tengdafaðir og
afi,
Sigtryggur Levi
Agnarsson
Langboltsveg 37,
verður jarðsettur frtá Foss-
vog6kirkju laugardaginn 3.
júní kL 10,30 f.h. Athöfninni
verður útvarpað. Blóm af-
þökkuð, en þeim er vildu
minnast hans er bent á
Hj artaverndarfélagið.
Þórunn Stefánsdóttir,
börn, tengdabörn og
barnaböm.
Arndísar hefur verið mér at-
hvarf í blíðu og stríðu og marg-
ar beztu endurminningar mínar
tengdar þvL Þar hefur ætíð
ríkt mikið og róandi jafnvægi,
vökull áhugi á mörgunt málefn-
um og algjör trúnaður milli for-
eldra og barna. — Eitt sinn var
ég þar lengi rúmfastur vegna
fótbrots, sem við venjulegar að-
stæður hefði orðið mér til óþol-
andi leiðinda, en stundum ligg-
ur við að ég hugsi með söknuði
til þess tíma, svo ánœgjulegt
var heimilislífið. — Ungir lista-
menn sem á þeim árum voru
skotspænir þessa borginmann-
lega háðs sem íslendingum er
svo tamt andspænis nýjum
vinnubrögðum áttu þarna grið-
arstað, og mörg verk þeirra
hengd á veggi þessa yfirlætis-
lausa heimilis, þar sem listrænt
starf var metið til jafns við aðra
þætti mannlegra atihafna — og
án allra fordóma. Fóir skilja
betur en listajnenn sem ganga
á móti sbraumnum hvern þótt
slík heimili eigá i framvindu
lista á hverjum tima. Um það
mætti sfcrifa heila bók, og hana
efcki ómerka.
Og nú er vinur minn og mág-
ur Hans Guðmundsson skyndi-
lega látinn, þessi maður sem
var gæddur meiri lífsþrótti en
almennt gerist, ásamt einstök-
um hæfileikum til að fylla út í
líf kunningjanna svo um mun-
aði. Góðvild sem átti sér eng-
in takmörk, græskulaus sívöfcul
kímnigága, og orðheppni sem
var með einsdæmum, allt þetta
og ótal margt fleira verður vin-
um hans ógleymanlegt. — Hvar
sem Hans kom sópaðist burt í
einni svipan hverskyns væmni
og skinhelgi, hlutirnir fóru að
heita sínum réttu nöfnum, ag í
Ijósi skopsfcynsins tófcu menn
málefni og umhverfi á sig ann-
an blæ, sannari og ekki sízt
þolanlegri. Það vill þvælast
fyrir mörgum að koma auga á
það sem sjálfsagðast er í tilver-
unni, en þá náðargáfu átti Hans
flestum fremur þeirra sem ég
hefi þekkt, og meðal annars
þessvegna fann maður til sér-
stakrar tegundar vellíðanar í
návist hans. Hann var einn
þeirra fáu sem ég sýndi mót-
þróalaust allar myndio* í vinnu-
stofu minni ef hann óskaði þess,
og á slíkum stundum varð ég
oft mun næmari fyrir þ>ví sem
ég var að fást við.
Lát Hans Guðmundssonar
táknar tímamót í lífi nánustu
skyldmenna og vina, en hann er
langfrá horfinn. til þess átti
hann of mikinn hlut I æfi
okkar.
Þorvaldur Skúlason.
BNNÞÁ hefur dauðinn barið að
dyrum fyrirvaralaiust. Aðfara-
nótt sL laugardags varð bráð-
kvaddur sambýlismaður akikar
t
Sonur minn,
Jón Magnússon,
verður jarðsunginn frá Breiða
bólsstað í FljótS'hlíð, laugar-
daginn 3. júní kl. 2 e.h. Bíl1-
ferð verður frá Umferðarmið
stöðinni kl. hálf tólf.
Fyrir mína hönd og syst-
kina hins látna.
Guðbjörg Jónsdóttlr.
Hans Guðmundsson, 52 ára gam-
all. Hann var fæddur 24. nóvem-
ber 1914, foreldrar hans voru
Guðmundur Jónsson verkstjóri
er lézt 1929 og kona hans
Sesselja Stefánsdóttir er lézt í
ársbyrjun 1965.
Kynni okkar hjóna af Hans og
hans ógaetu konu Arndísi
(Dæju) Skúladóttur urðu fyrst
náinn er þau fluttu í sambýli við
okkur fyrir rúmum 20 árum.
Sambýlið við þau hjónin hefur
öll þessi ár verið hið ákjósan-
legasta. Þegar við nú stöndum á
vegamótum lífs og dauða, þökk-
um við Hans innilega fyrir
ánægjulegt sambýli, við munum
lengi minnast hans góðu mann-
kosta, ánægjulega viðmóts ag
vinarþels, sem við svo oftlega
urðum aðnjótandi.
Kæra Dæja, þér, börnum þín-
um, tengdabörnum, barnabörn-
um og öðrum ættingjum þíns
elsikulega eiginmanns, vottum
við hjónin og börn ofckar inni-
legustu samúð og biðjum góð-
an Guð að styrkja ykkur í sorg-
um ykkar.
Carl H. Sveins.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekfcst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar-hnoss þú hljóta
skalt
í DAG er til moldar borinn Hans
Guðmundsson, Hansi eins ag við
köll'uðum hann ávallt. Hann
varð bráðkvaddur aðfaranótt
27. maí sL
Aðeins hálfri klukkustund áð-
ur en Hansi var kvaddur burt
úr þessum heimi hitti ég hann
að máli glaðan og ánægðan, þar
sem hann ásamt eiginkonu sinni
og starfsfélögum var staddur á
héfi fyrirtækis þess, er hann
hafði starfað hjá um árabiL
Þun.gbærari hefði mér orðið
kveðjustundin, ef ég hefði vit-
að, að þar kveddi ég vin minn
í hinzta sinn.
Hansi var mjög skapgóður
maður og hrókur alls fagnaðar
á mannamótum og hélt hann
þessum einkennum til hinztu
stundar. En það sem prýddi
hann mest og bezt var hjálp-
fýsi hans og greiðvikni við alla.
Reyndist enginn fjölskyMu
minni hjálplegri, þegar á reyndi,
en einmitt hann.
Margar mínar Ijúfustu bernsku
minningar eru tengdar Hansa,
enda þótti mér mjög vænt um
hann eins og reyndar ofckur
systkinunum öllum. Alltaf gaf
hann sér tíma til að gleðja börn
og gera eitthvað fyrir þau og
mega litlu sólargeislarnir hans,
barnabörnin, nú sjá á bak ynd-
islegum afa.
Dæju, Hrafnhildi, Láru, Elínu,
Othari og tengdabörnunum votta
ég mína dýpstu samúð. Sökn-
uðurinn er mikill, en megi
minningin um ástríkan eigin-
mann og föður létta djúpa sorg.
Elsa.
María Guðbjörg
Sigurgeirsdóttir
-Minning
Fædd 2. júni 1885.
Dáin 28. maí 1967.
f DAG fer fram frá Dómkirkj-
unni útför Maríu Guðbjargar
Sigurgeirsdáttur, Kleppsvegi 36,
sem andaðist í Landakotsspdt-
alanum 28. f. m. María var
fædd að Haga í Staðarsveit 2.
júni 1885 og hefði því orðið 82
ára í dag, ef henni hefði gefizt
þessir fáu dagar til viðbótar
langri ævL Foreldrar hennar
voru þau hjónin Sigurgeir Sig-
urð&son og Guðríður Ólafsdótt-
ir. Á ungum aldri fluttist hún
með foreldrum sínum að Hellis-
sandi og átti þar heima um ára
bil. Árið 1913 giftist María Þórði
Árnasyni ættuðum úr Flatey á
BreiðafirðL Eignuðust þau hjón-
in sex börn og eru fimm þeirra
á lífi: Laufey, sem gift var
Baltívini S. Baldvinssyni, Sól-
borg sem gift var Adólf Ás-
björnssyni, — en þær systur
hafa nú báðar misst menn sína
fyrir nokkru — Olgeir og Ólaf-
ur kvæntir systrunum Jóhönnu
og Evu Bjarnadætrum og Árni
kvæntur Katrínu Guðgeirsdótt-
ur. Fná Hellissandi fluttust þau
hjón á æskustöðvar Þórðar,
Flatey á Breiðafirði en þar and-
aðist Þórður 30. nóv. 1922. Varð
sá missir mikið áfall ungri konu
með fimm börn í ómegð, en fátt
til hjálpar fátækum á þeim
tíma. Varð María að koma þrem
börnum sínum í fóstur: Sólborgu
tóku foreldrar hennar en þeim
Ólafi og Árna kom hún til góðs
fólks, sem þeir báðir minnast
með þakklætL Hin börnin tvö
sfcildi María aldrei við sig. Með
þeim háði hún sína hörðu lífs-
baráttu oft við slíka erfiðleika
að næsta óskiljanlegir munu
þeim, sem nú eru að erfa þetta
land. Árið 1926 fluttist hún til
Reykjavikur þar sem hún bjó
börnunum sinum tveim vistlegt
og hlýtt heimili og auðnaðist
síðar að sameina syni sina alla
og tengdason undir væng sinn,
þar til þeirra eigin heimili og
skyldur kölluðu þá að heiman.
Á heimili Mariu ríkti jafnan
miikil gleði þegar fjölskyldan
var saman komin og til slíkra
samfunda var stofnað við hvert
tækifæri sem gafst. Eibt lítið af-
mæli var eins og hátáð, hvort
heldur eldri eða yngri meðlimir
fjölskyldunnar áttu i hlut. And-
streymi og erfiðleikar mótuðu
aldrei hrjúf spor í sálarlíí Maríu,
til þess var hjartagæzka henn-
ar og lífsgleði nógu mikil. Hlut-
verk sitt taldi hún það eitt að
miðla öðrum ekki aðeins hlýju
og ástúð heldur og hluta þeirra
veraldargæða, sem henni hlotn-
uðust. Náði faðmur hennar þó
ekki aðeins um eigið sifjalið,
heldur langt þar útyfir. Hér er
ekkert ofsagt, það vita þeir sem
minninguna geyma. María naut
þeirrar hamingju að halda and-
leigri heilbrigði til hinztu stund-
ar. Líkamlegt þrek hennar var
nobkuð farið að gefa sig hin síð-
ari árin, en hún gat þó sinnt
ýmsum léttari störfum é heimili
Olgeirs sonar síns og Jólhönnu
tengdadóttur sinnar. Fyrir stuttu
síðan fékk hún aðkenningu að
iheilablæðingu, aem innan fárrai
daga, en þó skyndilega varð
henni að bana.
Á þessum hennar útfarardegi
eru það ekki einasta ættingjar,
sem minnast Maríu Sigurgeirs-
dóttur heldur fjöldi vina, sem
senda þafckir og kveðjur göfugri
konu við burtför hennar aí þess-
um heimL
Július Baldvlnsson.