Morgunblaðið - 02.06.1967, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. JÚNÍ 1967.
UNDIR
VERND e ‘SS
— Þau virðost að minnsta
kosti vera það, eftir bréfunum
þeirra að dæma, svaraði Pauia
brosandi. — Ó, Agga frænka, er
það ekki alveg dásamlegt!
Frænka tók af sér gleraugun
og fægði þau.
— Ja, svei! Er ég ekki orðin
viðkvæmnisleg á gamals aldri?
Það er alltaf að koma móða á
gleraugun mín!
Einmitt þennan sama dag kom
Lance til Brentwood, klukkan
um þrjú.
— Komdu inn, Lance! sagði
Paula og rétti honum báðeir
hendurnar, eins og ósjálfrátt. —
Þú verður að skoða allt hérna
og fara inn í öll herbergin. Þú
verður að segja mér — og ekki
draga neitt undan — ef ég hef
gleymt einhverju, eða ef eitt-
hvað er, sem betur mætti fara. Ó,
Lanc, þetta þarf allt að vera svo
fullkomið — og meira en full-
komið! Farðu nú, Lance og að-
gættu það....... horfðu á það,
bætti hún við með áherzlu, þeg-
ar hann horfði aðeins á hana
sjálfa. Og loks var hún farin
að stappa í gólfið af óþolinmæði.
- Ég var að segja þér að skoða
þetta!
— Nú, ég geri ekki annað en
að skoða, svaraði hann. —
Skoða það, sem mig langar til
að skoða. Æ, elsku Paula, alveg
ertu yndisleg í dag! Má ég ekki
segja það?
Ofurlítill roði færðist í kinn-
ar hennar. — Jú, vitanlega
máttu það. Það væri skárra ef
þú mættir það ekki!
— Nú, þetta er sjálfri þér að
kenna, sagði hann. Og svo allt í
einu laut hann fram og kyssti
hana beint á munninn. Hann
hafði ekki kysst hana síðan
þarna forðum, heima hjá Davíð,
þegar hún lá í rúminu, svo föl-
leit og yfirgefin.
— Ó, Lance! hvíslaði hún.
Hann laut niður og kyssti
hana aftur. — Hlustaðu nú,
Paula elskan, sagði hann. — Ég
hef dálítið alvarlegt mál að tala
um við þig. Hvað setlarðu að
gera þegar hann Wainwright og
hún mamma þín eru setzt hér
að? Þá þarftu ekki lengur að
skreyta húsið, óg af bréfunum
þeirra skilst mér, að þau langi
ekkert að hafa neinn þriðja
mann í húsinu hjá sér, ekki einu
sinni dóttur. Hvað á þá að verða
af þér?
— Ég ætla að fara og verða
um tíma hjá henni Öggu
frænku, sagði hún. — Og þá
býst ég við, að ég fari til henn-
ar Marjorie aftur. Stúlkan, sem
kom þar í staðinn minn, ætlar að
fara að gifta sig. Allt í einu
hló hún. — Það er eins og allar
stúlkur hjá Marjorie gifti sig! En
svo flýtti hún sér að bæta við:
— Nema ég, auðvitað.
— Það er leiðinlegt, að þú
skulir vera svo ljót, að enginn
vilji giftast þér, sagði hann og
horfði á hana hlæjandi og hélt
enn um hendurnar á henni.
— Það er engin von, að neinn
vilji eiga mig, finnst þér? En
röddin var ekki sérlega einbeitt.
— Enginn von, að því er ég
bezt fæ séð, sagði hann hlæj-
andi. — Þú ert nú ekki sérlega
falleg — rétt snoppufríð, en svo
eru svo margar snoppufríðar
stúlkur til í heiminum — svo
ertu ekki sérlega sniðug, og svo
ertu fjandi geðvond, það verð-ur
jafnvel þú að játa.
— Er það, Lance?
Hann hló aftur að kvíðanum,
sem var í rödd hennar. — Ég
er bara að sýna þér, hvað ég er
göfuglyndur að vilja þig, þrátt
fyrir þetta allt, sagði hann, glott
andi. — Þú sérð, Paula, elskan,
að áætlanir þínar um framtíð-
ina eru allar bandvitlausar. Það
getur vel verið, að þú verðir eitt
hvað áfram hjá henni Öggu
frænku þinni, kannski nokkra
daga, kannski nokkrar vikur, en
svo kemurðu til Manchester og
verður hjá mér. Já, það er allt í
lagi, við giftum okkur og fáum
þessa íbúð, sem ég sagði þér
frá þegar ég bauð þér fyrst út,
manstu? Bjarta og skemmtilega
og svo vinnum við allan daginn
og skemmtum okkur á kvöldin.
— En hvernig get ég unnið
í Manchester?
— Þú getur unnið hjá mér,
fest á mig hnappa, lesið upp-
skriftir í blöðunum, klippt þær
út og týnt þeim, og svo komið
með illa steikta steik handa
herra þínum og hús'bónda.
Kannski tekur herrann ekki eft-
ir því, hvað hún er vond, meðan
þú ert í fallegum kjól og ert til-
búin með varirnar, hvenær sem
hann langar til að kyssa þær, og
það er ég hræddur um, að verði
nokkuð oft. Hvernig lízt þér á
þetta, Paula?
Hún hló en hláturinn var eitt-
hvað kæfður.
— Þú ert bjáni, Lance, þú
veizt ósköp vel, að ég ætla ekki
að hryggbrjóta þig.
Það varð ofurlítil þögn og
hann virtist ætla að fara að
segja eitthvað en kæmi því ekki
út úr sér. Einhver vöðvi í háls-
inum á honum hreyfðist. Allt í
einu leit hún upp og sagði:
— Jæja, hvað gerum við nú.
En svo sagði hún og vafði hann
örmum: — Ó, elsku, elsku
Lance! Hvað þú léttir af mér
fargi. Hvað það er indælt að
elska einhvern, sem hægt er að
hlægja með! Ég hef verið að
vona, vikum saman, að þú bæð-
ir mín, bætti hún við í eymdar-
tón og tyllti sér á tá og horfði
beint framan í hann: — Þú ætt-
ar þó ekki að fara að vola?
Hann hóstaði.
— Bölvuð vitleysa er þetta.
Vitanlega dettur mér það ekki
í hug. Hvernig gat þér dottið
það í hug? Hann faðmaði hana
og þau kysstust og héldu áfram
að kyssast góða stund. Og það
svo, að þrátt fyrir allar áhyggj-
ur Paulu af undirbúningnum
undix komu móður sinnar, >á
heyrðu þau ekki þegar bíllinn
þeirra ók upp að húsinu. Þau
voru komin inn í forstofuna og
voru boðin velkomin af þjón-
ustufólkinu, áður en Paula og
Lance hefðu hugmynd um, að
þau væru komin.
— Ó, Lance, þau eru komin!
æpti Paula. — Fljótur nú, hvaí
eigum við að gera. Ég hlýt að
líta hiræðilega út, öll úfin og svo
er varalitur um allar kinnarnar
á þér.
Hann reyndi eftir föngum að
ná varalitnum af sér með vasa-
klútnum sínum ,og hún að laga
á sér háirið með fingrunum. Á
næsta andartaki var hún í faðmi
móður sinnar og síðan faðmað:
Don hana að sér, og þær grétu
báðar, sem var auðvitað bjána-
legt, og einhver undarleg hljóð
heyrðust líka í kverkunum á
Don. En þá litu þau Don og móð-
ir hennar spyrjandi augum á
Lance. Hvað var þessi ungi mað
ur þarna að gera við þes.sa end-
urfundi fjö'lskyldunnar? Bæði
vissu þau auðvitað, hver hann
var. Lucy minntist þess, að hún
hafði séð hann fyrsta daginn
sem hann hafði komið í heim-
sókn til Paulu. Og Don fór dá-
lítið hjá sér, er hann minntist
þess, að hann var sonur unnustu
hans fyrrverandi. Hann rétti
fram höndina.
Paula brosti. — Þetta er allt
í lagi, Don, þú verður að venja
þig við að sjá hann hérna öðru
hverju framvegis. Við ætlum
sem sé að gifta okkur. Meira að
segja voru-rn við að ákiveða það
núna rétt áðan.
— Ja hérna! sagði móðir
hennar og greip andann á lofti.
— Þetta kemur svei mér
óvænt! sagði Don.
— Já, og það kemur mér
meira að segja líka á óvart, sagði
Lance og glotti. — Og þægilega
á óvart, verð ég að segja.
Paula tók Lance undir annan
arminn og Don undir hinn
— En það kom mér bara
ekkert á óvart, sagði hún. — Ég
hef verið að 'bíða vikum saman
eftir bónorðinu hans Lancr.
— Og ég hélt he’zt, að hann
ætlaði aldrei að geta hert sig
upp í það, sagði rödd utan úr
dyrum og Agata frænka kom
inn. — En ég sagði honum, að
ef hann léti ekki af því verða 1
dag, skyldi hann fá að gista í
verkfæraskúrnum. Ég æt1aði
sannarlega ekki að lofa svona
lyddu að vera í bezta gestaher-
berginu hjá mér.
Og svo skellihlógu þau 511.
Allir föðmuðust og Lance og
Paula viriust gera meira úr þvi
en tækifærið gaf tilefni til.
(Sögulok).
Síml *?832 - 19775.
Pottamold
Blómaáburður
Palma
vindsœngur
er ungversk
gœðavara
Laugavegi 13.
Útveggja&leimi
Hraunsteypusteinninn, mál 20x20x40 sm. aftur
fáanlegur. Keyrum heim.
HELLU OG STEINSTEYPAN, Hafnarfirði
Sími 50994 og 50803.
Mil] i vegg j asteinn
Fyrirliggjandi milliveggjasteinn.
Þykktir 7 sm. og lOsm.
HELLIj OG STEINSTEYPAN, Hafnarfirði
Sími 50994 og 50803.
Gangsléttahellur
Hinar viðurkenndu gangstéttarhellur okkar eru nú
aftur fáanlegar, ólitaðar og litaðar.
Einnig sérlega fallegir skrúðgarða-kantsteinar.
HELLU OG STEINSTEYPAN, Hafnarfirði
Sími 50994 og 50803.
Ákvæðisvinna
Menn óskast í vinnu.
HELLU OG STEINSTEYPAN, Hafnarfirði
Simi 50994 og 50803.