Morgunblaðið - 22.11.1967, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 22. NÓV. 1967
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
að hann leit á mig i kvöld. Láttu
mig senda hann til þín.
í>að afþakkaði hún. Hún sagð-
ist ætla að bíða enn svo sem
klukkutima, áður en hún hefðist
neitt að, og hringdi svo af. En
mér varð ekki svefnsamit. Rétt
um miðnættið leystist samkvæm
ið upp þarna niðri. Ég gat heyrt
bílana aka að og frá, og skömmu
siðar kom Maud upp stigann.
Nokkru eftir eitt kom Bessie
heim úr klúibbnum í bilnuno, og
ég haitraði út að glugganum, og
sá hana þá fcoma eina frá bíl-
skúrnum, og velti því fyrir mér,
hvar Tony mundi vera. En svo,
klukkan hálf tvö kom hann gang
andi úr áttinni að golfvellinum.
Hann var berhöfðaður og virtist
þreyttur. Ég sá hann stanza og
líta upp í gluggann til min, en
þar eð ekker.t Ijós var hjá mér,
sá hann mig ekki.
Klukkan tvö hringdi Lydia aft
ur. Don var ekki kominn heim.
Fötin hans voru öll kyrr, en yfir-
frakkinn hans var horfinn. Og
hann hafði komið í bílskúrinn,
því að bíllinn var horfinn.
Hún var þegar búin að gera
Jim Conway aðvart. Hann var
kominn til hennar og hópur
manna var farinn út að leita. —
En þarna eru svo margir vegir,
sagði hún vandræðalega. Að
einu leyti var henni þó léttara.
Bílförin sýndu, að hann hafði
ekki ekið til árinnar, og það
var alltaf hugsanlegt, að hann
hefði bara verið andvaka og því
farið út að aka.
Engu að síður vakti ég Amy
og hún fór til Lydiu, til að vera
hjá henni. — Ekki að mér sé
ekki fjandans sama um hann Don
Morgan, sagði hún, — en henni
vorkenni ég. Það væri ekki nema
gott fyrir hana, ef hann sæist
aldrei framar.
Ég er enn fegin, að ég skyldi
finna uppá þvú að senda Amy.
Því að hún var þarna, þegar
boðin komu um, að þeir hefðu
fundið lík Don Morgans í dögun
á sunnudagsmorguninn, liggj-
andi í skurði við veginn, sem lá
frá þorpinu upp í fjöllin. Hann
hafði verið dáinn klukkustund-
um saman.
11. kafli.
Maud færði mér fyrst frétt-
irnar, er hún kom inn til mín í
náttkjól og slopp með löngu
fléttuna niður eftir bakinu. En
hún vissi ekkert annað en það,
að menn höfðu fundið Don.
— Þetta kemur vísit hart nið-
ur á henni Lydiu, sagði hún og
fékk sér aftuT í bollann af bakk
anum mínum. — Hún kennir
sér náttórlega um þetta, enda
þótt ég fái nú ekki séð, hvernig
það getur verið henni að kenna.
En ef hann hefur verið veikur
fyrir hjarta, gat hann farið, hve
nær sem vera vildi. En vitan-
lega getur henni hafa þótt vænt
um hann enn. Hún andvarpaði.
— Sú bölvun, sem guð lagði á
konuna, var ekki fæðingarhríð-
irnar, Pat. Hann gaf henni bara
trú'fast hjarta og lét hana siðan
afskiptalausa.
Það eina ákveðna, sem við
fréttum þennan morgun var það,
að Don hefði fundizt dauður ut-
an við veginn. Frekari smáatriði
bárust okkur ekki fyrr en um
miðjan dag, þegar Tony kom úr
klúbbnum þar sem mér skildist,
að einskonar rannsóknarréttur
hefði komið saman.
En atvikin að þessu voru samt
dálítið einkennileg. Veslings Don
gamli, þessi ónytjungur og
glæsimenni, sem hugsaði svo
mikið um sitt ytra útlit, hafð
fundizt á grúfu niðri í skurði,
íklæddur bláum náttfötum og
öðru ek-ki. Og til þess að auka
enn á ráðigátuna, þá fannst bíii
Lydiu hvergi, og auðséð var, að
hann hefði ekki yfirgefið hann
og gengið þangað, sem hann
fannst. Hann var e'fcki nema í
öðrum inniskónum, og hinn fót-
urinn bar þess engin merki, að
hann hefði gengið neiitt.
Lögreglubíllinn hafði komið að
honum klukkan sjö um morgun-
inn. Mönnum hafði næstum sézt
yfir hann, þar eð skurðurinn var
mjög grasi gróinn. En einn mað-
urinn kom auga á eitthvað blá;t
svo að hann stöðvaði bílinn og
gætti að betur. Svo rétiti hann úr
sér.
— Hérna er hann, Nick. Hann
er víst búinn að vera. Hann er
sjálfsagt steindauður.
Niek steig líka út og þeir
athuguðu líkið. Auðvitað höfðu
þeir vit á að hreyfa ekki við
neinu, enda þótt annar þeirra
24
lyfti öðrum handleggnum. Don
var búinn að vera dauður tím-
unum saman, sagði hann. — Ég
ætla að bíða hérna. Hringdu í
stjórann.
Það var liðþjálfi á verði við
skrifborðið, en hann hafði sýni-
lega verið sofandi. Hann vakn-
aði nú samt við hrmginguna, oig
tók skilaboðin. — Dauður? Hvern
jg? Varð hann fyrir bíl?
— Það virðist helzt sem hann
hafi fengið hjartaslag, sagði
hinn. — Viltu ekki ná í stjórann?
Hann sagði honum svo, hvar lík-
ið væri og háMtíma seinna stanz-
aði Jim Conway á staðnum, svo
að hvein í öllum hemlum. Hann
hafði te'kið Bill Sterling með sér,
og Bili hafði þrifið töskuna sína
og fyllti svo sprau'tu á leiðinni.
En hann þurfti ekki nema líta á
Don, til þess að sjá, að nú var
hann farinn aftur og í þetta sinn
í langferð.
— Dauður, sagði ’nann. — Það
lítur út fyrir, að hann hafi verið
hér alla nóttina.
— Og hvernig dó hann? Hef-
urðu nokkra hugmynd um það?
Dodge weapon - Dodge weapon
Höfum til sýnis og sölu hjá okkur næstu daga
nýrri gerð af Dodge Weapon, 14 manna, með ný-
legri Ford dieselvél.
Sýningarsalurinn Sveinn Egilsson,
Laugavegi 105.
— Hann sagðist vera veill fyrir
hjarta, svaraði Bill stuttaralega.
Ég skoðaði hann aldrei. Má ég
snúa honum við?
Jim kinkaði kolli. Þetta var
ekki í borginni með heilan mann
söfnuð af kunnáttum'önnum og
ljósmyndiurum, og enn.fremur
var þarna ekki um að ræða neinn
morðgrun. Að minnsta kosti sást
ekki neitt blóð neinsstaðar.
— Veslings náunginn, sagði
Nick og 'hjálpaði til að snúa lík-
inu við. Heyrið þér, lögreglu-
stjóri, ég hélt, að hann hefði
verið í yfirfrakka.
— Það sagði frú Morgan lika,
sagði Jim. Gáðu hérna í kring,
hvort hann er ekki einhversstað-
ar. Og svo vantar hér líkan ann-
an inniskóinn.
En það var hvor'ki týndi frakk
inn né inniskórinn, sem kom Bill
og Jim til að líta hvor á annan,
eftir að lifcinu hafði verið snúið
við. Náttfötin voru rennvot. Þau
höfðu að vísu þornað eitthvað á
bakinu, og væta þar hefði getað
verið af náttfallinu. En þegar
líkinu var snúið við, var enginn
vafi lengur. Það hafði legið í
vatni ein'hverssitaðar. Jim var
steinhissa.
— Það er eins og hann hafi
stokkið í ána, sagði hann. —
Það var nú einmitt það, sem
Lydia var hrædd um. En hann
kann að hafa gert það og svo
séð sig 'Um hönd.
— Og svo gengið málu vegar,
eftir að hafa týnt skónum sínum
og með hjartaslag í þokkabót,
sagði Bill önuglega. — Reyndu
að taka á vitinu þínu, Jim-.
— Hvað áttu við?
— Ef hann hefur drufcknað,
hefur hann verið myrtur. Og und
ir öilum kringumstæðum held
ég, að hann hafi verið myrtur.
Þetta breytti vitaniega öllu við
horfi. Áður en Jim fór frá Bev-
erley, hafði hann beðið um
sjúkravagn, og hann kom
skömmu seinna. En hann lét
ekki hreyfa líkið. Hann sendi
boð til likskoðunarmannsins og
svo eftir myndavélinni sinni. Og
hann var búinn að taka nokkrar
myndir áður en líkskoðunarmað-
urinn kom.
Á meðan leituðu lögreglumenn
irnir tveir þarna í kring. Vegur-
inn þarna var sá, sem lá að
Washingtonlindinni, en líkið var
ekki nema stuttan spöl frá aðal-
veginum. Þarna víkkaði daíur-
inn og það var meira en mílu
leið að ánni. Leitarmennirnir
fundu ekkert. Það hafði verið
þurrt veður, og vegurinn, sem
var lítið meira en stígur, sýndi
ekki nein hjólför.
En Jim tók eftir einu, enda
þótt hann hefði þagað yfir bví.
Þegar líkinu var snúið við, hafði
hann séð, að eina tölu vantaði á
náttjakkann. Hann nefndi þetta
ekkert, en leitaði vandlega að
henni, lagðist á hnén og leitaði
vel og vandlega í sfcurðinum.
Síðan gekk hann álútur urn svæð
ið og leitaði að einhverju, sem
hann vissi ekki sjálfur, hvað var.
— Ég varð að halda áfram að
leita, sagði hann seinna. — Ég
varð að finna tölu, vfirfrakka og
inniskó og ég varð að finna út,
hvað maður eins og Don Morg-
an hefði verið að vilja með að
vera þarna á gangi í náttfö'um.
■ **
%■
Ý-
%
' M
'á
m
jT
%
Nýja
tizban
fyrir alla
fjöl-
skylduna
Tízkiifatnaður prjónaður úr NEVADA garninu Biðjið um hinar heimsfrægu tegundir ef
frá Hollandi — 100% hrein ull. NEVADA garni: Sirene double, Meteor, Primula
NEVADA garnið þolir allan þvott (fullkomlega) Fine og Bébé de Luxe I næðtu vefnaðarvðru-
og er fáanlegt í öllum regnbogans litum, sem verzlun.
ekki upplitast eða dofna. NEVADA — ullargarnið, sem er með ábyrgð
Peysurnar á myndinni hér fyrir ofan eru prjón- frá framleiðendunum.____________________________
aðar úr NEVADA SIRENE DOUBLE. Umboðsmenn: I. Brynjólfsson & Kvaran