Morgunblaðið - 03.11.1970, Side 18

18
MORjGUNBíLAjÐIÐ, >RI£>JUDAGUR 3. NÓVEMÐER 1970
— Minning
Sigríður
Framhald af bls. 17
manni þímim, séra Gunnari Árna
syni, bömum ykkar, tengdaböm
um og bamabömum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og aiit.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
Guðmundur Guimarsson.
„Ráð eru færri en áður“.
Frammi fyrir þeirri staðreynd
stöndum við nú, sem vorum þeirr
ar gæfu aðnjótandi að vera sam-
vistum við Sigríði Stefánsdóttur.
Sú, sem þetta skrifar, kom til
hennar tveggja vetra gömul á-
samt systur sinni, sem var þre-
vetur, og hún sleppti aldrei af
okkur hendi upp frá því.
Þegar ég lit til baka til þess-
ara löngu liðnu daga, er ég enn
var barn og „lék mér að strá-
t
Eiginímjað'ur minn,
Friðrik Júlíusson,
Freyjugötu 18, Sauðárkróki,
atndaðist að heáimili síniu laiug-
ardaigiinn 31. október.
Fyrir mína hönd ag bama
olkkar,
Fjóla Jónsdóttir.
t
Móðir mín og temgdaimóðir,
Anna Jónsdóttir
frá Mjósundi,
amdaðáist í Lamdakotsspítala
þann 31. október.
Fyrir hönd vandamanna,
Ágústa Jónsdóttir,
Kristinn Óskarsson.
t
Móðir mín, aimima og fóstur-
móðar,
Aðalbjörg Baldvinsdóttir,
Hraunbæ 20,
lézt aðifananiótt 1. nóvember
í Land atootsspítala.
um", en hún ungiingúr í föður-
garði, kemur fyrst upp í hugann
gleðin, sem alitaf vax í kringum
hana, og hvað hún var vel gef-
in til munns og handa. Hún spil-
aði á öll þau hljóðfæri, sem voru
tiltæk í sveit, orgel, gitar o. fl.,
hafði fagra söngrödd og samdi
lög. Einnig teiknaði hún og mál-
aði, og ég held, að margur nú á
dögum leggi út á listamannsdjúp
ið með minni hæfileika.
Annar þáttur í fari hennar
var áhuginn á gróðri, trjám og
blómum, enda ræktaði hún fagr-
an skrúðgarð á Æsustöðum, eftir
að hún fluttist þangað. Einu
sinni, þegar hún kom frá útlönd
um og talið barst að þvi, sem
hún hafði séð merkilegast, tal-
aði hún ekki um hallir né fom-
ar kirkjur, heldur hversu ailt
var vafið gróðri.
>ó held ég, að ríkasti þáttur-
inn í fari hennar hafi verið góð-
leikinn. Hvað hún vildi öllum
vel. Það var mikið um fátækt
fólk og umkomulaust, þegar hún
var að alast upp, kannski sumir,
sem enginn óskaði eftir að hafa
nálægt sér. Þessu fólki var hún
bezt. Hún sýndi trú sina I verk-
um og tók svo mikinn þátt í ann
arra kjörum, að hún gleymdi
sjálfri sér. Fram á síðustu stund,
þegar hún afbar varla fyTÍr kvöl
um, var hún enn að spyrja um,
hvernig þessum eða hinum liði.
Ég held, að heimurinn væri öðru
visi í dag, ef þess háttar hugar-
far væri ríkjandi. Illt umtal
þoldi hún ekki og sagði eitt sinn
við mig, að sér fyndist hún allt-
af vera að verða úti, ef hún
heyrði slíkt.
Ég ætla ekki að hafa þessi
orð fleiri, en mér fannst ég
verða að segja þau.
t
Mað'urimm mimm,
Ólafur Helgason,
læknir,
amdaðiet 1. nóvetmber.
Kristín Þorvarðardóttir.
t
Inindlegar þakkir fyrir aiuð-
sýnda aamnúð ag htottekmingu
veigna amdláts
Kristjáns Þórarins
Davíðssonar,
Neðri-Hjarðardal.
r.lagdalena Össurardóttir,
böm, tengdaböm
og barnaböm.
Georg Franklínsson,
Franklín Georgsson,
Guðjón Þorbjömsson.
t
Otför eiginmanns míns
PÁLS b. sigfússonar
fyrrv. skipstjóra,
fer fram frá Dómkirkjunni miðvikudaginn 4. nóvember n.k.
ki. 3 síðdegis.
Blóm vinsamlegast afbeðin, en þeim sem vildu minnast hans
er bent á Slysavarnafélag íslands eða aðrar líknarstofnanir.
Þórhildur L. Ólafsdóttir.
Svo kveð ég þessa frænku
mína með djúpri þökk íyrir, að
hún varði okkur systkinin „vest
an gusti" og „austanblástrum",
þegar við þurftum þess mest við,
og vona, að hún sé komin í þá
friðarhöfn, er hún eitt sinn fyr-
ir löngu orti um þessa litlu vísu:
Þegar róðri lífsins lýk
og loks er strið á enda,
ég vona ég fái i Friðarvik
flakinu mínu að lenda.
Þorbjörg Bjömsdóttir.
Ein af okkar mætustu félags-
konu-m, írú Sigríður Stefánsdótt
ir, er nú horfin yfir móðuna
miklu, þangað sem leið okkar
alira liggur.
Árið 1952 flutti írú Sigríður
í Kópavog ásamt manni sínum,
sr. Gunnari Ámasyni og böm-
um þeirra hjóna, þremur þeim
yngstu.
Það voru mikil tímamót í sögu
þessa unga byggðarlags að fá
þessi mætu hjón til starfa hér í
Kópavogi.
Fljótlega, eftir komu þeirra
hingað, gekk frú Sigriður í
Kvenfélag Kópavogs. Það vakti
strax athygli okkar félags-
kvenna, hvað þessi fallega og
elskulega kona lét sér annt um
þá, sem af einhverjum ástæðuih
stóðu höllum fæti í lífsbarátt-
unni. Var hún þvi fljótlega kos-
in í stjóm Líknarsjóðs Áslaugar
Maack. Starfaði hún þar í 10 ár,
þar af formaður í 8 ár.
Um þetta samstarf eigum við,
sem með henni störfuðum, hinar
beztu og hugljúfustu minningar.
Það er vart hægt að hugsa sér
betri og elskulegri félaga, en
frú Sigríði. Hin hreina og sanna
gleði hennar og kærleikur tii
allra manna hafði alls staðar bæt
andi áhrif, hvar sem hún kom.
Oft komum við, samstarfskon-
ur hennar, á heimili þeirra hjóna
og er óhætt að segja, að þangað
var gott að koma. Þar var marg
ur vandi leystur, varðandi Likn
arsjóðinn. Stundum var erfitt að
miðla okkar takmarkaða fé
á milli þeirra, er taldir voru
hjálparþurfi. En það var eins og
frú Sigriður gæti ævinlega greitt
úr vandanum, eftir þvi sem bezt
varð á kosið.
Fyrir starf hennar í félagi
okkar og þó einkum starf henn-
ar við Líknarsjóð Áslaugar
Maack erum við í mikilli þakk-
t
Útför mianosims mtos, fóður
okkar og tenigdaföðiur,
Eiríks Narfasonar,
Bárugöta 7,
fer fraim fró Fríkirkjuimni í
Reykjavík miðvikudaigi'nin. 4.
nóveimibeir kl. 3 síðdiegis.
Sesselja Jóhannesdóttir,
Benedikt Eiriksson,
EygerSur Pétursdóttir,
Jóhannes Eiriksson, ,
Bergljót GuSjónsdóttir.
t
Huig'heilar þakkir til allra, er
aiuðisýndiu saimúð ag vtoarhuig
við aindláit og útför
Erlendar Stefáns
Kristinssonar.
Hjartams þakkir til kirkjukórs
Lágafellssóknar.
Fyrir hömd barna og ammarra
aðsitandiemdia,
Jóhanna Jónsdóttir.
arskuld. Og ekki einungis við
hana sjálfa, heldur og einnig við
mann hennar sr. Gimnar Áma-
son, sem ætið var reiðubúinn að
rétta hjálparhönd, ef til hans
var leitað.
Með þakklæti og söknuði
kveðjum við þessa látnu vin-
konu okkar og óskum henni ei-
lífrar blessunar.
Að endingu sendum við séra
Gunnari og öllum ástvinum hinn
ar látnu tonilegar samúðarkveðj
ur og biðjum þeim blessunar
Guðs.
Konur í Kvenfélagi Kópavogs.
Kveðja, hugsuð að heiman
Þegax fjarandi lífsorka berst
mánuðum saman við þrotlausar
þjáningar, þegar bjargráð um-
hverfisins eru öll þrotin, þegar
allir sem unna standa magnþrota
í ástúð sinni og ómælanlegri þrá
eftir að eiga hjálpandi hönd,
verður dauðinn, þessi eilífi ógn-
vaki hins heilbrigða lifs, að líkn
andi engli, draumurinn um að sá
eða sú, er í stríðinu stendur, fái
að vaka heil með vinum, að þrá
eftir að fá að kveðja, að þrá eft-
ir miskunn hvíldarinnar. Og þó
geta þessi mál snúizt svo að þar,
sem flóttans var að vænta, sé
viðnámið öruggast, styrkurinn
vísastur, gleðin björtust. Þetta
kunna að þykja ósættanlegar
andstæður, en þannig horfðu
þessi mál við mér, þegar ég kom
að sjúkrabeði Sigríðar Stefáns-
dóttur. Þótt hún berðist mán-
uð eftir mánuð við hinn illvíga
meinvald, sigurvissan og misk-
unnarlausan, virtist öryggið og
festan svo rík í fari hennar, að
hún var enn veitandinn, þótt á
annan veg væri en áður. Til
hennar sárþjáðrar gátum við, al-
heilbrigðir vinir hennar, sótt
styrk og gleði eins og svo oft
áður. Þeim, er svo gjöfulum
styrk er gæddur, er gott að
mæta. Veltur þá oft á furðulitlu
hver eða hvar vegurinn er, né
hverra erinda farið er.
Sigríður fæddist á Auðkúlu i
Svínadal 27. nóv. 1903. Faðir
hennar var Stefán Magnús, prest
ur á Auðkúlu, Jónsson verzl-
unarmanns í Reykjavík Eiriks-
sonar. Móðir sr. Stefáns var
Hólmfríður Bjarnadóttir stúd-
ents í Bæ í Hrútafirði Friðriks-
sonar. Móðir Sigríðar var siðari
kona séra Stefáns, Þóra Jónsdótt
ir, prests á Auðkúlu Þórðarson-
ar, prests á Mosfelli Ámasonar.
Móðir Þóru var Sigríður Ei-
riksdóttir, sýslumanns Sveiris-
sonar. Þessar ættir skulu ekki
raktar hér lengra, enda eru þær
alþekktar.
Sigríður ólst upp á Auð-
kúlu til þroskaaldurs. Það
væri nokkurt viðfangsefni nú-
tímafræðimennsku að svo fjöl-
menntuð kona, sem hún var,
skyldi ekki setjast á skólabekk.
En framhjá því verður ekki kom-
izt, að þrátt fyrir þá staðhæf-
ingu, að þeir einir séu menntað-
ir, er lærdóm sinn hafa sótt á
skólabekki, var hún óvenju
gagnmenntuð kona. En þvi
má ekki gleyma, að hún dvaldi
sinn æsku- og þroskaferil á fá-
gætu menningar- og mannrækt-
arheimili. Reynslan hefur sýnt,
að til slíkra heimila var — og
er líka sótt menntun — mann-
gildi.
Sr. Gunnar Ámason vígðist til
Bergsstaðaprestakalls 1925.
Hann vakti þegar athygli, hrað
stígari en almennast var, ekki að
eins á göngu, heldur engu síður
á andlegum sviðum, viðförlari en
almennt þekktist og jafnframt
víðskyggnari en svo, að skilið
yrði að fullu, þó það breytti í
engu um vinsældir hans. Þær
vann hann fljótt svo að ágætt
reyndist. Þau Sigríður felldu
hugi saman og giftust 3. júní
1928. Settu þau bú saman á
Æsustöðum það vor og bjuggu
þar við rausn til 1952, er sr.
Gunnar fékk veitingu fyrir
Kópavogsprestakalli. Þar hafa
þau búið síðan við hliðstæðar
vinsældir og áður, heimilið jafn
þrungið þeirri vinhlýju, sem
mætti okkur í fátækt frumbýl-
ingsáranna.
Það er ekki að jafnaði svip-
íikil eða margþætt saga, sem ger
ist, þó ung hjón reisi sér heim-
ili, enda gerist þar lítið annað
en inngangur að sögu. Það, sem
þar veltur á að jafnaði, er sag-
an sem heimilið skapar, þáttur
þess í sögu umhverfisins, gildi
þess fyrir menningu samtíðar-
innar. En það gildi verður ekki
sannað af gustinum, sem um það
blæs, né hávaðanum, sem þaðan
glymur, enn síður ef þaðan
streymir andvari einn, jafnvel
þótt hlýr sé. Þetta sannaðist
óviða betur en á Æsustöðum, en
þaðan var andvarinn ríkast-
ur frá háttum heimilisins, heið-
ríkjan björtust.
Þau hjón settu ekki saman bú
sitt af digrum sjóðum. Prestlaun
voru ekki slík á þeim árum að
sálvemd og safnaðargæzla
skyldu einráðar um önn prests-
ins. Þjóðhættir og lífsskoðun
beinlínis kröfðust þess, að prest-
urinn tæki fullan þátt i kjörum
safnaðarins, lifði með honum, liði
með honum, gleddist með honum,
hryggðist með honum, berðist
með honum til sigurs, ef auðna
arkaði á þá leið. Þessi saga gerð
ist þar á Æsustöðum. Það kall
náði lika til prestskonunnar, til
húsmóðurinnar á verðandi og
vaxandi heimili. Sigríður heyrði
þetta kall og naut þess að gegna
þvi.
Þó hvorki væri hátt til
lofts né vitt til veggja, þegar
þau hjón byggðu heimili sitt, var
þess furðuskammt að bíða, að
þar biði okkar sveitung-
anna „skáli um þjóðbraut
þvera“ með fullum einkennum
hinnar fornu og fögru þjóðsagn
ar: borðum reiddum af rausn.
Þeim auðnaðist að byggja upp á
furðu skömmum tíma svo aðlað-
andi heimili að fágætt var. Slíkt
heimili mun sjaldan byggt svo,
að aðeins sé einum á að skipa
við bygginguna. Óvíða þar, sem
ég hefi setzt, hefi ég fundið þetta
jafn ljóst og þar á Æsustöðum.
Þrátt fyrir sjaldgæfa vemd-
un hvors fyrir sig á sínum eig-
in persónuleika, sem bæði áttu í
rikum mæli að einkaeign, varð
það löngum svo samofið, að gest-
inum varð torvelt að greina
hvort átti hvað. Einurð þeirra,
þrá þeirra eftir að rétta hjálp-
andi hönd, að seðja og gleðja
og þó einkum þá, er áttu færri
kosta völ, var samofin af þáttum
i fari beggja. Gleðin, sem við
sveitungamir nutum þar og sótt
um þangað, tiginborin og létt,
setti i ríkum mæli sitt svipmót á
samband okkar við heimilið og
hug okkar til þess. Ég veit að
hún svífur yfir þeim saknaðar-
kveðjum, sem að heiman era
sendar við þessi leiðaskil, enda
ekki aðeins þær. Svo mun og um
þær kveðjur, er rætur eiga að
rekja til síðari kynna við heim-
ili þeirra.
Sigríður átti löngum sæti í
stjórn Kvenfélags Bólstaðarhlíð
arhrepps, meðan hún átti heim-
ili á Æsustöðum. Hún átti því
t
Elginkona mín
MAGNES SIGNÝ HJARTARDÖTTIR
Asgarði 16,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni miðvikudaginn 4. nóvember
kl. 13,30.
Gunnar Baldur Guðnason.
t
Útför eiginkonu minnar, móður og tengdamóður
ÖLAFlU LAUFEYJAR ÓLAFSDÖTTUR
Mávahlíð 11,
fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn 3. nóvember
kl. 15,30.
Krístinn Gislason,
Ólafur Kristinsson,
Ingibjorg Kristinsdóttir,
Magnús Oddsson.
Iranilegiar þaikkir færi ég öll-
uim, siem glöddiu xmiig á 70 ára
aftraæli mtoiu 19. aktóber sl.
Jóhann G. Björnson,
Reynihlíð, Garðahreppi.