Morgunblaðið - 08.12.1970, Page 4

4
MORG-UNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. DESEMBER 1970

*
220-22-
RAUPARÁRSTÍG 31]
wmrn
BILALEIGA
HVERFISGÖTU 103
YW Sendiferðabifreið-YW 5 manna-VW svefnvagn
VW9manna-Landrover 7manna
LITLA
BÍLALEIGAN
Bergstaðastræti 13
Sími 14970
Eftir lokun 81748 eða 14970.
bilaleigan
AKBBAUT
car rcntal servicc
8-23-47
sendum
Hópferðir
TH ieigu í lengri og skemmri
ferðir 10—20 farþega bílar.
Kjartan Ingímarsson,
sími 32716.
ÞORFINNUR EGILSSON
héraðsdómslögmaður
Málflutningur • skipasala
Austurstræti 14, sími 21920.
RACNAR JÓNSSON
Lögfræðistörf
og eignaumsýsla
Hverfisgata 14. - Sími 17752.
Bedford 4-6 cyl. dísil 57, 64.
Buick V 6 syl.
Chevrolet 6-8 '64—'68.
Dodge '46—'58, b syl.
Dodge Dart '60—'68.
Fiat, flestar gerðir.
Ford Cortina '63—'68.
Ford D-800 '65—'67.
Ford 6—8 cyl. '52—'68.
G.M.C.
Gaz '69
Htknan Imp. '64—408.
Opel '55—'66.
Rambter '56—'68.
Renault, flestar gerðir.
Rover, benzín, dísil.
Skoda 1000 MB og 1200.
Simca '57—'64.
Singer Commer '64—'68.
Taunus 12 M, 17 M '63—'68.
Trader 4—6 syl. '57—'65.
Volga.
Vauxhall 4—6 cyl. '63—'65
Wwtty's '46—'68.
Þ. Jónsson & Co.
Skerfan 17.
Simi 84515 og 84516.
0 Hve mörg prósent
skólaæskunnar?
„Sex skólasystur" skrifa:
„Heiðraði Velvakandi!
Eigi gerum vér undirritaðar
skólastúlkur neina kröfu til
þess að vera kallaðar „fulltrú-
ar“ þess skóla sem vér nemum
við. Vér höfum ekki hlotið
neitt umboð til slíks með lýð-
ræðislegri meirihlutakosningu.
Þó gætum vér kallað oss „full-
trúa“ með sama eigintökurétti
og nokkrir nemendur, sem skv.
„frétt“ i Morgunblaðinu í dag,
laugardaginn 28. nóv., kalla sig
hvorki meira né minna en „full
trúa nemenda 17 skóla.“ Hver
hefur gefið þeim leyfi til þess
að kalla sig slíkt? Og hvernig
stendur á því, að blað yðar
kallar þá „fulltrúa", þótt auð-
séð sé við lestur klausunnar,
(sem er ekki aðsent efni, merkt
sendanda, heldur skrifað af
blaðamanni), að fulltrúar eins
eða neins geta þeir með engu
móti talizt. Þarna finnst oss, að
starfsmaður blaðsins sem fregn
ina ritaði, hafi látið frétta-
flytjendurna rugla sig.
Eins og fram kemur við lest-
ur „fréttarinnar", gengu nokkr
ir nemendur á fund Geirs Hall
grimssonar, borgarstjóra, dag-
inn áður og afhentu honum
„mótmæli gegn fyrirhugaðri
ailsherjar útrýmingu hunda í
Reykjavík og nágrenni, undir-
rituð af rúmlega 1500 nemurn."
Vér vonum, að þér móðgizt
ekki um of fyrir hönd blaðs yð
ar, þótt vér setjum tilvitnunar
merki utan um orðið „frétt“,
en þannig er mál með vexti, að
oss finnst „fréttin" ekki vera
hlutlæg, eins og fréttir eiga að
vera, heldur huglæg. Máli
voru til sönnunar leyfum vér
oss að benda á eftirfarandi at-
riði:
1. Fyrirsögn „fréttarinnar"
er: „Skólaæskan styður mál-
efni hundavina." Hvemig veit
fyrirsagnasmiður það? Klaus-
an undir fyrirsögninni gefur
ekkert tilefni til þess að taka
svo sterkt til orða. Hér er alls
ekki um alla „skólaæskuna" að
ræða, heldur aðeins nokkur
prósent af öllum þeim fjölda.
Við sleppum þvi svo, hve fólk
hugsaði sig vel eða ekkert um,
áður en það skrifaði undir.
Og hvers vegna „málefni
hundavina"? Væri ekki réttara
að segja „hundaeigenda", en
þvi nafni nefnum vér þá sér-
réttindastétt í íslenzku þjóðfé-
lagi, sem ein allra kemst upp
með að brjóta lög árum saman
án viðurlaga. Vér undirritaðar
teljum oss hundavini, og ein-
mitt vegna þess viljum vér
ekki leyfa hundahald i nútíma
borg, sem gerir þessar indælu
skepnur að taugaveikluðum
aumingjum, ráðvilltum í stór-
borgarysnum og innilokuðum í
íbúðum, og veldur óróa og úlf-
úð meðal áður góðra nágranna.
Hefur Morgunblaðið með
þessari fyrirsögn tekið afstöðu
í þessu viðkvæma deilumáli,
þar sem ágengur minnihluta-
hópur hyggst taka ráðin af
f jöldanum?
2. Fyrir ofan fyrirsögnina er
birt tveggja dálka mynd af
ósköp sætum hvolpum, og und-
ir stendur: „Margra vinir.“
Þetta er mjög „tendensiöst"; og
er verið að gefa í skyn, að aðr
ir séu ekki „hundavinir" en
þeir, sem vilja hleypa hundun-
um inn í Reykjavik? Þvi er ein
mitt þveröfugt farið.
3. Talað er um „fulltrúa nem-
enda 17 skóla," en, eins og að
framan greinir, er hreint alls
ekki um slikt að ræða. Þrátt
fyrir mikinn áróður og ýmiss
konar „þrýsting", tókst ekki
að fá fleiri en 1500 til þess að
skrifa undir.
4. Rætt er um „allsherjar út-
rýmingu". Það vantar bara tal-
ið um „blóðbaðið". Hér er auð-
vitað ekki um neina „útrým-
ingu að ræða, því að hún fór
fram fyrir löngu með allra sam
þykki nema örfárra hundaeig-
enda. Hér er aðeins um það að
tala, að allir séu jafnir fyrir
lögunum; að nokkrum mönnum
líðist ekki lengur að hrella sam
borgara sína og hundana.
5. „1 Reykjavík og nágrenni"
segir þar. Þetta eru hrein
ósannindi. Er þetta fólk svo
illa að sér, að það haldi, að
borgarstjórnin í Reykjavik
ráði yfir næstu lögsagnar-
umdæmum, og hvernig getur
Morgunblaðið birt slíkan þvætt
ing athugasemdalaust?
6. 1 Morgunblaðinu stendur:
„Skólarnir, sem hér eiga hlut
að rnáli" o.s.frv. Samkvæmt
samtali einnar okkar við skóla-
stjóra, eiga skólarnir hér eng-
an hlut að máli, heldur aðeins
tiltölulega fámenn áhuga-
mannasamtök nemenda.
Það er eindregin ábending
vor til háttvirtrar borgar-
stjórnar, að hún hræðist ekki
upphrópanir fámenns hóps, sem
hefur myndazt við sameigin
lega iðkun lögbrota, heimt-
ar lögbrot sín löggilt og hefur
i hótunum. Hvað gæti þá á eft-
ir farið, ef nú væri undan lát-
ið? Álit vort á lýðkjörnum
borgarfulltrúum fer töluvert
eftir því, hvernig þeir bregð-
ast við þessu fyrsta alvarlega
mengunarmáli nútíma þjóðfé-
lags, sem spillir bæði andlegu
og líkamlegu heilbrigði borgar-
anna og hundanna.
Af persónulegum ástæðum
óskum vér eftir því, að Velvak
andi geymi nöfn vor handa
sjálfum sér, en láti ékki prenta
þau undir birtingu bréfsins, ef
af verður.
Virðingarfyilst,
sex skólasystur “
0 Vegamál
Jón Sturlaugsson skrifar:
„Velvakandi sæll:
Ég hef að undanförnu lesið
greinar þær og viðtöl, nú sið-
ast s.l. sunnudag, sem birzt hafa
eftir og við hr. Sverri Runólfs-
son um lagningu varanlegra
vega um landið. Sé það rétt,
sem maðurinn heldur fram, ber
okkur eindregið að kanna mál-
ið niður i kjölinn í stað þess að
yppta öxlum og segja „þetta
eru nógu gott eins og er“, til
þess er allt of mikið fjármagn
í húfi. Þessi opinbera afstaða er
því miður ekkert einsdæmi og
hefur kostað þjóðina hundruð
ef ekki milljarða króna á um-
liðnum tíma. 1 slíkum tilvikum
verður almenningi oft á að
hugsa, hvort einkahagsmunir
viðkomandi séu ekki settir of-
ar þjóðarhag, en vonandi staf-
ar þetta aðeins af heimsku og
þröngsýni (mætti sem sé vænta
úrbóta, þegar þeir settust í helg
an stein og yngri og viðsýnni
tækju við).
0 Hundamál
- Mikið er nú skrifað og rætt
um blessaðan hundinn, og er
varla bætandi á, en þó langar
mig til að minnast á eftirfar-
andi: Bandormahættan byggist
á þriþættri samvinnu manns,
hunds og kindar eða nautgrips,
ef ég man rétt minn barnalær-
dóm. Það hefur víst farið fram
hjá ýmsum, að sauðfé er „bann
vara" hér í Reykjavík, eða vill
þetta fólk halda því fram, að
hundarnir séu boðnir velkomn-
ir i sláturhús okkar? Þar sem
sullir hafa fundizt, hlýtur að
hafa átt sér stað ólögleg heima
slátrun, ellegar þá að sláturhús
ið á staðnum fullnægir ekki lög
skipuðum kröfum um hreinlæti.
Mér dytti aldrei í hug að færa
„ólöglegan" hund til hreinsun-
ar frekar en stolinn bil. öðru
máli gegndi um „löglegan",
skrásettan hund. Þá setti ég
metnað minn í að hafa hann „í
standi".
Mengun er alls ráðandi í hug
um manna nú, og hundagreyin
fara ekki varhluta af því; þeim
ber að farga. Ber þá ekki eins
að farga þeim foreldrum, sem
eitra lif barna sinna með
ýmsu móti?
Hvað segir Barnaverndar-
nefnd, heilbrigðisnefndin á því
sviði?
Hræðsla barna við hunda er
umtöluð, en stafar af þekking-
arleysi að mestu. Menn (og
dýr) óttast oft það, sem þeir
ekki þekkja. Ég er svo lánsam
ur að hafa umgengizt hunda að
meira og minna leyti frá fyrstu
tíð, og ég held ég óttist fáar
skepnur minna. Hund á ég
reyndar engan, en ég tel mig
geta vingazt við hvaða hund
sem er, þótt hann láti „dólgs-
lega" í fyrstu.
Jæja, þetta er víst nóg að
sinni.
Jón Sturlaugsson."
0 Þrifnaður við hunda-
hald útilokaður
Sveinbjörn Jónsson skrifar
(bréfið stytt)
„Heill og sæll Velvakandi
góður!
Hundavinir hafa látið til sín
heyra hér í þessum dálkum og
telja sig órétti beitta, ef þeir
fá ekki að hafa hunda sér
til gamans á götum Reykjavik-
ur. Ég efast um, að ég sé nokkru
minni vinur hunda en þeir,
sem þennan hóp fylla, en ég er
algeriega ósammála þeim um að
Reykjavík eigi að fylla af
hundum. Þeir eiga að mínum
dómi a.m.k. ekki að sjást á göt
um borgarinnar, hvorki einir
né í fylgd með vinum sínum.
Það hefir sem sé komið í ljós
í fjölmörgum tilvikum, að þeir
sem spóka sig með hunda sína
á götum Reykjavikur, láta
þeim ekki í té þá þjónustu, sem
þeim ber siðferðileg skylda að
gera (um lagalega skyldu er af
augljósum ástæðum ekki hægt
að tala). Þeir, sem vilja hafa
hunda í þéttbýli verða að gæta
þess að þeir valdi ekki óþrifn-
aði eða óþægindum fyrir aðra.
Það hefur verið minnzt á það
hér í blaðinu áður, hvað mikil
smithætta og sóðaskapur geti
stafað af hundum m.a. 1 verzl-
unum og víðar, og skal ekki
minnzt á þann sóðaskap hunda
vina, sem mest ber á hér á göt-
um borgarinnar og mundi auð-
vitað aukast stórlega, ef hunda
hald yrði hér ótakmarkað.
Til þess að skýra þettá er
bezt að segja sögu af einum
hundavini, sem ekki virtist
hafa miklar áhyggjur af
sóðaskapnum.
Fyrir mörgum árum var ég,
ásamt fjölda fólks staddur við
Ferðaskrifstofu ríkisins, sem
þá var í Hafnarstræti 23.
Þama voru bæði útlendingar
og íslendingar á ferð, enda var
þetta á sólskinsdegi í júlímán-
uði og skemmtiferðaskip í höfn
inni. Falleg og breið gangstétt
hafði nýlega verið lögð fyrir
utan Ferðaskrifstofuna, o'g
þarna spókaði nú fólkið sig í
sólinni.
1 hópnum birtist nú ung og
falleg blómarós, prúðbúin og
sýnilega í sólskinsskapi yfir að
mega ganga þessa hreinu og fal
legu gangstétt. En hún var
ekki ein á ferð, ungfrúin hafði
meðferðis stóran og fallegan
hund í bandi, en þegar seppi
kom á móts við dyr Ferðaskrif
stofunnar, stoppaði hann og
fékkst ekki feti lengra, þótt
stúlkan togaði í bandið, fyrr
en hann hafði skilið eftir vænt
hlass á gangstéttinni, sem
rauk nú upp af þama i sólinni.
Þegar seppi hafði lokíð sér af,
var hann tilbúinn að halda af
stað og ekki var hægt að sjá að
þessi fína dama hefði neitt
við það að athuga þótt hún
skildi þetta fínirí eftir á gang-
stéttinni, en teldi það bara við
eigandi að útlendir sem inn-
lendir gengju þama um í
hundahægðum. Ég gæti nefnt
fleiri dæmi um þetta og það sið
asta nú fyrir nokkrum dögum I
Austurstræti. En nú vil ég
spyrja: Er þetta hægt? Hvað
segja hundavinir um það?
Ekki trúi ég því, að þeir ætt
ist til þess að borgararnir beri
hundasaur á skóm sinum inn í
verzlanir, hús og heimili. Sýnd
var í sjónvarpinu um daginn
mynd af nokkrum unglingum,
sem töldu sig þess umkomna að
þurfa að berjast fyrir hunda-
haldi í Reykjavík.
Sizt mundi ég trúa mörgum
af þessum unglingum til þess
að hafa hunda með höndum,
því að ekki virðast a.m.k. sum-
ir þeirra sýna sjálfum sér þá
þrifnaðarþjónustu, sem ætlast
mætti til, og því ekki að búast
við að þeir geettu hunda sinna
betur í því efni.“
— 1 niðurlagi bréfs síns seg-
ir Sveinbjörn, að ekki sé hægt
að setja svo reglur um þrifn-
að við hundahald í þéttbýli, að
þær verði ekki brotnar.
0 Staðhæfingar og
staðreyndir
Freymóður Jóhannsson
skrifar:
„Velvakandi góður!
Ég hef ekki, hingað til, tekið
þátt í skrifunum um Hafnar-
bíós-myndina i dálkum þínum,
en þakka skyggnum augum
skrif þeirra og skilning á þeim
miklu blekkingum, um sanna
fræðslu, sem að.standen<jum
myndarinnar hefur liðizt að
fleyta henni á.
Ég gríp þó ekki pennann, að
þessu sinni, til þess að ræða um
sjálfa myndina, þótt síðar
kunni að verða, heldur vegna
skrifa 19 ára menntaskóia-
stúlku í dálkum þínum ,í dag,
27. nóvember. Hún segir:
„Hvernig stendur á því, að
Dagrún Kristjánsdóttir, Frey-
móður Jóhannsson og Kristján
Albertsson láta draga sig á
„Táknmál ástarinnar", ef þau
eru upphaflega svona andvíg
myndinni? Ég spyr: Hvernig
áttum við að geta dæmt um
myndina óséða? Síðar segir 19
ára menntaskólastúlka: „Ekki
veit ég, hvort ofangreindir að-
ilar eru giftir, en ef svo er,
hafa þau örugglega gengið í
hjónaband, til að eignast vinnu
konu og vinnumann, en ekki
elskhuga og ástmey".
Gift ástmey mun nú að vísu
ekki til, en um vinnukonuna og
vinnumanninn vil ég segja
þetta: Hægan, stúlka mín 19
ára, farðu varlega í að blanda
einkalífi mínu í umræðurnar
um myndina, það gæti farið á
annan veg en ætlazt er til. Auð
velt á að vera að fletta upp í
íbúaskrá Reykjavíkur, eða að
hringja til Manntalsskrifstof-
unnar og sannfærast um, að
Freymóður Jóhannsson hefur
verið kvæntur og búið samfleytt
í sama húsinu milli 20 og 30 ár.
Ég get fullvissað hina 19 ára
um, að hann hefur á þessum
tíma notið þeirrar hamingju í
hjónabandi, sem framast er
hægt að ætlast til í þessu lífi.
Fullyrðingar menntaskóla-
stúlku, um að konan mín muni
aðeins vera vinnukona mín og
ég vinnumaður hennar, bið ég
hina 19 ára að afturkalla hér í
dálkunum. Geri hún það, mun
ég láta það gott heita.
En fyrst þessar staðhæfing-
ar eru byggðar á svona litlum
kunnugleika, hvað mundi þá
um hinar staðhæfingarnar?
Með þökk fyrir birtinguna.
Freymóður Jóhannsson".
0 Ekki sá — heldur hinn
„Reykjavík 28/11 1970.
Velvakandi, Morgunblaðinu.
Vegna þátta í dálkum þínum
í dag um hina margumtöluðu
kvikmynd Hafnarbíós, óska ég
að taka fram, að ég er ekki
höfundur greindra þátta.
Einar J. Gíslason.
Fíladelfiu Hátúni 2.
— Eins og fram kom við birt
ingu umrædds bréfs, notar höf
undur þess ekki millistaf I
nafni sínu, svo að hér gat eng-
inn ruglingur komizt að.