Morgunblaðið - 06.08.1972, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SÚNNUDAGUR 6. ÁG 'ST 1972
Minning;
Snæbjörn Jónsson,
bóndi, Geitdal
Upp af einum fegusta st6r-
dal þessa lands, Fljótsdalshér-
aði, skerst dalur einn, sem nefn-
ist Skriðdalur, en hann deilist
aftur ofar í tvo smádali, Suður-
dal og Norðurdal. Enda þótt síð-
arnefndi dalurinn sé nefndur
Norðurdalur í daglegu tali þar
eystra þá heitir hann þó í raun
réttri Geittialur, en þá nafngift
má annars rekja allt aftur tii
Landnámu. Skiptingin milli
þessara tveggja dala orsakast af
hálendisrana, er gengur hérum-
bil í rétt norður út frá háslétt-
unni milli Héraðsins og hiinna
syðri Austfjarða. Rani þessi
endar í hamrahnjúk miklum, sem
heitir Múlakollur, og bera Múla
sýslurnar nafn af honum. Ekki
er sérlega víðsýnt úr Norður-
dal innanverðum af láglendi þar
eð slakkar Hallormsstaðarháls
loka honum að vissu leyti til
norðurs. Heldur er ekki hægt
að segja, að Norðurdalur liggi,
eða hafi legið, í þjóðbraut, held-
ur er hann þvert á móti einn
af afskekktari dölum landsins.
Engu að síður er hann fagur
qg friðsæll með silfurtærum
fjallalækjum, grænum hlíðum
miili lagskiptra hamrabelta, grös
ugum grundum og mýraflák-
um og ógieymdri Norðurdals-
ánni, sem getur verið allt frá
meinlausum læk að koimó-
rauðu foraði, allt eftir þvi í
hvaða skapi veðurvættimir eru.
Skriðdalurinn er harðbýl
sveit og þessi staðreynd hefur
vafalaust sett merki sín á íbúa
hans, sem einkum hefur bdrtzt í
fádæma dugnaði og þó kannski
einkum seiglu þeirra. Má nefna
það til marks, að Skriðdalurinn
er tvímælalaust bezt hýstur
allra byggðarlaga á Fljótsdals-
héraði og að Skriðdalsbændur
hafa haft afkomu, sem þeir
þurfa svo sannarlega ekki að
skammast sin fyrir samanborið
við aðra, sem búa í öðrum og
mildari sveitum.
Innst í Norðurdal stendur
stórbýlið Geitdalur, vestan
Norðurdalsárinnar, en beint
andspænis bærinn Hátún, þar
sem sá, sem línur þessar ritar,
lifði sín unglingsár á tímabilinu
1947 til um það bil 1957. Eins
og nærri má geta var mikill
samgangur milli bæjanna og það
kom okkur Hátúnastrákunum
Jarðarför mannsins míns, föður og tengdaföður
MAGNÚSAR oddssonar,
Marargötu 3,
fer fram frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 9. ágúst kl. 1,30 e.h.
Guðný Sigmundsdóttir,
Ólöf og Frank Robson.
Maðurinn minn
STEFAN hjaltdal stefAnsson
frá Hóli Bolungarvík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðiudaginn 8. ágúst
ki. 10,30 f.h.
Oddný Þorbergsdóttir.
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
ÞÓRUNN BJÖRNSDÓTTIR
sem andaðist þann 29. júli s.l. verður jarðsungin frá Hafnar-
fjarðarkirkju kirkju þriðjudaginn 8. ágúst kl. 1.30 e.h.
Eysteinn Ó. Einarsson,
böm og tengdabðm.
Þökkum innilega auðsýnda samúð, vináttu og virðingu viö
andlát og jarðarför eiginmanns míns og föður
DAVÍÐS ÞORLAKSSONAR,
veitingaþjóns.
Jónína M. Ólafsdóttir,
Svavar Davíðsson.
Þökkum innilega ö'ilum þeim sem sýndu okkur samúð og hlý-
hug við andlát og jarðarför eiginmanns nuns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
BJARNA BJARNASONAR,
Laugavegi 11.
Magna Ólafsdóttir,
Anna Bjamadóttir Hrabec, Josep Hrabec,
Bjarni V. Bjarnason, Randi Fredreksen,
Baldur Bjarnason, Iben Sonne,
Bragi Bjarnason, Birna Ingadóttir,
Bára Bjamadóttir, Elías Kristjánsson,
Alda Bjamadóttir, Gylfi Hallvarðsson,
bamabörn og barnabarnabarn.
Ágústa Gud
jónsdóttir
A5 ári liðnu
mjög til góða að ei,ga Geit-
dalsstrákana, syni Snætojörns.
sem leikfélaga og vini. Vorun’
við enda alltaf velkomni
á heimiii Geitdalshjónanna, o-
á ég þaðan margar og ógleyn
anlegar endurminningar. Sak:
aldursmunar getum við Sna
bjöm tæplega talizt samferða;
menn i venjulegum skilningi o
enn bætist við verulegur munur
á áhugamálum og lífsstarf
Engu að síður er Snæbjöm etm
af þeim fáu mönnum, sem gnæfa
eins og riisar upp úr öílum þeinr
fjölda manna, sem ég hefi enr i
fyrirhitt á lífsleiðinni bæði hé:
og e>rlendis. Af framangreind'
er og ljóst, að mín fátæklegi
orð hér munu fremur end
urspegla persónuleg kynni mi,’
af Snæbimi fremur en lifsstari
hans í heild. í>að siðamefnd;
veit ég að er eða verður ger
af öðrum og mér færari mönr, 1
um.
Snaabjöm var vei meðalma? 1
ur á hæð, grannvaxinn og lítio j
eitt lotimn í herðum. Andltt!? j
var karlmannlegt og einbeitt, o
man ég þar bezt eftir háu enni
glettnisiegum munnsvip og si
kvikum bláum augum undii
miklum augnabrúnum. Hann vai
með eindaamum snöggur og hvai
legur í hreyfingum og líkams
burður hans allur gerði það að
verkum að hann var glæsimenni
í bezta skilnin.gi þess orðs. Gilti
það einu hvort hann var
í vinnu- eða sparifötum sinum;
engum duldist að þar var maður
á ferli, sem sópaði að svo af
bar.
Lund hans var sílétt hvemig
sem aðstæður annars voru. Ég
held ég muni ekki eftir því að
hafa séð Snæbjörn í illu skapi
nokkru sinni. Hann henti jafn-
an góðlátlegt grin að sjálfum
sér sem öðrum og var einstak-
lega vel máli farinn. Kannske
hætti honum stundum of mikið
til þess að krydda tungutak sitt
með all kröftugum orðum. Þetta
varð einstaka sinnum til þess
að ókunnugum varð á að halda
að maðurinn væri ef til vill gróí
gerðari en fólk er flest eða öllu
heldur vill vera láta. Svo var þó
ekki, þeir, sem þeikikitiu tiJ, vissu
að Snæbjörn var ekki grófur í
lund heldur mesta góðmenni,
sem ekkert aurrtt mátti sjá. Hann
var afar viðkvæmur maður og
það að ytra borð hans gat virzt
hrjúft, var ekkert annað
en brynja gagnvart umhverfinu.
Hiáturmiidur var hann í meira
lagi, og ég er viss um að eng-
inn, sem heyrði Snæbjöm hlæja,
gat varizt hlátri Lika, svo var
hlátur hans smitandi.
Þessari léttu lund fylgdi ein-
stök kappsemi, harðfylgni og
skapfesta. Hann var maður, sem
kunni hvorki né vildi hlífa sér, og
mátti það einu gilda hvort gigt-
in eða hjartaveilan hrjáði
hann. Fékkst hann lítt við véla-
vinnu, þótti það víst löðurmann-
leg atvinna að húka á bossanum
ofan á dráttarvél eða öðru því
um líku! Handverkfærin voru
honum því meir að skapi, það
voru jú alltaf einhverjir geirar í
túnin u þar sem ekki var hægt
að koma „véladraslinu" við. Ég
hefi aldrei séð neinm handleika
hrifu á sama hált og hann. Hann
Fædd 6. ágú&t 1902.
Dáin 6. ágúst 1971.
iukkan er sjö að kvöldi 9. júní
171. Ég fór í heimsókn tii þín
era mágkona á Borgarsjúkra-
úsið i Reykjavik. Um áratugi
i,fðir þú átt við vanheilsu að
riða er þú ávaltt barst með
■tjuskap og mun þó málla sann-
st að á vissiuim tttna þíns ævi-
æiðs mun bttið oít hafa verið
iutt á milli lífs og dauða. Ég
com því efeki að þessu sinni til
að kveðja þig hinzbu kveðju, en
óg var þá dagimm eftir að fara
ti'l dvalar vestur í Barðastrandar-
sýslu ekki viðsfjarri því um-
hverfi er þú álttir þin bernsku-
og æskuspor, og þar sem leiðir
okkar lágu fyrst saman. Örlögin
urðu þau, að um hálfrar aldar
skeið voru kynni mín við þig og
fjölskyldu þina sterk, og allar
ánægjustundimar á þessum
langa tíma lifa í hug mínum
bjartar og fagrar. Þú varst í hug
og hjarta einiæg trygglynd og
hreinskilin.
Ekki er það mér til sóma hve
þessi kveðjuorð til þín birtast
seint, en við böm þessarar jarð-
ar teljum ævi okkar í dögum,
mánuðum og árum, en leið þins
lifs er nú á brautum eilifðarinn-
ar þar sem tímimn á sér engin
takmörk. Ekki get ég endað
þessi fátæklegu orð án þess að
minnast á hið mikla og fómfúsa
starf er þú inntir af hendi fyrir
Barðstrendingafélagið í Reykja-
vík. >au störf þin voru oftast
unnin meir af vilja en mætti.
Þú og þinn etftinlifandi maður,
Guðmundur Guðmundsson, vor-
uð siamhiemt í aið veita
stynk og aðstoð, og
margatr hugljúfatr mttminigsur á
ég frá þeirri samleið bæði i leik
og starfi. Þakkir eru þér einnig
færðar frá bömum mínum og
temgdabömum fyrir þá sérstöku
alúð er þú sýndir þeim í anna-
sömum heimilisástæðum og þann
skttnimg er þú veittir þeim á erf-
iðuim stundum.
Ef þér hefði enzt líf og heilsa,
væri nú í dag þín glaðværa og
fölskvalausa gleði ríkjandi á
heimiili þínu. Svo var og er ávaltt,
þegar rnerkisdagar eru í iifi ein-
hvers af Gilsættinni, sem svo er
oft nefnd, þvi i dag hefðir þú átt
sjötdu ára afmæli. En ástvinir
þíndr og vinir, sam því geta við-
komið, munu á þessum degi
gamga til þíns hinzta hvilustaðar.
En við ykkur vil ég segja þetta.
Verið ekki sorgmædd heldur
sterk í þeirri trúarvissu er við
hötfum öU öðlazt og í sál okkar
hetfuir mótazt, að orð meistarans
eru sönn. „Ég litfi og þér munuð
lifa."
Guð blessi oss öHiuim minningu
þína.
Guðbj. Egilsson.
mátti alls ekki vera að þvi að
draga hrífuna að sér í mörgum
togum eins og venja er, nei, í
einu togi skyldi það vera. Sama
var með handslátt, það var eins
og mörg orf væru á lofti í einu
og hann mátti varla vera að þvi
að brýna. Svona var allt eftir
þessu, ósérhlífnin og vinnugieð-
in sátu í hásæti. Hann átti það
til að segja eitthvað I þá veru
að „ungdómurinn í dag, það eru
nú ljótu dauðyflin," en ef ein-
hver annar fullorðinn tók und
ir í sama streng þá var and
svarið: „Og þeir eru nú ungir og
óharðnaðir, greyin," og svo
skellihló hann. Þannig var Snæ-
björn.
Snæbjörn var geysilegur
göngugarpur, enda hafði hann
margra áratuga þjálfun í þeiiTÍ
íþrótt sem fjárbóndi. Það var
því ekki heiglum hent að fylgja
honum eftir í smölunum eða því
um lítou. Man ég vel eftir smala-
mennstou einni, sem við vorum
saman i, en ég var þá 16 eða 17
ára , .sti'ákhvo Ipur“. Þóttdst ég
þó vera sæmilegur göngugarp-
ur eftir aldri, enda á eilífu
rjúpna- og fuglaskytterii á þeim
árum. Lentum við þá í þvi að
missa kindur úf i klif í sjálf-
heldu sem kallað er, þannig að
við þorðum ekki að senda hunda
á þær af ótta við að skjátumar
„hálsbrytu sig fram af klettum
Skepnumar voru auðvitað langt
uppi í fjalli og bauðst ég til þess
I oflátungshætti mínum að fara
upp og ná í þær. Langaði mig
raunar litt til þess af því að
við hötfðum verið á rölti allan
daginn og vorum þvi, hélt ég,
báðir orðmir latir og slæptir.
Snæbjörn kvað það ekkert
mundu þýða að senda mig ein-
an, þvi þetta væru verstu fjalla-
gálur, sem ég myndi bara missa
út úr lúkunum á mér, ef ég þá
nokkurn tíma kæmist upp. Varð
það því úr, að við fórum báðir
og tókst förin gitftusamlega, en
ég var orðinn lafmóður og upp-
gefinn eins og hundur að því
loknu. Sá Snæbjöm víst hvern-
ig ástandið var og lagði hann
til að við fenigjum okkur smá-
hviid. Var sú tillaga samþykkt
með feginleik og hafði ég þá
orð á því að hann væri nú meiri
hroða-hlaupagikkurinn. Setti þá
að honum feifcna hlátur, en gat
að lokum stunið því upp milli
hviðanna að „þú nýtur þess,
stráktetur, að önnur löppin á
mér er hálfónýt úr gigt!“
1 annað sinn var það, að við
fómm í göngur inn á Geitdalsaf-
rétt ásamt öðrum bændum og
búaliði úr Skriðdal. Var farið í
ganignakofa seinni hluta dags i
blíðskaparveðri og legið þar við
um nóttina. Morguninn etftir var
svo farið „inn fyrir", en þá
hafði veður skipazt heldur bet-
ur í lofti; komin norðan rign-
ing og þoka. Hvort sem það var
nú að kenna fyrirhyggjuleysi
mínu eða skorti á þessa heims
gæðum þá var ég regnverjulaus
og varð því fijótlega gegndrepa.
Ekki bætti það heldur úr skák,
að við vorum ríðandi og því litl-
ir möguleikar á því að halda á
sér hita. Varð mér því hrollkalt
og enn versnaði ástandið þegar
„inn fyrir“ var komið og menn
skyldu skipta sér til smöiunar
„út eftir". Þá var nefnilega kom-
in norðvestan uppstytta en htta-
stig um og undir frostmarki.
Skalf ég þá svo tennumar glömr
uðu i skoltinum. Sumir fé-
Franihald á bls. 25