Morgunblaðið - 11.01.1973, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. JANOAR 1973
23
(gestrisni þeirra ætíð verið við
brugðið. Er það stór hópur ætt-
ingja og vina þeirra, bæði hér i
Reykjavík og ekki síður úr átt-
högum þeirra, sem rúma hálfa
öld hefur notið gestrisni þeirra
og umhyiggj'U. Eru þær ótaldar
igistinætumar, sem ættingjar og
vinir úr MeðaUandi, Mýrdai og
ivSðar að hafa gist á heimili þeirra
sérstaklega á fyrri árum.
Ég, sem þessar línuir rita, átti
þvfl láni að fagna að alast upp í
húsi þeirra hjóna, Jóns og Sig-
ríðar, fram til 14 ára aldu-rs. Er
margs að minnast frá þeim ár-
íum, enda var heimili þeirra nán
ast mitt annað heimili, þar sem
ég var litlu minna hjá þeim en
iforeldrum mínum. Fundust mér
þau hjón í rauin og veru koma
mér i stað afa og ömmu.
Jón Ormsson var dulur og
fáskiptinn, en traustur og áreið-
anlegur í hvívetna. Hann var
sérstaklega hjartahlýr og barn-
góður, svo að af bar, enda var
öllum það ljóst, sem sáu um-
gengni hans við sonarbörn hans
þrjú, sem ól-ust upp i sambýli
við afa sinn og ömmu öli sín
bernskuár.
Ég sá frænda minn síðast á
jóladag, þegar ég heimsótti
hann á heimili hans, en han-n
hafði fengið að fara af sjúkra-
húsin-u á aðfangiadag og fór
þan-gað aftur til uippskurðar á
2. dag jóla. Var hann á góðum
batavegi eftir uppskurðinn, er
kallið kom snögglega. Þegar ég
krvaddi Jón á jóladag, var hann
þrátt fyrir veikindi sín hress að
vanda og gerði ekki mikið úr
þeim. Var ég því farinn að vona,
að vel mu-ndi til takast og vinir
hans fengju að sjá hann aftur á
ferli hressan og glaðan, en það
fór á annan veg. Sannast hér
sem oftar, að enginn má sköp-
um renna.
Ég votta Sigríði og Jóni Aðal-
steini og fjölskyldu hans inni-
lega samúð mína, fjölskyldu
minnar og foreldra, sem öil
þökkum fyrir að hafa fengið að
njóta samfylgdarinnar við hann,
og geymum við i huga okkar
bjartar minningar um liðna tíð.
Blessuð sé minnin.g hans.
Sverrir Einarsson.
í DAG verðu-r til moldar borinn
minn gamli húsbóndi og velgjörð-
armaður Jón Ormsson rajf-
virkj ameistari.
Minningamar flykkjast fram,
hver af annarri, og aliar lúta
þær hinu sama: þakklæti. Jón
var sem góður faðir okkur lær-
li-ngun-uim, en ekki er þar með
sagt, að við höfum alltaf verið
þægðin sjálf á þeim árum. En
svo mikla virðingu bárum við
fyrir honum, að okkur þótti sjálf-
sagt að taka til greina allt, er
hann sagði, og í dag — meira en
30 árum eftir að ég kom fyrst
til Jóns — stend ég mig að þvi
að vilja hafa eitt og annað eins
og hann vildi. Svo sterk itök
átti Jón í mér, að lærlingar mín-
ir kölluðu hann „afa“, og þótti
mér alltaf vænt um það, er þeir
sögðu: „Eigu-m við ekki að fara
til hans afa?“
Er Jón hætti að hafa menn í
vinnu, fannst mér ég verða að
byrja sjálfstætt, og reyndist Jón
mér, þá sem fyrr, hjálparhella
hin rnesta, og alltaf igat ég leit-
að til hans, þegar ég þuirfti, enda
vildi hann beinlínis fylgjast
með, hvemig mér vegnaði á all-
an hátt. Hafði maður hei-ður af
að ha-fa iært hjá Jóni, það fann
ég svo víða.
Jón var góður miaður og heið-
arlegur í hvivetna, og voru orð
hans betri en mörg undirskrift-
in.
Jón var kvæntur Sigríði Jóns-
dióttur frá Giljum í Mýrdal, og
var hún svo samrýnid manni sín-
um og störfum hans, að yfirleitt
talaði maður um Sigríði og Jón
i sama orði, og þannig roun það
verða, þó Jón hafi nú haft vista-
skipti. En ég veit, að látinn liifir,
og því kveð ég hann með þakk-
liæti í þeirri vissu, að við hitt-
uimst aftur.
Kæra Sigríður. Þér og fjöl-
skyldunni sendi ég mi-nar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Gisli Ingibergsson.
Þakkarorð um Jón Ormsson.
Nú er ég aldinn að árum.
Um si.g meinin grafa.
Senn er sólarlaig.
Sviður í gömlum sárum.
Samt er gaman að hafa
•liifað svo langan dag.
Éngan veit ég, er geti sagt,
með svo mikl'um sanni, sem Jón
Ormsson „Samt er gaman að
hafa lifað svo langan dag“. Víst
lifði hann langan da-g. Vist lifði
hann bjartan dag. Víst lifði
'hann annasaman starfsda-g.
Hains gleði var önn. Hver dag-ur
sem honum auðnaðist að vinna
var honum gleði. Ég sá hann
aldrei glaðari en er hann var á
vinn'ustofu sinni önnium kafi-nn.
Vinnan var hor.um mikil full-
næglnig, og þá ekki síðiur hitt að
greiða fyrir öðrum. Leysa
vanda annarra. En það, sem við
'hjónin viljum, og ber að þakka,
er hin einlæga góðvild og hjarta
hlýja hans frá fyrstu kynn-um.
Hans skóli var harður svo sem
fleiri jafnalöra hans frá síðasta
tug 19. aldarinnar.
En þrátt fyrir þa-u óvægu
uppvaxtar ár átti hann svo
næmt skyn fyrir öllu smáu og
varDmáttugu, allt frá iiti um visi
að blómi, til vanmóttu-gs gam-
almennis, að ég þekki ekki slí'ks
dæmi. Það var lærdómsrikt að
ganga með honum um garðinn
þeirra hjóna og heyra hann
segja frá hverjum visi að tré
sem hann var að hltúa að og
fuglunum sem hann leitaðist við
að laða að til hreiðurgerðar.
Það var hans yndi frekar en
skrautblóm og annað sem haft
myndi á orði. Öl'l hans iðja var
unnin — ekki til að skarta —
heldur af hans inngrómi þörf
að hlú að öllum sem áttu örðuigt
uppdráttar og voru minni mátt-
ar.
Við væntum að full hál'frar
aldar náin kynni okkar af hjón
unum á Sjafnargötu 1 veiti okk
ur leyfi til að tjá honum sem
Jiér er kvaddur alúðar þa-kkir
fyrir óverðskuldaða viná-ttu
litar raeðan Lí'f entiist.
Konu hans, syni o-g fjöl-
skyldu svo og skyldfóíki öliu
vottum við i-nnilega samúð.
Er syrtir að nótt, til sængur er
mál að ganga
— sæt mun hvíldin eftir
vegferð stranga —
þá vi'ldi ég, móðir min,
að milöin þin
svæfði mig svefninum lan-ga.
Ö. A.
Jóna og Jón Pálsson.
Minning;
Einar Sturlaugsson
fáein kveðjuorð
ÞEGAR hringt var til mín á
nýjársdag og mér var sagt að
Einar væri látinn, þá greip mig
sú hugsun að það mætti ekki
vera satt, þrátt fyrir að ég vissi
að nú liði honum vel og hann
væri sæil að fá hvíld, eítir sinn
langa og erfiða sjúkdóm, sem
lag-t hafði hann i rúmið á bezta
aldri. Þennan duglega man-n,
sem allt sitt líf hafði stundað
sjómennsku af mikl-um dug og
krafti.
Einar Sturlaugsson var fædd-
ur 23. desember 1916 í Styk'kis-
hólmi og þar ólst bann upp.
Ei-nar lézt á heimili sínu aðfarar-
nótt nýjársdags síðastliðins.
Einar haifði lengst af verið ma-t-
sveinn á bátum af ýmsum stærð-
um. Og var hann þekktur fyrir
sinn góð og holla mat. Og segja
menn sem stundað hafa sjó með
Einari, að þegar þeir stóðu upp
frá borði eftir a-ð borða mat
sem hann matreiddi, f-annst
þeim þeir fá þrek á við margra
stunda svefn, og get ég tekið
undir orð þeitra.
Einar var mikiil og góðnr mað-
ur á fleiri sviðum, svo skilnings-
rikur á erfiðleika annarra, og
huggað gat hann marga. Eftir-
lifandi kona Einars er Hansína
Bj-amadóttir, sem einnig er
fædd og 'uppalin í Stykkishólmi,
og er það einhver sú indælasta
kona sem ég hefi kynnzt. Þau
settust að í Reykjavík og eign-
uð-ust fimm mannvænleg börn.
Elztur er Sturlau-gur, þar næst
Gunnar, síðan þeirra einkadótt-
ir Elísabet Sigrún, næstur er
Bjarni Július, en yngstur er
Einar, nafni föður sins.
í janúar 1970 urðu þau for-
eldrar og systkini fyrir þeim
mikla harmi að Gunnar fórst,
aðeins 24 ára gamaU með Sæ-
fara frá Tálknafirði. Var hann
foreldru-m og systkinum sínum
sérlega góður og er hans sárt
saknað.
Einar og Hansa, eins og hún
ætíð er kölluð, voru þær gest-
risnustu manneskjur, sem ég
h-efi kynnzt. Stóð hús þeirra öll
um opið, sem þangað kom-u. Ein
ar og Hansa hafa verið mér
ifneira en sannir og góðir vinir,
(á ég þeim margt að þakka.
Nú kveð ég þig elsk-u Einar
minn. Ég vildi að ég hefði ein-
hvern tiroann getað gerit eiitthvað
fyrir þig í staðinn fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig. Elsku
Hansa min, þú sem ætíð hef-ur
f§ verið mér og mínum svo góð og
hjálpsöm, ég sendi þér og börn-
um þínum mínar dýpstu og inni
legustu samúðarkveðjur. Einniig
sendi ég hans háöldruðu móð-ur
og öðrum ættingjium samúðar
kveðjur, því ég veit hvað stórt
og óbætanlegt skarð er í huga
ykkar aUra nú þegar Einar er
farinn. En minningin um hann
mun ylja mér um hjartaræt-ur í
ókominni framtíð.
Guð styrki ykkur í sorg ykk-
ar.
Birna Markúsdóttir.
Sigurlás Nikulásson
Pæddur 2. niaí 1882.
Dáinn 5. jan. 1973.
FÖSTUDAGINN 5. j.an. andiað-
ist að Hnafnistu, Sigurliás afi
okkar, einis og við á heimi'linu
kölluð'um hann öll. Hann hie'fur
orðið hvildinni feginn, því á
ÞorláJksmessu h-eimsótti ég hann
og þá talaði hann um að á miorg-
un yrði hainn á himnum og ætl-
aði að verða hjia-rðsveiimn og
gæita hrossa. Effiaiusit hefur hann
ósikað þesis að vera korninn
heim í svei'tina sina aftiur. Það
er ósk min og tirú að hann fái
von sína upptfylClta að einhverju
leyti í n«esta llitfi. Hann var fædd
ur 2. miaí 1882 svo að hainn náði
næriri 91 áns aildri. Fraim á siið-
uistu stund héilit hann slkýrri
hutgsun sinni og sam dæmi má
ne'fna það, að á 90 ána afimælis-
dagirm hélt hann mannfágnað
á heimili slmu, Stigahllið 10 og
kom þar margt manna, þ. á m.
ættimgjiar og gamlir stanflstfélag-
ar og þar var hann hrókur alls
flagnaðar.
YfliirfSeiitt var hann þannig, þeg-
ar við heimsótíum hann, gllaður
ag hmess og gott að vera í ná-
vist hans.
Einis Ilangar mi,g að geta þess
hve vel hann vildi allitaf veita
manni, og aldmei brást það að
afabömm hans fiengj'U ei'tit-
hvað gott i miunninn þegar þau
heiimsóttu hann. Þannig var það
líka á ÞorM'ksmessiudag þegair
ég sá hann síðast rweð fullri
meðvi-tund, að ekki vairð hann
ánægður fyrr en ég hafði flund-
ið inni í skáp hjá honum, efiti-r
hans fyrirsögn, sælgæti handia
bömunum sem ég átti að fara
með til þeirra, en þá var hann
orðinn svo máttfarinn að hiamn
máitti sig eOdki hreyfa í rúminu.
Eisku aifi Sigurlás, við þökk-
um þér fyrir all’Jt, og guð bliessi
þig og varðveiti.
Hrafnhildur Sigurðardóttir.
Hrefna Magnús-
dóttir — Minning
ÁRIÐ 1907, 9. júií, fæddist hjón-
unum Katrínu Magnúsdóttur og
Magnúsi Einarssyni, Litla-Seli,
tvíburiar, tvö stúlkubörn og var
annað þeirra Hrefna, sem nú
hefiur lokið dvöl sinni meðal
okkar.
Þegar Katrínu og Magnúsi
fæddust þessir tvíburar voru sjö
börn fyrir á heimilinu og buð
ust þá hjónin Karitas Ólafsdótt
ir og Jón Hinriksson frá Klöpp
sem var í næsta nágrenni við
Litla-Sel til áð taka annan tvibur
ann um stundarsakir.
Tóku þau hjón og böm þeirra
slíku ástfóstri við telpuna að úr
varð að hún ilengdist hjá þeim
þar til hún stofnaði sitt ei.gið
heimiU með G.uðmundi í. Guð-
mundssyni, logsuðumanni, sem
nú dvelur á Hrafnistu. Þau eign-
uðust 4 drengi sem eru allir bún-
ir að festa ráð sitt og voru bör-n
allra drengjanna mjög hænd að
ömmu sinni, og hennar gleði-
stundir að dvelja hjá þeim.
Hrefna minntist oft fösturfor-
Hér með auglýsir stjóm norrænu eldfjatlastofnunarinnar lausa
til umsóknar stöðu
Framkvœmdarstjóra
við norrænu eldfjallastofnunina í Reykjavík. Ráðning er til 4 ára
og verður ráðið eftir úrskurði norrænu ráðherranefndarinnar.
Ráðningartimann má lengja án þess, að staðan sé auglýst á ný.
Verkefni: að stjóma visindastörfum og öðrum rekstri stofnun-
arinnar, samkvæmt þeim reglum, sem stjóm stofnunarinnar
hefur sett.
Hæfni: Mikil vísindaleg reynsla innan einhverra aðalsviða eld-
fjallafræðarinnar: steinafræði, jarðefnafræði, jarðeðiisfræði og
eldfjallasögu.
Laun: Gert er ráð fyrir, að staðan verði launuð eins og staða
prófessors við Háskóla jslands.
Áætlað er að starfið hefjist 1. júlí 1973.
Umsókn stílist til Norrænu ráðherranefndarinnar (Menningar-
og menntamálaráðherrar) og sendist í síðasta lagi 31. janúar
1973 til: Sekretariatet for nordisk kulturelt samarbejde. Snare-
gade 10. DK-1205 Köbenhavn K.
Nánari uppiýsingar fást hjá prófessorunum: Sigurði Þórarins-
syni og Magnúsi Magnússyni. Háskóla Islands og hjá Egon
Hemlin, deildarstjóra hjá Sekretariatet for nordisk kuiturelt
samarbejde. Snaregade 10. Köbenhavn. (sími: (01) 11 47 11.
eldra sirma og bama þeirra, sem
hún alltaf kallaði systkini sín,
og batzt traustum fjölskyldu-
böndum. Síðari árin er hún átti
við heilsuleysi að búa þá bar
Karitas yngri frá Klöpp hana á
höndum sér, og fetaði þar í fót-
spor móður sinnar.
Náið samband hafði Hrefna
ætíð við systkini sin og sagði
oft í spauigi að hún ætti helmingi
fleiri systkini en þau.
Með þes®um línum kveð ég
þig, Hrefna min, og þakka þér
allar ánægjulegu samveru-
stuindirnar sem þú áttir þátt í
með þinni léttu lund.
Kidda.
Minininigarathöfn uim systur
mína,
Margréti Ketilsdóttur,
fyrrum húsfreyju að Ytra
Hóli í Landeyjum,
verður í Hallgrimskirkju
föstudiaginn 12. janúar kL
10,30 árdegiis.
Jarðsett verður að Akureyj-
arkirkju laugardagin'n 13.
jainúar kl. 2 sáðdegis. — Bíl-
ferð verður frá Umferðair-
miðstöðinni kl. 10,30 árdegis.
Fyrir mina hönd og annama
vandamanna.
Sigríður Ketilsdöttír.