Morgunblaðið - 27.05.1973, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. MAl 1973
Eliszahet Ferrars:
Safníaróa i daurisran
haíði nú samt verið nærgætinn
í sambandi við hana og hlíft
henni eftir þvx sem hann gat.
í>að brakaði í grein, skammt
frá henni.
Hún hrökk við. Hún var nú
ekki alveg viss um, að það hefði
verið þetta hljóð. Hún hafði
verið svo niðursokkin í hugsan
ir sínar, og varla vitað hvar
hxin var stödd, enda þótt hún
gæti nú séð móta fyrir kyrrlát-
um trjánum. Þetta hljóð hafði
sennilega verið frá einhverju,
sem hafði dottið niður af brotn-
um greinunum, eða kannski fugl
að klóra i fallið laufið. En hvað
sem því leið fannst henni nú ráð
legna að flýta sér. Hún gekk
nokkur skref áfram en stanzaðl
svo aftur Hún þóttist alveg viss
um að hafa heyrt eitthvert ann-
að fótatak en sitt eigið.
En þegar hún staðnæmdist,
var samt ekkert að heyra nema
skrjáfið í laufinu. Hún ýtti ein-
hverjum greinum frá sér og hélt
áfram.
En nú heyrði hún fótatakið,
alveg greinilega. Það nálgaðist
óðum. Sem snöggvast varð hún
alveg máttlaus af skelfingu, en
svo tók hún til fótamna. Hún
kom að skarðinu í girðingunni,
þaut gegnum það og hljóp svo
áfram, eftir jaðrinum á akrin-
um, sneri á sér öklann í ein-
hverri holunni og fann sáran
verk. . .
Hann náði henni rétt strax.
Hann sneri upp á handlegg
hennar og greip fyrir munninn
á henni. Hún reyndi að æpa
upp og snúa sér undan andar-
drættinum, sem hún fann á
á kinm sinni og sterkum líkam-
anum að baká henni, svo reyndi
hún að bíta en fékk í staðinn
vel útilátinn löðrung.
— Haltu þér saman! Reyndu
þetta aftur, og þá skal fara í
verra, sagði mefmælt rödd Kev-
ins Applin. — Þegiðu og þá skal
ég ekkert gera þér. Hvað var
hann að segja þér?
Hann var dáiitla stund að
átta sig á því, að hún gat ekki
svarað honum. Þá sleppti hann
fingrunum af munninum á henni
en greip í staðinn i arm hennar,
fyrir ofan oinboga, svo að fing
urnir sukku í handleggsvöðv
ann.
— Ég var að gá að ykkur, og
heyrði nokkuð af því, sem sagt
var. Þið voxruð að tala um mig.
Hvað sagði hann þér?
— Slepptu mér! snökti hún í
ofsa. — Hann sagði mér ekki
neitt. Slepptu mér!
— Það er lygi. Þið voruð að
tala um mig sagði hann.
— Hvar hefurðu verið? sagði
hún. — Lögreglan er að leita að
þér.
Hann bölvaði gremjulega, þeg-
ar minnzt var á lögregluna, og
eins að heimsku hennar, ef hún
héldi að lögreglan hefði auga-
stað á nokkrum öðrum en hon-
um. Hann herti takið. — Hvað
sagði hann þér? Eitthvað um
þetta bréf, var það ekki? Ég
heyrði til hans.
— Ef þú hefur heyrt til hans,
til hvers ertu þá að spyrja mig?
— Þetta bréf hefur ekkert að
segja — ég fór aldrei.
— Það sagði hann mér ein-
mitt, sagði hún.
— Það er lygi hann sagði
þér, að ég hefði farið, var það
ekki?
— Nei, það gerði hann ekki,
en hvaða máli skiptir það, hvað
hann kann að hafa sagt mér?
— Creed er inni hjá honum
núna. Segir hann Creed, að ég
hafi farið?
— Það veit ég ekki. Það ætti
ekki að gera þér mikið til, ef
þú hefur ekki gert það. Þú hefð
ir átt að segja Creed frá því
öllu saman strax.
— Ég fór þangað aldrei og ég
hef aldrei iagt hönd á Bernice.
Ég! Röddin var allt í einu far-
in að skjálfa og slaknaði á tak-
imu á hamdleggnu'm á Rakel. —
Ég að fara að leggja hendur á
barnið!
Rakel veik eitt skref frá hon-
um.
— Mér hefur aldrei dottið í
hug, að þú hafir gert það, sagðá
hún.
— Ég fór til að líta eftir at-
vinnu i Portsmouth, sagði hann,
— en ég kom aftur undir etos
og ég heyrði um þetta. Ég kom
heim og talaði við pabba. Hann
sagði mér frá pabba þínum og
krökkunum. Fólk trúir þvi
aldrei, sagði hann, — en ég veiit,
hvað hann hefur gert, þvi að
krakkarnir sögðu mér það. Og
ég veit það líka. Hann reyndi
alltaf að komast að krökkunum,
en af því hvernig þau eru upp-
alim, hafa þau vit á að hlusta
ekki á hann. En Bernice var
öðruvísi. Hún þóttist vita alLt,
sem hægt var að vita. Hún hefðd
fartið með hverjum sem var.
í þýóingu
Páls Skúlasonar.
— Kevin! æpti Rakel. Það var
of dimmt til þess að hún sæi
framan í hamm nema í móðu, en
hún sá hreyfinguna á höfðinu á
honum tid beggja hliða likasta
hieyfingum nauts, sem ætlar að
fara að stanga. — Hvað ertu að
tala um?
Það var eims og hann heyrðd
ekki til hennar. Þessi þrjózku-
legi ákafi í rödd hans, er hann
bar æ óðar á, olli henni svo
miklum hjartslætti, að hún náði
varla andanum.
— Ég skal gera upp sakirnar
við hann, sagði hann. — Það
sagði ég við pabba. Þá trúir
fólk því kannski. En þá sá ég,
að þú fórst yfir til Burdens, svo
ég hleraði og heyrði, að hann
var að segja þér af bréfinu. Og
það gerði mig svo bálvondan, að
ég var næstum búinn að gieyma
til hvers ég hafði komið út. En
bréfið skiptir engu máli. Hann
getur sagt þeim, hvað hann viil.
Þú ferð nú ton með miig núna
og ég ætla að ganga frá hlutun-
um, eins og á að vera. Þig skal
ekki saka neitt ef þú gerir eins
og ég segi.
Jónsmessumót
Sjóstangveiðimanna verður haldið í Grindavík
föstudaginn 22. júní n.k. Farið frá Umferðarmið-
stöðinni kl. 19.00. Róið kl. 22.00 og komið að landi
kl. 06 á laugardagsmorgun. Verðlaunaafhending
verður á laugardagskvöld. Keppt verður um hinn
fagra Morgunblaðsbikar og fjölda verðlauna.
Látið skrá ykkur til leiks fyrir 8. júní hjá Verzl.
Sport, Laugavegi 13.
Það er óviðjafnanlegt að fiska í
merlandi sólskini á Jónsmessu-
nótt.
SJÓSTANGVEIÐIFÉLAG
REYKJAVÍKUR
velvakandi
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
§ Hvers vegna NATO?
Sigurður Gunnarsson skrifar:
„Undanfarin tuttugu ár höf-
um við Islendingar verið þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að vera þátt
takendur í vestrænu varnar-
bandalagi, þ.e.a.s. NATO. Sam-
tök þessi voru upphaflega stofn
uð vegna síaukinnar útþenslu-
stefnu Ráðstjómarrikjanna i
lýðræðisrikjum. Margar þjóðir
höfðu þá þegar orðið fyrir barð
inu á herrunum í Kreml, svo
sem Ftonland og hluti Þýzka-
lands. Hér skal aðeins, til dæm
is, minnt á Berlínarmúrinn ill-
ræmda, sem reistur var árið
1961. Meðal þess, sem þetta ó-
fremdarástand leiddi af sér var
vamarsamningur okkar við
Bandaríkin.
0 „Anauð auðvaldsins“
Landfræðileg lega Islands
gerir það að verkum að landið
er vel til þess falið að fylgjast
megi vel með ferðum rússn-
eskra skipa og flugvéla á
Norður-Atlantshafi.
Með tilliti tii þess hvemig
háttað var í öryggismálum
Evrópu þegar Atlantshafsbanda
lagið var stofnað, var komu
vamarliðsins fagnað af lands-
mönnum, utan nokkurra komm
únista og annarra tækifæris-
sinna. Þeir vældu um, að nú
væri þjóðin komin í ánauð hjá
kapitalistum!
0 Mannalæti og efndir
Sá, sem hæst hafði var harð-
línukommúnistinn Lúðvík
Jósepsson. Talaði hann af of-
stæki um Bandarikin sem of-
beldisþjóð og kallaði þáverandi
rikisstjóm Islands leppa heims
valdasinna. Þess vegna er hjá-
kátlegt að minnast þess, að
er kommúnistar áttu sæti í rík-
isstjórn 1958, og brottför vam-
ariiðsins var til umræðu voru
þessir sömu herrar svo
hræddir við almennlngsálitið í
landinu, að þeir þorðu ekki að
láta varnarliðið fara. Þannig
voru þær „sósíalísku hetjur.“
Það er almenn skoðun þjóð-
artonar, að síðastliðin tuttugu
ár hafi öryggi landstos verið
vel borgið og hætta á kömmún-
ísku einræði bafi minnkað að
mun.
Megi íslendingar lifa sem
lengst í landinu við frelsi og
lýðræði.
Sigurður Gunnarsson."
£ Meðferð á köttum
Velvakanda hefur borizt eftir
farandi pistill frá Dýravemdun
arsambandinu, en þvi munu
hafa borizt margar kvartanir
um slæma meðferð á köttum.
Kettir eru sennilega algeng-
asta heimilSsdýrið, bæði í bæ og
sveit. Tiltölulega auðvelt er að
hafa kött á heimill — sé rétt
með hann farið, en þar skortir
viða mikið á. Kettlingum þarf
að kenna hreinlæti og góða siði,
en virðingarleysið fyrir lífi katt
arins og kunnáttuleysið í með-
ferð hans er oft með fádæmum.
Skulu hér nefnd tvö örstutt
dæmi:
Kona hér í borg gaf syni sin-
um kettling í einn mánuð „til
þess að hann fengi að kynnast
köttum“, eins og hún tók sjálf
til orða. Eftir mánuðinn var
lífi kettiingsins lokið.
Fjölskylda fiuttist ton í hálf-
karað hús, sem ekki er óalgengt
hér. Bömunum var gefinn ketti
ingur, sem þau höfðu meðan
húsið var ekki fuliklárað. Þeg-
ar allt var orðið fínt var kettin-
um ekið í annan borgarhluta og
skilinn þar eftir. Þetta hét á
máli þessa skilningssljóa fólks
„að gefa hornirn tækifæri til að
bjanga sér“.
Á þennan hátt verður mikið
af flækingsköttum til.
0 Ekki leikfang
Margir fá sér kött vegna
barnanna og vist er það í sjálfu
sér ágætt. Það kallar á alHt hlð
bezta í börnum að strjúka
þessu loðna dýri. En kötturinn
er ekki leikfang fyrir böm, held
ur leikfélagi. Á þessu er regin-
munur. Köttur er ekki tístu-
dúkka eða væludýr, sem kreist
er til að fá fram hljóð. Hann
er lifandi vera og bann á að
meðhöndlast samkvæmt því.
Kettir eru mjög frjósamir og
læðurnar eignast yfirleitt kettl-
inga tvisvar á ári. Þessa kettl-
inga er fóik svo í vandræðum
með og er að gefa út um hvipp
ton og hvappinn, án þess að
hafa raunverulega hugmynd
um hver öriög þeirra verða.
Allt þetta kettlingafargan er
hreinn óþarfi.
Ef dýralæknir er fenginn til
að gefa læðunum hormóna-
sprautur á fimm mánaða fresti
er máliið leyst á einfaldan og
þægilegan hátt.
% Fressin
Nú svo eru það fressin, sem
vilja vera á látiausu flakki, eink
um um nætur, og syngja þá
fagra söngva stani heittelskuðu
til dýrðar en nágrönnum tiil
hrellingar. Einnlg hafa fxressin
það fyrir sið að merkja hurðir,
og reyndar hvað sem fyrir er,
með miður góðri lykt, allt i
þeim tiilgangi að heilla sínar út-
völdu.
Ekkert er auðveldara að laga.
Látið gelda fresskettina. Það er
gert hjá dýraiækni þegar kettl-
ingurton er 4—5 mái.aða. Kött-
urinn heldur sig þá heima og
verður þar að auki mikin hænd
ari að heimilisfólíkinu. Ekki er
óalgengt að hann haldd þá á-
fram að leika sér langt fram á
elliár. Þvi meiri rækt, sem lögð
er við uppeldi kettiings, þvi
betri köttur verður hann. Og
kennlð börnum að umgangast
köttinn með ástúð, það verður
þeim ómetanlegt.“
# í
SCHAUMAN
BIRKIKROSSVIÐUR
BIRKI - GABON
WISAPAN-spónaplötur
Hannes Þorsteinsson & Co hf
Skúlatúni 4 simi 25150