Morgunblaðið - 22.12.1973, Qupperneq 31

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. DESEMBER 1973
31
MAIGRET OG SKIPSUÓRINN
Framhaldssagan
eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
23
Nei, hann hafði ekki þrótt til að
streitast á móti. Hann fór að
hágráta.
Maigret leit fyrst á Jean Duclos
og síðan á Pijpekamp með þessu
fasta augnaráði, sem fékk marga
til að halda, að hann væri ekki
með öllum mjalla, því að þetta
augnaráð var svo fast, að það virt-
ist galtómt!
— Haldið þér.......hóf Pijpe-
kamp máls.
— Litið á sjálfir.
Ungi maðurinn snýtti sér, beit
saman tönnum til að kæfa grátinn
og stamaði:
— Ég hef ekkert gert....
Hinir horfðu á hann, meðan
hann barðist við að ná valdi yfir
sér.
— Það var nú ekki meira, sagði
Maigret að lokum. — Ég hef ekki
sagt, að þér hafið gert neitt rangt.
Oosting hefur beðið yður að láta,
eins og þér hafið séð ókunnugan
mann í grennd við húsið. Hann
hefur sjálfsagt sagt, að það væri
eina leiðin til að bjarga ákveðnum
aðilum úr klípu....hverjir voru
þeir aðilar annars?
— Ég sver við minningu móður
minnar, að hann nefndi engin
nöfn. .. . Ég veit ekkert...ég
óska þess eins, að ég væri dauð-
ur....
— Kjaftæði. En þegar ungir
menn eru átján ára láta þeir því-
likar hugsanir stundum hvarfla
að sér.... Ætlið þér að spyrja
hann einhvers Pijpekamp?
Hollenzki lögreglumaðurinn
ypti öxlum, eins og hann gæfi þar
með til kynna, að hann botnaði
hvorki upp né niður í neinu.
— Agætt! Farið þá, drengur
minn!
— Ég ætla bara að segja, að það
er ekki Beetje...
— Það er vel trúlegt. ... En nú
skuluð þér fara aftur til félaga
yðar um borð í skólaskipinu.
Hann ýtti honum vingjarnlega
fram og tautaði:
— Og svo er það hinn .... er
hann kominn. .. Því miður
skilur hann ekki frönsku.
Rafmagnsbjöllu var hringt og
skömmu siðar visaði lögreglu-
maður Baesen inn í herbergið.
Hann hélt á húfunni og pípunni í
hendinni.
Hann leit ekki á neinn nema
Maigret og það var engu likara en
hann álasaði honum fyrir eitt-
hvað. Svo stillti hann sér upp við
skrifborðið, þar sem Pijpekamp
sat og hneigði sig kurteislega.
— Viljið þér gera mér þann
greiða að spyrja hann, hvar hann
hafi haldið sig um- þær mundir,
sem Popinga var myrtur?
Lögreglumaðurinn sneri spurn-
ingunni á hollenzku og Oosting
hóf langar skýringar, sem
Maigret skildi ekki, en liann greip
fram í fyrir honum.
— Nei. Ekki þetta! Hann þarf
aðeins að svara í fáeinum orðum.
Pijpekamp kom þessu til skila.
Og aftur leit Baesen álasandi til
hans. Svarið var örstutt.
— Hann var um borð í bátnum
sínum!
— Segið honum, að það sé ekki
satt!
Maigret hélt áfram að þramma
fram og aftur og gróf hendur í
vösum.
— Hvað segir hann við því?
— Hann sver, að hann segi satt!
— Ágætt! En ef það er rétt, þá
hlýtur hann að geta sagt okkur,
hver hefur stolið kaskéitinu
hans.....
Pijpekamp var ljúfur sem lamb,
en Maigret geislaði af myndug-
leika.
— Núna?
Hann var niðri í klefanum
sínum .... var að ganga frá reikn-
ingum . . . gegnum kýraugað sá
hann fætur á þilfarinu og tók
eftir að maðurinn var í sjómanns-
búningi.
— Og veitti hann manninum
eftirför?
Oosting hugsaði sig um, lokaði
augunum til hálfs og löng útskýr-
ing fylgdi.
— Hvað er hann að segja?
— Að hann kýs að segja sann-
leikann! Hann skilur, að það er
nauðsynlegt, að við trúum á sak-
leysi hans. ... Þegar hann kom
upp áþilfarið gekk maðurinn sína
leið .... og hann elti hann. .
Þannig gekk hann eftir Amster-
diep og næstum alveg út að húsi
Popinga. . . . Þar faldi maðurinn
sig......Oosting varð forvitinn,
faldi sig lika og beið.. ..
— Heyrði hann skotið tveimur
tímum síðar?
— Já, en hann gat ekki haft
hendur í hári mannsins, því að
hann hljóp allt hvað af tók og
hvarf von bráðar.
— Sá hann þennan mann fara
inn í húsið?
— Að minnsta kosti sá hann
manninn fara inn i garðinn......
Hann býst við, að honum hafi
tekizt að klifra upp á aðra hæð.
Maigret brosti, undarlegu brosi,
sem gerði mörgum órótt i geði.
— Myndi hann þekkja mann-
inn, ef hann sæi hann aftur.
Pijpekamp túlkaði. Baesen
yppti öxlum.
— Hann veit það ekki.
— Sá hann Barens fylgjast með
ferðum Beetje og Popinga?
— Já.
— Og þar sem hann óttaðist
sjálfur, að grunur félli á hann, en
vildi þó í aðra röndina vera
lögreglunni hjálplegur, þá lét
hann Cornelius gefa þessa
skýrslu fyrir sig.
— Já, það segir hann.... En við
tökum það ekki sem góða og gilda
vöru.... Það er deginum ljósara,
að hann er sá seki... .
Jean Duclos sýndi merki óþolin-
mæði. Oosting var sallarólegur.
Hann sagði eitthvað og Pijpe-
kamp þýddi það.
— Nú segir hann, að við getum
auðvitað gert við hann hvað, sem
okkur þóknast, en bendir á, að
Popinga hafi verið bæði vinur
hans og velgjörðarmaður.
— Hvað hafið þér hugsað yður
að gera?
— Setja hann i gæzluvarðhald..
..Hann hefur viðurkennt að hafa
verið á staðnum.
Sennilega voru áhrif koniaksins
ekki horfin með öllu, því að rödd
Pijpekamps var þróttmeiri en
venjulega, hreyfingar hans ákaf-
ari og ákvarðanir hans einkennd-
ust af hinu sanna. Hann vildi
koma hinum franska starfsbróður
sinum svo fyrir sjónir sem væri
hann maður, sem gæti tekið skjót-
ar ákvarðanir, þegar þess gerðist
þörf, og hann vildi vera bæði
sjálfum sér og Hollandi til sóma.
Hann setti upp virðulegan svip
ög hringdi bjöllunni.
Þegar lögregluþjónninn kom
inn, skipaði hann fyrir stuttlega:
— Handtakið þennan mann . . .
leiðið hann á braut . . . ég tala við
hann síðar .. .
Þetta var sagt á hollenzku, en af
raddblænum þóttist Maigret
skilja, hvað hann sagði.
Svo reis hann upp og sagði ein-
beittur:
— Ég ætla mér að upplýsa þetta
mál frá grunni . . . Og ég skal ekki
láta hjá líða að skýra frá hlutdeild
yðar . . . Að sjálfsögðu má nú
landi yðar fara frjáls ferða sinna.
Honum datt ekki i hug, að ein-
mitt á þessu andartaki var Mai-
gret að hugsa með sér:
— Vesling litli vinur, þú átt
eftir að iðrast þessa rækilega,
þegar þú ferð að róast á næstu
klukkutimum.
Pijpekamp opnaði dyrnar, en
Maigret var ekki reiðubúinn að
fara.
— Mig langar að biðja yður að
gera mér einn greiða, sagði hann
óvenju kurteislega.
— Já, ekki nema guðvelkomið,
kæri vinur.
— Klukkan er ekki orðin fjögur
... I kvöld getum við sviðsett
harmleikinn með öllum þeim,
sem eru viðriðnir málið . . . viljið
þér gjöra svo vel og skrifa hjá
yður nöfnin? . . . frú Popinga . . .
Any . . . Duclos prófessor . . Bar-
ens . . . Wienandsfjölskyldan . . .
Beetje . . . Oosting, og svo faðir
Beetje, Liewns bóndi.
— Hvað vakir fyrir yður?
— Mig langar til að fara í gegn-
um hvert minnsta atriði frá þeirri
stundu, þegar Jean Duclos lauk
erindaflutningi sxnum.
Þeir þögðu, meðan Pijpekamp
hugsaði sig um.
— Ég skal hringja til Groning-
en, sagði hann að lokum, — og fá
ráðleggingjar hjá yfirboðurum
mínum. Hann bætti við, að hann
væri ekki viss um, að þetta
skritna gaman Maigrets félli i
kramið hjá öllum.
— En okkur mun vanta einn . . .
þvi að Conrad Popinga ...
— Ég skal taka að mér hlutverk
hans, sagði Maigret.
Og svo gekk hann út ásamt með
Jean Duclos eftir að hafa sagt:
— Kærar þakkir fyrir ljúflegan
hádegisverð.
Kærastinn þinn ætlar að standa í þessum stellingum
unz ég hef komið upp fuglahræðunni.
VELVAKAIMOI
Velvakandi svarar f
síma 10-100 kl. 10.30 —
11.30, frá mánudegi til
föstudags.
0 Hitaveitan
Ibúi við Suðuigötu hringdi
og hafði athugasemdir fram að
færa vegna skrifa Velvakanda i
fimmtudagsblaðið um blessaða
hitaveituna i Reykjavik. Konan
sagði, að til dæmis hefði hitinn
hjá sér ekki farið upp fyrir 16 stig
s.l. miðvikudag, og hefði hún setið
hríðskjálfandi i tveimur lopapeys-
um við rafmagnsofn daginn þann.
Einnig sagðist hún vita til þess, að
hitinn væri ákaflega lélegur i
barnaheimilinu Tjarnarboi'g.
Velvakandi hafði samband við
Gunnar Kristinsson, verkfræðing
hjá Hitaveitunni. Hann sagði, að
borizt hefðu nokkrar kvartanir
um kulda í húsum undanfarna
daga, og hefði þá undantekninga-
laust verið um að ræða bilun í
hitalögnunx viðkomandi húsa,
þannig að ljóst væri, að ekki væi'i
það hitaveitan, sem ætti sökina.
Hins vegar sagði hann starfsmenn
hitaveitunnar til þjónustu reiðu-
búna við þá, sem hafa við að
striða vandamál af þessu tagi.
Gunnar sagði ennfremur, að bil-
un væri í hitakerfi Tjarnarborg-
ar, og hefði oi'ðið að loka barna-
heimilinu s.l. miðvikudag af þess-
um sökum.
Gunnar sagði, að krafturinn á
heita vatninu væri nokkuð mis-
munandi eftir því um hvaða
hverfi væri að ræða, til dæmis
yrði oft vatnslítið vestast í Vestur-
bænum þegar frost hefðu staðið
lengi.
Nú væri fyrirhugað að bæta úr
þessu, og nxættu Vesturbæingar
búast við því, að ný hitaveituæð
kæmist i gagnið innan tveggja
ára.
% Settar verði
upp fánastengur
sem víðast
Magnús Guðmundsson,
Eyrarvegi 26, Grundarfirði, skrif-
ar:
„Það er mjög i tizku, að sölu-
menn ferðist um landið og selji
varning sinn með þeim afleiðing-
um, að viða má sjá sams konar
hluti, sem prýða híbýli manna,
svo sem hillur, myndir og mál-
verkaeftirprentanir.
Eg hef verið að hugsa um það,
þai' sem þjóðhátiðarárið er nú
framundan. hvort þjóðhátiðai-
nefndin geti ekki fengið ein-
hyerja duglega menn til að ferð-
ast unx landið á vori konxanda og
taka að sér að setja upp fána-
stengur við hús manna. sem þess
óska. Oft er litið hægt að gera til
hátiðabi'igða i fámennum byggð-
arlögum nema þá helzt að draga
fána að húni.
Væri ekki hægt að gera eitthvað
til að bæta úr þessu, helzt fyrir
þjóðhátið á næsta surnri?
Magnús Guðimindsson."
% Sparið vöðvana
Fyrir þá, sem teknir eru að
þreytast á jólaamstrinu, og eru
oiðnir þreyttir og pirraðir, er
ekki úr vegi að geta þess, að þeir.
sem eru svekktir á svipinn, eru að
bjóða hrukkunum heim.
Þeir, sem eru leiðir og reiðir á
svipinn nota nefnilega 62 andlits-
vöðva, en þeir, sem eru glaðir og
góðlátlegir þurfa ekki að nota
nema 26.
Það er í'étt að spara andlits-
Vöðvana eins og annað á þessum
siðustu og verstu tímum.
% Miðað við hvað?
Kunningi Velvakanda, sem
ferðast mikið með sti ætisvögnum
kom að máli við hann nýlega.
Hann sagðist stundum vera að
hugsa um það á ferðum sinum
nxeð þessum farartækjum, hvers
vegna fai'þegar sætu allir stein-
þegjandi í stað þess að skeggi'æða.
Þarna sætu allir samanþjappaðir,
hver i sinum hugarheimi. llann
sagðist samt hafa heyrl eftirfar-
andi orðaskipti í stiætisvagni um
daginn:
— Það er vandlifað!
— Það fer nú eftir þvi við hvað
er miðað.
Aðalheiður tekur við blómum
að afloknum tónleikum á sviði
Þjóðleikhússins f Costa Rica
ísl. söng-
kona fær
góða dóma
í Costa
Rica
HINN 30. nóvember söng Heiða
Einarsson (Aðalheiður
Guðmundsdóttir) átónleikumá
vegum lista- og bókmennta-
félagsins i Costa Rica. Voru
hljómleikarnir i þjóðleikhús-
inu, Teatro Nacional í borginni
San Jose.
Á tónleikunum söng Heiða
erlend ljóð og íslenzk, m.a. lög
eftir Sigfús Einarsson, Sigvalda
Kaldalóns, Emil Thoroddsen,
Björgvin Guðmundsson og
Fjölni Stefánsson. En erlendu
lögin voru eftir Schuman,
Brahms, Hugo Wolf, Strauss,
Gluck og Saint-Saens. Undir-
leik annaðist Carlos Enrique
Vargas.
Mbl. hefur borizt úrklippa úr
stærsta blaðinu í San Jose í
Costa Rica, La Nacion. Þar seg-
ir gagnrýnandi blaðsins,
Romas Joneliukstis, sem er
þekktur baritonsöngvari þar í
landi: „Mezzosópransöngkonan
Heiða Einarsson flutti okkur
tónleika, eins og maður getur
fengið að heyra í hvaða höfuð^
borg sem er í Evrópu.
Tónleikarnir voru haldnir á
vegum lista- og bókmennta-
deildar Menntamálaráðuneytis-
ins (Direccion de Artes y
Letras) í þjóðleikhúsinu 30.
nóvember 1973. Carlos Enrique
Vargas lék með á pianó. •
Heiða Einarsson hefur
dásamlega rödd, sannan mezzo-
sópran af þýzka skólanum, en
hann er vagga „lieder“ söngs-
ins. Hinir fögru hljómar, sem
ómuðu frá söng hennar, heill-
uðu áheyrendur hvei't einasta
augnablik. Hinn skýri fram-
burður og góði flutningur yfir
allt raddsvið hennar, ásamt
góðri öndunartækni, voru þætt-
ir, sem hún sameinaði vel og
eru ómissandi undirstaða góðr-
ar túlkunar.
Carlos Enrique Vargas lék
með meistaralega og af mynd-
ugleik. Hvert einasta augnablik
var hið nauðsynlega samband
milli þessara tveggja lista-
manna fyrir hendi — Romas
Joneliukstis"
MORCUNBLADSHÚSINU
LESIfl
DnCLEGH