Morgunblaðið - 22.01.1974, Page 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. JANUAR 1974.
29
ROSE-
ANNA
FRAMHALDSSAGA EFTIR
MAJ SJÖWALL OG
PER WAHLÖÖ
JÓHANNA KRISTJÓNSDÓTTIR
ÞÝDDI
11
— Hún var 27 ára. Bókavörður.
Ég veit ekki fleira í bili.
— Hvernig fórstu að þessu.
— Það var loksins gefin út
heimild til að lýsa eftir henni.
Gegnum sendiráðið.
— Báturinn, sagði Ahlberg.
— Hvað segirðu.
— Báturinn. Hvaðan ætti
bandarískur ferðamaður að koma,
ef ekki með bát. Kannski frá
skemmtisnekkju. Það koma marg-
ir slíkir bátar.
— Við vitum ekki hvort hún var
ferðamaður.
— Nei, rétt segirðu. Eg skal
hefjast handa strax. Ef hún hefur
þekkt einhvern hér eða búið hér í
bænum, hlýt ég að geta komizt að
því fljótlega.
— Gott, ég hringi strax og ég fæ
nánari upplýsingar.
Þó að hann hefði enn slæmah
höfuðverk var verkurinn i eyrun-
um enn sárari. Þó leið honum
betur en undanfarna daga. Hins
vegar gerði hann sér Ijóst, að
morðinginn hafði fengið ákaflega
gott forskot — hvorki meira né
minna en þrjá mánuði.
Og í þessa þrjá mánuði hafði
hann — Martin Beck, eiginlega
ekki hugsað um annað mál en
þetta. Og nú var sú stund loksins
runnin upp, að hann gæti byrjað
rannsóknina. Það hafði verið eins
og að þreifa sig áfram í kolsvarta
myrkri. Nú fann hann að lokum
fast land undir fótum.
Hann bjóst þó ekki við skjótum
árangri. Ef Ahlberg kæmist að
því að stúlkan frá Lincoln hefði
unnið í Motala eða búið þar hjá
kunningjum sínum, mundi það
koma honum meira á óvart en ef
morðinginn gengi skyndilega inn
oglegði fyrir hann sönnunargögn-
in. Nú var hann með allan hugann
við þær upplýsingar, sem hann
yrði að afla sér frá Bandarikjun-
um, svona smátt og smátt. Og
hann hugsaði einnig til Ahlbergs,
sem vann að málinu af sömu þver-
móðsku og hann sjálfur og hélt
enn dauðahaldi í þá fráleitu hug-
dettu, að stúlkan hefði verið um
borð í bát. Trúlegast var, að lík-
inu hefði verið hent í sjdinn úr
bifreið. Bifreiðin var húsguð nú-
tímamannsins og hafði tekið við
öllum störfum hans. löglegum
sem ólöglegum.
Hann fór síðan að hugsa um
lögreglumanninn Kafka og velti
fyrir sér hvernig hann liti út,
hvernig hann ynni og hvort hann
væri líkur þeim bandarísku lög-
reglumönnum, sem hann sá i sjón-
varpinu.
Hann fór í bókasafnið eftir há-
degið og skoðaði landabréfið.
Hann fann borgina Lincoln fljót-
lega. Hann reiknaði út tímamis-
muninn þar og í Stokkhólmi og
komst að því, að hann væri sjö
klukkutimar. Nú var klukkan hálf
þrjú og hjá lögreglumanninum í
Lincoln væri hún þvf hálf níu að
morgni og sennilega lægi Kafka
nú makindalega i rúmi sinu og
læsi morgunblöðin.
Roseanna McGraw. Hann endur-
tók nafnið nnkkrum sinnum eins
og hann vildi hamra það inn i
vitund sina.
Þegar hann kom aftur sat Kol-
berg í stólnum hans og var að
dunda við að búa til keðju. Sim-
inn hringdi áður en þeim gæfist
ráðrúm til að kasta kveðju á hvor
annan.
Það var skiptiborðið.
— Það er simtal tilkynnt frá
Bandarikjunum. Getið þér tekið
það eftir hálftíma.
Kafka lá sem sagt ekki í leti i
rúminu og var að lesa blað. Hann
h afði enn dregið ranga ályktun.
Samtalið kom þremur stundar-
fjörðungum síðar. Martin Beck
vandaði sig i meira lagi með ensk-
una sína. Rödd bandaríska lög-
reglumannsins var furðu skýr.
Sælir. Kafka hér. Eruð þér
Martin Beck.
— Já.
— Fenguð þér skeytið mitt.
— Já. Og þakka yður fyrir.
— Og þetta er alveg ljóst, er það
ekki.
— Er nokkur vafi á að þetta sé
sama konan?
— Þú talar eins og innfæddur,
sagðí Kolberg.
— Nei, það er augljóst að þetta
er Roseanna. Ég komst að því
vegna þeirrar ágætu lýsingar,
sem þér senduð á henni. Ég marg-
kannaði það. Ég hef rætt við vin-
konu hénnar og fyrrverandi vin
hérna. Þau voru bæði alveg viss.
Samt hef ég sent ýmisleg gögn til
yðar í pósti.
Hvenær fór hún að heiman?
— í byrjum mai. Hún ætlaði að
ferðast um Evrópu I tvo mánuði.
Hún hafði ekki verið utanlands
áður. Eftir þvi sem ég bezt veit
var hún ein.
— Vitið þér nokkuð um, hverj-
ar áætlanir hennar voru?
— Harla lítið. Satt að segja
virðist enginn vita mikið um þær.
Þó veit ég, að hún sendi póstkort
frá Noregi til vinkonu sinnar og
sagðist ætla að dvelja viku í Sví-
þjóð og halda siðan til Kaup-
mannahafnar.
— Skrifaði hún eitthvað fleira.
— Hún minntist á, að hún færi
með sænsku skipi, sennilega í
skemmtisiglingu eða eitthvað svo-
leiðis. Það var ekki aiveg ljóst.
Martin Beck greip andann á
lofti.
— Beck, eruð þér þarna.
— Já.
Sambandið var nú ekki eins
gottogáður.
— Mér skilst hún hafi verið
myrt, æpti Kafka —haíið þið náð
■morðingjanum.
— Ekki enn.
— Ég heyri ekki tilyðar..
— Ég vona það verði fljótlega,
en ekki enn.
— Hvað segið þér. Er búið að
skjóta hann.
— Skjóta hann. . .Nei, nei. . .
— Jæja, Ég heyrði hvað þér
sögðuð. Búinn að skjóta kauða,
æpti maðurínn handan Atlants-
ála. — Það var ágæt. Eg læt blöð-
in hérna vita um það.
— Þér hafið misskilið mig.
öskraði Martin Beek.
— Ég skil yður fullkomlega. Eg
náði nafninu. Ég læt yrður heyra
frá mér fljótlega. Vel af sér vikið,
Martin.
Martin lagði tólið á. Hann hafði
staðið upp á endann meðan hann
talaði í símann. Hann stundi og
svitinn rann af andliti hans.
— Hvað ætlarðu að gera, sagði
Kolberg.
— Hann hélt ég hefði skotið
morðingjann. Hann ætlaði að
segja blöðunum frá því.
.— Stórfínt. Á morgin er þú
hetja dagsins í Bandarfkjununi.
Hinn daginn verður þú gerður að
heiðursborgarar og á jólunum
senda þeir þér borgarlyklana úr
gulli. Starfsbræður þínir verða
gulir af öfund.
Martin Beck þurrkaði sér um
nefið og þerraði svitann af
ennmu.
— En hvað sagði hann annars.
Eða var hann bara að tala um
hvaðþú vserir duglegur.
— Það varst aðallega þú, sem
fékkst hrós fyrir lýsingu þina. Af-
bragðs lýsing, sagði hann.
— Var hann viss?
— Já, algerlega, hann hafði
kannað það.
Hann sagðist ætla að senda mér
fleiri gögn.
Martin gekk út að glugganum
og horfði út.
— Á póstkorti hafði hún skrifað
að hún ætlaði í einhverja sigl-
ingu.
Hann sneri sér við og leit á
starfsbróður sinn. Kolberg brosti
ekki lengur og striðnisglampinn í
augum hans var horfinn.
Skömmu síðar sagði hann sein-
mæltur:
— Hún kom sem sagt með
flutningabátnum. Vinur okkar i
Motala hafði rétt fyrir sér.
— Það litur út fyrir það, sagði
Martin Beck.
Hvaða hljóðfæri er það, sem þú æfir á?
VELVAKAIMOI I
Velvakandi svarar i sima 1 0-1 00
kl 1 0 30 — 11 30, frá mánudegi
til föstudags.
Þetta bréf hefur borizt Velvak-
anda frá Jórunni Sörensen:
„ÞETTA BRÉK ER TIL YKK-
AR, SEM KOMUÐ 1 ElKJl'VtMi
MÁNUDAGINN 7. J.VNÚAR S.L.
UM KLUKKAN FIAIM SÍODEG-
IS. ÞID NÁMUÐ STÁDAR,
OPNUÐUÐ BÍLINN OG LÉTUD
KETTLING UT Á GÖTUNA. SlD-
ANÖKUDÞIDBURT.
Sjönarvottar sáu ekki númer
bifreiðarinnar, enda hefði þá ver-
ið búið að kæra ykkur.
Þið haldið kannski að svona lag-
að sé einsdænti, og þið einir hafið
vitað um þessa „frábæru“ aðferð
til að losa sig við ketti, sem fólk
nennir ekki að hafa lengur en þar
skjátlast ykkur. Þessi aðferð hef-
ur verið mikið notuð um árabil.
Nú skulum við athuga, hvað
verður um þá ketti, er hljóta slika
meðferð.
0 „Það tekur
hana eitthvert
gött fólk“
Flækingskötturinn í Reykjavík
og reyndar alls staðar annars stað-
ar á ömurlega ævi. Nokkrar vik-
ur, eða nokkra mánuði hafa þeir
alizt upp á heimili. Fengið nóg að
éta, mjölk og drekka og i flestum
tilfellum gott atlæti.
Á sumum heimilum þar sent
þeir hafa verið fengnir eingöngu
sem leikföng handa börnuni, og’
þeim svo ekkert leiðbeint, hvern-
ig þau eigi að meðhöndla þessa
lifandi veru, vilja börnin ef til viil
verða dálítið harðhent við kisu
sína. En kötturinn er ákaflega
þolinmótt og umburðarlynt dýr,
sem reynir eftir mætti að taka
slíkri meðferð með ró.
En fyrirvaralaust er kisa litla
tekin, ekið með hana í annan
borgarhluta og hún skilin þar eft-
ir.
„Það tekur hana eitthvert gott
fólk,“ eða „Kettir hafa níu lif,
þeir geta alls staðar bjargað sér,"
segir svo fólkið. þegar það ekur
burt.
0 Ráð til þeirra,
sem þurfa að losa
sig við ketti
En það, sem raunverulega
gerðist, er þetta:
Flestir verða hungri og vosbúð
að bráð. Þeir duglegustu geta
þraukað og lifa þá á fuglaveiöum
og sorpi. Þeir flækjast um, grind-
horaðir og kaldir, með úfinn feld.
Læðurnar eignast kettlinga
tvisvar á ári. Það þarf ekki sterkt
ímyndunarafl til að sjá, að sú
möðir á erfitt. sem þarf að ala sín
börn í fokheldum húsum, kjöllur-
um, eða öðrum skúma-skotum.
Hún er sihrædd við allt og alla.
Fæðuöflunin er erfið og hún verð-
ur að vera á sifelldu flakki með
kettlingana sína, þvi hvergi er
þeim óhætt, hvergi eru þau öhult.
Þvi vil ég segja ykkur þetta,
bæði ykkur, sém báruð út köttinn
s.l. mánudag og öllum öðrurn, sem
vilja endilega losna við köttinn
sinn.
LÁTIÐ DYRALÆKNI AFLlFA
HANN. Dýralæknirinn notar
mannúðlegustu aðferðina og það
gengur fljótt og vel.
Við skulum i eitt skipti fyrir öll
láta af þeim aðferðum að bera
ketti út, eða fleygja þeim lifandi í
öskutunnur.
Látum ekki nokkurt dýr þjást,
ef við getum með einhverju móti
komið í veg fyrir það. Keninnn
börnunum 'okkar að sýna öllum
dýrum ást og virðingu, það verður
þeirn gott veganesti.
!). jan 1974
Jörunn Sörensen,
fonnaður Sambands dýra-
verndunarfélaga Islands."
Velvakandi hefði nú i einfeldni
sinni haldið, að svona nteðferða á
skynlausum skepnum væri úr sög-
unni — a.m.k. að mestu. Svo mik-
ið hefur verið gert af því að mæla
fyrir munn þessarra mál-
leysingja, og benda á það, að
svona framkoma er engum
sæmandi, sem hver og einn ætti
raunar að geta sagt sér sjálfur.
Sú saga, sem Jórunn segir er
ekkert einsdæmi — t.d. hafa slík-
ar sögur oft verið sagðar í þessum
dálkum.
Ýmsir munu til dæmis minnast
frásagnar af þvi, að hvolpar fund-
ust dauðir í plastpoka uppi í Heið-
mörk i fyrra.
Þessi verk flokkast auðvitað
undir hrein illvirki og fúl-
mennsku — urn það hljóta allir að
geta orðið sammála.
Þess er lika að geta, að ekki
bera þeir vesalingar, sem að verki
eru ábyrgðina einir. nema ekki
sjáist til þeirra. Ilverjum þeint,
sem verður vitni að slíkum at-
burðum ber siðferðilega sk.vlda til
að gera ráðstafanir til að uppræta
slíkt með öllum tiltækum ráðum.
Gjafir til
Leirárkirkju
Á nýliðnu ári bárust Leirár-
kirkju í Leirársveit eftirtaldar
gjafir:
1. Á páskum færði Sigurjón Hall-
steinsson, bóndi i Skorholti,
kirkjunni 20 eintök af nýju
sálmabókinni, og er nafn Leir-
árkirkju letrað á bækurnar
gylltum stöfum.
2. i maí gáfu systkinin frá Mel-
koti í Leirársveit kirkjunni
30.000,00 krónur til minningar
um foreldra þeirra, þau Guðjón
Jónsson, bónda í Melkoti, og
konu hans, Ólöfu Þorbergsdótt-
ur. Gjöfin er gefin i tilefni 100
ára ártíðar þeirra hjöna, og skal
henni varið tll að kaujia skírn-
arfont i kirkjuna. Mun fontur-
ínn væntanlega verða keyptur
f ljótlega.
3. Laust fyrir hvítasunnu gaf
kona ein í sókninni kirkjunni
að gjöf íslenzka fánann með
þeim ummælum, að hann verði
látinn prýða kirkjuna við hátið-
leg tækifæri.
4. Við fermingu á hvitasunnudag
gaf móðir einnar fermingar-
stúlkunnar kirkjunni 4.000,00
krónur. Þann veg minntist hún
þess með þakklæti, að öll börn
hennar, fjögur að tölu, höfðu
verið fermd i kirkjunni.
5. Annar velunnari kirkjunnar,
sem ekki vill láta nafns síns
getið, færði ’ henni 1.500,00
króna gjöf á s.l. sumri.
6. Snemma í vetur gáfu hjónin i
Belgsholti í Melasveit, þau frú
Anna Þorvarðardóttir og
Magnús Ólafsson bóndi kirkj-
unni krónur 8.700,00.
7. Nú fyrir jólin sendi Ludvig
Storr, aðalræðismaður og kaup-
maður, kirkjunni 20.000,00
króna gjöf.
8. Þá hefur Veiðifélag Laxár
ákveðið að gefa kirkjunni kr.
150.000,00, sem skiptist á þrjú
ár.
Fyrir allar þessar góðu gjafir
skulu færðar alúðarþakkir i nafni
kirkjunnar og f.vrir þá góðvild,
ræktarsémi og hollvináttu, sem
gjafirnar vitna um. Gjafirnár
munu vafalaust verða hvati til
þess, að endurbótum á kirkjunni
verði haldið áfram á þessu ári og
helzt lokið. Kirkjan verður 60 ára
á þessu ári, og færi vissulega vel á
þvi, að afmælisins yrði minnzt
með verulegum endurbótum og
fegrun á kirkjunni.
Saurbæ á Hvalfjarðarströnd,
9. jan. 1974.
Með þakklæti og bróðurkveðju.
Jón Einarsson. sóknarprestur.
VERKSMIDJU
ÚTSALA!
Opin þriöjudaga kl.2-7e.h. og
föstudaga kl.2-9e.h.
Á LTTSÖUUNN!:
Flækjulopi Vefnaóarbútar
Hespulopi Bílateppabútar
Flækjuband Teppabútar
Endaband Teppamottur
Prjónaband
Reykvikingar neynk) nýju hraóbrautina
upp i Mosfellssveit og verzlið á útsölunni.
ÍÁLAFOSS HF
MOSFELLSSVEIT