Morgunblaðið - 09.03.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. MARZ 1974

Gísii, Eiríkur og Helgi
b eftir
inglbjðrgu
Jðnsdðllur
„Hérna skulum við tjalda,“ sagði pabbi.
„Já, það finnst mér prýðilegt," sagði mamma
ánægð. „Hér er svo fallegt.“
„Nei, við tjöldum þarna,“ sagði Gísli og benti upp
eftir hlíðinni.
„Nei, þarna,“ sagði Eiríkur og benti út í lækinn.
„Hérna tjöldum við,“ sagði pabbi ákveðinn og tók
af skarið.
„Hvað eigum við að gera á meðan?“ spurði Gísli.
„Þið getið hjálpað til,“ svaraði mamma.
„Nei,“ sagði Eirikur. „Við ætlum að vaða i lækn-
um!“
„Ég vil fá mat,“ sagði Helgi.
„Ég vil ekki sjá mat,“ sagði Gísli.
„Skammist þið ykkar,“ sagði mamma reiðilega.
Gísli, Eiríkur og Helgi löbbuðu niðurlútir á brott,
en þeir skömmuðust sín ekki neitt.
Galdur með glös
Með þessum galdri muntu gera marga undrandi.
— Þú fyllir tvö glös jafn há á þann hátt að sökkva
þeim í vatnið í vaskinum. Þú lætur glösin mætast og
falla að hvort öðru áður en þú tekur þau upp og
þrýstir þeim fast saman. Þegar þú tekur þau upp í
þeirri stellingu sem sýnt er á teikningunni lætur þú
þau standa niðri í skál. Þú býður svo þeim sem fylgst
hefur með þessu að tæma efra glasið án þess að
snerta þau. Það getur hann ekki og þá sýnir þú
honum galdrabragðið, en það er að þú tekur rör sem
notað er til að drekka með gosdrykki og gegnum það
blæstu á brún glasanna þar sem þau mætast, — og þá
mun glasið tæma sig hægt og hægt — í dropatali.
„Ég skil bara ekkert i drengjunum,“ sagði
mamma, en pabbi hélt, að þeir yrðu rólegri eftir
matinn.
Hann kveikti áprímusnum, þegar hann var búinn
að reisa tjaldið. Mamma sauð egg í potti og hún
eldaði líka hafragraut og sótti brauð og kjöt í nestis-
skrínuna.
Nú ætlaði hún að sækja drengina, en þeir sáust
hvergi.
„Pabbi!“ hrópaði mamma. „Hefur þú séð dreng-
ina? Gísli! Eiríkur! Helgi! Komið að borða!“
En hvorki sást Gísli, Eiríkur né Helgi. Mamma
leitað um allt og pabbi líka. Vitið þið, hvað Gísli,
Eirfkur og Helgi voru? Þeir höfðu falið sig undir
stórum runna. Pabbi og mamma máttu þeirra vegna
leita lengi.
„Þá verða þau hrædd,“ sagði Gísli.
„Þá fáum við að gera allt sem við viljum,“ sagði
Eiríkur.
Voru þeir ekki vondir við pabba sinn og mömmu?
En þeim hefndist líka fyrir það.
Helgi fór að gráta, þegar mamma og pabbi voru
komin í hvarf og hrópin heyrðust ekki lengur.
„Nú er mamma týnd,“ kjökraði Helgi. „Nú á ég
enga mömmu lengur.“
Eiríki varð ekki um sef. Gat það hugsast, að pabbi
og mamma væru búin að yfirgefa þá eins og pabbi og
mammaHans ogGrétu?
Gísla leið heldur ekki sem bezt. Það var hugsan-
legt, að pabbi og mamma villtust og þá voru þeir
aleinir hérna uppi í sveit.
„Ég þarf að pissa," sagði Helgi litli.
„Gerðu það þá,“ svaraði Gísli fýlulega.
„Ég vil ekki pissa ágrasið," sagði Helgi og var ekki
síður fúll.
„Ég fer niður að læknum.“
Hann hljóp niður að læknum og nam staðar á
bakkanum, en skyndilega skrikaði honum fótur og
hann datt í lækinn.
„Hjálp!“ hrópaði hann áður en hann fór í kaf.
„Mamma!“ kallaði hann, þegar honum skaut upp
úr aftur.
„Við verðum að hjálpa honum,“ sagði Gísli og leit á
Eirík.
„Já, því að hann er litli bróðir okkar,“ sagði
Eiríkur.
Svo stukku þeir Gísli og Eiríkur út í lækinn. Þeir
botnuðu ekki frekar en Helgi, en þeir voru vanir að
fara í sundlaugina og kunnu eins konar hundasund.
ctylonni ogcTVlanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Ég ætla bara að spyrja hana, hvort hún vilji ekki
lofa okkur upp í fjall í berjaleit. Og ef hún segir já,
þá getum við verið þar uppi eins lengi og við viljum,
og þá getum við líka farið eins hátt og okkur langar
til“.
„Jahá, þetta skaltu segja“.
Síðan fórum við báðir inn til mömmu.
Hún var einsömul inni í búri. Sem betur fór var
pabbi hvergi nálægt.
„Mamma“, sagði ég, „okkur Manna langar svo mikið
til að fara upp í fjall í fyrramálið. Og þá þyrftum við
að fara fvrr á fætur en vant er. Viltu lofa okkur það,
mamma?“
„Já, það skuluð þið fá, drengir, en þó ekki nema
veðrið verði gott“.
Manni réð sér nú varla fyrir kæti. Hann hoppaði
upp og vafði handleggjunum um hálsinn á mömmu.
Það lá við, að hann kæmi öllu upp um okkur.
Þessi gleðilæti komu henni svo á óvart, að hún leit
til okkar beggja stórum augum og spurði:
„Hvað ætlið þið að gera upp í fjall?“
„Við ætlum að tína bláber“.
„Bláber? Nei, heyrið þið nú til. Það eru engin
bláber komin enn. Þau eru ekki nærri fullsproítin“.
Ég leit til Manna vandræðalegur á svipinn. Þetta
var dálaglega svarað hjá mér. En Manni greip í eyrna-
snepilinn og togaði í af alefli.
Ég áttaði mig þó fljótt aftur og sagði:
„En sumt af þeim er þó fullsprottið, mamma, og
svo þurfum við að gera svo margt annað uppi í fjalli“.
„Nú, hvað er það?“
Manni ætlaði nú að bæta úr því fyrir mér og svaraði
með mestu ákefð:
„Við ætlum að leita að holum og hellum og vita,
hvort við finnum ekki dverga. Okkur langar svo mikið
til að sjá þá“.
Mamma hló við og sagði:
(IkÍtnorgunkQffinu
Wék
M
— Hann notar alltaf þessa
a3ferS til þess a3 fá mig til að
hætta við að kaupa nýjan hatt.
— Heyrðu elskan, ég má
ekki vera að því að tala við þig
lengur, það er að koma kaffi.
•/UiQt
— Jafnvel þótt þú værir rík-
ur, Jói, er ég viss um að enginn
vildi þekkja þig.
— Nei, frú, ég er ekki sami
maðurinn og fékk kássuna hjá
þér í gær. Ég verð aldrei sami
maður eftir það.
— Láttu mig fá tvær
milljónir — og taktu svo 50
þúsund fyrir sjálfan þig.