Morgunblaðið - 07.11.1974, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 7. NÓVEMBER 1974
Dæmisögur Esops
Mýsnar á ráðstefnu
Einu sinni á fyrndinni, þegar kettirnir ofsóttu
mýsnar sem ákafast, og þær voru í mestu nauðum
staddar, þá héldu þær fund með sér til að gera
ályktun um, hver ráð mundu best vera til að firra sig
þessari eilífu plágu. Margar tillögur voru nú ræddar
fram og aftur og felldar. Loksins stóð upp ein ung
mús og stakk upp á því, að bjalla væri hengd um háls
kettinum, til þess að mýsnar gætu ætíð framvegis
heyrt til hans, þegar hann kæmi, og haft tíma til að
forða sér. Að þessari uppástungu var gerður ágætur
rómur, og var hún samþykkt í einu hljóði. Þá gekk
fram mús nokkur gömul, sem allt til þessa hafði
þagað, og sagði, að sér virtist þetta prýðileg til
fundið og mundi vafalaust vera einhlítt ráð, en það
væri aðeins dálítil spurning, sem hún vildi leyfa sér
að bera upp, og hún væri sú, hver músanna nú vildi
verða til þess að hengja bjölluna á köttinn.
(Dæmisögur Esóps; Stgr. Th. þýddi).
HÖGNI HREKKVÍSI
■mnr
Dæmisögur Esops
VatnssjúM maðurinn
og læknirinn
Læknirinn spurði vatnssjúkan mann, sem hann
hafði til lækninga, hvernig hann hefði sofið nóttina
áður. „Illa,“ svaraði hinn sjúki, „ég svitnaði fram úr
lagi og lá í einu löðri.“ „Ágætt!“ sagði læknirinn.
Daginn efti spurði læknirinn að hinu sama, og
sagðist hinn hafa hríðskolfið af megnasta köldu-
hrolli. „Sömuleiðis ágætt!“ mælti læknirinnog brosti
við. Og enn á þriðja degi spurði læknirinn sjúkling-
inn, hvernig honum liði, og svaraði hann, að hann
hefði sára verki og þjáningar af magameini sínu.
„Og ágætt er nú þetta enn,“ sagði læknirinn? heldur
íbygginn. í því sama kom einn af góðkunningjum
sjúklingsins og spurði, hvernig honum heilsaðist.
„Ágætlega," svaraði hinn, „því að eftir því sem
sjálfu átrúnaðargoðinu, lækninum mínum, segist, þá
er lífið alveg að kveljast úr mér af eintómu ágæti.“
(Dæmisögur Esóps; Stgr. Th. þýddi).
Dæmisögur Esops
Nautin og slátraramir
Einu sinni stóð mikið til hjá nautunum — þau
höfðu sem sé tekið sig saman um að ráða slátrarana
af dögum, því að þeir væru sannir erfðafjendur
nautakynsins og rækju þá iðn, sem miðaði því til
dráps og eyðileggingar. Nú safnast þau saman og eru
þegar farin að hvessa hornin til bardaga, en þá
gengur fram gamall arðuruxi, biður sér hljóðs og
tekur þannig til máls: „Gáið að, vinir góðir, hvað þið
gerið. Slátrararnir eru menn, sem kunna vel að iðn
sinni og slátra okkur nautunum mjög svo döndug-
lega og án þess að kvelja okkur, en ef við komumst í
hendurnar á klaufum, þá munum við deyja tvöföld-
um dauða; því að það megið þið vita fyrir víst, að þó
að mennirnir yrðu að missa slátrarana, þá mundu
þeir vilja hafa nautakjöt eftir sem áður, og alltaf
verða nógir til þess að stúta okkur einhvern veginn."
(Dæmisögur Esóps; Stgr. Th. þýddi).
ANNA FRA STORUBORO — SAGA FRÁ SEXTÁNDU OLD
eftir
Jón
Trausta
sá ekki skýrt. Þó sá hann eitthvað uppi á eyrínni hinum megin,
sem liktist undarlegum fugli, stórum og fluglágum gammi,
sem hóf sig upp af jörðunni og flaug ofurlítinn boga í hvert
skipti, en kom jafnan niður á milli. Mitt í hættunni og ang-
istinni gat hann ekki annað en horft stundarkorn á þennan
„fugl“, sem virtist vilja komast í veg fyrir hann og verja
honum landtökuna. En brátt gat hann hvorki glöggvað hann
né annað. Allt skalf fyrir augunum á honum, og það var
sem allt fast land flyti burtu. Hesturinn var að linast á sund-
inu. Hann sökk dýpra og dýpra í jökulvatnið, og það hækk-
aði og bólgnaði upp undir vitin á honum. Svo losnaði hann
við hestinn og seig ofan í kalda, leirgula móðuna. Pansarinn
dró hann niður á höfuðið. Hann svalg í sig andann, lokaði
munninum og færðist i kaf. En um leið hentist eitthvað
dökkt og þungt ofan í vatnið rétt hjá honum. Hann sá skugg-
ann af þvi og heyrði skvettinn.--------
Meira vissi lögmaður ekki af sjálfum sér að segja, fyrr en
hann var kominn upp á þurrt land.
Hann hafði sama sem ekkert drukkið. Hann sat flötum bein-
um á eyrinni og skyrpti út úr sér í sífellu jökulbragði og
dálitlu af sandi. Hattinn sinn hafði hann misst í fljótið, og
sverðið hafði runnið úr skeiðunum og orðið eftir þar úti í
kvislinni.
Nú, þetta gat allt saman hafa farið verr.
Svo fór hann að líta í kringum sig eftir mönnum sinum.
Undarlegt mátti það vera, ef þeir hefðu ekki fengið kaffær-
ingu líka.
En hann sá ekki nema einn mann hjá sér. Og það var eng-
inn af hans mönnum. Það var maður með óræktað hár og
skegg, sem nú draup af vætu, undarlegur maður, steinþegj-
andi, með samanbitnar varir, — reglulegur villimaður. Hann
þekkti hann ekki.
Menn hans voru sorglega dreifðir. Sumir voru á sundi úti
í kvíslinni, í þann veginn að ná landi. Aðra hrakti undan
straumnum, fram á grynningar, sem neðar voru. Sumir voru
enn úti á eyrinni, treystu sér ekki út í kvislina á þessum
stað og fóru að leita fyrir sér annars staðar. Ókunni maður-
inn bénti þeim og benti, en kallaði aldrei til þeirra. Það leið
góð stund, þar til þeir komust allir yfir kvíslina.
„Hver ert þú?“ spurði lögmaður ókunna manninn. Orðin
hálfköfnuðu í kverkunum á honum.
Hjalti svaraði engu. Honum var það fyrst nú ljóst, að
það mundi vera lögmaðurinn sjálfur, sem hann hafði bjargað.
Og þegar menn lögmanns voru komnir á land, tók hann
til fótanna og elti stöngina sína, sem flaut fram eftir öllu
fljóti.
„Hver var þessi maður, sem bjargaði mér?“ spurði lög-
maður og litaðist um i hópi manna sinna, sem nú voru allir
komnir upp úr fljótinu og stóðu í kringum hann rennvotir.
Lögmaður þagði og leit spyrjandi framan í hvern þeirra,
en enginn svaraði.
En þegar hann var orðinn úrkula vonar um að fá nokkurt
svar, gall í einum þeirra:
„Það var Hjalti mágur þinn!“
nkÖTnorgunkQÍfinu
Haltu bara áfram, þú
missir ekki af neinu.
Snöggur ljúflingur —
fylltu hana.
Húsbóndinn bað mig
segja yður, að nú þurfi
ekki lengur tannstöngla-
boxið á borðið.