Morgunblaðið - 03.09.1977, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. SEPTEMBER 1977
MEP
MORödK/-
KAF F7NU
XI

S—
GRANI göslari
Stjórn fyrirtækisins gat ekki orðið við ósk þinni um stöðuhækkun.
— en ég minnist þess ekki að hafa heyrt eins mikið hlegið á
nokkrum fundi fyrr!
lásnum upp fyrir mig.
Það er rétt sem stendur í
ferðamannapésanum um þessa
yfju: manni finnst sem maður
sé heima hjá sér!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Bresku konurnar enduðu í öðru
sæti í sínum flokki á nýloknu
Evrópúmeistaramóti. Lið þeirra
var óvenjulega ungt. Aðeins tvær
af sex komnar yfir þrítugt og sú
yngsta tuttugu og þriggja ára. En
þær voru ásamt ítölsku frúnum í
sérflokki á mótinu. Spilið í dag er
frá leik þessara liða og sýnir góða
samvinnu ensku kvennanna.
Suður gaf, norður og suður á
hættu.
Norður
S. D32
H. AD75
T. D964
L. 94
Vestur
S. 1098764
H. 64
T. A52
L. 85
Austur
S. AG
H. 10932
T. K103
L. Á1032
Mætti vera vandaðri
„Eg er einn hinna fjölmörgu
þúsunda, sem hafa nú þegar og
eiga eftir að leggja leið sina á
sýningu nokkra, sem stendur yfir
í Iþróttahöllinni i Laugardal í
Reykjavík. Svo mikið hefur nú
verið ritað um þessa sýningu að
varla er á það bætandi, en ég vil
samt fá að láta í ljós álit mitt á
henni í nokkrum orðum.
Svona sýningar eru sjálfsagt
góðra gjalda verðar, þarna er
margt sýnt, sem e.t.v. hefur lítið
verið kynnt áður og seljendur fá
kjörið tækifæri til að komast i
náið samband við fólk, væntan-
lega tii að geta selt því vöru sína
þarna strax eða við síðara tæki-
færi. En stóran galla sá ég á þessu
strax i fyrstu básunum og það er
að verðmerkingar eru naumast
fyrir hendi nema, í örfáum af
þeim tugum bása sem þarna eru.
Þessi sýning er ekki bara sýning,
heldur og kynning vörunnar og
þá á auðvitað að taka fram hvert
verð hennar sé. Hver einasti hlut-
ur sem þarna er sýndur ætti að
vera verðmerktur, sé það á annað
borð ætlunin að hafa hann til
sölu. Þessar verðmerkingar sáust
aðeins í nokkrum básum og lik-
lega eru þeir teljandi á fingrum
annarrar handar. Vitanlega er
fólk i hverjum bás til að gefa
upplýsingar, en stundum er svo
fullt i básunum að ekki nennir
fólk að bíða eftir þvi að komast að
til að spyrja um verð og þar með
er kannski áhuginn fyrir hlutnum
dottinn uppfyrir. Ég hélt að það
væri eitt af kappsmálum fram-
leiðenda og seljenda að gera við-
skiptavinum sinum sem auðveld-
ast fyrir og þá ætti einmitt að gefa
sem mestar upplýsingar á sem
auðveldastan hátt og verðið er
það sem yfirleitt er spurt um
fyrst.
Annars er allt gott um þessa
sýningu að segja, þarna koma
menn og drepa timann, eyða pen-
ingum og glápa úr sér augun,
framleiðendur selja vörur sínar
væntanlega eitthvað betur á
næstu misserum og hjól viðskipta-
lifsins snúast hraðar og hraðar.
Þetta er alls ekki verri dægra-
Suður
S. K5
H. KG8
T. G87
L. KDG76
Enskur árásarhugur réð á báð-
um borðum. Sagnirnar í öðru her-
berginu gengu þannig:
Suður Veslur Austur Norður
1L 2 S 2G pass
Pass 3S og
allar pass
Vestur fékk auðvitað sina sjö
slagi. Tveir niður, 100 til ítalíu.
En í hinu herberginu opnaði
suður, 39 ára aldursforseti enska
kvennaliðsins, á einu grandi og
varð siðan sagnhafi í þrem grönd-
um. Vestur spilaði út spaðaniu,
austur tók á ásinn og spilaði siðan
gosanum. Sagnhafi réðst á laufið.
Spilaði út kóngnum, sem austur
tók með ás og spilaði laufi til
baka. Eftir dálitla umhugsun lét
suður lágt frá hendinni og fékk á
niua i blindum. Þar með átti hún
níu slagi. Samtals 500 til Eng-
lands eða 11 impar.
Að hleypa laufinu á níuna var i
reynd góð spilamennska. Vitað
var, að vestur átti lengd í spaða en
það minnkaði likurnar á að laufið
félli 3—3. En með þrem slögum á
lauf átti suður niu slagi. Og varla
var auðvelt fyrir vestur að skipta
í tígul þó svo færi, að hún fengi á
lauftíuna.
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
33
ir svertlngjarnir lyftu hægri
hendi til merkis um, að þeir
væru sammála.
— Ndabezitha! Herra!
Siyezwa! Við heyruin! Biðum.
þangað til hann vaknar, svo að
hann fái að finna fyrir
/úlúhefndinni!
Þeir sóttu fötu af vatni og
helltu úr henni yfir andlit
Eriks. Matsveinninn hvarf á
bakvíð runna, strax og Erik fór
að rumska.
Ilár, grannvaxinn svertingi
settist ofan á brjóst hans. Erik
reyndi að losna undan honum,
svo að hann gæti notað hend-
urnar. Svertinginn hélt löngum
hnffi að hálsi Eriks og sagði á
lélegri ensku:
— Kf herrann er með derr-
ing eða kallar á hjálp. þá sting
ég hnffnum f háls-
háls-uqoqoqo, strax.
Erik, var í raun og veru ekki
hræddur, en varð gagntekinn
eins konar vitfirringu. Hann
braut heilann f ákafa og reyndi
að finna eitthvert ráð. l'atnið
draup enn úr hári hans, og
hann var viðþolslaus af kvölum
f hnakkanum.
— Qalani-bo, madoda! Hefj-
umst handa, piltar, sagði for-
inginn. Steinn var lagður undir
annan handlegg Eriks. Maður
steig upp á aðra öxl hans, annar
hélt handleggnum föstum, en
sá granni með örið tók að troða
á olnboga hans.
Sársaukinn f handleggnum
var nfstandi. Þegar handleggg-
urinn brotnaði, féll Erik aftur í
ómegin.
Svertingjarnir settust og
biðu rólegir, meðan matsveinn-
inn sótti meira vatn. Einn
þeirra hrækti öðru hverju
framan f Erik. Annar sat við
hlíð hans og fitlaði við byssuna,
og var augljóst, að honum leizt
vel á hana.
Jafnskjótt og Erik var vakn-
aður aftur, lóku þeir til við
hinn handlegginn á sama hátt.
Einn svegtinginn, sem var f
skóm, hóf að sparka f brjóst
honuin en hinir skellihlógu.
— Eaðir minn drap þrjá
Englendinga með spjóti f
orrustunni við Isandlwana,
sagði foringinn. — Ilvfti mað-
urinn skal á brott úr /úlúlandi.
Erik var f mókí vegna sárs-
aukans. Honum fannst eins og
líkaminn þyti áfram gegnum
göng, þar sem hávaðinn var ær-
andi — en f brjóstið fékk hann
hvert sparkið af öðru.
Loks lét sá fótfimi af iðju
sinni. Einn maðurinn settist
klofvega ofan á brjóst Eriks, og
sá litli með örið settist á hækj-
ur sér við fætur Eriks og tók að
sarga með bitlausum hnffi
fyrir ofan hæla honum. Loks
som hann hnffnum gagnura
húðina og fór að „saga“ hásin-
arnar f sundur.
Hugsanir Eriks urðu skýrar
andartak. Hann gerði sér Ijóst,
að nú voru þeir að eiga við
hásinarnar. Ilann sparn fætin-
um að öllu afli og lét hann
sfðan falla máttlausan niður.
Svertinginn hélt, að sinin væri
komin f sundur. Hann kumraði
ánægður, dró hnffinn út og sett-
ist við hinn fótinn. Hinir raul-
uðu /úiú-strfðssöng:
— Hinn voldugi
Dabulamanzi öskrar sem Ijón-
ið.IIýenan skelfur, hýenan
skelfur...
Allt f einu fóru tveir skærir
Ijósgeislar yfír grundini og
beindust að lokum að hápnum,
sem var umhverfis Erik.
Nágranni, sem var á heimleið,
hafði ekið inii f næsta húsa-
garð. Svertingjarnir fjórir
hurfu hljóðlausf inn f runnana.
Sá fimmti, sem hafði fengið
sparkið, skreið á fjórum fótum.
Erik reyndi að snúa sér í áttina
að Ijósinu, en höfuðið hneig
aftur niður, og hann missti
meðvitund.
Þegar hann vaknaði aftur til
Iffsins, voru matsveinninn og
hvfti nágranninn að bera hann
inn f bflinn. Orðin streymdu af
vörum matsveinsins. Fimm
grimmir glæpamenn hefðu
ruðzt inn og ráðizt á sig og hvfta
manninn, sagði hann. Honum
hefði tekizt með naumindum
að sleppa úr klóm þeirra, og
fela sig f runna. Þar hefði hann
legið, skjálfandi á heinunum,
unz bíllinn kom. Honum fannst
hræðilegt að sjá, hvernig þeir
misþyrmdu hvfta manninum.