Alþýðublaðið - 19.11.1958, Blaðsíða 11

K. i. iinney a Nr. 46
Orðstír
deyr aldregi
FlygvéBarsiari
Flugfélagr Islands h.f.:
Millilandaflug: Gullfaxi fer
til Glasgow og Kaupmanna-
hafnar kl. 08.30 í dag. Vænt-
anlegur til Rvk aftur kl. 16.
35 á morgun. — Innanlands-
flug: í dag er áætlað að fljúga
tii Akureyrar, Húsavíkur,
ísafjarðar, og Vestmanna-
ej'ja. — Á morgun er áætlað
að fljúga til Akureyrar, Bíldu
dals, Egilsstaða, ísafjarðar,
Kópaskers, Patreksfjarðar og
Vestmananeyja.
Loftleiðir h.f.:
Hekla er væntanleg frá
Mew York kl. 07.00, fér til
Stafanguxs, Kaupmannah.
Dg Hamborgar kl. 08.30, —
Edda er væntanleg frá Lond-
on og Glasgow kl. 18.30, fer
tii New York kl. 20.00.
Skipaútgerð ríkisins:
Hekia er ú Austfjörðum á
norðurleið. Esja fer frá Rvk
kl. 13 í dag vestur um land
í hringfeið. Heroubreið er á
Austfjörðum. Skjaldbreið er
væntanleg til Akureyrar í
dag á vesturelið. Þyrill er í
Rvk. Skaftíellingur fór frá
Rvk í gær til Vestmannaeyja.
Baldur fer frá Rvk á morgun
til Ólafsvíkur, Grundarfjarð-
ar og Stykkishölms.
Eimskipafélag íslancls h.f.:
Dettifoss för frá Akureyri
í morgun 18.11. til Siglufjarð
ar, Ólafsvíkur, Vestfjarða-
og Faxaflóahafna. Fjalfoss
fór frá Antwerpen 17.11. til
Hull og Rvk. Goðafoss fer
frá New York 19.11. til Rvk.
Gullfoss kom til Rvk 17.11.
frá Leith óg ‘Kaupmanna- '
höfn. Lagarfoss fór frá Siglu
firði 14.11. til Hamborgar,
Leningrad. og Hamina. -----
Reykjafoss fer væntánlega.
frá Hafnaríirði 18.11. til
Keflavíkur, Akraness og Rvk
.—■ Selfoss fór frá Kaupm.-
höfn 17.11. til Hamborgar og
Rvk. Tröllafoss kom til Len-
ingrad 16.11. fer þaðan til
Hainina og Rvk. Tungufoss
fer fré Rvk á morgun 19.11.
til ísafjarðaf, Sauðárkróks,
Siglufjarðar, Dalvíkur, Akur
eyrar og Húsavíkur.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell er í Helsingfors,
fer þaðan til Ábo og Gdansk.
Arnarfell er í Leningrad, —
Jökulfell er á Húsavík. Dísar-
fel ler á Skagaströnd. Litla-
fei i er í olíuflutningum í
Faxaflóa. Helgafell fór 17.
þ. m. frá Gdynia áleiðis til
Reyðarfjárðar. Hamrafell er
í Batum. Tusken er væntan-
legl til Rvk 22. þ. m.
Ýmislegt
DAGSKRÁ ALÞINGIS mið-
vikudaginn 19. nóv. — 1.
Fyrirspurn: a) Togarakaup,
b) Endurheimt handrita í
Danmörku. — 2. Bann gegn
togveiðum í landhelgi. — 3.
Skýrsla um Ungverjalands-
málið. — 4. iVnnuhiemili
fyrir aldrað fólk. — 5. Nið-
ursuð,uverksmiðja á Akur-
eyri. — 6. Hagrannsóknir.
— 7. Almannatryggingar-
lög. 8. Vegagerð úr stein-
steypu. 9. Ábúðarlög.
FYRIRLESTUR í Háskólan-
um. Enski sendikennarinn,
hr. Donald M. Brander, flyt
ur fyrirlestur í 1. kennslu-
s'tofu háskólans fimmtudag-
inn 20. nóv, kl. 8,30 síðd. —
Efni fyrirlestursins er ,,The
English novel — the old
and the new.“
LANGHOLTSBÚAR. Munið
■ spilakvöldið hjá kvenfélag-
inu annað kvöld, fimmtu-
dag, í Silfurtunglinu. Dans-
að til kl. 1.
bréf fyrirfærust af styrjald-
arástæðum eða öngþveiti.
Ein skýring var þó ef til
vill hugsanleg. Sú frétt hafði
birzt í dagblöðum, að kona
ein, sem vann við póstaf-
greiðslu í Lundúnum, hefði
stolið fjölda bréfa, haft heim
með sér, rifið upp og brennt,
ef hún fann ekkert fémætt í
þeim. Hafði fundizt mikið af
upprifnum bréfum heima hjá
henni, mikið af liálfbrennd-
um, og af ösku á arni mátti
ráða, að enn meiru hefði ver-
ið br°nnt. Finkum hafði hún
sótzt eftir að komast yfir þau
bréf, sem hermenn erlendis
skrifuðu heim og gerði það í
von um gjaldeyri. Það gat svo
sem vel átt sér stað, að þar á
meðal hefði verið bréf til
þeirra heirna frá Violettu.
Nú var leitað til þeirra
Buckmáster herforingja og
Veru Aatkins um upplvsing-
ar, en það kom þá í ljós, að
þau höfðu sjálf leitazt við að
afla sér einhverra fregna af
Violettu. Frú Bushell leitaði
þá til viðkomandi hernaðar-
yfirvalda, en þau gátu ekki
neinar upplýsingar veitt. Hún
sneri sér til Rauða krossins,
sem var alþjóðlegur félags-
skapur og hafði deildir um
víða veröld, en eftir nokkra
athugun kom það svar frá að-
alstöðvum hans, að þar væri
ekki unnt að afla neinna upp-
lýsinga um örlög Violéttu. Þá
leituðu þau hjónin til fulltrúa
borgarhverfisins á brezka
þinginu; hann lét héfja hinar
víðtækustu athuganir, en allt
bar að sama brunni, — um
örlög Violettu varð ekkert
vitað, hvaða ráðum sem beitt
var, og hvert sem var leitað.
Óopinberlega var hins veg-
ar fullyrt á flestum þessum
stöðum, að rússneski herinn
hlyti að hafa frelsað Violettu
úr fangabúðunum í Ravens-
bruck snemma í aprílmánuði.
OOg þar sem styrjöldin var
þá enn í fullum gangi og
breitt landsvæði á valdi
þýzka hersins aðskildi enn
heri Rússa og Bandamanna,
mundi ekki um annað hafa
verið að ræða, en að hún
héldi af stað heimleiðis yfir
Russland. Var því gert ráð
fyrir að hún kynni nú að
dveljast í Odessa, þar sem
samgöngur á Rússíandi væru
enn í miklu ólagi og för henn
ar heim gæti tekið næsta
langan tíma. Það var eflaust
þess vegna að ekkert hafði
enn af henni frétzt.
Foreldrar hennar vissu
ekki hverju trúa si i.li en
héldu áfram sinni á "2r.gu.fs-
lausu eftirgrennslan og töl-
uðu kjark hvort í annað.
Þeim var báðum það eitt í
mun að gefast ekki upp,
ismuni að hafa uppi á Staunt-
on, hann var staddur í Norð-
ur-Afríku, þau skrifuðu hon-
um, en hann gat ekkert að-
hafst og engin ráð gefið, og
svo vildi til að hann fannst
nokkru síðar látinn við skrif-
borð sitt í Casablanca. Og svo
gengu þau aftur á röðina um
opinberar skrifstofur og stofn
anir, en enginn gat gert neitt
eða vildi gera néitt. Það var
ekki fyrr en Vera Atkins tók
það í sig að fara til megin-
landsins þeirra erinda að at-
huga málið nánar. Hún var
ákveðin í að hætta ekki fyrr
én hún hefði komizt að raun
um, hvað um Violettu hefði
orðið.
Þau héldu vohsvikin og
döpur heim til sín. Og nú var
ekki annað fyrir þau að gera
en bíða. Sér til afþreyingar
rifjuðu þau upp minningarn-
ar um æsku Violettu heima,
en gátu ekki tii lengdar haft
nokkra eirð í sér. Þau leit-
uðu enn til opinberra aðila
og stofnana, þau skrifuðu
forsætisráðherranum og þau
skrifuðu blöðunum og báðu
þau að koma fyrirspurnum á
framfæri.
Blöðin urðu við beiðni
þeirra. „Fallhlífar-kvenliða
saknað“ stóð í fyrirsögnum
þeirra stóru letri, er á leið
árið 1945. Skömmu seinna
birtist viðtal, er blaðamenn
höfðu átt við þrjár brezkar
konur, sem einnig höfðu vex-
ið í fallhlífaliði, og voru fyrir
skömmu komnar heim til
Svíþjóðar úr fangabúðunum
í Ravensbruck. Þetta vakti
enn vonarneista með foreldr-
um Violettu, því konur þess-
ar kváðust hafa hitt stúlku,
er gekk undir nafninu Cor-
inne, ásamt tveim öðrum
stúlkum, og var auðþekkt af
lýsingunni, að Corinne þessi
var engin önnur en Violetta.
„Þær þrjár voru skamman
tíma í fangabúðunum, en
voru fluttar til vinnu í ein-
hverri verksmiðju“, sagði í
viðtalinu.
Skömmu seinna barst þeim
bréf frá alþjóða-Rauðakross-
skrifstofunni í Genf, þar sem
sagt var að leitin að Violettu
hefði enn engan árangur bor-
ið. Um sama leyti birtu brezk
blöð mynd af Tainu litlu, sem
nú var þriggja ára gömul, og
var hún þar að skoða mynd-
ina af móður sinrd. Undir
stóð svo, að Violettu væri enn
saknað, yfirvöldin teldu þess
mjög litlar líkur að hún væri
enn á lífi, en foreldrai-nir
neituðu. að gefa upp alla
von.
Ungfrú Julie Barry í Nett.
lebed í Oxfordshire var ein
rernig svo sem erindi þeirrá
.r tekið. Múnuðirnir liðu,
rer af öðrum — enginn virt'-
; vita neitt. Og enginn virt-
: heldur vilja gera neitt.
ið kostaði þau mikla erfið-
af þeim, sem veittu mynd
þessari athygli. Hún leitaði
sambands . við éitt af dag-
blöðunum, kvaðst hafa verið
tekin til fanga af Þjóðverj.
um í Quernsey og verið flutt
til fangabúðanna í Ravens-
ibruck.
Það var ég skipuð t.l
gæzlustarfa meðal fanganna,
og bar ég rautt bindi um
arminn til tákns um stöðu
mina. Mér var fengin þung
og löng leðuról til að berja
samfanga mína. Það var óvin
sæl staða, en fyrir hana gat
ég þó einmitt orðið mörgum
að liði.
Hún kvaðst vera su mann-
eskja, sem síðast hefð. séð
Violettu á lífi og sú, sem síð-
ast hefði við hana rætt.
Hún og íajskonur henn-
ar tvær voru þarna £ fanga.
búðunum, tötrum klæddar,
óhreinar og hungraðar. Þær
höfðu verið py.ndaðar, en ég
er þess fullviss, að þær létu
ekkert uppskátt.
Hún ræddi við mig um
látinn mann sinn, sem hún
unnf heitt, og um telpuna
sína, sem hún var bundin
órofatryggð. Hún var ekki í
neinum vafa um, að þær
þrjár voru dauðadæmdar. —
Þær báru af öllum í fanga-
búðunum, og þó Violetta
helzt. Þær voru fyrst og
fremst brezkar, og Þjóð.
verjar vissu það, því að þær
urðu ekki sigraðar, hvaða ráð-
um sem beitt var.
Morgun nokkurn voru þær
allar leildar fyrir yfirfor-
ingja fangabúðanna. Bera
varð tvær þeirrá, svo voru
þær aðframkomnar,' en Vio.
letta gekk ein og óstudd.
Flestar af konunum, sem
voru fangar þarna, áttu þá
ósk heitasía, að mega deyja,
nema þessar þrjár, brezku
konur. Þær víldu mega lifa
til þess að segja öllum heim-
inum hvílíkri þrælmennslcu
þær höfðu verið beittar.
Hermálaráðumeytið sendi
tafarlaust menn á fund konu
þessarar. Seinna var foreldr.
um Vliolettu boðið að eiga
tal við hana, en þau neituðu
að líta augum þá kvensnift,
sem gerzt hafði lögreglukona
í fangabúðum Þjóðverja. Og
þau vildu ekki heldur fyrir
nokkurn mun trúa því, að
dóttir þeirra gæti verið látin.
En á meðan þessu fór fram
hélt Vera Atkins áfram leit
sihni. Hún heimsótti meðal
annars fangelsið í Minltn,
þar sem margir af æðstu
mönnum fangabúðanna í
ÍRavensbrulk biðu nú að mál
þeirra yrði rannsakað. Þéirra
á meðal var aðstoðaryfirfor-
inginn, Johan Schwarzhub.
er, sem hún átti tal við þann
13. apríl 1946. Yfirforinginn,
Suhrer, sem áður er getið,
hugðist vinna séf það til
frelsis, Þegar rússnesku her-
SKiPA|ÍTG€Ri)l
RIKISIWS 'j
Baldut
fer til Ólafsvíkur, Gruncíair
fjarðar og Stykk.shólms á
fimmtudaginn.
Vörumóttaka í dag.
750x20
700x20
650x16
600x16
640x15
600x15
450x17
Loftmælar í tveím
stærðum.
IMlll II.
Skúlagötu 40 og
Varðarhúsinu við
Tryggvagötu.
irnir nálguðust, að hann
flutti Odettu Churchill yfir
víglínuna til Bandamanna.
Hann var handtekinn engu
að síður, en tókzt leinhvern
veginn að flýja. Aðstoðarfor.
ingi hans hafði verið yfir-
lieyrður hvað eftif annað, en
sagði aldrei annað en þáð,
að hann hefði aðeins fram_
kvæmt eða séð um fram-
kvæmd á fyrirskipunum
annars, og væri því með öll,u
Óábirgur. — Vera Atkins
spurði hann um stúlkurnar
þrjár, en hanu lézt liengi vel
ekkert vita. Það var ekki fyrr
en hún hafði minnt hann á
hver völd haiin í rauninni
hafði í fangabúðunum, og að
hann vissi ofurvel það, sem
hún spyrði hann um.
Alþýðublaðið — 19. nóv. 1958 11