Morgunblaðið - 27.06.1979, Side 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. JÚNÍ1979
Feðga minnst:
Guðmundur Williamsson -
Guðmundur Guðmundsson
Guðmundur Williamsson —
Minning.
Þann 9. júní sl. gerðist sá
hörmulegi atburður að bifreið með
þremur mönnum í fór út af
veginum í Ólafsfjarðarmúla og
létust tveir þeirra, Guðmundur
Williamsson, 49 ára, og Guðmund-
ur, sonur hans, 19 ára, en annar
sonur hans, Arnar, 7 ára gamall,
lifði af slysið.
Guðmundur Williamsson var
fæddur í Ólafsfirði 18. október
1929, sonur hjónanna Jónínu Líse-
bet Daníelsdóttur og Williams
Þorsteinssonar. Hann var fimmti í
röðinni af sex börnum þeirra
hjóna og átti auk þess einn
fósturbróður. Hann byrjaði ungur
að sýsla við sjóinn, svo sem títt
var um drengi í sjávarþorpum á
þeim árum, og mun hann hafa
farið sínar fyrstu sjóferðir með
föður sínum á opnum báti.
Hann stundaði síðan sjó að
mestu upp frá því á ýmsum
skipum, sótti sjó við Suðurland að
vetrinum til á yngri árum, svo sem
þá var almennt gert, en var á
síldveiðum á sumrin.
Þann 26. desember 1953 kvænt-
ist Guðmundur eftirlifandi konu
sinni Freydísi Bernharðsdóttur,
sem einnig er ólafsfirðingur. Þau
hófu þá búskap að Brekkugötu 23,
í húsi sem Guðmundur hafði
nýlokið við að byggja með föður
sínum, og bjuggu þar æ síðan. Þau
hjónin eignuðust fjögur börn,
Þórð Bernharð, Guðmund, Sigríði
og Arnar. Oft var gestkvæmt á
heimili þeirra, einkum á sumrin,
þegar ættingjar og vinir voru hér í
heimsókn, enda voru þau bæði
gestrisin og glaðvær og gerðu sér
allt far um að hafa heimili sitt
sem myndarlegast. Nú er sár
harmur kveðinn að þessari fjöl-
skyldu, þegar eiginmaður og sonur
eru svo skyndilega í burtu kallað-
ir. En gegnum sorgarskýin brýst
þó bjartur geisli, því Arnar litli
bjargaðist á einhvern undursam-
legan hátt tiltölulega lítið meidd-
ur.
Ég kynntist Guðmundi fyrst að
einhverju marki haustið 1973,
þegar við og mágur hans, Kristján
Asgeirsson, sem hann var lengi
með til sjós, keyptum bát og
stofnuðum hlutafélag ásamt kon-
um okkar.
Mér var strax ljós áhugi hans á
framgangi félagsins og einstakur
samvinnuvilji, enda gekk þar allt
snurðulaust fyrir sig.
En svo barði sorgin að dyrum.
Þann 7. nóvember 1975 fórst
báturinn okkar. Kristján drukkn-
aði, en Guðmundur bjargaðist
t
ÞÓROUR JÓNSSON,
bóndi,
Múla,
andaöist aö heimili sínu 19. júní.
Jaröarförin fer fram frá Þingeyrarkirkju í dag, 27. júní kl. 14.00.
Jóaefína Friöriksdóttir
og börn.
t
Móöurbróöir okkar,
JÓN EINAR EYVINDSSON,
Karlagötu 16,
lézt þann 14. júní að Hátúni 10b.
Útförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hins látna.
Þökkum auösýnda samúö.
Alfreö Clausen, Sigríöur Þorláksdóttir,
Jón Þorlóksson, Björgvin Þorláksson,
María Þorláksdóttir, Hallveig Þorláksdóttir.
t
Elskulegur sonur okkar, bróöir og mágur,
GYLFI KRISTINN GUÐLAUGSSON,
lézt á gjörgæsludeild Borgarspítalans mánudaginn 25. júní.
Krístín H. Kristinsdóttir, Guölaugur Þorvaldsson,
Margrét Óskarsdóttir, Steinar Þór Guölaugsson,
Styrmir Guölaugsson, Þorvaldur Guölaugsson.
t
Utför eiginmanns míns,
LÝÐS SÆMUNDSSONAR,
Gýgjarhólí, Biskupstungum,
fer fram laugardaginn 30. júní kl. 2. Jarösett verður í Haukadal.
Ferö veröur frá Umferöarmiöstöðinni í Reykjavík kl. 12.
Helga Karlsdóttir.
t
Þökkum sýnda samúö viö andlát og jaröarför,
SIGURÐAR ÍVARSSONAR,
Sólvangi, Djúpavogi.
Guölaug Siguröardóttir,
Erna Siguröardóttir,
Baldur Sigurösson, Stella Björgvinsdóttir.
t
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og jaröarför bróður okkar,
HANNESAR ÓLAFSSONAR
frá Sööulsholti.
Fyrir hönd systkinanna,
Axel Ólafsson.
naumlega ásamt öðrum skipverj-
um. Það góð hafði samvinna verið,
að okkur fannst með öllu ófært að
slíta félagsskapnum. Að vel
athuguðu máli, og fyrir áeggjan
góðra manna hér, ákváðum við að
breyta tilgangi félagsins og hófum
undirbúning að netagerð og víra-
vinnu, enda var næg þörf fyrir
slíka iðju hér á staðnum. Þarna
var Guðmundur sami trausti fél-
aginn og áður, og mér er óhætt að
fuyllyrða að hann var mjög
ánægður í þessu starfi, enda hafa
verkefnin verið næg og vinnufél-
agarnir með afbrigðum góðir og
einstaklega góður andi ríkjandi á
vinnustaðnum, og lýsir það sér
best í orðum eins vinnufélagans,
sem heimsótti mig kvöldið sem
slysið varð er hann sagði: „Því
þurfti Hann að taka einn af okkur,
við sem vorum svo skemmtilegir?"
Guðmundar verður sárt saknað af
öllum sem hann þekktu, og verður
skarð það sem nú stendur opið
vandfyllt. Öldruðum föður sínum
var Guðmundur stoð og stytta
mörg undangengin ár og létti
honum elliárin svo sem kostur
var.
Guðmundur hafði nýlokið við all-
miklar endurbætur á íbúð sinni,
en heimilið og fjölskyldan var alla
tíð hans hjartans mál, og hugur-
inn snerist um að þar væri allt í
góðu lagi. Eftir erfiðan og anna-
saman vetur og einstaklega harð-
neskjulegt vor, var Guðmundur
farinn að hlakka til að eyða,
ásamt fjölskyldu sinni og vinum,
nokkrum sólskinsdögum í sumar-
húsi okkar, sem stendur undir
rótum fagurra fjalla hér frammi í
firðinum. Nú hefur lífsfley hans
látið dreggið falla við hinar himn-
esku sólarstrendur, og verður nú
Guðmundur umvafinn birtu og yl
almættisins að eilífu.
Syrgjandi eiginkonu, börnum,
öldruðum föður, systkinum og
öllum öðrúm ættingjum og vinum
votta ég og kona mín okkar dýpstu
samúð.
Gfsli M. Gíslason.
Guðmundur Guðmundsson —
Minning.
Laugardaginn 9/6 1979 varð
hörmulegt slys í Ólafsfjarðar-
múla, bifreið fór út af og með
henni fórust feðgarnir Guðmund-
ur Williamsson, 49 ára, og
Guðmundur, 19 ára.
Guðmundur lauk gagnfræða-
prófi 1976, honum gekk vel að
læra, svo hann ákvað að halda
áfram lærdómi og fór í Mennta-
skólann á Akureyri, þar hafði
hann nýlega lokið 5. bekk og átti
aðeins eftir eitt ár í stúdentspróf.
Honum var meira lagt til en að
læra, því hann var einstaklega
lipur fimleikamaður, enda kjörinn
af því tilefni íþróttamaður Gagn-
fræðaskóla Ólafsfjarðar 1975, því
miður varð hann að draga sig til
EinarJ. Reynis
— Minningarorð
F. 25. nóv. 1892
D. 16. júní 1979.
Fyrir tæpum 50 árum fluttist til
Húsavíkur fjölskylda, sem af
flestum var kölluð Reynisfjöl-
skyldan. Þar voru á ferð Einar
Jósefsson Reynis, kona hans frú
Arnþrúður Gunnlaugsdóttir og
börn þeirra fjögur, þau Anna
Soffía, Jósef Sigurður, Gunnlaug
og Arnhildur. Með þeim kom
einnig móðir Arnþrúðar frú Anna
Árnadóttir frá Skógum í Axar-
firði.
Einar keypti hús rétt fyrir
sunnan hús bróður míns, Björns
Jósefssonar læknis, og þar var
ætíð heimili þeirra á meðan þau
bjuggu á Húsavík. Þau Einar og
Arnþrúður voru fljót að samlagast
bæjarbúum, enda bæði glaðar og
góðar manneskjur. Þau störfuðu
mikið í góðgerðarfélögum og voru
á því sviði fórnfús og liðtæk. Ég,
sem þessar línur rita, var á
unglingsárum heimagangur í
Reynishúsi og þar fann ég ætíð
hlýju og vináttu frá öllum. Það
væri hægt að skrifa langt mál um
góðverkin þeirra Arnþrúðar og
Einars, þó hér verði aðeins fátt til
tekið. Þau hjálpuðu og studdu
ótalmarga, sem í erfiðleikum áttu,
og um tíma var einna líkast sem
heimili þeirra væri sjúkrahótel,
þar sem sveitafólk bjó meðan það
beið eftir sjúkrahúsvist og einnig
eftir að það kom af sjúkrahúsi og
var að hressast, þar til það gat
tekið við sínum störfum. Þar var
nú ekki kaprað um daggjaldið. Sú
góðvild og hjálpsemi, sem þessi
elskulegu hjón, svo og móðir
Arnþrúðar, veittu öllum þessum
stóra hópi fólks, sem átti við bágt
að búa, er það sem stekast kemur í
hug minn er ég lít til baka.
Heimili Reynishjónanna var
fallegt og listrænt, en umfram allt
heimilislegt. Arnþrúður átti orgel
og spilaði vel og alltaf valdi hún
falleg lög og skemmtileg þegar
hún spilaði fyrir okkur börnin.
baka í íþróttum, þar sem hann átti
við meiðsli í hnjám að stríða.
Guðmundur var mjög listrænn,
hann sat heilu stundunum saman
og teiknaði, hann var í vetur á
námskeiði hjá Handíða- og mynd-
listaskólanum á Akureyri, þar
teiknaði hann nokkrar mjög góðar
myndir, sem móðir hans á nú, og
munu verða hennar stolt og góðar
minningar um hann.
Guðmundur kom oft heim til
okkar, hann var hlédrægur, prúð-
ur og rólegur drengur, manni leið
alltaf vel í návist hans, enda vildi
hann öllum gott. Guðmundur var
mjög hjálpfús drengur, margar
vinnustundir hefur hann hjálpað
okkur við nýbyggingu okkar, hann
var alltaf boðinn og búinn að
koma og hjálpa okkur. Eigum við
honum mikla skuld að gjalda og
hefðum við viljað endurgjalda
honum hjálpina og vinsemdina, en
því miður gefst okkur ekki kostur
á því.
Guðmundur var heima hjá okk-
ur kvöldið áður en hann dó, það
lék allt í lyndi, hann var svo
ræðinn og ánægður, núbúinn með
erfið próf í skólanum, hann var
búinn að fá vinnu í sumar sem
honum líkaði vel, hann var farinn
að hlakka til utanlandsferðar sem
Svo var andrúmsloftið létt og
skemmtilegt á þessu heimili að þó
þar hittust margir ókunnungir, þá
var andrúmsloftið aldrei stirt eða
þvingað, allir urðu þar vinir og
kunningjar. Þar voru hjónin bæði
jafn snjöll að umgangast fólk. Með
gleði sinni og hlýju sameinuðu þau
alla sem í kringum þau voru. Þau
reyndu að létta öðrum byrðar
lífsins, en sína eigin erfiðleika
báru þau ekki á borð fyrir aðra.
Það var þeirra reynsluskóli og
þroski.
Ég tel það blessun fyrir Húsavík
að þessi hjón komu þangað og
lifðu þar sín bestu starfsár. Frá
Húsavík fluttust þau til Reykja-
víkur árið 1957 og bjuggu fallega
um sig og sína í íbúð sinni við
Kleppsveg og þar var síðast skjól
þeirra þriggja, Arnþrúðar, Einars
og frú önnu, ömmunnar góðu í
Reynishúsi.
Éinar J. Reynis var fæddur 25.
nóv. 1892 a- Ásgeirsbrekku í
Skagafirði og alinn upp á Hólum í
Hjaltadal. Foreldrar hans voru
Jósef Jón Björnsson skólastjóri og
alþingismaður en móðir hans
Hólmfríður Björnsdóttir.
Einar lést í Reykjavík 16. júní
1979.
Frú Arnþrúður Gunnlaugsdótt-
ir var fædd 1897 í Skógum í
Axarfirði. Hún lést í Reykjavík 25.
júní 1977.
Blessuð sé þeirra minning.
Bryndís Bjarnadóttir.
Þjóðleiðin milli Skagafjarðar og
Austurlands liggur um bæjarhlað-
ið að Garði í Mývatnssveit. Þar
verður oft stundardvöl til að
heilsast og kveðjast og spyrja til
vegar. Um sumarsólstöður 1918 er
þar í hlaði flokkur manna og
hesta. Vaskir ferðamenn á gæð-
ingum sínum. Spurt er og svarað.
Þetta eru ferðalangar úr vestur-
sýslum á heimleið af aðalfundi
Ræktunarfélags Norðurlands, er
að þessu sinni hefur verið haldinn
að Skinnastað í öxarfirði. Þar
hafa þeir rætt um ræktun lýðs og
lands. Nýlaufgaður skógurinn hef-
ur fyllt héraðið angan sinni. Jök-