Morgunblaðið - 06.06.1981, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JÚNÍ 1981
+
Maðurinn minn, faöir okkar og hróöir,
BJÖRN KALMAN,
er látinn.
Ek veit einn,
at aldrei deyr:
dómr um dauðan hvern.
Þórdís,
Martha María,
Sigríður Helga,
Bergur,
Hildur,
Þórdís,
Björn,
Ásdís,
Páll Einar, Einar.
Umeá 3. júní, 1981.
Móöir okkar.
er látin.
JENSÍNA INGVELDUR HELGADÓTTIR
frá Þorkelsgerði, Selvogi,
Börn hinnar látnu.
GUOLAUG JONASDOTTIR,
Hamrahliö 31,
lézt aö Elliheimilinu Grund, 21. maí. Jaröarförin hefur fariö fram.
Geir Tryggvason og fjölskylda,
Erla Geirsdóttir, Björn Bjarnason.
+
Eiginmaöur minn,
BJARNI GÍSLASON,
fyrrum stöövarstjóri,
lézt aö heimili sínu 4. júní.
Guðný Gestsdóttir.
+
Faðir minn,
ÞORSTEINN SÖLVASON,
andaöist 4. júní.
Útförin fer fram frá Þjóökirkjunni í Hafnarfiröi þann 9. júní kl. 2.
Blóm vinsamlegast afþökkuö. Þeim sem vilja minnast hins látna er
bent á Dvalarheimili aldraöra sjómanna.
Gunnar Þorsteinsson.
+
Útför eiginmanns míns, föður, tengdafööur og afa,
PÁLS LÚTHERSSONAR,
kristniboða,
er lést 25. maí sl., fer fram frá kirkju Fíladelfíusafnaöarins í
Reykjavík miövikudaginn 10. júní kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á minningarsjóö Jóhönnu
Jónasdóttur frá Grundarbrekku í Vestmannaeyjum.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna.
Aðalbjörg S. Ingólfsdóttir.
+
Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför móöur okkar og
tengdamóöur,
ARNBJARGAR SIGURDARDÓTTUR,
Keflavfk.
Sérstakar þakkir færum viö læknum og starfsfólki sjúkrahúss
Keflavíkur.
Börn og tengdabörn.
+
Þökkum innilega samúö og vinarhug viö andlát og útför
VILHJÁLMS HARALDSSONAR,
Suðurgötu 48.
Fyrir hönd vandamanna.
Kristensa Tómasdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför eiginmanns míns, fööur, tengdafööur, fósturfööur og afa,
HARALDAR MAGNUSSONAR,
sjómanns,
Hofsvallagötu 23.
Guöbjörg Einarsdóttir,
Sigurður Haraldsson, Sígríöur Hannesdóttír,
Haraldur Haraldsson, Laugey Sigurfinnsdóttir,
Guörún Haraldsdóttir, Gunnar Ingvarsson,
Magnús Haraldsson. Dagbjört Eiríksdóttir,
Einar Guömundsson
og barnabörn.
Stefdn Asgrímsson í
Stóru-Þúfu — Minning
Árla morguns á uppstigningar-
dag hringdi Páll hreppstjóri
Pálsson á Borg til mín og sagði lát
mágs síns, Stefáns bónda á
Stóru-Þúfu, sem andaðist í sjúkra-
húsi Stykkishólms að kvöldi dags
27. þ.m. Þessi dánarfregn kom
mjög óvænt. Stefán var á bezta
aldri, aðeins lítið eitt yfir sextugt.
Æviskeið hans allt markað af
lífsfjöri, atorku, dugnaði og óbil-
andi krafti. Enginn bjóst við öðru
en slíkur maður ætti mörg ár
framundan í fullu starfi og fagurt
ævikvöld í vændum að leiðarlok-
um. En hér verður sem oftar að
lúta þeim lögmálum, að allt er í
heiminum hverfult og „blómin
fölna á einni hélunótt".
Þegar svo skyndilega kemur að
kveðjustund eftir langa samleið,
góð kynni og trausta vináttu, er
margs að minnast. Orðum skal
ekki eytt að því dimma éli, sem
gengið hefur yfir á björtum vor-
degi. Vissulega er stórt og vand-
fyllt skarð fyrir skildi og söknuður
sár, mestur þeirra er þekktu hann
bezt. En eitt sinn skal hver deyja
og eftir lifir minningin um góðan
dreng og vammlausan, sem þegar
hafði lokið miklu dagsverki, en
unni sér þó engrar hvíldar í hinni
sífelidu lífsönn hins dugandi
manns.
Fulivíst er, að margir munu
minnast Stefáns sem góðs félaga
og mannkostamanns. Hann gekk
hvarvetna heill og óskiptur til
starfa. Það var aldrei nein logn-
molla í kringum hann. Hvar sem
hann lagði hönd á plóginn munaði
um hann, svo að athygli vakti.
Hann var vel íþróttum búinn frá
æsku, hinn besti reglumaður, í röð
hinna beztu bænda. „Af honum
bæði gustur geðs og gerðarþokki
stóð.“
Stefán var alla ævi eindreginn
sjálfstæðismaður og tók virkan
þátt í flokksstarfinu. Mér er bæði
ljúft og skylt að þakka honum af
alhug fyrir allt það mikla starf,
sem hann lagði á sig í þágu
flokksins og alla þá miklu vin-
semd, sem ég varð aðnjótandi af
hans hálfu fyrr og síðar. Skoðanir
sínar lét hann hiklaust í ljós og
talaði enga tæpitungu, en var þó
allra manna sáttfúsastur og
drengilegastur, ef miðla þurfti
málum og komast að sameigin-
legri niðurstöðu. Það er mikil
gæfa hverjum flokki og hverri
þjóð að eiga slíka atgervismenn
innan sinna vébanda.
Að leiðarlokum kveðjum við
hjónin hinn látna með virðingu og
þökk fyrir liðna tíð og góða
samfylgd. Við sendum eiginkonu
hans, Laufeyju, börnum þeirra og
barnabörnum, öldnum föður, Ás-
grími á Borg, frændum og ástvin-
um öllum, dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Friðjón Þórðarson
Á heiðríkjuvorkveldi þessa vors,
barst sú harmafregn heim í sveit-
ina, að einn góðbóndi þessa héraðs
hefði látist á sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi, að kvöldi dags þann
27. þ.m. Öll vitum við að líf okkar
er hverfult, og enginn ræður
sínum næturstað. Því finnst
okkur, sem enn stöndum í varpa
og fögnum góðum vini að lífsþráð-
ur þess sem ávallt fagnaði vinum
og var hrókur alls fagnaðar, sann-
ur vorboði hvar sem leiðir hans
lágu, skuli nú ekki lengur ylja
okkur með glöðu viðmóti, bjart-
sýni, drengskap og fórnfýsi. Af
okkur eru stundum tekin ráðin og
fátækleg varnarorð fá litlu um
þokað, slíkt er alræðisvald þess
sem líf okkar hefur í sinni hendi.
Stefán Ásgrímsson var fæddur
að Borg í Miklaholtshreppi, þann
28. nóv. 1919. Foreldrar hans voru
Anna Stefánsdóttir, húsfrú d. 24.
sept. 1967 og Ásgrímur Þor-
grímsson, bóndi á Borg, sem nú
lifir son sinn, 85 ára gamall.
Stefán var næst elstur af 7
börnum sinna foreldra, þau eru:
Soffía, búsett í Noregi, Osk, búsett
í Garði, Ágúst, bifreiðastjóri í
Reykjavík, Inga, húsfrú á Borg,
Halldór, bóndi á Minni-Borg og
Karl, bifreiðastjóri í Reykjavík.
Öll bera þessi systkini vott þess,
hvað hollt og gott uppeldi þau
hafa fengið í foreldragarði. Trú-
verðugt lífsform, dugnaður, heið-
arleiki og einstök fjölskyldutryggð
hefur einkennt allt þeirra lífsmót.
Stefán hlaut því í vöggugjöf
óvenjulegt veganesti. Hann sýndi
það mjög ungur hversu miklum
forustuhæfileikum hann var
gæddur, því í hópi og leik systkina
sinna var hann ávallt fyrirliðinn
og þau sem yngri voru treystu
honum og trúðu, þau vissu það
mætavel að honum mátti treysta,
því aldrei kom annað í huga hans,
en að gjöra rétt og öllum hið
besta.
Ungur hreifst Stefán af hug-
sjónum æskulýðsfélaga og íþrótta-
frömuða. Hann dvaldi 2 vetur í
skóla Sigurðar Greipssonar í
Haukadal. Eflaust hefur sú dvöl
verið honum gott og hollt vega-
nesti, því öll störf sem hann tók
sér fyrir hendur voru unnin af
kappi og forsjálni. En best hygg ég
að hann hafi unað sér í hópi
æskunnar, þar sem íþróttir og
aðrir heilbrigðir leikir voru. Hann
átti svo gott með að tjá sig í hópi
slíks fólks, því hugur hans var svo
frjór og víðsýnn til alls þess sem
hverjum æskumanni er fyrir
bestu. Hann var svo sannur í
hugsjón og störfum að æskufólk
treysti honum og virti að verðleik-
um. Hann var einn af stofnendum
Iþróttafélags Miklaholtshrepps og
formaður þess í fjölda ára og vildi
ætíð farsæld þess sem besta. Hygg
ég að fáir séu þeir fundir sem
haldnir hafa verið í I.M. að Stefán
hafi látið sig vanta þar. Hann var
svo tillögugóður og ráðhollur að
félagar í Í.M. leituðu ráðlegginga
hans og þeir vissu jafnframt að
þeim mátti ávallt treysta í einu og
öllu. Eftir að hann var hættur
formennsku og minnst var 40 ára
afmælis Í.M. kom engum til hugar
annað en að biðja hann að flytja
starfsögu síns félags, sem hann og
gjörði á mjög virðulegan hátt.
Á sama hátt má segja með
Héraðssamband Snæf. og
Hnappadalssýslu. Þar var hann
lengi í stjórn og fá eru þau
íþróttamót, sem hann hefur ekki
mætt á annaðhvort sem keppandi
fyrir sitt félag, sem var mjög
framariega í íþróttum, eða þá sem
dómari og starfsmaður móta. Þá
mætti hann einnig á mörgum
landsþingum ungmennafélaganna.
Þar naut hann sín svo vel í hópi
þeirra sem höfðu sömu hugsjónir
og hann. Hann átti svo gott með
að túlka sitt mál, eftir máli hans
var tekið, því það var ætíð flutt af
áhuga en engri hálfvelgju. Það var
einbeittur áhugi og gott hjartalag
sem prýddi hans málflutning í
hvert sinn sem hann í ræðustól
sté. Honum var tamt að tala um
þær gleðistundir sem hann átti við
slík tækifæri. Hugfar hans til
æskulýðsmála var svo opið og
víðsýnt, að gleði í hans hjarta var
svo sönn og hrein, þar sem gró-
andi þjóðlíf gat þroskast á braut
æskunnar, henni til velfarnaðar
og landi hans til blessunar. Þegar
hann var 50 ára var hann sæmdur
heiðursmerki FRI, enda vel að
þeirri sæmd kominn.
Þann 17. júní 1948 kvæntist
Stefán, Laufeyju Stefánsdóttur
frá Hrísum í Fróðárhreppi. Sama
ár hófu þau búskap á eignarjörð
sinni, Stóru-Þúfu. Hefur Laufey
verið hans trausti og farsæli
lífsförunautur, sem' aldrei hefur
hlíft sér við margvísleg störf
bónda síns. Hún skildi mjög vel
hans athafnaþrá og lífsviðhorf til
margháttaðra mála og starfa, sem
honum hafa verið falin. Því öll
störf sem Stefán var kvaddur til
vann hann af trúmennsku, fórn-
fýsi og drengskap. Þau hjónin
eignuðust tvö þörn: Ásgrím bónda
í Stóru-Þúfu, kvæntan Hólmfríði
Jónsdóttur frá Reykjavík, eiga
þau tvö börn. Önnur Kristínu,
húsfrú í Borgarnesi, gifta Sveini
Péturssyni, bifreiðastjóra og eiga
þau tvær dætur. Bæði eru börn
þeirra traust og vel gerðir þjóðfé-
lagsþegnar, sem ætíð hafa verið
foreldrum sínum miklir gleðigjaf-
ar.
Þegar litið er yfir störf Stefáns í
Stóru-Þúfu, sem bónda og góðs
félagsmálamanns sinnar sveitar,
þá er af mörgu að taka, því
maðurinn var þannig af guði
gjörður að trausti hans og
trúmennsku gátu allir treyst, sem
hann þekktu. Þeir sem bjuggu í
nábýli við hann voru grannheppn-
ir, betri granna er vart hægt að
hugsa sér. Aldrei var Stefán svo
upptekinn, að bón grannans væri
ekki látin sitja fyrir, því hans
hjartans eðli var þannig að aðstoð
hans var ætíð framrétt. Jörð sína
hefur hann mikið bætt, bæði að
ræktun og húsabótum. Hefur bú
þeirra feðga verið arðsamt.
Stefán var einstakur heimilis-
faðir, sívakandi og starfandi að
öllu sem hann taldi að til farsæld-
ar horfði fyrir heimili sitt og börn.
Fullkomnuð var auðsýnilega gleði
hans, þegar hann gat haldið í hönd
sinna litlu barnabarna, sem mikið
sóttu í faðm afa síns. Hann hefur
því verið í huga þessara litlu vina
sina, sú styrka stoð sem þau gátu
örugglega stutt sig við á lífsbraut-
inni og lært mikið af.
Nú eru þáttaskil, sem við eigum
öll dálítið erfitt með að átta okkur
á, en slík eru örlög okkar allra, að
við erum misjafnlega viðbúnir
þeim. Við sem höfum haft nánustu
samskipti við Stefán Ásgrímsson,
við erum þökk forsjóninni að hafa
eignast hann að vini, bróður, mági
og frænda. Þannig eru þessi fá-
tæklegu orð mín kveðja frá okkur
hjónum og börnum okkar. Við
geymum í huga okkar bjarta og
fölskvalausa minningu um ein-
stæðan og drenglundaðan vin, sem
fór sina hinstu för of snemma.
Guð gefi aðstandendum hans
styrk á erfiðri sorgarstund.
Guð blessi minningu góðs vinar.
Páll Pálsson, Borg.
Það syrtir að, er sumir kveðja.
Þannig kemst Davíð Stefánsson
að orði í einu af sínum snilldar-
ljóðum og þau koma mér nú í huga
þegar ég rita nokkur kveðju- og
þakkarorð um vin minn Stefán
Ásgrímsson, sem svo snögglega
hverfur yfir móðuna miklu úr
dagsins önn og að okkar dómi frá
svo mörgu óunnu af sinum áhuga-
málum. Hann byrjaði snemma að
vinna, það var þans metnaður að
vera ekki eftirbátur annarra, gera
gagn og í fullu starfi var hann
þegar kallið kom í gróandanum og
líf allt í kring. Ég kynntist honum
fljótt eftir komu mína hingað.
Sameiginleg áhugamál drógu
okkur saman og hans sterka
dómgrein og snilli að greina hism-
ið frá kjarnanum og vinna af
krafti og alhug öllum góðum
málum. Þetta var svo ríkt í eðli
hans og frá góðu heimili fékk
hann þetta allt í vöggugjöf, það
var hans gæfa og brautargengi.
Heilbrigð sál í hraustum líkama.
Það skildi hann og því voru
íþróttir hans áhugamál frá blautu
barnsbeini. Þá vissi hann og