Alþýðublaðið - 10.09.1920, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
Sárnað. Ritstjóri Vísis er mjög
reiður yfir bankaseðilsmyndiani
sem birtist í blaðinu í fyrrad., því
hann skoðar hana sem skens um
bankann sem hann hefir verið að
forsvara í lff og blóð undanfarið,
þó hann af skiljanlegum ástæðum
hafi ekki viljað kannast við það
að hann væri að því. Gn af því
hann veit ekki að hverju hann á
að finna, þá kemur hann í vand-
ræðum sínum með þá dellu, að
Alþbl. sé með seðilsmyndinni að
skopast að því að nú þurfi út-
gerðin að hætta vegna kolaieysis,
og læst svo vera voðalega reiður,
en hver trúir því? Hefði hann
aftur á móti sagt að Alþbl. væri
að hæðast að þorskinum, hefði
margur skilið að honum sárnaði.
Yeðrið í morgnn.
Vestm.eyjar ... N, hiti 7,9.
Reykjavik .... logn, hiti 3,7.
Isaifjörður .... NA, hiti 4,6.
Akureyri . . . . logn, hiti 6,9.
Grímsstaðir . . . logn, hiti 3 5.
Seyðisljörður . , NA, hiti 5,7.
Þórsh., Færeyjar logn, hiti 6.0.
Stóru stafirnir merkja áttina.
Loftvægislægð milli Færeyja og
íslands; loftvog stigandi; stilt Veð-
ur: Utlit fyrir hæga norðlæga átt.
Landstjarnan flytur á morgun
í hina nýju búð sina við Austur-
stræti.
Skipaferðir. Barkskipið Cis fór
til Canada í gær, aðeins með segl-
festu.
Mk. Henry Reid kom frá Hafn-
arfirði.
MI^. Hans kom í morgun frá
Stykkishólmi.
Mk. Harry kom frá útlöndum
í morgun.
Skallagrímur, togari, kom í
morgun frá Englandi með kol.
ICora fór norður um land áleiðis
til Noregs í dag.
Sterling fór í dag til Hafnar-
fjarðar, Vestmannaeyja og Leith,
þaðan fer hann til Seyðisfjarðar
og norður um land í hringferð
hingað.
. Yerkfalli
hvalveiðimanna á Svalbarða (Spitz-
bergen) er nýlega lokið. Fengu
þeir hækkun launa sinna, eins og
þeir fóru fram á. ií. ágúst kom
fyrsti hvalveiðarinn inn þangað.
Miimiu garrit urn
Signrjón Jóhannesson.
Nýlega er komið hér á bóka-
markaðinn rit með þessu nafni
um Sigurjón, föður Jóhanns skálds
og þeirra systkyna. Hefir Lúðvík
sonur hans búið það undir prent-
un, en Sígurjón sálugi sjálfur skrif-
að það. Margt hefir drifið á dag-
ana og setjum vér hér kafla úr
ritinu, mönnum til fróðleiks.
„Lífshætta. Fer tvisyar niðnr
Laxárfossai
Við vorum 10 karlmenn að
setja niður laxakistur í svokallaða
Kistukvfsl við Laxárfossa. Eru
kör, fylt með grjóti, sett niður á
fossbrúnina og grindur festar mil!i
þeirra. Vorum við fjórir saman að
velta stórum steini að neðstu
grindinni; átti hann að koma við
enda hennar, I staðinn fyrir kar.
— Alt í einu slitnaði kaðallinn,
sem batt hana við karið, og af
því eg var fremstur, slengdi straum-
urinn henni semstundis á mig og
setti mig fram af fossbrúninni.
Þeir, sem með mér voru að bisa
við steininn, stóðu svo nálægt
karinu, að þeir gátu náð sér í
það, þegar grindin slitnaði frá því.
Um leið og grindin setti mig um,
náði eg í hana og slepti henni
ekki; hún hélt mér mikið uppi í
fossinum. Annar foss tók við fyrir
neðan, dálítið minni, og djúpur
hylur fyrir neðan; fékk eg þar
slæmar dýfur, og kom sér nú vel
að hafa lært þetta Jitla í sundinu.
Eg kunni að halda andanum niðri
í mér og drakk ekki vatnið. Svo
dreif straumurinn mig ofan alla
kvíslina, en neðst f henni miðri
er stór klettur; kom eg beint á
hann og gat stöðvað mig þar.
Tveir af mönnum mínum óðu þá
til mín, þó stramurinn tæki þeim
undir hendur, og ösluðu svo með
mig í land. Þegar þeir komu til
mín var eg ómeiddur, en fingur
mínir höfðu stirðnað svo utan um
grindina, að eg gat ekki slept
henni fyr en þeir höfðu liðkað
upp eirin óg einn fingur í senn.
Eg dréif mig svo heim, en var
hálf lúrlegur eftir túrinn. Búin er
þessi fossaferðl
Það var snemma morguns,
nokkrum árum seinna, seint í
maimánuði, að eg fór ofan að
fossum til að leita eftir hvort lax
væri ekki kominn. Laxá var þá
mikil af vatnavexti. Maðuf fór
með mér og fórum við á pramma
yfir ána, þar sem kallað er Mjó-
sund. Eg varð ekki var við neinn
lax og héldum svo heim á leið
og ætluðum að koma við í dálitl-
um hólma, sem kallaður er Krfiri
sker, og er stutt fyrir ofan foss f
ánni, sem heitir Miðkvíslarfossi
Eg var orðinn Iúinn að vaða við
laxaleitina, og vildi því maðurinn
sem með mér var róa yfir, en eg
settist á gaðinn á prammanum.
Straumur var þungur í kvíslinni,
en maðurinn lítt vanur róðri og
lenti því full neðarlega á hólm-
anum. Um leið og hann tók land
misti hann af prammanum og gat
rétt klórað sig upp í hólmann.
Dreif þá straumurinn prammann
samstundis fyrir hólmahornið, áður
en eg gat komið árum við, en
gínandi fossinn rétt fyrir neðan:
steyptist hann þegar fram af
brúninni og eg í honum. Kastað-
ist hann í hátt standberg neðan
við fossinn, og við það brotnaði
botninn í honum og hvolfdist ofan
yfir mig, sem. hélt mér dauðahaldi
í þóftuna. Hringsnerist nú pramm-
inn f iðunni undir fossinum þang-
að til honum svifaði upp að berg-
inu aftur og hentist í það á ný:
veltist hann þá við aftur og varð
eg þá feginn. Dreif hann síðan
ofan úr fossinum niður að siriá-
hólmum, sem kallaðir eru Tappiri
en vegna þess að þar niður af
tók við áin, djúp og breið, sá eg
að eg var þar illa farinn í grind-
inni af kænuni og áralaus, svo eg
slepti tökum á Ieifum fleitunnar
og gat einhvern veginn svamlað'
í einn hólmann, sem stutt var til,
og þá þóttist eg góður.
Eg var dasaður eftir ferðina
og dálítið marinn. Það kom í mig
kuldi og skjálfti og mér varð
voðalega kalt, því það var nöpur
gola, 1 þessum litla hólma var
mikið stargresi og fór eg því til
og reif upp grasið og bjó mér til
heybyrgi, sem skýldi mér mikið.
Lá eg svo í byrginu til seinni
hluta dags. Þá fóru þrír menn að
heiman, sem ætluðu að draga
fyrir silung niður við Laxárósai
og kallaði eg til þeirra. Náðu þeití
mér og félaga mfnum úr hólm-
unum og reið eg síðan heim á-
einum hesti þeirra, töluvert þjak-
aður eftir ferðina." ’