Morgunblaðið - 05.12.1982, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. DESEMBER 1982

HÁGÆÐA
BORÐSTOFUHÚSGÖGN

FRA LUBKE.
Ný sending, nýjar gerðir. Hús-
gagnasýning kl. 2—5 í dag.
ILJI
Bláskógar
ARMULI 8 SÍMi: 86080
Tveir
metsöluhöfundar
ARFURINN
ARFURINN
Ék/riií /> J&s
DESMOND BAGLEY þekkja allir. Frá því
fyrsta skáldsaga hans kom út 1963, hefur ver-
ið beðið eftir hverri nýrri bók frá hans hendi.
Nýjasta skáldsaga hans kom út í Bretlandi á
miðju þessu ári. Hún er þegar komin út hér á
landi og heitir ARFURINN. Sagan gerist að
mestu í Kenya og er hlaðin spennu og æsandi
atburðarás. „Bagley er bæði gáfaðurog frum-
legur spennusagnahöfundur. Hann er meist-
ari í sinni grein“. Sunday Times. Slíkar um-
sagnir eru algengastar um bækur Desmond
Bagleys í öllum þekktustu blöðum heims.
HÆTTUSPIL
DICK FRANCIS, sém er breskur að þjóðerni
eins og Bagley, er þekktur og vinsæll höfund-
ur í enskumælandi löndum og seljast bækur
hans í milljónum eintaka. Hann hefur hlotið
lofsamlega dóma og fengið verðlaun úr ýms-
um sjóðum. í fyrra gaf SUÐRI út fyrstu skáld-
sögu Dick Francis á íslensku, ENGIN MISK-
UNN, og hlaut hún frábærar viðtökur eins og
vænta mátti. Nú er komin út ný skáldsaga eftir
Dick Francis, HÆTTUSPIL, og er ekki að efa
að þeir sem kunna að meta skemmtilega og
hraða atburðarás, muni falla hún vel í geð.
DICK
FRANCIS
HÆTTUSPIL
Desmond Bagley og Dick Francis eru höfundar sem standa fyrir sínu

SUÐRI
-----
Afgreiðsla: Reynimel 60 . Símar 27/14 og 36384.
Pósthólf 1214 . 121 Reykjavík.
Tak sæng þína og gakk,
sagöi frelsarinn forðum.
Það hugleiði ég á nóttunni,
er ég nýt ekki svefns
fyrir vetrarstorminum.
Tak sæng þína og gakk
út i beljandann
og breið hana yfir
nakta vini þína,
• sem hafast við úti
á klakanum.
En -
hvernig liði mér,
ef —
gegndi ég kallinu?
Ætli þeir séu margir, sem í vetr-
arveðrum hugsa svona til gróðurs-
ins og trjánna, eins og hann Haf-
liði garðyrkjustjóri Jónsson. Þykir
sjálfsagt skondið. Á þessum árst-
íma er allt annað í flestra huga.
Ekki hans Hafliða, sem ber um-
hyggju fyrir gróðri á líklega
stærsta skógræktarsvæðinu á
landinu, hér á höfuðborgarsvæð-
inu. Segir að þá eigi maður ein-
mitt að njóta trjánna og ekki
með að gleðja svo vel augu
heimamanna og ferðafólks, sem
nú mun efalaust streyma örar
um Blöndudal eftir að virkjunar-
framkvæmdir eru þar hafnar.
Þegar ungmennafélagar og ein-
staklingar tóku í uppljómun hins
nýja íslands að gróðursetja trjá-
plöntur við bæi og í afgirtum reit-
um um allt land, var árangurinn
mjög misjafn. Úrtölumönnum óx
fiskur um hrygg við mistökin, en
þeir sem ekki gáfust upp söfnuðu
reynsluþekkingu af plöntuvali og
vöktu trú sem er mikils virði, eins
og Ingimar Karlsson benti nýlega
á í grein og bætir við: „Allir sem
ferðast um landið, hljóta að sjá
þann mun sem er á útliti þeirra
býla, þar sem gömlu trjágarðarnir
hafa verið varðveittir og aftur
hinna, þar sem trjágörðum var
aldrei komið á stofn eða þeir látn-
ir eyðileggjast fyrir hirðuleysi.
Mörgum brottfluttum hefur þótt
hart að horfa upp á slíkt kæru-
leysi.“ En svo er ekki aldeilis um
lundinn hennar önnu í fram-
gleyma þeim. Þau eigi að klippa og
snyrta þegar þau eru í hvíld og því
upplagt og hressandi að grisja
núna. Vera úti og njóta garðsins
síns. Eða borgargarðanna? Sl.
sunnudag sá ég hann Torfa Hjart-
arson, fyrrv. tollstjóra, á hröðu
skriði á skíðunum sínum á Mikla-
túninu. Og ekki er amalegt að taka
sér skíðagöngu í Laugardalnum og
inn í „skóginn" þar. Það er einmitt
á þessum árstíma sem maður
kann að meta sígrænu barrtrén, er
standa upp úr snjónum og hrista
af sér hvíta mjöllina í nepjunni.
Sjálfsagt hafa þessir einstakl-
ingar, sem hver á sínum reit hafa
verið að koma upp trjálundum á
undanförnum áratugum, borið
slíka umhyggju fyrir gróðrinum
sínum. Og því eru þessir fallegu
lundir sem gleðja augað eins og
deplar hér og þar á nöktu landinu
okkar. Ég nefni af handahófi lund-
inn hans Sveinbjarnar í Ártúns-
brekku, Sigurðar Þorkelssonar í
Gufuneshöfða, trjágarðinn hennar
Sigurlaugar í Hraunkoti í Lóni og
fallega trjálundinn hennar önnu
Sigurjónsdóttur í hlíðinni ofan við
bæinn í Blöndudalshólum í Húna-
vatnssýslu. Hann er mér sérlega
hugstæður nú, af því ég tjaldaði í
suddarigningu í skjóli hans á reið-
leið norður í land í sumar og sá
hve gífurlegt átak þarna hafði ver-
ið unnið. Svo varð mér það á í
frásögn af þessu ferðalagi að éta
upp það, sem einhver hafði við mig
sagt, að þarna mundi vera einn af
þessum ungmennafélagsreitum
frá fyrsta hluta aldarinnar. Ekki
aldeilis. Þetta er hreint einka-
framtak. Alfarið verkið hennar
Önnu í Blöndudalshólum, sem í
áratugi hlynnti þarna að gróðrin-
um með aðstoð Ingibjargar dóttur
sinnar. Þessi stóri trjálundur er
arfurinn sem þær láta eftir kom-
andi kynslóðum. (Sjá mynd: Anna
að störfum.) í Árbók FÍ frá 1964
segir þá þegar um Blöndudalshóla:
„Nú hefur Bjarni hreppstjóri
Jónasson (maður Önnu) fært
bæinn fram á bakka Blöndu
vestan undir stærsta hólnum.
Skógargróður er í uppvexti í
brekkunni up af bænum og
heima við, bæði lauftré og barr-
viðir." En þau Bjarni og Anna
geta nú í hárri elli verið ánægð
hlaupnu skriðunni ofan við bæinn
í Blöndudalshólum. Þegar ég sem
borgarbarn í sveit í Blöndudalnum
fyrir 40 árum reið með frænku á
Bollastöðum út í Hóla og fékk að
sjá skógræktina hennar önnu,
hefur mér sýnilega þótt svo mikið
til um lundinn, að í minningunni
trúði ég því nú að þar væri alda-
mótagarður heils ungmennafé-
lags.
Þessir blettir með trjágróðri,
sem einstaklingsframtak og óbil-
andi elja hafa komið upp, eru eins
og litlar vinjar í nær hverri sveit.
Og hafa sumarbústaðalönd þar
verið drjúg búbót, með afgirtum
og vörðum gróðurblettum. Eg hefi
aldrei skilið hvers vegna oft er
þessi niðrunartónn um sumar-
bústaðafólk. Að þessu leyti leggur
það landinu oft mikið til.
Þegar Eysteinn Jónsson var á
ári trésins að skrifa um útivistar-
lönd og skóga, sagði hann m.a. um
verðmæti slíkra staða: „Við eigum
nokkra staði á landinu, sem um-
fram aðra draga fólk að sér og
legg ég í að nefna nokkra þeirra
utan hálendis. Tel ég þá: Þingvelli
— Laugarvatn — Þjórsárdal —
Þórsmörk — Skaftafell — Hall-
ormsstað — Ásbyrgi og Jökuls-
árgljúfur — Vaglaskóg — Vatna-
fjörð á Barðaströnd — Húsafell og
má nú bæta við Heiðmörk og
Kjarnaskógi. Ekki er þetta tæm-
andi upptalning, en þessir eru allir
vel þekktir og afar fjölsóttir. Auð-
vitað eru þeir hver með sínu móti
og verður það ekki rakið hér. En
eitt hafa þeir sameiginlegt —
skóginn. Þetta segir sína sögu um
það eftir hverju flestir sækjast
þegar þeir vilja leita sér hvíldar og
skemmtunar og eiga samvistir við
landið...“ Og því vil ég við bæta,
að aldrei þykir mér fallegra og
skemmtilegra að koma í Heiðmörk
eða til Þingvalla en að vetrinum,
þegar stirnir á gljána og trén
teygja sig upp úr mjöllinni. Þegar,
eins og Hannes Hafstein sagði:
Napur oft er gusturinn af glænum
Gott er ekki jafnan úti á sænum
Naprar blæs þó nepjan upp til fjalla.
Hvín, hvín, hvín
hvæsir við og hrín.
Vindurinn í gjótunum oggjánum
og glerhálum flánum —
á gjánum.