Tíminn - 17.09.1965, Blaðsíða 11

F'ÖSTUDAGUR 17. september I9fi5
TIMINN
SEND TIL ÍSLANDS
I JANE GOODELL
73
fyrir í vasanum innan áj frakkanum. — Þú hlýtur að hafa
borgað einhver ósköp fj?rir hana! — Nei, ekki ég. Áður en
mér tókst að vara haran við að láta sem minnst bera á
þessari eign sinni, komu nokkrir hermenn inn úr dyrunum,
og þeir sungu fullum hálsi: — Við óskum þér hvítra jóla
. . . gleðileg jól, gleðilegfjól, þið öllsömul!
Áður en dagurinn var að kvöldi kominn, barst mér til
eyrna saga þess efnis, ,að þrjátíu kassar af áfengi, sem fara
hafði átt í liðsforingjaklúbb, hefðu týnzt. Enginn vissi, hvað
af þeim hafði orðið. Hvað okkur viðvék, þá voru þetta ekki
aðeins sögusagnir heldur staðreynd. Hvað sem öllum reglum
viðvék, hvað gátum við þá gert við hundruð manna, sem
greinilega voru, allir undir áhrifum frá þessum forboðna
drykk, sem horfið hafiði á svo dularfullan hátt, og það sem
meira var, gengu með flöskurnar innan á sér? Ekki margt!
Við gátum vonað hið hezta, en búizt við hinu versta. Aðeins
vonað og beðið, að þeir höguðu sér vel, og síðan ekki orði
mjög hissa þótt þeir gieru það ekki.
Við önduðum allar léttara, þegar 2. janúar rann upp.
Það mátti segja að jóJavikan hefði liðið stórslysalaust.
Allt í einu voru húsakynni okkar orðin svo stór, að heim-
ilið hafði ekki lengur til að bera sama persónulega and-
rúmsloftið og áður, ekki þetta heimilislega nána samband,
sem verið hafði í litla skólanum okkar. — Ungfrú Mary,
ég fæ ekki lengur .tækifæri til Þess að tala við þig. í hvert
skipti, sem ég kem hingað til þess að hitta þig, ertu svo
upptekin. Mennimir‘gátu ekki lengur hópazt umhverfis píanó-
ið, á meðan Mary lék. — Heyrðu mamma, eigum við ekki
að syngja eitthvað!? Þannig hafði það verið. Nú varð hún
að standa alein uppi á sviðinu, á meðan þrjú til
átta hundruð meim sátu niðri í salnum og sungu. Og vissu-
lega sungu þeir, og meira að segja vel, og höfðu gáman
af, en þetta var samt ekki ein og áður. — Jane, veiztu það,
að heimilið er allttof stórt.
Mér finnst eins og ég geti ekki fundið vini mína i allri
þessari þvögu héma. Það var satt. Það var ekki lengur auð-
velt að fá hlutina^gerða. Ef okkur langaði til þess að fá menn
til þess að spila fyrir okkur urðum við að fara með beiðni
til okkar eigin félagsskapar — og þegar beiðnin komst að
lokum í hendurnar á mönnunum, sem áttu að spila, þá
var það orðið um seinan. Við vorum farnar að vera hæg-
fara og silalegar í öllum framkvæmdum. Stundum sögðum
við í gríni, hvor við aðra, að við værum ef til vill farnar
að líkjast hemum.
Nú vora átta Rauða kross heimili starfrækt á íslandi.
Höfðum við virkilega fært svona út kvíarnar á síðustu fjór-
um mánuðum? Starfið fór nú fram eins og það væri unnið
af atvinnumönnum. Hver stúlka hafði sitt ákveðna verk að
vinna og þeir dagar vora liðnir, þegar hver og ein þurfti
að gera sitt lítið af hverju. Var ævintýrið að glata einhverju
af töfrum sínum, nú þegar það var ekki lengur ævintýri
braytryðjendanna.
Gleðilegt nýár.
Fréttir frá Washington: við verðum leystar af hólmi! Þær,
sem vilja fara heim, geta farið, tvær í einu. Við Cam för-
um fyrstar. Látið það ekki fara lengra. Segið engum frá því.
Heim. Fara heim? Enginn tími var til þess að trúa eða
spyrja. Enginn tími til þess að hugsa um fréttimar . . .
það verður að framkvæma hlutina strax! Við getum farið
eftir þrjár vikur, en eins vel getur verið, að við verðum
að leggja af stað eftir þrjá daga! i
Hvað átti að taka með sér, og hvað átti að skilja eftir?
Hvernig hafði mér tekizt að safna svona miklu að mér?
Það varð að skipta öllu í tvennt . . . annars vegar var það,
sem átti að verða eftir. Hvemig í ósköpunum á ég að
geta komið þessu öllu saman niður 1 töskuna mína og kist-
una? Ó, ég get ekki skilið þennan útskorna karl eftir, eða
þennan minjagrip . . . hermenn höfðu gefið mér þessa
hluti . . . nei, ég tek þá, en skil þetta eftir í staðinn. Eftir
svolitla stund hefur verið skipt algjörlega um þessum
tveimur hrúgum. Það, sem uppranalega átti að skilja eftir,
veður nú tekið og öfugt. Ég er aftur komin að upphafinu!
Flýttu þér! Eftirlitsmennirnir era að koma til þess að inn-
sigla farangurinn!
Síðasta innsiglið hefur verið sett á töskurnar. — Þú ert
tilbúin til þess að leggja af stað. Þeir taka í hendur okkar.
— Góða ferð!
Flýtið ykkur! Það verður að fara og fá stimpil í vega-
bréfin í sendiráðinu.
Segið engum frá þessu.
Flýtið ykkur! Við þurfum að fara til aðalbækistöðvanna
og fá peningunum okkar skipt í dollara. — Það er skemmti-
legt að sjá dollarana aftur, finnst ykkur ekki? Hlustið á
1 v . - I ■
MAÐURINN MINN
I1 JOHN MACDONALD
11
tvistaði við sjálfia sig og þegar
hann kom að isenni, sneri hún
sér að honum, greip um hönd
hans, dró hann < til sín og sagði
eitthvað við hann. Hann svaraði
henni einhverju og hún brosti og
sagði eitthvað fleira og hann kom
aftur að barnum og spurði mig„
hver hún væri.
— Hverju svöiruðuð þér?
— Ég sagði 'að hún væri þess
konar stúlka sean hyggilegast væri
að halda sig ííhæfilegri fjarlægð
frá.
Öll smáþorp ^hafa sjálfsagt ein-
hverja unga sbilku sem eiginkon
ur í þorpinu hvísla og pískra um,
mundi ég ætla og í þessu tilfelli
var það Shirley. Hún var ekki
beinlínis vond manneskja — það
er of mikið sagt. Bara lauslát,
hávaðasöm og ófyrirleitin.
Johnny sat og horfði á hana og
hún horfði á hann, meðan ég sagði
honum frá hanni.
— Spurðuð þér hann, hvað hún
hefði sagt við hann?
— Ekki beinum orðum, en ég
gaf i skyn að ég hefði áhuga á
að vita það, en hann gaf ekkert
út á það. Hún snerist á gólfinu
svo að hárið flaksaðist um axlir
henni og leit hýrlega til Johnny
öðru hverju. Jng og falleg var
hún og virtist glöð .og kác.
Skömmu seinna sagðist ég ætla
að koma mér heim. Hann sagðist
ætla að vera amástund enn Eg
hafði á tilfinningunni að hann
vild’ gjarnan tala við hana, þrátt
fyrir að ég hafði sagt honum,
hvers konar manneskja hún væri
og ég hugsaði með mér, hvort ég
ætti að gera eitthvað í málinu, ei
sagði ekkert, því að auðvitað kom
mér þetta ekki beinlínis við.
— Virtist yður hann vera drukk
inn?
— Nei, alls ekki. Hann drakk
viski og sódavatn og allir, sem
þekkja Stanley vita, að hann er
naumur á viskíið. Ég snert me.
við þegar ég var á leiðinni út og
sá, að Shirley hafði sezt á bar-
stólinn við hliðina á Johnny.
— Hvað var klukkan, þegar bér
fóruð?
— Hún var fimmtán mínútur
yfir tólf. Og það er vitað, að hann
ók þaðan með henni um klukkan
eitt — það eru margir. sem sáu
bílinn hans bruna út af bílastæð-
inu og aka til suðurs.
— Getur hugsazt, að Marlow
bræðurnir tveir viti, hvað það var,
sem hún sagði við hann?
— Ef þeir vita það og teldu að
vitneskja þeirra kæmi einhverjum
að gagni myndu þeir áreiðanlega
ekki láta það uppskátt. Þannig eru
þeir, frú Foley, bæði Max og Lew.
í fyrra lúbörðu þeir ungan pilt —
hann var talinn í hættu í marg-
ar vikur á eftir — og þeir ættu
með réttu lagi að sitja bak við
lás oh slá, en enginn þorir að
vitna gegn þeim.
— Haldið þér að hr. Stack, bar
: þjónninn væri fáanlegur til að
tala við mig og svara spuming-
um ef ég bæði hann um?
— Það er ekki sennilegt. En
nú skal ég segja yður. eitt, frú
Foley. Segið Stanley að ef hann
sé almennilegur og svari því sem
þér spyrjið hann um, þá skuli
ég lofa að senda nokkra menn til
hans um helgina og láta gera við
þakið sem hann er alltaf að tala
um. Ef ekki — ja, þá sé ég því
miður ekki til viðræðu um neitt
fyrir hann.
Hún starði á hann.
— Nei, þetta geta ég ekki sagt!
— Nei, kannski ekki . . . En bíð
ið þér við — þegar ég kem upp
á veginn 4 eftir skal ég fara inn í
símaklefann og hringja sjálfur til
Stanley. Ég held að mér sé óhætt
að lofa að hann verði vingjarn-
legur og viðræðugóður þegar þér
komið.
— Það er fallegt af yður að
ómaka yður, hr. Arlington.
— Nú megið þér ekki vera of
harðar við Johnny, frú Foley.

Rest best koddar
Endnrnýjuin gömlu sængurnar
Eigum dún og fiðurheld ver
æðardúns. og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsunj stærðum
— PÓSTSENDUM -
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstig 3 — Simi 18740
(Örfá skref frá Laugavegl)
Hann hefur víst um nóg að hugsa
fyrir . . Ég hef heyrt að Ross
Mannix ætli að fá lögfræðing sinn
til að krefjast óskaplega mikilla
bóta. Hann hefur sjálfur sagt það.
Og maðurinn sem kom hingað til
að ljúka starfi Johnnys sagði, að
Johnny væri ekki lengur starfs-
maður hjá fyrirtækinu.
— Hr. Arlington, ég hef hreint
ekki í hyggju að vera hörð við
Johnny — eins og þér orðið það.
Johnny gerir ekkert í pukri og
hann er ekki heimskur. Ég hef
alltaf treyst honum og mun alltaf
gera.
Hr. Arlington horfði hlessa á
hana. Svo brosti hann breitt og
sagði:
— Það eru áreiðanlega heil-
margir eiginmenn í heiminum,
sem mundu þiggja þó ekki væri
nenja brot af því trausti, sem þér
berið til Johnny, frú Foley.
Hún fékk sér brauðsneið í
„Græna herberginu" og klukkan
var rúmlega þrjú, þegar hún gekk
inn í „Fjalla Krána.“ Vegna hrá-
slagans úti fyrir höfðu margir leit
að skjóls þar. Þjóninnn vísaði
henni inn á skrifstofu Stanleys við
hliðina á eldhúsinu, þar sem hann
var í óðaönn að leggja saman töl-
ur á fornfálegri reikningsvél.
Hann var hár og sver og hafði
nautnalegt andlit og snyrtilegt yf-
irskegg.
Hann staðfesti allt sem Arling-
ton hafði sagt og bætti við:
— Eg hef veitingarleyfi og vil
gjarnan halda því. Þegar þeir
koma og spyrja mig, hvort hann
hafi drukkið verð ég að svara því
játandi. Þrjá sjússa fékk hann.
Það hljótið þér að skilja.
— Auðvitað.
— En hann var edrú, þegar
hann fór. Það hef ég líka j sagt
lögreglunni, en hvað kæra þeir
sig um þáð. Hann drekkur áfengi,
ekur burt í bíl sínum og stúlka
bíður bana í ökuferðinni .. .
— Klukkan hvað kom Shirley
Mannix hingað þetta kvöld?
Hann yppti öxlum.
— Ég tók ekki eftir því. Um
tíuleytið mundi ég ætla. Hún kom
ein. Hún hafði rétt til að koma
hingað ekki síður en aðrir gestir,
ekki satt? Og aldrei varð hún full,
því að vín bragðaði hún ekki. Að-
eins ávaxtasafa. En það var allt
í lagi með kæti hennar og hún
hafði alltaf örvandi áhrif á gest-
ina. Ég gat ekki amazt við að hún
kæmi. Það var ekki mitt mál að
skipta mér ^f að hún var gift og
átti bam heima.
— Ég er ekki að áfeú-''
fyrir neitt, hr. Stack