Alþýðublaðið - 12.01.1932, Blaðsíða 3

lifcPSÐQBte*Ð!Ð
Rakavarnarlog í steinhúsum
Þess er krafisit í byggiingarisam-
þykt Reykjavíkur, að raka-
varnarlög séu notuð í isteiinhús, tiO
pess að vatn úr jörðinni gangi
ekki upp í veggi og gólf hús-
anna. Að rakavarnarlögin séu
lögð er eitt af því, sem bygging-
arfulltrúi bæjarins lítur eftúr.
Rakavarnarlögiin eru eitt af því.
sem sérkenníir ísfenzka steinhúsa-
smíði. Það er orðin venja hér á
landi' að nota tjörupappa í raka-
varnarlögin, og láta pappann
liggja pvert i gegnum ytri vegg-
ina þverhönd fyriir ofan ytri jarð-
arflöt. Þetta pappalag gengur pví
upp og niður í veggjunum eftir
pví sem jörðin hallast í kringum
ihúsið. í kjallaragólf eða pað gólf,
sem hvílir á jörðiinni, ef eigi er
kjaLlari', er eimnig lögboðið að
sietja rakavamariag, og er pað
sett lárétt í miðja steypuna eftir
öliu flatarmáli gólfsins.
Þar sem pað er fremur dýrt
að leggja rakavarnarlög í hús,
viil ég mælast til pess að menn
geri sér skýra greiin fyrix, hvers
konar rakavarnariög eru ódýrust
og bezt, og hvort rakavarnarlögin
séu nauðsynleg.
Fyrir nokkrum árum, pegar
menn kunnu ekki að blanda
steinsteypu og steinhús vana'Lega
hripiláku, pá hefir einhver byrj-
að á því að nota tjörupappa í
veggi og gólif, til pess að verjast;
að vatn úr jörðinni gengi upp í
steypuna. Nú hefir notkun raka-
varnarlaganna komlst upp í vaina
víðast á landinu, og síðan 1924
hafa rakavarnariliögin verið lög-
boðin við húsabyggingar hér í
Reykjavik.
Með pví að krefjast að raka-
varnarlög séu lögð í steinhús, er
um leið óbeinlínis viðurkent að
steinstieypan sé svo léleg, aö hún
haldi ekki vatni'. Það er samt
nauðsynlegt að ytri veggir stein-
húsa séu vatnspéttir, ef húsin eiga
að vera göð tiil íbúðar og stand-
ast áhrif frosta og óveðra.
Rakavarnariögin eru lögð í ytri
veggina, eins og áður er tekið
fram, pverhönd fyrir ofan ytri'
jarðarflöt, og brjóta pau pví
ueggina alveg í tvent og veikja
pannig stórkostlega mótstöouafl
húsanna gegn jardskjúlftum. 1
kjaUaragólfum skifta rakavarnar-
iögiin gólfimu í tvejrít í miðju eft-
ir láréttu, sem minkar mjög mik-
ið burðarmagn þess, og þarf pví
gólfið að vera miklu- pykkara en
ef pað væri steypt sem ein held.
Ef rakavarnarlög eru lögð í
hús, pá eiga pau alls ekki að vera
úr tjörupappa, sem er dýr og
brýtur húsiö alveg í tvent, held-
ur eiiga rakavarnariögin að vera
nokkurra cm. pykt lag af' vatns-
péttri steimsteypu. Steiusteypuna
þarf að nota í veggáma, hvort sem
hún er notuð par sem rakavarnr
•arlag eða ekki. Og það myndi'
vera sáralítill aukakostnaður að
vanda steypuna á nokkurra cm.
pykku lagi. í veggjunium, svo að
pað héldi vatni eins vel og beztj
tjörupappi. Vatnspétt stetnsteijpu-
lag sem rakavarnarkig mgndi
gera veggina aó einni óbrotinni
heild frá grunni til topps. Af
pessu ætti almenningi að vera
pað héldi vatni eins vel og bezti
eru notuð í steinhús, pá eiga paa
að vera úr steinstegpu, en ekki
úr tjörupappa.
Rakavarmarlögin pýða líti'ð í ó-
vatnspéttum steinveggjum, ef ytra
borð veggjanna er ekki verndað
gegn pví, að rigmimgarvatn kom-
ist inn í pað. Því þaö er mikið-
léttara fyrir slagveður að koma
vatni í gegnum óvatnspétta stein-
steypuveggi heldur en pað er fyr-
ir vatn úr jörðimmi að koinast upp
eftir peim. Rakavarnarlög pýða
því sára lítið, nema húsin séu
einnig verndub gegn rigningu.
Máining hef;rr oft verið notúó
hér á liandi til pess að fá húsin
vatnsþétt, en á henni er sá galli',
að hún er rnjög dýr og parf
stöðugt viðhald.
Réttasta og bezta lieiðin tiil þess
að fá húsin vatnspétt er að
byggja veggi'na sjálfa úr vatns-
péttri steiinisteypu. Vatnspéttir
steinstieypuveggir eru jafnvel ó-
dýraii en óvatnsþéttiir veggir, pví
í pá síöarnefndu er sóað miklu af
lélegu efni. En til pess að fá
steinsteypu vatnspétta parf bæði
pekkingu og vandvirkni, og petta
tvent vantar tilönnanlega við
gerð flestra steinhúsa hér á landi.
Séu sjálfir veggirniir gerðir úr
vatnspéttri steinsteypu, pá parf
engin rakavarnarlög, því veggirn-
ir eru pá jafn vatnsþéttir gegn
Taka frá jörðinni sem rigningu.
Lögum samkvæmt eru húsa-
byggjendur hér í bænum skyld-
ugir að leggja rakavarnariög í
húsin. Og Reykjavíkurbær kostar
mann til pess að sjá um meðal
annars að ytri. veggir á hverju
einasta steinhúsi séu brotnir i
tvent rétt fyrir ofan ytri jarðar-
flöt. Þetta á að vera gert til pess
að vatn úr jörðinni gangi ekki
jupp í veggina. En pað eru engin
lög og ekkert eftirlit með pví, áð
húsin séu ekki hriplek fyrir hin-
um tíðu rigningum hér á landi.
Ætli pað sé ekki kominn tími
til að byggingarnefnd endurskoð-
aði ákvæðin um rakavarnarlög-
in og önnur atriði í byggingar-
samþykt Reykjavíkur ?
Jón Gunnarsson.
Kona Gandhis handtekfn.
Lundúnum 11. jan. UP.—FB.
Fregn frá Bombay hermir, að
kona Gandhis og Miss Patel hafi
verið handteknar.
Blaðasolumaðurinn
.Hann situr eins og alla aðra
daga á útistólinum sínum á bak
við blöðin sín og horfir fram hjá
fólkinu, sem gengur eftíir götunni.
Augun stara sljótt á eitthvað, sem
er langt, langt í burtu. Konunni
hans hafði ekki tekist að hug-
hreysta hann aÖ pessu sinni, pví
að nú var hún einnig búin að
gefa upp al'la von.
Hann sperrir tréfótinn út í iLoft-
ið eins og hann vi'ldi með pví
ákæra heiminn. Við atvinnuieys-
iingja, sem sezt hjá honum, segir
hann ákveðinn án þess að líta á
hann: „I kvöld geri, ég enda á
öllu sarnan!“ Atvinnul'eysinginn
horfir á hann eins og hann viti
ekki við hvað hann á. Én þegar
hann áttar sig á pví, stendur hann
á fætur og gengur burt frá kryp-
lingnum án þess að kveðja.
Þokan grúfiir yfitr götunni, og
pað er einhver ósiegjanleg preyta
í loftinu; pað er svo ei'nmanaliegt
í pessum löngu, háværu göturm
Trén, sem eru hinum megin við
götuna, hafa feit sieinustu blöðin
og standa nú óhreyfanleg án pess
að nokkurt lífsmark sé sjáanlegt
með peim. Það er eins og heim-
urinn ætli að kafna í þokunui.
Alt í einu safnast hei.ll hópur
af mönnum mieð hrópum og
skammaryrðum utan um bíl úti
á miðri götunni. Maöurinn á bak
við blöðin hrekkur við og sér
konur í hræÖslufáti flýta sér
burtu, án þess að líta við. HanrV
sér að eitthvað er að, og stendur
á fætur. Tveir karlmenn draga
telpukrakka undan hjólum vagns-
ins og bera hann pegjandi burtu.
Kryplingurinn rekur upp angistar-
óp og háltrar á eftir þeim\ í d.anð-
ans ofboði. Honum fanst sem
hann sæi andl.it litlu dóttur sinn-
ar nábleiikt og lagandi í blóði.
Og honum sýndist hún teygja
handleggiina í áttina til hans. Þeg-
ar hann nær mönnunum sér hann
ópekt aandlit. Hann stanzar án
pess að segja eiitt eiinasta orð;
pað er eins og pakklætíisstuna
komi frá brjóstí hans. Þokan um-
lykur hann aftur. Hann horfisr á
blóðið á götunni. Bíllinn er horf-
inn; það var kvenmaður, sem
stýrði honum, ‘máluð í landiiiti og
róleg eiins og ekkert hefði í sfcor-
ist. Mannpyrpiingin hefir tvístrast,
allir eru horfnir út í þokuna.
Hann haltrar til baka og sezt
aftur á bak við blöðin. Hann
getur ekki gleymt þesisari sjón.
Þiegar örlítíð rofar til í lofti. og
sólin sendiir gefela sína niður á
götuna fyrir framan hann birtiir
einnig í huga hans.
Þegar klukkan í kirkjutunún-
um slær, sér hann litlu dóttur
sína koma labbandi yfiir götuna
Hún kernur með matinn handa
honum. Hann teygir fram hand-
leggina ti.I pess að taka vingjam-
lega á móti henni. Hún segir hon-
um frá brúðunni, sem nábúakona
rn i §
Skóhlífar:
Karla,
kvenna og
barna.
Margar teg. Lágt verð.
Hvannbergsbræður.
þeirra gaf henni; og hún bætir
pví við, að brúðan sofi sem stend-
ur. En á morgun ætli, hún meö
hana út á ieikvöllinn og sýna
hana stallsystrum sínum, sexn
leika sér par í laufinu á jörðimni.
Á morgun, hugsaði pabbi hennar,
á morgun eru alilar raunir á enda.
Litla dóttír han.s lýtur nióur fyrir
framan hann og leikur sér að
laufblaði, sem liggur á jörðiinni,
eins og krakki lieikur sér, sem er
með hugann langt, langt í burtu.
Hún dvelur ekki lengur hjá pabba
sínum en rétt á meðan hann er
að borða. Henni þykir ekkí gam-
an að pví að vera hjá honum.
Hann talar svo lítíö við hana og
er alt af svo alvarlegur. Þegar
hún fer, horfir hann á eftir henni
pangað til hún er komiln í hvarf,
og þá fyrst man hann eftir öllum
vingjarnlegu orðunum, sem hann
hafði ætlað sér að segja við hana.
Svo dregur hann tímarit út úr
blaðabunkanum og fer að blaða
í pví. Hann sér par myndir af
sólríkum ströndum og fjörugu
fólki, pelsklæddum kvenmönnum.
sem bera hunda eins og börn á
höndum sér. Og pá grípur hatrið
hann og hann stappar með tré-
fætinum á götusteinana.
Alt í einu heyrir hann hljóð-
færaslátt í fjarska. Hann stekkur
á fætur og horfiir í áttina, sem
hann kemur úr. Það er ein,s og
hann hafi verið að bíða eftir peirn,
sem parna koma. Enda þótt þeir
séu preytulegir 'Og fölir, er pó
einhver glampi í augum peirra.
Ef til ,vill stafar hann frá sólinni,
senr lieikur um andlit þeirra. Hann
hendir frá sér blöðunum og fylg-
ist með hópnum. Stór rauður fáni
blaktir, yfir honum eins og segl.
Allir eru hér félagar; sami brenn-
andi áhuginn s.ameinar pá alla,
áhugi, sem gerir pá alla að bræðr-
um. Ot úr myrkri eymdarinnar
leita peir allir til ljóssins Allar
áhyggjur eru gleymdar og allar
pjáningar. Það er eins og allra
hjörtu hafi beðið eftiir pessu
augnabliki, til pess að velta af
sér farginu. Það eru verkamenn
og verkakonur, sem ganga hér
eftir götunni, létt eiins og ljóð;
ungir og gamlir. Það er vegur
gleðinnar, sem pau ganga, eins
og skipbrotsmenn, sem komiö
hafa auga á eyjuna, sem þeir
vita að verða muni peim til
björgunar. Það er sameiginlegur
sigur erfiðisins og andlegrar.