Morgunblaðið - 08.01.1988, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1988
Minning:
Eiríkur Jónsson
frá Helgastöðum
Fæddur 24. október 1894
Dáinn 25. nóvember 1987
Nú er hann dáinn, hann elsku afi
minn. Hann var alltaf hress og glað-
ur hvenær sem var. Lífsglaðari
manni hef ég aldrei; kynnst. Margar
góðar samverustundir áttum við
saman. Alltaf þegar ég kom til afa
og ömmu voru þau mér svo ómetan-
lega góð, og ekki voru þær fáar
sögumar sem afi sagði mér af fjalla-
ferðum sínum á yngri árum. Það
má með sanni segja að afi hafi átt
marga góða vini. Oft talaði hann um
æskustöðvar sínar í Biskupstungum
og sagði mér margt frá þeim dögum.
Ömmu minni, Ólafíu Guðmundsdótt-
ur, kjmntist hann í Auðsholti í
Biskupstungum þar sem hann bjó
ásamt foreldrum sínum.
Árið 1933 fluttu afi og amma að
Helgastöðum, eignuðust 4 böm og
bjuggu þar til 1967, þá fluttu þau
til Hveragerðis.
Margar góðar minningar á ég um
þau þegar ég kom til þeirra í Lauf-
skóga 9. Árið 1983 fór heilsu ömmu
að hraka og fóm þau á elliheimilið
Gmnd. Þar lést amma skömmu síðar.
Blessuð sé minning hennar. En afi
lifði við góða heilsu, og oft kom hann
í heimsókn til okkar. Síðast kom
hann til okkar á 93ja ára afmæli
sínu. Mánuði síðar lést hann úr heila-
blæðingu. En þá vom nákvæmlega
4 ár upp á dag og klukkustund frá
því að amma dó.
Við söknum afa mjög og eigum
erfitt með að trúa því að hann sé
ekki lengur meðal okkar. Blessuð sé
minning hans.
Hrafnhildur Þorsteinsdóttir,
Hveragerði.
Þann 25. nóvember síðastliðinn
andaðist Eiríkur Jónsson frá Helga-
stöðum í Biskupstungum 93 ára að
aldri. Þá vom liðin upp á dag fjögur
ár frá því að kona hans, Ólafía Guð-
mundsdóttir, lést.
Er það tilviljun, eða er sá er öllu
ræður að segja okkur hinum að Eirík-
ur sé kominn heim? Við sem kynnt-
umst góðmenninu Eiríki Jónssyni
trúum á heimkomuna.
Eríkur fæddist 24. október 1894
að Bryggju í Biskupstungum og vom
foreldrar hans Jón Guðmundsson og
María Guðmundsdóttir er þar
bjuggu. Systkini hans vom Jón, Eyr-
ún og Guðrún, öll dáin nema Guðrún
sem fæddist 1899. Hún dvelur nú á
elliheimilinu Gmnd í Reykjávík.
Eiríkur ólst upp hjá foreldmm
sínum, en fór snemma að vinna fyrir
sér í vinnumennsku í sveitinni.
Lífsbaráttan var erfið á þessum ámm
og algengt að menn til sveita fæm
til sjós um vertíðir, og var Eiríkur
engin undantekning þar á, því hann
sótti 11 vertíðir í Grindavík. Þá kom
það sér vel að hann var göngumaður
góður, því ekki vom samgöngur með
öðmm hætti nema þá hestar. Eiríkur
fór oftast gangandi. Honum líkaði
vel í Grindavík og átti margar góðar
minningar þaðan, þó oft hafi verið
erfitt að sækja sjóinn. Eiríkur var
liðlega vaxinn maður, grannur og
snar í hreyfingum og ekki vom
Grindavíkurferðimar einu ferðimar
sem hann fór því oft fór hann gang-
andi suður til Reykjavíkur, bæði með
fé til slátmnar og í öðmm erinda-
gjörðum fyrir sveitunga sína. Það
var í slíkri ferð sem hann og sam-
ferðamenn hans fengu eina af þeim
farsóttum sem þá gengu í Reykjavík.
Minninff:
Ragna Ingibjörg
Jónsdóttir — kennari
í dag, 7. janúar, er kær vinkona
borin til moldar. Kynni okkar hófust
fyrir fjórðungi aldar er við báðar
settumst í dönskudeild Háskóla ís-
lands. Ég vegna þess, að ég viidi
bæta úr vankunnáttu minni. Hún til
þess að skemmta sér við fag, sem
hún þegar hafði afargott vald á.
Ragna var gædd óvenjumiklum
persónutöfmm, glöggskyggn, glettin
og góðviljuð og átti vini í öllum stétt-
um og stöðum. Engum, sem gekk
með henni um götur, gat dulist það.
Enda gerði hún þann eina greinar-
mun á fólki, að henni þótti miklu
minna til um gáfur og háar stöður
en góðvild og sanngimi einstakling-
anna. Og ekki þótti henni skaða, að
þeir hefðu auga fyrir kímilegheitun-
um í tilvemnni. Hreinskiptni og
heilindi gagnvart öllu og öllum var
aðal Rögnu og einkenni, öllum vildi
hún lið veita, ef bágt áttu, en eigin
vanda og erfiðleika bar hún ekki á
torg.
Þegar ég kynntist Rögnu bjó hún
að Stóragerði 26 í Reykjavík með
bömum og eiginmanni, Ragnari Jó-
hannessyni, rithöfundi og fyrrv.
skólastjóra. Hann var þá þrotinn að
kröftum, en bar enn svipmót hins
glæsta menntamanns og stundaði
ritstörf og þýðingar. Afarhlý og
traust bönd tengdu þessa fjölskyldu
alla, hjónin og böm þeirra þijú, Ingi-
björgu, Ragnar og Guðrúnu. Nokkm
síðar trúlofaðist Guðrún Áma Bimi
Jónassyni, sem reynst hefur tengda-
fjölskyldu sinni traustur hollvinur í
gleði og sorg.
Ragnar Jóhannesson lést fyrir 11
ámm. Um líkt leyti fluttist §ölskyld-
an að Skjólbraut 10 í Kópavogi. Öll
böm Rögnu og bamaböm bjuggu
um skeið í húsinu og var það sam-
félag henni og þeim öllum til
hagræðis og ómældrar ánægju.
Við Ragna áttum sameiginlegt
starfssvið, dönskukennsluna, og ég
veit að hún var afburðakennari, hafði
gott vald á kennslugreininni og átti
mannskilning, hlýju og glettni, sem
hlaut að bijóta henni braut að hjarta
nemenda, hversu þvermóðskir sem
þeir annars vom.
Helsta tómstundagaman Rögnu
var að spila brids, enda var hún af-
burðagóður spilamaður og naut
undirrituð góðs af því sem öðm, er
Ragna átti að miðla. Annars vom
áhugamál hennar fjölmörg, sem læt-
ur að líkum um slíka gáfukonu og
lífslistamann.
Þegar litið er yfir 25 ára tímabil
vináttu, samstarfs og samvista er svo
ótalmargt að þakka, að ekki er hægt
upp að telja, en hollráðari og traust-
ari vin en Rögnu Jónsdóttur er ekki
hægt að eignast. Því ber ég fram
hugheilar þakkir á þessum degi og
sendi ástvinum hennar einlægar
samúðarkveðjur.
Guðrún Halldórsdóttir
Komust þeir við illan leik heim í
Tungur. Lá hann heima mikið veikur
í sex vikur. Þetta var í eina skiptið
sem hann varð alvarlega veikur, því
hann var með afbrigðum heilsu-
hraustur alla ævi. Árið 1921 hóf
hann búskap að Auðsholti og bjó þar
í 11 ár en flytur þá með Ólafíu konu
sinni að Helgastöðum þar sem þau
búa í 34 ár.
Helgastaðir vom þá erfið jörð, en
með dugnaði og eljusemi bætti hann
jörðina mikið, byggði nýtt íbúðarhús,
jók við túnin og stækkaði bústofninn.
Helgastaðir vom langt frá þjóð-
braut, aðdrættir erfiðir allt þar til
brúin var byggð á Hvítá við Iðu.
Enda sagði hann oft að vegir og
bætt samgöngutæki væm undirstaða
betra mannlífs á íslandi nú en vara
þegar hann var að alast upp.
Þegar ég kynntist Eiríki betur tók
ég eftir að það sem einkenndi skap-
gerð hans var hve jákvæður hann
var í garð samferðamanna sinna.
Hann talaði aldrei illa um nokkum
mann. Ef slíkt bar á góma þar sem
hann var reyndi hann að eyða talinu,
sló þá gjaman tóbakshomi sínu í
borðið með snöggri hreyfingu og fór
að tala um eitthvað annað.
Hann unni lándi og þjóð mikið,
landinu og náttúmnni vegna þess
hve það gaf honum mikið, bæði sem
bónda og ekki síst í ferðum hans um
afrétti Tungna- og Hreppamanna en
uppi á hálendinu skynjaði hann lífið,
landið og náttúmna og skildi svo
vel. Hann talaði oft um þessar ferð-
ir, skildist manni þá vel hve vænt
honum þótti um þessar slóðir. Mér
er minnisstæð ein saga sem hann
sagði mér úr slíkri ferð. Hún lýsir
vel hve hann var vel á sig kominn
líkamlega, sporléttur og þolinn. Hann
og nokkrir menn aðrir vom að reka
kindur til byggða, var þar á meðal
einn sauður sem lét illa að stjóm og
vildi til fjalla aftur. Tók hann sig út
úr safninu og stefndi í óbyggðir.
Þótti mönnum illt að tapa honum,
því komið var langt fram á haust
og allra veðra von; óvíst að hann
skilaði sér sjálfur til byggða. Bauðst
þá Eiríkur til að reyna að ná honum.
Ekki þótti líklegt að það tækisi, því
sauðurinn var með afbrigðum spor-
léttur, hafði áður sloppið frá
mönnum. Eiríkur hljóp samt af stað,
og er skemmst frá að segja að á
þriðja tíma tók eftirförin og aldrei
slegið af. Til 'baka kom hann með
sauðinn sem mætti þama í óbyggð-
um ofjarli sínum. Þetta þótti mikið
afrek og oft talað um síðar. Árið
1967 bregður hann búi en þá var
Ólafía kona hans orðin heilsutæp og
flytjast þau þá í Hveragerði, þar sem
hann vann í ullarstöð SÍS í sjö ár.
Eignaðist hann þar marga góða
og trausta félaga. En oft hvarflaði
hugurinn til Biskupstungna og vina
og kunningja þar.
Til Hveragerðis flyst með þeim
hjónum Guðrún systir hans. Þegar
Eiríkur og Ólafía flytjast á elliheimil-
ið Grund í Reykjavík fer Guðrún með
þeim þangað, og dvelur þar nú.
Eiríki þótti afar vænt um böm sín
og bar hag þeirra mjög fyrir bijósti.
Hann sagði mér oft hve það væri
mikils virði að eiga góð og traust
böm. Hann fylgdist líka vel með
bamabömum og bamabamabömum
sínum sem hann kallaði oft „stráin
sín“.
Ég kveð Eirík Jónsson með sökn-
uði og minnist alls hins góða sem
var í fari hans. Megi guð geyma
hann og styrkja okkur hin.
Örn Guðmundsson
Minning:
Sigrún Kristín
Kristjánsdóttir
Fædd 30. maí 1937
Dáin 3. janúar 1988
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.B.
Fregnin um lát Sigrúnar kom okk-
ur ekki á óvart en hún kom of fljótt,
mörgum ámm of fljótt, hún hafði svo
mikið að lifa fyrir.
Það kemur fyrst í hugann þegar
við ásamt hóp annarra ungra meyja,
sitt af hvorum landshluta, komum
saman í Húsmæðraskólanum að
Löngumýri til að afla okkur fræðslu
til að verða gjaldgengar húsmæður.
Ein af þeim sem fyrst vakti at-
hygli okkar fyrir hógværð sína og
gott viðmót var Sigrún Kristjáns-
dóttir frá Hæli í Húnavatnssýslu.
Margra góðra stunda er að
minnast frá okkar samverustundum
því í kringum Sigrúnu var alltaf glað-
værð og hún heillaði með sinni
hógværu glettni og græskulausum
bröndurum sem alltaf hittu í mark.
Veturinn leið og leiðir skildu en
sambandið við Sigrúnu rofnaði ekki
að öðru leyti en því sem við mátti
búast þegar annríki við heimili og
böm tók hugann allan.
Sigrún giftist Jóni Hólmgeirssyni
frá Stafni í Reykjadal og eignuðust
þau 3 böm sem öll eru uppkomin.
Þau áttu fallegt heimili þar sem ham-
ingja og samheldni ríkti.
A seinni árum urðu samvemstund-
ir okkar fleiri og fundum við þá vel
hvað Sigrún var alltaf sami góði fé-
laginn og gaman var að rifya upp
gamlar minningar. Hæst ber þó þeg-
ar við komum saman á 30 ára
skólaafmælinu okkar fyrir tæpum 2
árum. Þá var Sigrún svo hress og
glöð að við gátum gert okkur vonir
um að hún væri búin að sigrast á
þeim sjúkdómi sem við vissum að
hún gekk með. En það var tálvon
og nú kveðjum við vinkonu okkar
með söknuði og þökkum fyrir að
hafa fengið að kynnast henni.
Við vottum eiginmanni hennar,
bömum og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Gurrý, Fjóla og Ásta
í dag verður til moldar borin Sig-
rún Kristín Kristjánsdóttir, Álfa-
byggð 7 á Akureyri. Sigrún var
næstelst fyögurra bama þeirra hjón-
anna Þorbjargar Bjömsdóttur og
Kristjáns Benediktssonar á Hæli í
Torfalækjarhreppi í Austur-Húna-
vatnssýslu, fædd þann 30. maí vorið
1937, og því aðeins fímmtug að aldri
er hún lést aðfaranótt þess 3. janúar
sl.
Mæður okkar Sigrúnar voru systur
og bjuggu sín í hvorri sveitinni norð-
ur í Húnavatnssýslu en þó var á
milli heimilanna töluverður sam-
gangur eftir því sem tíðkaðist áður
en bflar urðu almenningseign. Ára-
tugar aldúrsmunur á okkur frænkun-
um gerði það hins vegar að verkum
að við sáumst örsjaldan í kokar upp-
vexti enda fór Sigrún snemma að
heiman. Hún stundaði nám við
Kvennaskólann á Löngumýri í
Skagafirði en rúmlega tvítug giftist
hún eftirlifandi eiginmanni sínum,
Jóni Hólmgeirssyni frá Stafni í
Reykjadal í Suður-Þingeyjarsýslu, og
hófu þau búskap á Akureyri þar sem
þau bjuggu alla tíð.
Þegar ég fór í skólá á Akureyri
haustið 1964 var mér því uppálagt
að heimsækja frænku mína sem þar
bjó við Strandgötuna, gift og þá
tveggja bama móðir. Þó ýmislegt
glepti frekar en ættingjaheimsóknir
í sollinum norður þar bankaði ég þó
uppá áður en ég fór heim í jólafríið.
Eiginlega þekkti ég Sigrúnu þá varla
í sjón en mannaði mig upp af for-
vitni vegna þess að svo oft var búið
að tala um hvað hún væri lík henni
mömmu minni sem dó þegar ég var
bam. Húsbóndann hafði ég aldrei séð
og vonaði bara að hann væri ekki
heima.
Strax við fyrstu sýn var ljóst að
þama bjó fólk sem dýrmætt var fyr-
ir ungling að umgangast enda fór
mér eins og fleirum þeirra gestum —
kom aftur og aftur og átti því láni
að fagna að búa hjá þeim heilan
vetur síðar. Meiri fyrirmyndarheimil-
isbragur en á heimili þeirra, bæði á
Strandgötunni og í Álfabyggð 7, var
vandfundinn, enda jafnræði með
þeim hjónum og þau samhent við
alla hluti, uppeldi bamanna, heimilis-
störfin og áhugamál sín. Allt lék í
höndunum á þessu fólki, þar féll
hvorki blettur né hrukka, en þó var
mest virði að setja á langar ræður
við þau um lífið og tilveruna, ættingj-
ana, jafnréttismálin og eilifðina. Þær
voru margar ánægjustundimar við
eldhúsborðið í Álfabyggðinni bæði
þá og síðar, margar sögur sagðar
og mikið hlegið.
Sigrún var há kona og glæsileg,
ljós yfirlitum og kvik í hreyfíngum.
Állt fas hennar bar vott um mikla
mannkosti og hún var hlý, skynsöm
og skemmtileg manneskja. Trygg-
lynd var hún með afbrigðum og trú
þeim gildum sem hún ólst upp við í
íslenskri sveit við erfiðari skilyrði en
nú tíðkast en um leið opin fyrir tæki:
færum og framförum nýs tíma. í
löngu veikindastríði áttu glaðværð
hennar og skynsemi stærstan þátt í
að halda þeirri reisn sem allir dáðu
hana fyrir til hins síðasta. En hún
stóð ekki ein. Við hlið hennar Nonni
og bömin þijú, Kristján, Þorbjörg
og Hólmgeir, tengdadætur, móðir og
systkini, hetjur sem standa áfram
heiðursvörð um minningu hennar.
Með einlægu þakklæti minnist ég
vináttu hennar og votta aðstandend-
um öllum samúð mína og fjölskyldu
minnar.
Kristin Indriðadóttir
t
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar og sonur minn,
HILDIMUNDUR GESTSSON,
Lágholti 9,
Stykkishólmi,
verður jarðsunginn frá Stykkishólmskirkju laugardaginn 9. januar
kl. 14.00. Þeim sem vildu minnast hins látna er bent á sjúkrahúsið
í Stykkishólmi.
Þórhildur Halldórsdóttir,
Hólmfríður Hildimundardóttir,
Halldór Hildimundarson,
Hólmfriður Hildimundardóttir.