Morgunblaðið - 09.04.1988, Blaðsíða 8

; 4^
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. APRÍL 1988
- SEGIR EUGENIA RATTI
ÍTALSKA sópransöngkonan
og söngkennarinn Eugenia
Ratti er orðin íslensku
söngfólki að góðu kunn en
hún heldur þessa dagana sitt
fimmta námskeið. hérlendis.
„Hún er mannvinur,
sannkallað náttúrubarn,
hjartahlý og gefandi," segir
Jóhanna Möller, nemandi
hennar en Ratti kom að
þessu sinni fyrir tilstilli
Jóhönnu og Márgrétar
Pálmadóttur. Og á meðan
dvölinni stendur flykkjast til
Eugeniu gamlir og nýir
nemendur, landar og vinir.
Daginn sem blaðamaður
spjallar við hana á hún
afinæli og allt fyllist af
gestum. „Æ, þið megið ekki
gefa mér gjafir. Ef þið gerið
s það, kem ég aldrei hingað
aftur,“ segir hún. En ekkert
hrín á gestina og það er
margt skrafað á meðan
viðdvölinni stendur.
„ísland er land raddanna, ekki síst karlaraddanna,“ segir Eugenia Ratti.
Morgunblaðið/Þorkell
milli ámaðaró-
skanna segir
hún undan og
ofan af dvöl
sinni hérlendis.
„Ég er óskap-
lega ánægð með
að mínir gömlu
nemendur skyldu kalla mig hingað.
Það hrærir mig að finna merki ást-
ar, trausts og vináttu hjá þeim, því
það er sjaldgæft að hitta fyrir svoria
hlýju og tryggð.
Hér líður mér vel,“ bætir hún
við. „Betur andlega en á Ítalíu sem
er þó mitt heimaland. Þar er fólks-
fjöldinn svo mikHi að ég næ stund-
um ekki sambandi við einstakling-
ana en þó er ég ítali í hjarta mínu.
Flestir samlanda minna halda að
íslendingar séu svo kaldir. Það get
ég ekki tekið undir, mér finnst þjóð-
in kraftmikil óg töluvert lík Itölum
að skapgerð, er lifandi eins og þeir.
Fólk hér er vel menntað og lífið er
í föstum skorðum, þið lifið vel. Og
það sem er fyrir mestu er að þið
lifið í tónlistinni. Undirstaðan er
góð, bömin læra snemma að meta
og spila tónlist. Þó að Ítalía sé land
söngsins, þá höfum við ekki þá
undirstöðu sem með þarf.
Fyrir um einum mánuði var hald-
in söngkeppni í nafni Maríu Callas
í Theatro San di Carlo í Napólí. Það
verður að segjast eins og er að þar
voru ekki veitt nein fyrstu verð-
laun, af þeirri einföldu ástæðu að
enginn keppendanna var þeirra
verður. Þetta hefur komið tvisvar
sinnum fyrir. Gazzelini sem er
heimsfrægur flautuleikari og stund-
um nefndur „Gullflautan" var við-
staddur keppnina og sagði örvænt-
ingarfullur: „Já en það er enginn
tenór. Hvað gerum við nú? Við verð-
um að fá sópranrödd til að syngja
hlutverk tenórsins." Þetta endurtók
hann í sjónvarpi og menn reiddust
honum ekki heldur urðu viðbrögðin
áhyggjur og sorg yfir því að ástand-
ið væri orðið svona slæmt í landi
tenóranna. Það er komin undarleg
staða upp á Italíu en ég vona að
mér takist að lokka nokkrar karla-
raddir héðan til að syngja Verdi.
Landið ísland er land raddanna,
ekki síst karlaraddana."
Ef ekki söngkona,
þá hjúkrunarkona
Ferill Ratti hófst mjög snemma,
hún var aðeins 6 ára er hún söng
fyrst opinberlega, aríu úr La Tra-
viata. „Þegar ég var 4 ára sagði
ég einn daginn við móður mína að
mig langaði í píanó. Hún sagði að
við værum svo fátækar að það
væri ekki hægt en ég hélt áfram
að nauða í henni, því mig langaði
svo mikið í píanóið. Mamma lét
loksins undan og tókst að útvega
gamalt píanó en þegar ég sló á
fyrstu nótumar- fór ég að gráta því
hljómurinn í því var eins og í harm-
öniku. Ég sagðist ekki vilja þetta
píanó og heimtaði nýtt. Aumingja
mamma hringdi í manninn sem
hafði selt henni hljóðfærið og bað
um að fá að skipta af því að 4 ára
dóttur hennar líkaði ekki hljómur-
inn! Hann gerði sér lítið fyrir og
kom með miklu dýrara og betra
hljóðfæri sem ég var sátt við.“
Síðan lá ferillinn upp á við, 18
ára söng hún inn á hljómplötur, kom
í fyrsta sinn fram á Scala tvítug
og söng þar í fjölda ópera; Rakaran-
um í Sevilla, La Boheme, Brúð-
kaupi Fígarós og Grímudansleikn-
um og eru þá fáar einar upptaldar.
Hún hefur sungið undir stjórn
helstu stjómenda heims, þar á með-
al Karajan, Abbado og Bemstein.
Eugenia hefur kennt undanfarin
Eugenia Ratti segir nemendum til yfir kaffibolla, Gunnari Þór Jónssyni og Jóhönnu MöIIer.
11 ár og segist hafa hætt vegna
bamanna en um þetta leyti var hún
að eignast annað bam sitt. „Ég
gleðst yfír því að geta miðlað af
reynslu minni. Ég er svo mikill
unglingur í mér og hef gaman að
því að umgangast fólk.“ En auk
þess að kenna söng, starfar hún
með fötluðum bömum. „Ef ég hefði
ekki orðið söngkona hefði ég gerst
hjúkrunarkona."
Nemandi hennar, Jóhanna, segir
hana hafa stórt hjarta. „Hún um-
vefur alla með hlýju. Einn nemand-
inn sagði um hana að honum hefði
hann ekki geta neitt þegar hann
hefði komið til hennar en hún hefði
náð öllu út úr sér sem hann hefði
átt til.“
Að þessu sinni dvelur Ratti í rú-
man hálfan mánuð og kennir 22
nemendum, 19 konum og 3 körlum,
allt frá byijendum og upp úr. Allir
fá þeir einkatíma auk þess sem
hópurinn hittist nokkrum sinnum í
heild.
Náttúrubam
Ratti er mikið náttúrubam og
er hún hætti að kenna flutti hún
frá Mílanó út á land. Þar stofnaði
hún sumarskóla þar sem fjölmargir
fslendingar hafa stundað nám í
gegnum tíðina. Á hveiju sumri setja
nemendur upp óperur í heild sinni.
„Þar hefur hún unnið sannkallað
þrekvirki, því hún gerir allt sjálf,"
segja nemendur hennar.
Hún segist heilluð af íslandi sak-
ir fegurðar þess. „Þegar ég er á
ferð hér og langar til að senda vin-
um kort til að gefa þeim hugmynd
um fegurðina hér, nægir ekki að
senda eitt heldur duga ekki minna
en 30-40 kort til. Og ég get ekki
talað um ísland, það eina sem ég
get er að segja fólki að það verði
að koma hingað sjálft."
Draumur minn er að gista eina
nótt á bóndabæ, vakna snemma að
morgni og njóta útiverunnar og
samvistanna við dýrin. Einn nem-
andi minn sem er stúlka úr sveit
kom um daginn í tíma til mín og
var slæm í hálsinum. Hún sagðist
vera með hálsbólgu og hefði því
sett ull af einni kindinni sinni undir
hálsklútinn sinn. Þetta vakti hjá
mér þrá til sveitarinnar.“
Er líður að lokum viðtalsins biður
Ratti fyrir þakkir til nemenda sinna
fyrir að greiða fyrir komu sinni.
„Mig langar að koma aftur hingað
ef það er ekki of mikil fyrirhöfn
að taka á móti mér.“
Gleður mig
aðgeta
miðlað af
reynslu
minni