Morgunblaðið - 30.05.1990, Síða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. MAI 1990
Mæðgrir kvaddar:
Guðríður Sigurðardóttir
Hrefiia Biynjólfsdóttir
Fædd 23. nóvember 1894
Dáin 22. febrúar 1990
Fædd 30. mars 1924
Dáin 18. maí 1990
Föstudagskvöldið 18. maí lést
amma mín, Hrefna Brynjólfsdóttir.
Hún varð að lokum eftir eins árs
baráttu við erfiðan sjúkdóm að láta
í minni pokann.
Hún hafði ásamt afa, Gísla Ólafs-
syni, búið í Skeiðarvogi 147 í
Reykjavík. síðastliðin 39 ár þar til
fyrir um mánuði að þau fluttu í
nýja íbúð á Frostafold 1. Það lýsir
best skapgerð ömmu og jákvæðni
að hún lét ekki bága heilsu og vitn-
eskju um að orrustan við hinn erfiða
sjúkdóm gat farið á hvorn veginn
sem var aftra sér við að byggja upp
nýtt heimili, sem hún reyndar fékk
aðeins notið í tæpan mánuð.
Við erum mörg af barnabörnum
ömmu sem bjuggum okkar fyrstu
æviár í Skeiðarvoginum í nábýli við
hana. Á þeim tíma sem undirritaður
bjó í Skeiðarvoginum vorum við þijú
bamabömin sem bjuggum þar auk
þess sem yngsta barn ömmu var á
svipuðum aldri. Óhjákvæmilega
fylgir því mikill gauragangur og
læti þegar svona margir krakkar á
svipuðum aldri koma saman, en það
er mín trú að hún hafi viljað hafa
líflegt í kringum sig eins og marka
mátti á miklum gestagangi á heim-
ili þeirra hjóna. Eftir að flutt var svo
frá Skeiðarvoginum var alltaf jafn
spennandi að koma í heimsókn þang-
að. Það var gaman að tala við ömmu,
þó svo að maður væri nú ekki alltaf
sammála henni, því hún hafði mjög
fastmótaðar skoðanir á flestum mál-
um og var ekki feimin við að láta
fólk heyra þær.
Nú hefur amma yfirgefið þetta
tilverustig, en það sem mest er um
vert er að hún virtist taka dauðanum
með sínu jákvæða hugarfari, vitandi
fyrir vfst að í fyllingu tímans kemur
hún til með að sameinast fjölskyldu
sinni á ný.
Drottinn varðveiti ömmu mína.
Brynjólfúr Smárason
í dag kveðjum við Hrefnu Brynj-
ólfsdóttur, sem lést að kvöldi 18.
maí, sl., hún hafði þá átt við veik-
indi að stríða í rúmt ár. Aðeins eru
3 mánuðir síðan móðir hennar,
Guðríður Sigurðardóttir, lést í hárri
elli. Síðustu ár ævinar bjó Guðríður
á heimili Hrefnu dóttur sinnar, og
Gísla Ólafssonar manns hennar.
Guðríður og maður hennar Brynjólf-
ur Brynjólfsson höfðu áður búið í
eigin íbúð í sama húsi. Brynjólfur
lést árið 1976.
Guðríður var fædd á bænum
Bakka í Kaldrananeshreppi í
Strandasýslu, en ólst upp á Brúará
í Bjamarfirði. Búskap sinn hófu þau
Guðríður og Brynjólfur á Hólmavík
um 1924. Þar fæddist Hrefna þeirra
einkabam. Hrefna og Gísli gengu í
hjónaband árið 1945 og stofnuðu
heimili sitt í Reykjavík. Guðríður og
Brynjólfur fluttust þá suður, og voru
í nábýli við þau alla tíð eftir það.
Guðríður hafði létta lund og var
góður og skemmtilegur nágranni.
Þrátt fyrir háan aldur var Guðríður
vel em fram á síðustu daga. Hún
fylgdist vel með og minnið var
óbrigðult. Til marks um það má
nefna að ekki einungis mundi hún
afmælisdaga allra afkomenda sinna,
heldur líka okkar í næsta húsi.
Kynni okkar af þeim mæðgum
og fjölskyldu þeirra hófust fyrir 37
ámm er við fluttumst í ný hús hlið
við hlið við Skeiðarvoginn. Tengdust
þessar fjölskyldur traustum vináttu-
böndum, sem haldist hafa æ síðan
og aldrei borið skugga á. Stórir
bamahópar vora í báðum húsum og
bömin velkomin í hvort húsið sem
var. Ekki var minni samgangur
þeirra fullorðnu og ótaldar þær ferð-
ir sem skotist var yfir til nágrann-
anna í kaffi.
Minninff:
Valgarður J. Vilmund
arson, Seyðisfírði
Fæddur 11. janúar 1973
Dáinn 19. maí 1990
Ég veit þú fékkst engu, vinur ráðið um það,
en vissulega hafði það komið sér betur,
að lát þetta hefði ekki komið svo bráðan að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í vetur.
Og nú var það um seinan að sýna þér allt
það traust,
sem samferðafólki þínu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega til þín náðist.
(T.G.)
Okkur langar í fáum orðum að
minnast kærs vinar og skólabróður,
Valgarðs Jóns Vilmundarsonar, sem
lést 19. maí sl.
Fregnin um lát hans kom sem
þruma úr heiðskíru lofti. Á litlum
stað eins og á Seyðisfirði lamast
allt þegar einhver í blóma lífsins
deyr. Fólk er einfaldlega ekki tilbúið
til að trúa því að Valgarður sé horf-
inn að eilífu.
Hann Valli sem alltaf var fullur
af lífi. Allt sem hann gerði fórst
honum vel úr hendi. Hann og Þór
bróðir hans áttu orðið litla trillu og
höfðu gert út í nokkur sumur. En
nú er hann því miður róinn á önnur
mið. Honum gekk vel í skóla og
hafði lokið fyrsta ári í framhalds-
skóla. Hann var ávallt fremstur í
flokki í þeim íþróttum sem hann
stundaði. Maður sér hann fyrir sér
þar sem hann stökk hátt á annan
metra upp í loftið fyrir framan víta-
teiginn og með bros á vör eftir að
hann skoraði mark sem honum ein-
um var lagið.
Hann virtist eiga allt lífið fyrir
þakka honum allar þær skemmtilegu
stundir sem við áttum með honum
en þær hefðu átt að verða miklu
fleiri.
Elsku Jóna, Villi, Þór, Olga Kol-
brún, vinir og vandamenn, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð og
megi Guð vera styrkur ykkar í þess-
ari miklu sorg.
Ámý, Heiða, Elfa Hlín,
Jóhanna, Hlín og Helga.
í gær, þriðjudaginn 29. maí, var
jarðsettur frá Seyðisfjarðarkirkju
Valgarður Jón Vilmundarson sem
lést 19. maí sl. Fjölskyldu mína lang-
ar að minnast hans í örfáum orðum
um leið og við þökkum honum sam-
fylgdina þennan allt of skamma
tíma.
Þessi glæsilegi piltur og fjölskylda
hans hafa verið nágrannar okkar
síðastliðin 6 ár. Lengra er þó síðan
hann vakti athygli mína fyrst, því
allstaðar bar hann af fyrir prúð-
mennsku, dugnað og gjörvileika. Sex
ára gamall kom hann allæs í skóla
og vel undirbúinn úr foreldrahúsum,
enda hef ég síðar kynnst þeirri miklu
umhyggju sem foreldrar hans um-
ve§a bömin sín. Valgarður átti því
láni að fagna að alast upp á heimili
þar sem gömlu gildin eru í heiðri
höfð. Fjölskyldan er tekin fram yfír
allt annað og vinnur samhent við sín
störf. Þannig tóku Valgarður og Þór
bróðir hans snemma þátt í trilluút-
gerðinni með foreldrum sínum og
lærðu öll handbrögð þar að lútandi
hvort sem var við beitningu eða
róðra. Þeir bræður og Olga Kolbrún
systir þeirra hafa alist upp í nánari
snertmgu við natturuna en gengur
-----' t um nútímáböm. Við erum
Hrefna var sterkur persónuleiki
og sannur vinur. Hún hafði ákveðn-
ar skoðanir á mönnum og málefnum,
og kom oft með hnyttnar og
skemmtilegar athugasemdir.
Lífsstarf Hrefnu var á heimilinu
og bar það merki þess að þar var
dugnaðar- og myndarkona á ferð.
Hrefna og Gísli eignuðust sex börn,
þau era Bryndís, Olafur, Guðríður,
Kolbrún, Sigmar og Kristín. Þau
lögðu mikla rækt við að þeim famað-
ist vel í lífinu. Velferð bamanna og
fjölskyldna þeirra létu þær mæðgur
sig miklu varða. Rétt um 3 vikum
áður en Hrefna lést, höfðu þau hjón
ásamt Kristínu, yngstu dótturinni,
flutt í nýja íbúð við Frostafold. Sýndi
Hrefna þá ótrúlegu eljusemi þrátt
fyrir sín miklu veikindi. Þangað
hafði hún flutt með sér þann mynd-
arskap sem ætíð hefur einkennt
heimili þeirra, en fékk notið skemur
en ætlað var. Nu þegar við með
þessum fáu orðum minnumst
Guðríðar og Hrefnu, viljum við votta
fjölskyldum þeirra okkar innilegustu
samúð. En minnug þess að dauðinn
er aðeins þáttaskil, væntum við end-
urfunda í nýjum heimkynnum.
Ella, Jónas,
börn og tengdabörn
í dag er til moldar borin elsku
amma, langamma, Hrefna Brynj-
ólfsdóttir, en hún lést 18. maí sl.
Langar okkur til að kveðja hana
ákaflega þakklát fyrir að dóttir okk-
ar skuli hafa fengið að njóta af
svívakandi umhyggju Jónu fyrir
börnunum og þeim fróðleik sem Villi
er óþreytandi að miðla þeim. Hvort
sem um er að ræða örnefni, blóma-
og plöntuheiti eða annað varðandi
náttúruna í kringum okkur, allt er
börnunum sagt á þann hátt að þau
muna það og fá áhuga á því. Þetta
er sannarlega óvenjulegt en jafn-
framt ómetanlegt á okkar tímum.
Það hlýtur að vera gott og dýrmætt
veganesti hvort sem er í þessum
heimi eða öðram að hafa alist upp
á slíku heimili.
Valgarður var góður piltur sem
krakkamir f götunni litu upp til og
dáðu, enda gaf hann sig oft að þeim,
lék við þau og kankaðist, og öll vildu
þau heilsa honum þegar hann átti
leið framhjá.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast þessum góða dreng og
munum varðveita minninguna um
hann um ókomna tíð.
Guð blessi og styrki vini okkar í
Botnahlíð 5 og aðra aðstandendur í
þessari miklu sorg.
Jóhanna og fjölskyldan
íáiÉlkÆ Botnahlíð 8.
með nokkram fátæklegum orðum.
Alltaf voram við velkomin á heim-
ili ömmu og afa á Skeiðó en þær
vora ekki ófáar stundirnar sem við
áttum þar, en ég kom þar oft við
eftir vinnu í kaffi eða þá að ég var
að stússa í bílum í skúmum og
fannst mér húsið á Skeiðó vera mitt
annað heimili.
Amma á Skeiðó, eins og hún var
alltaf kölluð, lifði og hrærðist í því
að hugsa um fjölskyldu sína, að all-
ir hefðu það nú gott og væru ánægð-
ir með lífið og tilverana.
Alltaf vildi hún vera með í ráðum,
t.d. þegar við vorum að kaupa bíl
eða íbúð og var alltaf gott að hafa
ráð ömmu bak við eyrað. Amma
hafði síðastliðin ár hjúkrað
langömmu, móður sinni, á heimili
þeirra á Skeiðó, en langamma lést
í Borgarspítalanum í febrúar sl. 95
ára að aldri.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann um hana ömmu, en það
er bara svo erfitt að koma því á
blað, enda myndi það sjálfsagt taka
margar sfður. Viljum við því að lok-
um votta elsku afa, bömunum og
barnabömunum okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur á þessari sorgarstundu.
Gísli Harðarson, Helena og
Andri Þór.
Amma á Skeiðó, Hrefna Brynj-
ólfsdóttir, er farin frá okkur.
Mig langar til að skrifa nokkrar
línur um þessa yndislegu konu sem
alla tíð hefur verið homsteinn fjöl-
skyldunnar. Frá því ég fyrst man
eftir mér var alltaf líf og fjör á Skeið-
arvoginum hjá afa og ömmu. Fullt
hús af fólki. Þar vora allir sannar-
lega velkomnir.
Á leið heim frá vinnu eða skóla
kom fjölskyldan við í kleinu og kaffi
og ósjaldan tók kleinulyktin á móti
manni úti á götu. Ámma hafði
ákveðnar skoðanir á öllum hlutum
og var óspör við að láta þær í ljós.
Yfir kaffinu var rökrætt, hlegið og
jafnvel karpað.
Amma var svo réttsýn, raunsæ,
hreinskilin og heilsteyptur persónu-
leiki. Það þýddi aldrei fyrir mig að
reyna að fela eitthvað fyrir henni.
Hún sá alltaf í gegnum mann. Mér
er sérstaklega minnisstætt eitt atvik
frá unglingsárum mínum. Ég var
byijuð að fikta við að reykja. Ómmu
var auðvitað farið að gruna það.
Einn dag sem oftar kem ég í heim-
sókn. Amma tekur af mér frakkann
og heimtar að fá að strauja hann.
Ég reyndi eftir fremsta megni að fá
hana ofan af þessu upjjátæki en hún
tók það ekki í mál. Hun bytjar síðan
að strauja og fylgdist vel með mér
á meðan. Að lokum dró hún síga-
rettugakkann upp úr frakkavasan-
um. Ég varð að játa mig sigraða.
Við amma vorum að rifja þetta upp
fyrir stuttu og hlógum mikið. Svona
er ömmu rétt lýst.
Ég á eftir að sakna hennar mikið.
Það var svo gott að koma til hennar
og ræða öll mín hjartans mál, fá
stuðning hennar og ráðleggingar. I
dag þakka ég Guði fyrir að hafa
fengið að kynnast henni og mun ég
varðveita minningu hennar alla ævi.
Elsku afi, það er erfiður tími fram-
undan hjá þér og okkur öllum. Við
verðum að vera sterk eins og hún
alltaf var. Við vitum að hún er í
góðum höndum.
Að lokum læt ég fylgja sálm sem
amma söng alltaf fyrir okkur krakk-
ana þegar hún svæfði okkur í gamla
daga.
Ó, faðir gjör mig lítið ljós
um lífs mins stutta skeið,
til hjálpar hveijum hal og drós,
sem hefur villst af leið.
Ó, faðir, gjör mig blómstur blítt,
sem brosir öllum mót,
og kvíðalaust við kalt og hlýtt,
er kyrrt á sinni rót.
(Edwards - Sb 1945 - M. Joch.)
Magga
Á tæplega þremur mánuðum hafa
látist mæðgur, sem mig langar að
minnast með miklu þakklæti.
Guðríður tilheyrði aldamótakynslóð-
inni, sem óðum er að hverfa af sjón-
arsviðinu, eftir að hafa fært okkur
inn í það velferðarþjóðfélag, sem við
nú lifum í. Guðríður var mjög skýr
kona og til marks um það sat hún
yfir bókalestri til síðasta dags, og
ef einhvern vantaði að vita um af-
mælisdag einhvers í fjölskyldunni,
þá var svarið að finna hjá henni.
Hún missti mann sinn Brynjólf
Brynjólfsson 1976 og áttu þau eina
dóttur, Hrefnu Brynjólfsdóttur, sem
jörðuð verður í dag. Þær mæðgur
vora mjög samrýndar og bjuggu
saman eins lengi og hægt var í orðs-
ins fyllstu merkingu, lengst af í
Skeiðarvogi 147. Þær mæðgur lifðu
fyrir fjölskylduna og voru ákveðið
sameiningartákn fjölskyldunnar allr-
ar. í sínum miklu veikindum stóð
Hrefna sig eins og hetja og herti
frekar upp aðra. heldur en að bera
upp sína líðan. NÚ eru ákveðin kafla-
skipti í fjölskyldum afkomenda
þeirra mæðgna og verður þvi minn-
ingin um þær, sem að ég veit að er
sterk, að sameina okkur.
Eftirlifandi tengdaföður mínum
Gísla Ólafssyni sendi ég mlnar inni-
legustu samúðarkveðjur með guðs-
blessun.
Smári Sæmundsson
Minning:
Guðrún Eiríksdóttir
Fædd 22. ágúst 1900
Dáin 21. maí 1990
Guðrún Eiríksdóttir heiðursfélagi
okkar í Thorvaldsensfélaginu er látin
á nítugasta aldursári. Hún varð heið-
ursfélagi á 100 ára afmæli þess, 19.
nóvember 1975. Eiginmaður Guð-
rúnar var Egill Daníelsson, fulltrúi
hér í bæ, en hann lézt fyrir aldur
fram 2. marz 1973. Þau eignuðust
tvö börn, Sigurð og Guðrúnu.
Alltaf man ég hve góðu ég átti
að mæta sem nýliði í félaginu þar
sem Guðrún var og gat ég margt
af henni lært. Hún var mjög starf-
söm félagskona og sönn félags-
prýði. Var í stjórn félagsins í nokkur
ár og átti mikið starf í bamauppeld-
issjóði þess. Thorvaldsensfélagið var
hennar hjartans mál eins og dóttir
hennar sagði, enda vann hún því
meðan heilsan leyfði.
Síðustu ár sín átti hún skjöl á
heimili dóttur sinnar Guðrúnar og
manns hennar Bjöms Björnssonar.
Við: Thorvaldsenskonur heiðrum
minningu látinnar félagskonu og
biðjum fjölskyldu hennar alls vel-
famaðar.
Evelyn Þóra Hobbs
I