Alþýðublaðið - 10.01.1959, Side 11

FiugvéBaraars
Flugfélag íslands.
MilliLandaflug: Millilanda-
flugvélin Gullfaxi fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 8.30 í dag.
Væntanleg aftur til Reykja-
víkur kl. 16.10 á morgun.
Mii li landaflugvélin Hrímfaxi
er væntanleg til Reykjavíkur
kl. 16.35 í dag frá Kaup-
mannahöfn og Glasgow. Inn-
anlandsflug: f dag er áætlað
að fljúga tií Akureyrar,
Blönduóss, Egilsstaða, ísa-
fjarðar, Sauðárkróks og Vest-
mannaeyja. Á morgun er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar
og Vestmannaeyja.
SkgpÍEis
Ríkisskip.
Ilekla er í Reykjavík. Esja
er á Austfjörðum á suðurleið.
tlerðubreið fór frá Reykja-
vík í gærkvöldi austur um
land til Þórishafnar. Skjald-
breið er á Vestfjörðum á suð
urleið. Þyrill er á Vestfjörð-
um. SkaftfellingiUr fór frá
Reykjavík í gær til Vest-
mannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fór í gær frá
Gdynia áleiðis til Reykjavík-
ur. Arnarfell er í Gdynia.
JökuLfell fer í dag.frá Gufu-
nesi til Sauðárkróks, Skaga-
strandar og Blönduóss. Dísar- |
fell er á Akranesi. Litlafell |
Losar á Norðurlandshöfnum. |
Helgafell fór 6. þ. m. frá Ba- |
tum áleiðis tii Reykjavíkur. |
Hamrafeii fór 4. þ. m. frá Ba- |
tum áleiðis . til Reykjavíkur. 1
Finnlith er á Bakkafirði.
Eimskip.
Dettifoss fór frá Reykjavík |
8/1 til New York. Fjallfoss |
fór frá Vestmannáeyjum 6/1 |
til Hirtshals og Hamborgar. |
Goðafoss köm til Rostock
7/1, fer þaðan til Hamborg- I
ar og Reykjavíkur. Gullfoss
fór frá Leith í gær til Thors-
havn og Reykjavíkur. Lagar-
foss kom til Antwerpen 8/1,
fer þaðan í dag til Rotterdam
og Reykjavíkur. Reykjafoss
kom til Hamborgar 8/1, fer
þaðan til Hull og Reykjavík-
ur. Selfoiss fór frá Hamborg
7/1 tii Reykjavíkur. Trölla-
foss fór frá New York 6/1 til
Reykjavíkur. Tungufoss fer
frá Reykjávík í kvöld til ísa-
fjarðar, Sauðárkróks, Siglu-
fjarðar, Akureyrar og Húsa-
víkur.
ÚTVARPIÐ í dag: 12.50
Óskalög sjúklinga. 14 í-
þróttafræðsla. 14.15 Laug-
ardagslögin. 16.30 Miðdeg-
isfónninn. 17.15 Skákþátt-
ur. 18 Tómstundaþáttur
barna og unglinga. 18.30
Útvarpssaga barnanna: ,,í
landinu, þar sem^ 'enginn
tími er til.“ 18.55 í kvöld-
rökkrinu, tónleikar af plöt-
um. 20.20 Tónleikar. 20.50
Leikrit: „Afríkudrottning-
in“ eftir C. S. Forrester og
J. K. Cross. Þýðandi: Ragn-
ar Jóhannesson. Leikstjóri:
Rúrik Haraldsson. 22.10
Danslög (plötur).
Framhald af 1. síðu.
kommúnistaríkin, þrátt fyrir
það, að kommúnistar sýna se
ofan í æ fyrirlitningu sína á al-
þjóðlegum skuldbindingum,
sem þeir hafa tekizt á herðar.
KAIRO: Vopnahlésnefnd SÞ
hefur nú til athgunar loftorust-
una, sem háð var milli egypzkra
og ísraielskra þota yfir Negev í
gær Frásögnumi aðila ber mik-
ið á milli.
inn í herbergið_ sem baðaðist
í sólsk ni. Og svo heitt var
inni, að lítt var þolandi; hún
svipaðist um og kom auga á-
liljur í blómavasa. Ilmurinn
af þeim fyllir berberg.ð,
sagði hún lágt og fagnandi.
Og þær eru svo fallegar. Her
bergið er líka . . .
Og allt í einu kastaði hún
sér í fang honum, læsti fingr-
unum í arma hans. en líkami
hennar titraði og skalf.
— Þú verður að fyrirgefa,
sagði hún_ en þetta er mér
ekki fyrst og fremst herbergi.
Það var ekki aðeins ást,
sem réði þessu ósjálfræði
hennar, heldur og ótti. Ekki
við hann fyrst og fremst, h'eld
ur leyndardóma lífsins, og
hún hafði grátið einmitt fyr-
ir það, að hún vildi vinna
bug á þessum ótta sínum_ svo
fögnuður hennar og hrifning
mætti verða allsráðandi.
Hann vafði hana önnum,
eins og hann vildi verja hana
og styrkja, en vissi. ekki hvað
segja skyldi. Hann kyssti
hana, og hún lá í örmum hans
enn um hríð og loks tókst
henni að slaka á. Hún opn-
aði augun, leit á hann og
brosti. Sleppti tökunum og
fór að ganga um í herberginu.
Loks lagðist hún á knén við
gluggann, horfði út og mælti
glaðlega: Veitztu að héðan
má sjá niður til strandar.nn-
ar, niður í flæðarmálið, þar
sem við vorum 1 nótt . . .
-— Sérðu ekki Ijósmyndar-
ann, Sem hafði út úr okkur
peninga í gær?
— Við verðum að muna að
ná í myndirnar. Hann sagði
að þær yrðu tilbúnar í dag.
— Við skulum gera það,- —
en vitanlega hafa þær mis-
heppnast.
Hann hafði verið að bjástra
við eitthvað í krókunum hjá
borðinu, og allt í einu heyrð-
ist smellur, eins og þegar
tappa er svipt úr stút.
— Hvað er nú þett,a, spurði
hún.
— Chianti, svaraði hann,
og hún horfði á, þegar hann
fyllti glösin.
-— Blóm og vín, hvíslaö;
hún hrifin. Svo lögðust þau
bæði á kné við gluggann, hlið
við hlið, og settu glösin á sill
una. Þetta er dásamlega gott
vín, sagði hún, þegar glösin
voru tæmd; heldurðu að ég
verði ölvuð . . .
-—Nei, svaraði hann. Þetta
er mjög létt vín.
Hún reis enn á fætur og
tók að ganga um herbergið.
Hvað er í þessum pappastokk,
vinur minn, spurði hún.
— Öll mín jarðneska eign,
svaraði hann.
Hún leit spyrjandi á hann.
— Með öðrum orðum — á-
höld til að skafa óæskilegan
hárvöxt af virðulegri ásjónu
minni.
— Má ég skoða þau og setja
þau saman?
— Vitanlega, ef þig langar
til, — en ég hefði aldrei getað
ímyndað mér að slík áhöld
karla hefðu svo heillandi á-
hrif á konur . . .
— Það er aðeins vegna þess,
að þú átt þau.
Hún bar'stokkinn að hand-
lauginni, tók rakstarahóldin
og setti þau á hillua. Tann-
burstann hans lét húú í glasi
Þú notar ekki skeggh ■ f, varð
henni að orði.
— Ég gerði það fyr' - hálfri
öld síðan. Áður en v ■ icnn
ingin kom til sögunar og olli
gerbreytingu á þessu sviði.
Það er ein slík vél, sen þú ert
að handfjatla.
— Já, gerðu bara gys að
mér, svaraði hún og hló. Hún
gekk um herbergið og mjaðm
ir hennar sveifluðust mjúk-
iega og eggjandi, en hann sat
aðeins kyrr og naut þess að
virða hana fyrir sér. því hann
hugði hana ekki reiðubúna
-enn. Taldi sig ósjálfrátt
mundu verða þess áskynja,
er það yrði. En þetta varð allt
að gerast hægt og rólega,
hafði hún sagt, þau yrðu að
treina sér hverja stund. Og
nú spurði hún hvort hún
mætti setja vasann með
blómunum í á borðið.
— Þú mátt gera allt, sem
þig lystir.
— Þau ljóma meir í sól-
skininu, ef þau standa þar,
mæiti hún ástúðlega og laut
CAESAR SMITH s
minja um þessa fyrstu fundi
okkar, en ég hef aldrei kynnst
neinum, sem ég unni á svip-
aðan hátt og þér, og ég vil
ekki missa af neinu.
Hann snart hönd hennar.
Þú þarft ekki heldur að
segja mér allar hugsanir þín
ar, sagði hann.
— Það er vegna þess að
þetta er í fyrsta skiptið, sem
við erum lein saman innan
okkar eigin veggja, sagði hún.
Og við þekkjum hvort annað
eiginlega ekki neitt. Það ligg-
ur við sjálft, að ég sé feimin
við þig. Það hef ég þó ekki
verið áður. Að svo mæltu lauk
hún úr glasinu, setti það frá
sér, varð litið á hann og sá
þrána í augum hans. Hún
Nr. 30
stað, spurði hún og kveikti sér
x vindlingi.
— Ég hef verið að brjóta
heilann um þetta með Ric-
hard, svarað hann eftir
langa þögn.
— Jæja, svo þú ert enn að
hugsa um hann.
— Já, og því fer fjarrí, að
mér hafi enn tekist að finna
nokkra sennilega skýringu á
þessu framferði hans.
— En þér finnst okkur
koma þetta við?
— Hann hefur verið vinur
minn í mörg ár, og ég vildi
gjarna geta hjálpað honum,
ef með þyrfti.
Hún brosti. Ég er ekki viss
um að hann sé hjálparþurfi,
sagði hún. Ég hef að minnsta
kosti sjaldan séð hann svo
glaðan og ánægðan.
Ró hsnnai’ gerði honum
gramt í geði. Hann vissi það
ósköp vel að hún hafði lög
að mæla. Það leit ekki út-fyr
ir að RichUrd væri hjálpar-
þurfi. En það var ef til vill
það einkennilegasta af þessu
öllu saman. Richard var
nefnilega yfirleitt ekk; glað-
vær maður, og hann var aldr
lei í félagsskap við ungar stúlk
HITA
BYLGJA
að þeim. Hvaða nafn berum
við hér, spurði hún. Eruð við
hjón, eða hvað?
— Ég minntist ekkert á það.
Sagði aðeins, að við yrðum
hér tvö, og við mundum flytja
hingað seinnihluta dagsins.
Henni varð litið á hann,
og hún sá að hann beit á jaxl-
inn og herpti varirnar. Þér er
á móti skapi að Við látum,
sem við séum gift, varð henni
að orði.
— Já.
Hún reyndi að vera eins
glaðvær í róm og henni var
unnt. Það gerir ekki neinn
mun, vinur minn. Það var
ekki þess vegna, að ég spurði,
— ég vildi bara komast hjá
því að tala af mér, ef til
kæmi.
Án þess að nokkra þörf
bæri til, sagði hann, og virt-
ist þó eiga erfitt með að
koma orðum að því: Ég vil
umfram allt, að þetta verði
eins fullkomið og það getur
frekast orðið. Þú vilt að allt
gerist hægt og rólega, — ég
vil að það verði fullkomið.
Hún gekk til hans, þar sem
hann sat, snart hann, tók báð
um höndum undir höku hon-
um og neyddi hann til að
horfa í augu sér. — Það verð-
ur það líka, vinur minn, mælt;
hún lágt. Ég skil þig ofurvel.
Augnatillit hans var ekki
hvasst og hart lengur; hún
hikaði við eitt andartak, svo
mælti hún allhátt og kæru-
leysislega; þú ert húsráðand
inn, — mig vantar vín í glas-
ið . . .
Hann reis á fætur. Skenkti
í glös þeirra beggja. Vínið
strieymdi úr stútnum eins og
lítil, kát lind, fölrauð í sól-
skininu.
— Richard, varð Jane að
orði; þessa flösku skulum við
gej'ma á meðan við l’.fum
bæði.
—> Ef þú vilt, svaraði hann.
Hún drakk vænan teig. Nú
langar mig mest tilj/að sjá
myndirnar, sem maðurinn tók
af okkur í gær, sagði hún.
— Þú verður e.nungis fyr-
ir vonbrigðum.
.— Það má vel vera, að þær
verði ekki sem Vsrstar. Og
mig langar til að við eigum
þær og'geymum þær. Þú verð-
ur að fyrirgefa, þótt mig langi
til að eignast eitthvað til
lagði lófann hægt og mjúk-
lega á læri hans, leins og hún
vildi gefa honum loforð, Ertu
orðinn óþolinmóður, spurði
hún. Ég er það sjálf, en ég ótt
ast svo, að því, sem ég þrái
heitast, verði lokið áður en
ég hef fengið tóm til að njóta
þess. Og hún bætti við í hálf-
um hljóðum. Þess vegna vil
ég helzt bíða . . . bíða . . .
— Þá gerum við það. Og nú
förum við og lítum á mynd-
• irnar.
Þrettándi kaíli.
Hafið var blýgrátt og bár-
an lág og þung, himinninn
mistraður svo ekki sá glöggt
til sólar. Loftið var þungt og
molluleg. Fólkið lá hreyfing
arlaust á sandinum; nennti
ekki lengur að taka sér fram
um neitt. Óveðrið var ekki
skollið yfir, en það leyndi
sér ekki að það var í aðsigi
og það var eins og umhverfið
stæði á öndinni. HVergi Var
ský að sjá, enginn vindblær
fanst; það var ekkert nema
mistrið, molluhitinn og logn-
ið. Klara hafði sofnað, og nú
var svipur hennar óræðari en
nokkru sinni fyrr. Bill gat
hins vegar aldrei leynt áhyggj
um sínum eða heilabrotum.
Hann var þögull, hrukkaði
ennið, hlieypti brúnum og
horfðj á haf út.
— Hvenær leggjum við af
ur, — fyrr en nú.
— Hvað í ósköpunum er
Charlotta, spurði hann.
— Því miður er ég ekki
skyggn, svaraði kona hans.
— En hvað líður þá hinu
fræga, kvenlega hugboði?
Þú hlýtur að finna á þér, ef
eitthvað er öðruvísi en það
ætti að vera . . .
Hún brosti enn. Hún brosti
ævinlega þegar hann varð æst
ur í skapi, því þá varð hann
alltaf hrukkóttur í framan
eins og gamall apaköttur, —
og engu að síður unni hún
horium. Ef þú hefur í raun-
inni eins þungar áhyggjur af
þessu og þú lætur, ságði hún,
þá skaltu umfram allt reyna
að komast að því sanna { mál
inu sem fyrst svo þér verði
hughægra. Þú verður að heim
sækjaþáu.
— Ég er ekki viss um að
okkur, vterðj þar vel tekið, ef
marka má hvað hann sagði í
símanum.
— Okkur. Þú ferð einn.
Mér kemur þetta ekki við. Og
það verður auðvéldara fyrir
þig einan að finna eitthvert
tyllierindi þér til afsökunar,
ef Charlotta reynist heima og
allt í íági, — þrátt fyrir ailt.
— En lekki get ég farið,
svona . . .
— Þú átt ekki nema um
tvennt að velja, — að íara
og verða sáttur við sjáifan
þig, eða fara ekki, og verða
- Baðið er tilbúið, Dísa.
Alþýðublaðið — 10. jan. 1959 11