Morgunblaðið - 15.08.1990, Síða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 15. ÁGÚST 1990
mmim
Ást er...
. . . að hafa ekki áhyggjur
af aldrinum.
TM Reg. U.S. Pat Off.—all rights reserved
© 1990 Los Angeles Times Syndicate
^ .
Ég las um daginn að eikar-
tré nái svona ummáli á 100
árum!
Með
morgnnkaffinu
Get ég fengið bara einn
stein?
HÖGNI HREKKVÍSI
SaNPIIZ PÓ HONUM
KLÖKUST/AUR ?"
Drykkja og gauragang-
ur eins og venjulega
Innsiglun sjón-
varpstækja:
Minnir óneitan-
anlega á austan-
tjaldsaðgerðir
Til Velvakanda.
Mikið hefur verið rætt og ritað
um afnotagjöld ríkissjónvarpsins
að undanförnu og þau nefnd nauð-
ungarskattur en það er annað mál
sem einnig snertir ríkissjónvarpið.
Þegar fólk fer í sumarfrí sem oft-
ast er um mánaðartími er ekki
hægt að sleppa við að greiða af-
notagjaldið fyrir dagskrá sem ekki
er notuð í þennan tíma. Það er
hægt að biðja um að sjónvarps-
tækið verði innsiglað, en það gild-
ir í minnst þrjá mánuði og býst
ég við að það séu afar fáir laun-
þegar sem fara í þriggja mánaða
frí. Og þegar tækið er innsiglað
kostar það 1622 krónur, sem virð-
ist vera sama upphæð og afnota-
gjaldið sjálft sem greiða þarf mán-
aðarlega. Það er fjöldi fólks sem
fer í fríi sínu og segir þá upp dag-
blöðum og tímaritum á meðan, og
er lítið mál. En þegar kemur að
hinu ríkisrekna sjónvarpi og út-
varpi er slíkt ekki hægt. Ef nú
tækið væri svo innsiglað er þar
með komið í veg fyrir að hægt að
horfa á Stöð 2 eða þau myndbönd
sem í boði eru um þriggja mánaða
skeið, því það telst lögbrot.að ijúfa
innsigli, og enginn vill vera staðinn
að slíku broti. Þeir sem svo verður
það á að fá tæki sín innsigluð eru
komnir á lista yfir grunaða og
peningum er eytt í að hafa menn
sem fara um borgina inn á heim-
ili almennings til að leita að sjón-
varps- eða útvarpstækjum sem
mögulega gætu verið þar. Þetta
minnir óneitanlega á einhveijar
austantjaldsaðgerðir, ekki satt?
Er ekki kominn tími til að endur-
skoða þessar framkvæmdir og
breyta þeim í samræmi við breytta
lifnaðarhætti og nútímatækni?
Þetta er búið að ganga svona í
mörg herrans ár en nú ætti al-
menningur að taka höndum saman
og þrýsta á að þessu verði breytt.
María G.
Til Velvakanda.
Nú er verslunarmannahelgin lið-
in, sú rólegastá í manna minnum,
segja fréttamenn. Ég var að koma
heim úr ferðalagi og kom við á einu
af þessum fjölsóttu tjaldstæðum.
Einnig kom ég á veitingastaði úti
á landsbyggðinni þar sem var fullt
af fólki. Mér virtist drykkjan og
gauragangurinn svipaður og venju-
lega. Ætli blaðamenn séu ekki bara
Til Velvakanda.
Til er fólk sem veit vömm sína.
Og ávallt munu verða til lýti á þjóð-
félaginu. Hugsandi menn munu al-
dregi þurfa að rýna í skarann til
þess að þekkja hin gölluðu fljóð.
Þau munu ávallt, með atferli sínu,
aðferðum og ágangi verða deginum
ljósari, sem og á brún og brá, og
verða til þess að útskúfa sjálf sig
og læða efanum að eigin hjarta sem
og þeirra er eitt sinn báru ef til
orðnir þreyttir á þessum árlegu
hneykslunarútrásum. Þar að auki
eru þeir uppteknir af ýmsu sem er
að gerast í stærri málum. Svo má
ekki gleyma því að núna var sukk-
ið mest þar sem ekki voru skipu-
lagðar útihátíðir og þá er erfiðara
að finna einhvern til að skella skuld-
inni á.
Kristinn
vill hug til þeirra. Og síst þarf
íslenzk karlþjóð að efast um eigið
ágæti, hvað þá að verða vandræða-
leg, er úrköst suðrænna þjóða ná,
fyrirhafnarlaust, að ota sínum tota
í skaut síðri kvenna. Og má hver
maður vita að betri flokkunarleið
er ekki til staðar, því að með sanni
má segja: Gott er að vita að hveiju
skal gengið.
Lifið heilar.
Þakklátur
íslenzk karlþjóð þarf ekki
að efast um eigið ágæti
Víkverji skrifar
Fyrir mörgum árum endursagði
Víkveiji grein úr breska blað
inu The Guardian hér í Morgunblað-
ið. Þar var rætt um þá goðsögn
meðal blaðamanna, að aldrei gerð-
ist neitt merkilegt í ágúst. Taldi
höfundur hennar, að þetta væri
ekki allskostar rétt, þar sem mörg
stórtíðindi hefðu einmitt gerst í
þeim mánuði. Sannast þessi skoðun
enn nú á því herrans ári 1990, þeg-
ar heimurinn stendur á öndinni
vegna spennunnar við Persaflóa.
Margt bendir þó til þess þegar
ýmsum íslenskum blöðum er flett
núna eða fylgst er með fréttum
sjónvarpsstöðvanna, að frá litlu sé
að segja á innlendum vettvangi eft-
ir að stríðinu vegna BHMR-samn-
inganna lauk. A það nú við um
Ólaf Ragnar Grímsson sem útlend-
ingur spurði áður um Steingrím
Hermannsson eftir að hafa horft á
íslenskar sjónvarpsfréttir um nokk-
urt skeið: Hvernig stenduí á því
að báðar stöðvarnar eru með sama
þulinn?
Sum blaðanna gerðu sér mikinn
mat úr því í síðustu viku, hve ítöisku
sjóliðarnir nutu mikillar kvenhylli.
Hinir dökku, einkennisklæddu
herramenn sem kunna að umgang-
ast áfengi höfðu greinilega meira
aðdráttarafl en ungir íslenskir karl-
ar. Var grunnt á hneysklunartóni í
skrifum margra blaðamanna um
þessa kvenhylii og gjarnan ýtt und-
ir blygðunarkennd lesandans.
Læddist ekki sá grunur að fleirum
en Víkveija, að þarna kynni einnig
að vera um afbrýðissemi blaðmann-
anna að ræða?
XXX
Sagt er að sumsstaðar sé stuðst
svo rækilega við kenningar um
„bíóriþma“, það er sveiflur í lífi og
hegðan manna að einstaklingum sé
beinlínis bannað að stunda ákveðin
störf á vissum skeiðum lífs síns.
Er þessa jafnvel gætt í hernaði og
þeim hermönnum meinað að fara í
hættulegar ferðir sem taldir eru
vera í niðursveiflu þá stundina.
Víkveija detta þessar kenningar,
sem hann þekkir þó ekki til neinnar
hlítar, stundum í hug, þegar hann
verður var við alls kyns villur er
laumast inn í Morgunblaðið og fara
í gegnum fingur á honum og öðr-
um, sem endranær hafa fullt vald
á störfum sínum. Villur og mistök
blaðamanna eru með þeim ósköp-
um, að þær birtast i þúsundum eða
tugþúsundum eintaka. Ættu rit-
stjórnir ef til vill að taka upp sama
hátt og herstjórnir til að koma í veg
fyrir slys?
xxx
Um verslunarmannahelgina
voru vegfarendur ákaflega
oft hvattir til að gæta þess að kasta
ekki rusli úr bílum. Heyrir til undan-
tekninga að menn sjái slíkt gert.
Þess vegna brá Víkveija í brún
síðdegis á föstudaginn fyrir versl-
unarmannahelgi, þegar hann var
að aka norður í land og var að
koma að Botnskála í Hvalfirði og
sá kastað gler- og plastflösku út
úr bílnum sem var næstur fyrir
framan hann. Er þetta refsivert
athæfi? Á að koma númerum á
slíkum bílum á framfæri við eitt-
hvert opinberí yfirvald?