Morgunblaðið - 24.08.1991, Blaðsíða 2

2 B
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 1991
Eg hef aðallega ver-
ið í málverkinu
síðan ég hætti í
skóla,“ segir Val-
garður. „Eg man
nú ekki hvers
vegna ég fór í
grafík á sínum
tíma, en ekki í
málun, en ég held mig hafi bara
langað til þess. Og mér fannst það
fínt.“-
— En málningin tók síðan völdin
af prentsvertunni.
„Það var ekkert meðvitað. Ég fór
til New York í framhaldsnám í graf-
ík. En eftir eina önn í skóla í Brook-
lyn færði ég mig inn á Manhattan,
og þá breyttist allt viðhorf mitt til
myndlistar. Ég get ekki kallað það
beint opinberun, en þar breyttist
ýmislegt. Maður kynntist nýju fólki,
nýjum viðhorfum, og tók sjálfsagt
mið af þeim hræringum sem voru
í kring; nýjum áhuga á að mála
myndir. Að vera í kringum svona
mikið af list, í hræringunum miðj-
um, og hitta svona mikið af alls-
kyns fólki hefur vitaskuld áhrif. Þá
fannst manni kannski að grafíkin
væri ekki eins merkileg og eitthvað
annað, þótt hún sé vitaskuld góð
útaf fyrir sig. Það er bara ekki fyr-
ir mig að byggja listina einungis á
grafík. Á þessum tíma gjörbreyttist
allt mitt viðhorf til þess sem mér
þótti gott og gilt áður.“
Hinn munúðarfulli og Ijúfi
þáttur
— En fannst þér þú ekkert vera
einangraður þegar þú komst aftur
heim?
„Jú, jú. En ekkert þannig að það
væri neitt mannskemmandi. Auð-
vitað er gott að hafa aðgang að sem
fjölbreytilegustum hlutum, en þó
verður það hversdagslegt líka.
Áhuginn á að gera eitthvað þarf
alltaf að koma innanfrá. Það er
ekki hægt að gera þær kröfur að
hér sé sama gróska og í borg eins
og New York, en þar fannst mér
eftirtektarvert hvað var gríðarlega
mikið af færu fólki. Svo færu að
margt sem manni þótti gott hér
heima steinlá við samanburðinn!
Valgarður Gunnarsson Morgunblaðið/Einar Falur
Maður reynir eins og maður get-
ur að tína út það sem hentar manni
til að læra af og notfæra sér. Ég
hef fyrst og fremst áhuga á fólki
sem málar myndir; málar myndir á
ákveðinn hátt og hefur áhuga á
ákveðnum hlutum í myndlistinni.
Fyrir mér er það fólk sem málar
ekki beint rómantískt, heldur þar
sem efniskenndin, eða hinn munúð-
arfulli og ljúfi þáttur skiptir máli.“
— Málarar sem eru ekki með
nein læti?
„Engin læti, og mála heldur ekki
í mjög stórum einingum. Ég gæti
nefnt menn eins og Philip Guston
og Milton Avery. Og eldri meistara
eins og Bonnard og Vuillard. Það
skiptir ekki máli hvað þeir mála,
heldur meðhöndlun þeirra á fletin-
um. Þeir máluðu kannski tré, garð
eða hús, eitthvað hversdagslegt.
Richard Dibecorn, amerískur ab-
straktmálari, er einn enn sem ég
held uppá. Hann hefur málað mjög
falleg verk.“
— Þú leggur mikið upp úr feg-
urðinni?
„Já, en orðið fegurð hefur reynd-
ar næstum neikvæða merkingu í
dag. Ég legg upp úr list fyrir aug-
un, ekki bara fyrir vitsmuni. Mér
Ég held þaó skipti ekki máli hvorteitt-
hvað þekkjanlegt sé á myndfletinum. Þó
fletirnir séu næstum tómir, þá er eitthvaó
þarna. Þótt verk eigi aó flytja boðskap,
eitthvað félagslegt eða slíkt, þá er það
algjört aukaatriði; ágætt að hafa boð-
skapinn með, en hann er alls ekkert
aðalatriði og hefur aldrei verið
Birgitta Óskarsdóttir sýnir í Ásmundarsal:
> ■
LIA LISTGREIN
Birgitta Óskarsdóttir opnaði í fyrradag sýningu á ljósmyndum í
Asmundarsal. Myndirnar sem hún sýnir eru stórar og svarthvítar;
teknar innandyra í New York, og eru að hluta til útskriftarverk-
efni frá Pratt Institute í þeirri sömu borg, en Birgitta lauk þar
námi í vor. I haust heldur hún aftur vestur um haf, og hyggst
reyna fyrir sér í faginu í Los Angeles: „Helst byija sem aðstoðar-
maður hjá ítölskum eða frönskum ljósmyndara; þeir evrópsku eru
mun listrænni en Bandaríkjamennirnir", segir hún.
Birgitta hóf námið í Kansas,
var þar einn vetur í frétta-
ljósmyndun, en færði sig
síðan upp til New York, og lagði
í þijá vetur stund á „listræna ljós-
myndun“. Hún segist sýna svart-
hvítar myndir, það sé sitt uppá-
hald, nema í landslagi: „Þá tek ég
í lit, mér fínnst það eiga betur
við. Og sérstaklega hér heima, lit-
irnir eru svo sterkir: grasið er
skærgrænt og himinninn ákaflega
blár.
Myndimar sem ég sýni núna
eru hinsvegar flestar teknar inn-
andyra og í stúdíói, og með sér-
stakri og tilbúinni lýsingu. í sum-
um eru myndir teknar ofan í aðrar
myndir, til að ná fram sérstökum
áhrifum, en hinsvegar eru þetta
allt venjulegar stækkanir af fílm-
um á pappír. Ég er gamaldags á
þann hátt að ég vil stækka mynd-
imar sjálf, geri það á hefðbundinn
hátt, og leik engar kúnstir með
fílmumar."
Birgitta er ánægð með skólann,
segir að ljósmyndadeildin sé fá-
menn, kennarar góðir, og áhersla
lögð á að einstaklingurinn og
hæfíleikar hans njóti sín semb-
est.„Maður var vakinn og sofinn
í þessu; þannig vann ég mikið á
kvöldin og nætumar. Þá var mað-
ur einn með sjálfum sér í myrkra-
herberginu, og eins myndaði ég
gjarnan á þeim tímum, því módel-
in em yfirleitt samnemendur sem
höfðu ekki annan tíma aflögu til
að sitja fyrir.“
— Hver em þín helstu áhuga-
svið í ljósmyndun?
„Mér finnst mjög gaman að
gera svona myndir eins og ég sýni,
þetta eru eiginlega gallerímyndir.
Eins hef ég áhuga á að fara út í
auglýsingaljósmyndun. Mig vant-
ar ennþá sitthvað í tækni, ég fer
til Los Angeles í haust, og ætla
að reyna að komast að sem aðstoð-
armaður hjá ljósmyndara þar og
læra meira. Ég er samt búin .að
læra margt, og það er ekki síst
mikilvægt að í listaskóla kynnist
maður sjálfum sér mjög vel. Ég
vildi ekki skipta á þessu námi og
einhveiju venjulegu fagi í háskóla.
Ég ætlaði fyrst í Háskólann hér,
en í fögum eins og læknisfræði
eða tannlækningum læra menn
námsgreinar bara utan að, og fá
aldrei tíma til að setjast niður og
hugsa um hvað þeir séu að gera
og hvað þeir vilji. Myndirnar mín-
ar allar sprottnar úr mínum eigin
hugarheimi, þær eru mín sköpun."
— Og þú ert komin heim með
myndirnar, til að sýna þær fólki.
„Já, mig langar til að vita hvað
fólki hér fínnst um þær. Svo er
gott að sýna myndirnar sínar,
maður fær meiri fjarlægð á þær
og kemst kannski betur frá þeim.
Síðustu árin hefur verið mjög lítið
af ljósmyndasýningum hér heima,
og það er tími til kominn að ljós-
myndun sé tekin sem listgrein;
málverk og skúlptúrar eru ekki
einu myndlistgreinarnar, ljós-
myndun er það líka.“