Morgunblaðið - 31.08.1991, Side 2

2 B
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. ÁGÚST 1991
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. ÁGÚST 1991
B 3
Cazal segir að á sýning-
unni sé safn verka sem
tengist hugtakinu
„Annars vegar - Hins
vegar“, en það er ein-
mitt yfírskrift sýningarinnar. „Ég
tek öll þessi verk og bý til úr þeim
fímm sviðssetningar fyrir söfnin
sem þau eru sett upp í. Hér á
Kjarvalsstöðum má sjá eina af
mögulegum túlkunum - ég lít á
verkin sem eina heild. Sviðssetn-
ingarnar eru mjög ólíkar milli ein-
stakra safna, svo verkin verða í
raun aldrei þau sömu.“
Cazal talar um að listaverkið
tengist lífí listamannsins og það
sé mjög mikilvægt að á bakvið
sköpunina er öll listasagan saman-
komin; þekking á henni sé nauð-
synleg til að geta brotið listina
upp.
„I þessu samhengi er nauðsyn-
legt að benda á að öll mín verk,
sem og sýningamar í heild, hafa
marga lestrarmöguleika. Þeir
möguleikar eru sjálfsagt fleiri fyr-
ir fólk sem talar sama mál og ég
og kemur úr sama umhverfí, en
allir áhorfendur hafa þó marga
og ólíka möguleika á að lesa úr
verkunum. Sumir hafa sagt að
verkin samanstandi alltaf af mynd
og texta, og þegar ekki er mynd
þá er texti alltaf mynd í sjálfu
sér. Þannig er alltaf samspil texta
og myndar.“
— Áttu við að ytra form text-
ans sé mynd í sjálfu sér?
„Hvert form og hver einstök
samstilling í verkunum ákvarðar
merkinguna. Árið 1985 ákvað ég
að gera nafn mitt að vörumerki
og fékk auglýsingafyrirtæki til að
hanna merkið. Með þessu er ég
vitaskuld að bijóta upp, setja
spumingarmerki og velta fyrir
mér hugmyndum um áritunina á
listaverkum, sem er mjög gömul
hefð.
Af leikaraskap er ég auðvitað
að nota mörg sjónræn tákn, sem
gefa fleiri en einn möguleika á
undirskrift listamannsins. Þannig
var það annar einstaklingur sem
bjó til vörumerkið sem ég set á
verkin mín. Ég nota líka kampaví-
nið og kampavínsglösin sem eins-
konar áritun, þau eru hjálpartæki
mitt sem listamanns. Ég er þannig
alltaf að hugsa um táknin í um-
hverfí okkar, og hef búið mér til
eitt sem á uppruna sinn að rekja
til pappírsins um tappann í kampa-
vínsflösku. Við stækkun les maður
það tákn á allt annan hátt. Á sama
tíma snertir þetta tákn spumingar
um smekk manna, og sýnir
ákveðna afstöðu sem er dæmigerð
fyrir heim listarinnar.
Samhliða því að gera vörumerki
úr nafninu, bjó ég til slagorðið eða
undirtitilinn: Listamaðurinn í um-
hverfi sínu. Það gerir það að verk-
um að rétt eins og með auglýsing-
ar, skapast viss lesháttur á verkin,
sem tengist slagorðinu. Og í dag
getur listamaðurinn í rauninni
ekki verið til, nema til sé ákveðið
umhverfí fyrir hann; ákveðinn vilji
fyrir listina.“
— Er þetta á einhvern hátt
uppreisn, eða leið til að nálgast
leshátt áhorfenda í dag?
„Þetta er miklu pervertískara
en það!“ Cazal brosir og bætir við:
„Listaverk hafa fleiri en eitt merk-
ingarsvið og það er alltaf undir
hverjum einstökum áhorfanda
komið hvaða skilning hann leggur
í það sem hann sér, og hvaða þekk-
ingu hann hefur á list og menn-
ingu. Auðvitað geta allir lesið
þetta sjónrænt, og þessi verk hafa
öll þann karakter að þau gætu öll
hafa verið til áður: sem eitthvað
á götunni, sem auglýsingaskilti -
útlit verkanna á ekki að koma
neinum á óvart - en þau hafa
samt fleiri merkingarsvið.
Ég vinn aldrei með tilbúna hluti,
„ready mades“, ef ég nota eitthvað
sem má kaupa á markaði, þá er
það einungis sem hjálpartæki við
uppsetningar. Ég bý allt til sjálf-
ur, en verkin líta bara
út eins og hlutir sem
fólk kynni að rekast á
í verslun. Þegar ég
vinn til dæmis með
myndmál auglýsinga,
þá nálgast ég mynd-
málið eins og ég mög-
ulega get, en varast
þó alltaf að verða
sjálfur hluti af því.
Þessi verk fæðast
hvert af öðru, ýta
hvert öðru áfram, en
þau eru aldrei háð
hvert öðru. Þeim má
alltaf raða upp á nýj-
an hátt, svo ég gef
einhveija grunnmerk-
ingu með þvi í leið-
inni.“
Ljóst er að Cazal
notar sér myndmál
fjölmiðla, búðar-
glugga, tískusýninga
og auglýsinga hvers-
konar, hann tekur það
ekki hrátt upp, heldur
snýr út úr því. Þá er
hann mjög upptekinn af glæsileika
og lúxusnum í samfélaginu. En
má tala um boðskap í verkunum
eða lætur hann áhorfandanum al-
veg eftir að lesa slíkt út?
„Hvert verk hefur ákveðna
grunnmerkingu. Hver sýning er
túlkun á verkum og þeirri vinnu
sem bak við þau liggur. Munurinn
á mér og öðrum listamönnum sem
vinna með „installasjónir" er
kannski þessi mikli möguleiki á
að binda ólík verk saman í eina
heild. Ég leik mér með umhverfið,
fyrir mér eru allar aðstæður og
allir staðir góðir til að koma verk-
um fyrir í. Eg næ alltaf yfírhönd-
inni yfír umhverfínu. Ég get nefnt
að innan tíðar mun ég opna sýn-
ingu í prentmyndastofu í París.
Umhverfíð þar, og öll þessi tæki
sem eru notuð í auglýsingariðnað-
inum, verða bara eins og hvert
annað umhverfí í sýningarsal.
Þá má ekki gleyma því að titlar
verkanna hafa afgerandi hlutverki
að gegna. Og ekki síður nöfn sýn-
inganna."
Cazal talar um að listamaðurinn
megi aldrei vanrækja eitt eða neitt
í vinnu sinni: „Ekki vinnuna við
að búa listaverkið til, og hann má
ekki vanrækja sjálfa listmiðlunina;
umhverfið, og hvemig verkum
hans er komið á framfæri. Því
reyni ég að vanda jafn mikið til
boðskortanna á sýningarnar sem
listaverkanna sjálfra. I þeim skiln-
ingi að umhverfið skipti svo miklu
máli, hef ég stundað það að taka
eldri verk eftir mig og umskapa
þau í ljósi breyttra tíma, nýrra
upplifana. Verkið verður aldrei
endurtekning, heldur alltaf ný
túlkun. Ég endurnýja mig í minni
eigin vinnu.“
— Ber það ekki vitni um full-
komnunaráráttu?
„Ætli ég geri mig ekki nútíma-
legan með þessu“, segir hann og
brosir. „Ég hef mjög gaman af
að leika með það sem ég hef einu
sinni skapað.“ Hann bendir á vegg
sem skiptir salnum á Kjarvalsstöð-
um í tvennt; verið er að veggfóðra
hann með sérstökum pappír sem
er hluti af sýningunni: „Ég nota
mikið veggfóður sem einskonar
skraut, það truflar lestur verkanna
og ég hef gaman af því. Áður
voru veggimir hvítir, hálf „mínim-
al“, en eftir að pappírinn er kom-
inn "á eru þeir orðnir barrokk!
Rýmið .hefur þrátt fyrir það ekk-
ert breyst í sjálfu sér.
Ég óttast ekkert að takast á
við fræg tákn, eins og keðjuna.
Vitaskuld er hún frægt og til-
komumikið tákn; nægir að minn-
ast á elskendur sem eru hlekkjað-
ir saman, og aðra sem eru hlekkj-
aðir við lífið. Með því að setja
keðjuna upp í myndum með þess-
ari fjarlægð, og á þennan fagur-
fræðilega hátt, • birtist táknið í
nýju ljósi sem fallegur hlutur.“
- efi

% f * y
? 1 Éj
1

Kfl; j ' -v fJ

Birgir Andrésson opnar sýningu í dag ó'Kjarvalsstöðum sem hann nefnir Nólægó. Morgunblaðið/Einar Falur
FURÐUFUGLAR OG FRÍMERKI
Birgir Andrésson sýnir á Kjarvalsstöðum
BIRGIR Andrésson myndlistarmaður hefur undanfarin þijú ár leitað fanga í gömlum Ijósmyndum og og
teikningum, og grafið upp myndir af „annars vegar“ fólki. Þetta voru förumenn, listamenn, sjómenn, drykkj-
umenn, hugsuðir, rithöfundar, skáld og fræðimenn margs konar sem áttu það tvennt sammerkt að hafa
verið uppi á síðari hluti 19. aldar og fyrri hluta þeirrar 20. og að hafa verið utangarðs í samfélagi þess tíma.
Myndirnar hefur Birgir stækkað upp og endurunnið án þess þó að breyta útliti þeirra og sýnir á Kjarvals-
stöðum á sýningu sem hann opnaði þar í dag.
etta er eins konar portrettsería og er kannski dálítið
merkilegt því hér eru komnar á einn stað myndir
af flestu því fólki sem skar sig úr og sögur voru
sagðar af fyrir um 80-120 árum,“ segir Birgir Andr-
ésson um sýningu sína. Mannamyndirnar eru 60 talsins
og kallar Birgir þennan hluta sýningarinnar Annars vegar
fólk og vísar þá til þess að þetta var vissulega fólk sem
ekki fór sömu vegi í lífinu og samferðamennirnir, bæði í
eiginlegri og óeiginlegri merkingu.
Hinn hluti sýningarinnar eru myndir af íslenskum frí-
merkjum sem Birgir hefur málað á stórar fólíur og birtir
hverja mynd í þrennu lagi, þremur mismunandi litum. Frí-
merkin, segir Birgir, eru frá Alþingishátíðarárinu 1930 og
hann segir áhuga sinn á frímerkjunum hafa vaknað útfrá
vangaveltum um hvers konar ímynd íslendingar viidu hafa
af sjálfum sér á þessum tíma.. og hvaða ímynd við vild-
um að aðrir hefðu af okkur. Þessar myndir eru kópíur af
kópíum af einhveiju sem í rauninni hefur aldrei verið til
nema sem ímynd í huga þjóðarinnar.
Ég er ekkert frábrugðinn öðrum í því að ég er alltaf að
leita að sérstöðu. Ég kalla þessa sýningu Nálægð og vísa
þá til þess að ég er að reyna að komast nálægt þeirri sér-
stöðu sem þetta ákveðna fólk hafði á sínum tíma og einn-
ig þeirri sérstöðu sem það vildi skapa okkur gagnvart
umheiminum. Ég hef gruflað töluvert lengi í ýmsum þáttum
íslenskrar þjóðmenningar sem hægt er nýta sér á „mód-
ern“ hátt; leita að einhveijum sérkennum á okkur sem þjóð
sem hægt er setja fram á myndrænan hátt.
Það er alls ekki hugsunin á bakvið þessar mannamyndir
að draga fram einhveija furðufugla fyrri tíma. Þama er
fólk sem á sínum tíma — og líklega enn í dag — væri af-
skrifað sem aumingjar og rugludallar, en margir þessara
einstaklinga voru miklir hæfíleikamenn sem fundu sig ekki
í samfélaginu. Engu að síður er einhver sérstakur innileiki
I mörgum sögum sem sagðar eru af þessu fólki og ég hef
vissulega sterka samkennd með því. Sú tilfinning er þó
ekki kveikjan að þessu verkefni, öllu heldur má segja að
samkenndin hafí kviknað eftir að ég fór að safna saman
þessum myndum og kynna mér sögu þessa fólks.“
Birgir er ekki tilbúinn að samþykkja þá tilgátu að í
„furðufuglum" fyrri tíma sé að fínna fyrirrennara lista-
manna dagsins í dag. Samfélagið hafi hreinlega ekki gert
ráð fyrir þeim og sé orðið umburðarlyndara. „Eg held að
þetta fólk sem þama um ræðir hefði einnig verið afskrifað
í dag og lokað inni. Sá er mesti munurinn að í dag eru
svona einstaklingar teknir úr umferð. En auðvitað spyr
maður sjálfan sig stundum eftir að hafa eytt í þetta ómæld-
um tíma og fjármunum: hvernig í andsk . .. datt mér þetta
í hug?“
— hs
HREIN FORM
OG HÖRÐ EFNI
I NÝLISTASAFNINU stendur
nú yfir sýning Jóns Sigurpálsson-
ar myndhöggvara á fimm skúlpt-
úrum sem hann hefur unnið á
undanförnum tveimur árum. Jón
segir skúlptúra sína fremur
vangaveltur um form en að í þeim
felist fígúratívar upplifanir.
Jón er ekki margmáll um verkin
sín eða vinnu sína, hæglátur
og varfærinn í orðavali og
verkin bera á sinn hátt persón-
unni vitni; í þeim er ákveðin þyngd
og erfítt handverkið er unnið af
natni. Efniviðurinn er kröftugur, tré,
jám, stál, steypa, gler svo hugmynd-
aflugið eitt nægir ekki til að koma
verkunum í sitt endanlega form.
„Ég vinn verkin í huganum og
skissa á blaði svo þau eru nánast
tilbúin þegar ég byija smíðina. Þau
breytast ekki mikið í smíðinni. Þó
kemur það reyndar fyrir með ein-
stöku verk. En ég hef afskaplega
gaman af smíðavinnunni enda er
vinnustofan mín fyrst og fremst
verkstæði."
Jón stundaði nám við Myndlista-
skóla Reykjavíkur 1974-1978,
Myndlista- og handíðaskóla íslands
1976-1978 og framhaldsnám í Hol-
landi við De Vrije Academie Den
Haag 1978-1982 og eftir það við
Rijksakademie van Beeldende
Kunsten Amsterdam 1982-1984.
Hann hefur haldið átta einkasýning-
ar hér heima og í Danmörku og
Hollandi og tekið þátt öðmm átta
samsýningum, á íslandi, Danmörku,
Hollandi, Bandaríkjunum og Svíþjóð.
Jón hefur verið búsettur á ísafírði
frá því hann lauk námi og starfar
þar sem umsjónarmaður Byggða-
safns og Listasafns ísafj arðar og
hefur einnig umsjón með uppbygg-
ingu friðlýstra húsa þar í bæ. Jón
er einnig einn af stofnendum og eig-
endum Gallerísins Slunkaríkis sem
er eitt af örfáum (ef ekki hið eina)
galleríum utan Köfuðborgarsvæðis-
ins sem tekist hefur að skapa sér
fastan sess með sýningum á nútíma-
myndlist.
Um verkin á sýningunni núna
segir Jón: Þetta hefur þróast í þá
átt hjá mér að blanda saman ólíkum
efnum innan hvers verks og ég leyfí
, Morgunblaðið/Einar Falur
Jón Sigurpólsson myndhöggvari sýnir skúlptúra til 8. september í Nýlistasafninu við Vatnsstíg í Reykjavík.
þeim að standa eins og þau koma
fyrir — ég ríf ekki efnin niður — til
að gefa áhorfandanum fijálsar hend-
ur með túlkun sína og upplifun. Ég
hef ekki gefið þessum verkum titla
þó ég hefði gjaman kosið það en
mér finnst verkin ekki gefa tilefni
til slíkra stikkorða. Þetta eru fyrst
og fremst formfræðilegar vangavelt-
ur um uppbyggingu verkanna, bæði
innan verksins sjálfs og líka í heild
sinni. Þannig að þetta eru hrein
abstrakt verk.“
Skúlptúrar Jóns bjóða því upp á
sjálfstæða túlkun hvers áhorfanda
fyrir sig og eitt verkanna þar sem
Jón teflir saman járni, tré, striga,
steinsteypu og olíu vakti þá spurn-
ingu hvort náttúran væri honum
hugstæð.
„Þetta eru allavega ekki umhverf-
isvæn verk — olían finnst mér falleg
í sjálfu sér þó hún sé kannski ekki
geðfellt efni. En þannig upplifí ég
þetta, efnin sjálfí áferð þeirra og
útlit, hafa í sér ákveðna tilfinningu
og þegar ég horfi í olíuna er ég
heillaður af dýptinni og svartnættinu
sem í henni býr. Ég skal játa það
að þegar ég vann þessi verk fannst
mér yfir þeim nokkur drungi og
svartsýni en núna þegar ég sé þau
komin inn í þennan sal hef ég ekki
þessa tilfinningu lengur. En þetta
er engin stofulist og ég reikna ekki *
með að fólk vilji kaupa þessi verk
til að hafa heima hjá sér. Til þess
eru þau í fyrsta lagi of stór og einn-
ig eru þetta það harðneskjuleg efni
að passa tæpast í stofur fólks. En
ég get vel séð þessi verk fyrir mér
í stærri byggingum og einnig úti,
þau þeirra sem þola veður og vinda.
Gallerí Slunkaríki
Ekki er hægt að skiljast svo við
Jón að spyija hann ekki lítillega út
í rekstur Slunkaríkis en galleríið
þeirra ísfirðinga á einmitt 6 ára af-
mæli á þessu ári. „Við erum fjögur
af stofnendum Slunkaríkis sem
störfum að því ennþá. Nú stendur
yfír hundraðasta sýningin í gallerí- *
inu og rekstur þess hefur gengið
ágætlega með því að sníða sér stakk
eftir vexti. Þessi rekstur hefði auð-
vitað aldrei gengið ef ekki hefði
notið við stuðnings bæjaryfírvalda á
ísafírði og einnig er Félagsheimila-
sjóður mikilvægur fyrir okkur þar
sem úr honum er greiddur ferða-
kostnaður fyrir listamenn úr Reykja-
vík sem sýna úti á landi. Stefna
okkar hefur verið að fá yngra fólk
til að sýna og alveg frá fyrstu.tíð
höfum við fundið fyrir áhuga á
Isafírði fyrir sýningunum í Slunka-
ríki. Meðaláhorfendafjöldi á sýningu
er 150-200 manns sem auðvitað
gefur engan þverskurð af myndlist-
aráhuga ísfirðinga. Hann er sjálf-
sagt jafnmargbreytilegur og fólkið
sjálft en það er ákveðinn hópur sem
sækir sýningarnar hjá okkur og ég
held að þetta fólk myndi sakna þess
ef Slunkaríki legðist af.“
Ekki er að heyra á Jóni að slíkt
standi til, enda þrífst Slunkaríki
ágætlega og ætti fyrir löngu að
hafa orðið öðrum hvatning til að
reyna slíkt hið sama víðar útum land.
— hs
Tónleikar í Hafnarborg
TRÍÓ REYKJAVÍKUR ÁSAMT
LEON SPIERER OG JULIUS BAKER
ÖNNUR tónleikaröð Tríós Reykjavíkur í Hafnarborg í Hafnarfirði
hefst með tónleikum næstkomandi föstudagskvöld, 6. september,
klukkan 20.00. Ásamt meðlimum tríósins, Guðnýju Guðmundsdóttur
fiðluleikara, Gunnari Kvaran sellóleikara og Halldóri Haraldssyni
píanóleikara, koma tvéir kunnir hljóðfairaleikarar fram: fiðluleikár-
inn Leon Spierer, fyrsti konsertmeistari Fílharmóníuhljómsveitar
Berlínar, og flautuleikarinn Julius Baker, en hann var fyrsti flautu-
leikari við Fílharmóníuhljómsveit New York-borgar og fleiri virtar
hljómsveitir. Á efnisikránni eru verk eftir Martinu, Mozart og
Brahms.
♦
samtali við Guðnýju og Gunnar
kom fram að efnisskrá tónleik-
anna er fjölbreytt: „Tónlist frá
þessari öld, Vínarklassík og
rómantík. Við byijum á sónötu fyr-
ir tvær fiðlur og píanó, eftir tékk-
neska tónskáldið Martinu. Hann
samdi geysilega mikið af kammer-
tónlist og smærri verkum, en hefur
lítið verið leikinn hér, þrátt fyrir
að mörg verka hans hafi orðið mjög
vinsæl. Þar leikur Spierer með okk-
ur, en í næsta verki, hinum fræga
Flautukvartett Mozarts, leika þeir
báðir, Spierer og Baker. Að lokum
leikum við svo mjög stórt kammer-
verk, Píanókvartett í A-dúr eftir
Brahms, en við vitum ekki til þess
að hann hafi verið ieikinn áður hér
á landi. Það er geysilega fallegt og
majgnað verk.“
I fyrsta og síðasta verkinu leikur
Guðný á lágfiðlu, en það er ekki
hennar venjulega hljóðfæri. „Það
kemur vitaskuld til af því að það
er ekki pláss fyrir tvær fiðlur. En
ég hef gert töluvert af því að leika
á lágfiðlu á tónlistarhátíðum erlend-
is, og síðan hef ég haft þetta með
í kammertónlist. Það er spennandi
og munurinn er helst sá að lágfiðl-
an er stærri!"
Tríó Reykjavíkur var stofnað
formlega árið 1988, og hefur síðan
leikið á fjölda tónleika hér heima
og erlendis. I fyrra var tríóið með
Julius Baker
Leon Spierer
tónleikaröð, ferna tónleika, í Hafn-
arborg og þetta verða fyrstu tón-
leikarnir á öðru starfsárinu þar.
„Við fáum gesti til liðs við okkur á
fyrstu og síðustu tónleikunum í
vetur,“ segja Gunnar og Guðný.
„Þetta er alltaf viss áhætta, við
höfum ekki neinn tryggan fjárhag,
en í fyrra gekk þetta mjög vel og
við komum eiginlega út á sléttu.
Við vildum þó gjarnan fá áskrifend-
ur, og erum þessa dagana að bjóða
því fólki áskrift sem hug hefur á.
Samstarfið við Hafnarborg hefur
verið einkar ánægjulegt, og höfum
við mætt þar miklum velvilja og
skilningi. Við vonum að þessar tón-
leikaraðir öðlist þar fastan sess, og
Tríó Reykjavíkur
ekki síst hjá Hafnfirðingum. Stað-
urinn er þegar orðinn vinsæll hjá
myndlistarfólki, og við viljum einnig
vekja athygli tónlistarunnenda á
honum.“
Þau tala um að ef þau ætli sér
að starfa reglulega sem tríó, þar
sem þetta er vitaskuld unnið í hjá-
verkum með annarri tónlistariðkan
og kennslu, þá sé nauðsynlegt að
þau skapi sér sjálf starfsgrundvöll,
eins og til dæmis með því að standa
fyrir tónleikaröð sem þessari. „Við
reynum bæði að skapa okkur starfs-
grundvöll hér heima og erlendis.
Þetta krefst mikillar vinnu og ögun-
ar og nauðsynlegt að hafa eitthvað
til að stefna að. Með svona tónleika-
haldi hefur gamall draumur ræst
að því leyti að við getum bæði ráð-
ið efnisskránni og gestum. Það er
afskaplega fullnægjandi að hafa
slíka möguleika.“
— Nú leika kunnir hljóðfæraleik-
arar með ykkur.
„Já, og við vonum virkilega að
þessir góðu gestir verði til þess að
fólk flykkist á tónleikana. Það er
líka nauðsynlegt að auka samstarf
íslenskra tónlistarmanna við útlönd
— við erum frekar einangruð
hérna.“ Guðný bætir við að þau
Gunnar hafi tekið þátt í tónlistar-
hátíðum erlendis, leikið þar með
fyrsta flokks folki og kynnst mörg-
um, og allir sýni mjög mikinn áhuga
á því að koma til íslands.
Þau tala um að það þarfnist mik-
illar og nákvæmrar skipulagningar
að fá starfið í tríónu til að falla að
öðrum verkefnum sem eru á döf-
inni. „Við erum þannig alltaf á kafi
í vinnu, en það er afskaplega gam-
an fyrir okkur að geta verið saman
í þessu. Þetta er mikil vinna, en-
hún gefur manni mikið; í þessari
tónlist er maður að fást við svo
mikla andlega fjársjóði." Gunnar
segir að sér finnist það forréttindi
að fá að vinna að tónlist, en það
sé vitaskuld mjög krefjandi um leið:
„En ætli það sé ekki alltaf þannig
að maður þarf að hafa mest fyrir
4>ví sem gefur manni mest.
Það er sérstakt við kammertón-
list hvemig hægt er að fá hlutina
til að ganga upp í svona þröngum
hópi; það er bæði skemmtilegt og
þroskandi. Menn skiptast á skoðun-
um og stefna að sameiginlegu
markmiði. En menn þurfa að vera
samstilltir, og viljinn til að láta
starfið ganga vel skiptir gríðarlega
miklu. Það getur sparað mikla æf-
ingavinnu ef hljóðfæraleikararnir
em á sömu bylgjulengd.“
- efi