Morgunblaðið - 24.05.1992, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ MINIMINGAR
Jórunn Ingvars-
dóttir - Minning
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér.
Hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn.
Hve öll sú gleði er fyrr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm.
Já, vita eitthvað anda hér á jörð,
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumamótt. •
Ó, alheimsljós, Ó mynd, sem hverfur skjótt.
(Halldór Laxness)
Enn einu sinni erum við minnt á
hvað bilið milli Iífs og dauða er stutt.
Hetjan mín er horfin yfir móðuna
miklu, hún sem ég átti svo mikið
að þakka, hún sem öllum vildi
hjálpa.
Allir sem kynntust Jórunni Mary
bera henni sömu sögu, sönn hetja
sem barðist við sjúkdóm, neitaði að
gefast upp, kvartaði aldrei, þegar
kaljið kom tók hún því með reisn.
Ég kynntist Dúddu fyrir 25 árum
og okkar vinskapur styrktist með
hveiju ári. Margt áttum við sameig-
inlegt, þó í mörgu værum við mjög
ólíkar.
Þó svo langt væri á milli okkar,
hún í Lúx og ég á íslandi, héldum
við alltaf góðu sambandi og oft fór
ég yfír hafíð í heimsókn. Örlögin
höguðu því þannig að ég kynntist
núverandi manni mínum í gegnum
Emil og Dúddu, en þeim kynntist
ég þegar ég giftist Herði sem nú
er iátinn og trúlega hefur hann tek-
ið hana í faðm sinn nú.
Fyrir ári fluttist ég til Lúx og
átti því Iána að fagna að vera í
samvistum við mína elskulegu vin-
konu daglega, við ræddum lífið og
tilveruna, við skildum hvor aðra,
við töluðum sama tungumálið.
Að endingu vil ég þakka henni
fyrir allt, ég minnist síðustu ferðar
okkar saman til Dubai sem við fór-
um í febrúar, hún ætlaði þangað
og það tókst, dásamleg ferð.
Elsku Emil, Inga og Adda, ykkur
unni hún heitast og litlu bamaböm-
in sem hún lifði fyrir. Guð gefí
ykkur styrk. Aldraðri móður og
öðmm ástvinum votta ég mína
dýpstu samúð.
Ég kveð vinkonu mína með bæn-
inni sem við fómm svo oft með
aman og reyndum að lifa eftir.
Guð gefi mér æðruleysi, til þess að sætta
mig við það sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Heiða.
Það var fagur sunnudagsmorg-
unn hér í Lúxemborg þann 17.
maí, heiðskírt og sól, og.jgróðurinn
skartaði sínu fegursta. Eg var að
hugsa um að hringja í Dúddu og
Emil og bjóða þeim í mat um kvöld-
ið, en þau vom vön að líta við hjá
okkur á sunnudögum.
Ég var ekki búin að hringja þeg-
ar Björn vinur okkar kom til þess
að segja okkur að Dúdda hefði lát-
ist um morguninn. Við vissum vel
að Dúdda var með ólæknandi sjúk-
dóm, en að endalokin væm svona
nálægt datt engum í hug því hún
kvartaði aldrei. Ég talaði við hana
í síma föstudaginn 15. maí og var
hún þá að planta sumarblómunum
sínum og sagði allt Ijómandi gott,
eins og venjulega.
Dúdda hét fullu nafni Jómnn
Mary Ingvarsdóttir. Hún leit fyrst
dagsins ljós á Siglufírði 19. nóvem-
ber 1934, dóttir hjónanna Aðal-
bjargar Sigurðardóttur og Ingvars
Eiríkssonar. Fjölskyldan fluttist til
Akureyrar þegar Dúdda var ungl-
ingur og bjó hún þar þangað til hún
fluttist til Keflavíkur og giftist þar
18. nóvember 1956 eftirlifandi
manni sínum, Emil Sigurbjömssyni.
í febrúar 1973 fluttust þau til
Lúxemborgar og hafa átt þar heima
síðan, þar sem Emil vinnur hjá
Cargolux.
Dúdda eignaðist tvíburadætur
12. mars 1953. Ingu Sigrúnu gifta
Smára Ámasyni og eiga þau 4 böm
og Aðalbjörgu Maríu gifta Páli Sig-
urgeirssyni og eiga þau 2 böm. Þær
búa báðar á Akureyri.
Dúdda var mikið snyrtimenni og
er mér minnisstætt þegar þau hjón-
in buðu okkur að vera í íbúð sinni
á meðan þau vom á íslandi. Dúdda
sagði mér hvar ég fyndi sængur-
fatnað og það sem til þurfti. Ég
opnaði skápinn og mér krossbrá,
~ Fjv
þar var öllu raðað upp eins og
tommustokkur hefði verið notaður
við verkið og ætlaði ég varla að
þora að hrófla við nokkru.
Þau hjónin hafa verið óþreytandi
við að liðsinna gestum sínum sem
hafa verið ótalmargir hér í Lúxem-
borg og eru Trier-ferðir Dúddu með
ferðalanga óteljandi. Hún var alltaf
tilbúin að hjálpa.
Maðurinn uppsker eins og hann
sáir, og fræin sem Dúdda sáði báru
ríkulegan ávöxt. Hún var umvafín
vinum í sínu veikindastríði, sem
allt vildu fyrir hana gera og verð
ég sérstaklega að nefna Maríu
Huesmann og Aðalheiði Árnadótt-
ur. Þær stóðu sem klettur við hlið
hennar, með Emil, í þau rúmlega 2
ár sem hún háði sína baráttu.
Það eru erfíðir tíma framundan
hjá Emil, en hann háði stríðið með
Dúddu frá upphafí til enda.
Við sendum Emil, Ingu og Öddu,
Aðalbjörgu móður Dúddu og Björk
stjúpdóttur hennar okkar einlæg-
ustu samúðarkveðjur.
Við kveðjum Dúddu í hinsta sinn.
Hún var þögul hetja.
Inga og Kalli.
Elsku mágkona okkar lést eftir
langvarandi veikindi 17. þessa mán-
aðar.
Dúdda mágkona var mjög hlýleg
og góð heim að sækja, hún var allt-
af boðin og búin að gera allt fyrir
okkur þegar við vorum í heimsókn
hjá þeim í Luxemborg.
Fólk gerði sér ekki grein fyrir
hve mikið veik hún var því hún var
svo sterk og kvartaði aldrei.
Um síðustu páska áttum við þess
kost að vera með henni nokkra
daga. Þá virtist hún svo hress en
kallið kom fyrr en við héldum. Elsku
bróðir okkar á nú um sárt að binda
því þau voru einstaklega samhent
hjón.
Við vonum að Guð styrki bróður
okkar, aldraða móður hennar, dæt-
ur og bamaböm í þeirra miklu sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Grátnir til grafar
gðngum vér nú héðan,
fylgjum þér vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem)
1R 24. MAÍ 1992
Mig langar að minnast Dúddu í
örfáum orðum. Þegar ég var í Lúx-
emborg reyndist hún mér og syni
mínum sem móðir og amma. Við
gátum alltaf leitað til hennar og
hún reyndist okkur ómetanlega vel.
Elsku Emil frændi, við Bergur vott-
um þér og dætrunum okkar innileg-
ustu samúð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þeiri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hijóta skalt.
(V. Briem)
María og Bergur Örn.
Einu sinni er það svo að það er
sama hversu mikið dauðinn hefur
gert boð á undann sér, maður held-
ur alltaf að hann fari fram hjá án
þess að taka neinn frá manni. Fram
á síðustu 'stundu bar ég alltaf þá
von að henni Dúddu myndi batna.
Síðast þegar að ég hitti Dúddu
geislaði frá henni svo mikill kraft-
ur, að það var eins og ekkert gæti
bugað hana. En öll verðum við víst
að láta í minni pokann fyrir mannin-
um með ljáinn þegar hann reiðir
höggið.
Eg man fyrst eftir Jórunni Ingv-
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengda-
faöir, afi og langafi,
GUÐBRANDUR SVEINN
ÞORLÁKSSON
frá Veiðileysu,
Öldugötu 2,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju f
Hafnarfirði, þriðjudaginn 26. maí kl.
13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er vinsamlega bent á Krabba-
meinsfélagið.
Ásta Dagmar Jónasdóttir,
Ólöf Guðbrandsdóttir, Jón B. Jónsson,
Þorlákur Guðbrandsson,
Þuríður Steingrímsdóttir,
Guðrún Steingrimsdóttir,
Þórir Steingrfmsson,
Stefán Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Sonja Haraldsdóttir,
Óli H. Þórðarson,
Ármann Hallbertsson,
Margrét Sveinbjörnsdóttir,
Margrét Hreinsdóttir,
t
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýnt hafa okkur samúð og
vináttu við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns, föður okk-
ar, tengdafööur, afa, bróður og tengdasonar,
BJÖRNSGUÐNASONAR
byggingameistara,
Hólavegi 22,
Sauðárkróki.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Skagfirðinga.
Guð blessi ykkur öll.
Margrét Guðvinsdóttir,
Óskar Guðvin Björnsson, Erla Kjartansdóttir,
Lovísa Birna Björnsdóttir, Vigfús Vigfússon,
Guðni Ragnar Björnsson, Anna Marie Stefánsdóttir,
Björn Jóhann Björnsson, Edda Traustadóttir,
barnabörn, systur og tengdamóðir.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar og sonar,
SÆVARS SIGURÐSSONAR
húsasmíðameistara,
Smiðjustfg 2,
Fáskrúðsfirði.
Sóley Sigursveinsdóttir,
Dagmar Þóra Sævarsdóttir,
Jón Ellert Sævarsson,
Freyr Gauti Sævarsson,
Dagmar Einarsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og jaröarför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
GUÐJÓNS ÓLAFSSONAR
frá Vestmannaeyjum,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði.
Sigríður Friðriksdóttir,
Gréta Guðjónsdóttir,
Friðrik Ó. Guðjónsson, Sigrún B. Sigurðardóttir,
Guöjón Sigurbjörnsson, Þórunn B. Bjarnadóttir,
Guðbjörg Osk Friðriksdóttir, Dominico Gaia,
Ófeigur Friðriksson,
Árelíus og Marfa Birgitt Gala.

arsdöttur óg Emil þegar þau komu
í héimsóknir til okkar eftir að þaú
voru flutt til Lúxemborgar. Það var
alltaf einhver töfraljómi yfir þeim
heimsóknum. Dúdda og Émil voru
frá einhverju ævintýralandi, langt
í burtu. í mínum huga voru þau svo
miklu merkilegri en aðrir gestir, að
ég hvíslaði alltaf að vinum mínum
„Dúdda og Emil eru í heimsókn".
Og enn þann dag í dag vita þeir
merkingu þessara orða.
Ég þreyttist aldrei á því að dást
að þessari glæsilegu konu, hún var
alltaf eitthvað. svo mikil frú. Með
langar, vel snyrtar neglur og hár
sem var svo vel sett upp að það
hæfði hvaða drottningu sem var.
Og alltaf fannst mér jafn gaman
að skoða skeggið á Emil, það hefur
alltaf verið svo heillandi.
Svo kom að því að foreldrar mín-
ir ákváðu að fara að heimsækja
Dúddu og Emil til Lúxemborgar.
Auðvitað fannst mér það alveg of-
boðslega merkilegt og beið spennt
eftir því að þau kæmu heim aftur,
svo að ég gæti fengið nákvæma
lýsingu á þessu dularfulla landi þar
sem Dúdda og Emil bjuggu. En
ferðalagið endaði með hræðilegu
bílslysi, og mamma og Dúdda slös-
uðust lífshættulega. Það tók Dúddu
langan tíma að jafna sig, en loks
rann upp sá dagur að hún var kom-
in aftur að heimsækja okkur. Ég
gleymi því aldrei, hversu hrædd ég
var að horfa framan í hana, ég
hélt að hún hefði skaddast svo illa.
En loksins þegar að ég lét mig
hafa það, sá ég að fyrir utan nokkra
plástra og skrámur var þetta ennþá
glæsilega frúin sem ég hafði alltaf
dáðst að og mér létti mikið.
Eftir að Dúdda og Emil og
mamma og pabbi, höfðu komist
svona nálægt dyrum dauðans sam-
an, fannst mér eins og líf okkar
tengdust með dýpri og sterkari
böndum en vináttunni einni saman.
Og nú varð Lúxemborg ennþá
merkilegri í huga mér.
Svo kom að því að ég fékk lang-
þráðan draum minn uppfylltan. Eg
átti að fá að vera hjá Dúddu og
Emil í heilan mánuð. Ég gleymi
aldrei tilhlökkuninni sem heltók mig
morguninn sem ég var ein í fríhöfn-
inni aðeins tíu ára gömul og eyddi
öllum peningunum mínum í ilmvatn
handa Dúddu, á meðan Emil fékk
bara einn poka af súkkulaði. Dúdda
kom að taka á móti mér í Lúxem-
borg á litla rauða Datsuninum sín-
um, sem var notaður óspart það sem
eftir var dvalar minnar. Á bílnum
þeyttumst við þvert og endilangt
um alla Lúxemborg og ég þreyttist
aldrei að dást að þessu fallega landi.
Emil var reyndar í Afríku, en við
Dúdda létum okkur aldrei leiðast
og var hvert augnablik nýtt ævin-
týri. Á morgnana vorum við svo
klukkutímum skipti að punta okk-
ur. Dúdda kenndi mér hvernig ég
ætti að þvo mér almennilega um
hárið og svo blésum við það og
krulluðum. Síðan snyrtum við á
okkur neglurnar og dressuðum okk-
ur upp þar til að við vorum orðnar
tilbúnar að sýna okkur í bænum.
Við eyddum dögunum við heim-
sóknir og verslunarleiðangra, en á
kvöldin sátum við saman, röbbuðum
og hlustuðum á plötur eða horfðum
á sjónvarpið. Dúdda var mér ekki
bara eins og móðir heldur var hún
líka félagi. Hún var alltaf tilbúin
að hlusta á mig og virtist bara
hafa gaman af ruglinu í mér. Dúdda
gleymdi aldrei unglingnum í sjálfri
sér og átti þess vegna alltaf svo
auðvelt með að setja sig í spor
þeirra sem voru svona miklu yngri
en hún. Hún opnaði fyrir mér nýja
heima í tónlist enda fylgdist hún
vel með öllu sem var að gerast í
þeim efnum. Þessi heimsókn var
mér ógleymanleg lífreynsla sem ég
var svo heppin að fá að endurupp-
lifa strax árið eftir. Þær eru ótæm-
andi minningarnar sem að við eig-
um frá þessum tveimur heimsókn-
um mínum og höfum við aldrei
þreyst á að rifja upp þessa skemmti-
legu tíma þegar við höfum hist.
En það leið langur tími þangað
til að ég gat heimsótt þau aftur.
Það var ekki fyrr en ég útskrifaðist
úr menntaskóla að leið mín lá til
Lúxemborgar aftur. Ég held nú að
Dúddu hafi fundist leitt að ég var