Alþýðublaðið - 17.11.1920, Blaðsíða 4

ALÞYÐUBLAÐIÐ
* • ££
„ctimmn .
Enginn maður sem fylgjast vill með í stjórn-
málum, getur verið án þess að lesa »Tímann«.
»Tíminn« flytur glöggar innlendar og útl. fréttir.
í »Tímann« rita þeir menn sem ná vilja eyrum
alþjóðar, því að Tíminn er útbreiddasta blaðið áíslandi.
Nýir kaupendur, frá nýári, fá blaðið ókeypis
til nýárs. — öeæ-ist Is:§§tnpeiicler* þegar.
®r d Æwarfisg. 3$. - Sími 286.
á ógreiddum awiliraiitsvörwiia. til bæjarsjóðs
Reykjavíkur, sem féllu í gjalddaga 1. april og 1. okt.
þ. á., verður framkvæmt að 8 dögum liðnum frá
birtingu þessarar auglýsingar.
Bæjarfógetinn í Reykjavík 15. nóvember 1920.
Jóh. Jóhannesson.
Fulltrúaráðsf undur
verður haldinn í kvöia (miðvikudag) klukkan 9 síðdegis í
Alþýðuhúsinu. — Uinir nýkosnu ínllrtYiai' mseti.
N0RDI8K BRANDF0R8IKRING
Allskonar brunatryggíngar,
Aðalumboðsmaður: A. V. Tulinius.
SKRISSTOFA I SKÓLASTRÆTI 4. SÍMI 254.
l$éeaTandinn.
Amerisk /andnemasctga.
(Framh.)
Roland mintist þess, er Nathan
hafði lagt honum á hjarta, og
fylgdi samferðafólki sínu inn í
Jþétt kjarr; þaðan gætti hann að
því, hvað Nathan tók sér fyrir
hendur, og sá að hann mjakaði
sér áfram upp brekkuna eins og
höggormur, unz hann komst upp
á brekkubrúnina og gægðist yfir
hana inn í skóginn hinum rnegin.
Þannig iá Nathan langa stund á
á gæjum. Hermaðurinn varð ó
þolinmóður, fékk þjóni sínum hest
sinn til varðveislu og skundaði á
eftir leiðtoganum; • hann var þó
svo varkár að kasta sér til jarðar,
er hann nálgaðist brekkubrúnina.
Þannig skreið hann til Nathans,
og sá þá hvernig í öllu lá. Sicóg
urinn hinum megin við hæðina
var gisin mjög og kjarrlaus á
Stóru svæði; sjóndeildarhringurinn
var því tiltölulega stór þrátt fyrir
það, þó farið væri að húma. RO'
land veitti því brátt athygli, að
allmargir menn gengu hröðum
skrefum hver á eftir öðrum, þar
sem mestan skugga bar á. Þeir
nálguðust hæðina.
„Það eru rauðskinnar", hvíslaði
Nathan að herforingjanum, „og
þar að auki Shawíar, aumustu
skriðdýr jarðarinnar. Þeir eru bara
fimm".
„Heyrðu mér, maður", sagði
Roland ákafur, Bvið komust ekki
yfir hæðina, nema þeir sjái okk-
ur; en við getum heldur ekki
farið aðra leið, en þá er vér nú
förum, nema lenda I klónutn á
enn þá íjöSmennari hóp. Þú sagðir,
að eina leiðin til þess, að við
kæmumst undan, væri yfir þessa
hæð og að neðra vaðinuf"
„Svo er víst", svaraði Nathan
þungur á brúaina. „En hvernig
eigutn við að lsomast í kringum
þessa slána, þegar stúlkurnar eru
með okkurf"
„Þorpararnir hafa rakið slóð
ekkar í margar klukkustundir",
sagði Roland hugrakkur, „og
bíða að eins tækifæris, að ráðast
á okkur. En það er til eitt ráð,
Sem eyðileggur fyrirætlanir þeirra".
„Nei", mælti Nathan, „slíkt
ráð er ekki til, nema við værum
óguðlegir og herskáir menn, sem
hættum á það, að ráðast á þá“.
„Eg á einmitt við það. Þeir
eru að eins fimm. Við ráðumst
á þá — sigrum þá — og ryðjum
þeim þannig úr vegi okkar, Við
erum fjórir hraustir menn og —“
„Fjórirf" endurtók Nathan me®
sýnilegum viðbjóði. „Heldurðu,
að eg vilji fara að fást við óguð-
legar blóðsúthellingarf Þú máti
ekki gleyma því, vinur minn, að
eg er friðarins maður".