Morgunblaðið - 18.09.1993, Qupperneq 2

2 C
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1993
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1993
C 3
Sinnhoffer-kvartettinn á fyrstu
tveimur tónleikum vetrarins
KAMMERMÚSÍKKLUBBURINN
FYRSTU tónleikar kammermúsíkklúbbsins á þessu hausti verða í Bú-
staóakirkju mánudaginn 20. september kl. 20.30. Hefst með þeim 37.
starfsár Kammermúsíkklúbbsins. A þessum fyrstu tónleikum verður Fúgu-
listin — „Die kunst der Fuge“ — eftir Johann Sebastian Bach flutt af
Sinnhoffer-kvartettinum frá Munchen ásamt Orthulf Prunner orgelleik-
ara. Fúgulistin var áður flutt á tónleikum Kammermúsíkklúbbsins 1. maí
1985 af Sinnhoffer-kvartettinum, er minnst var 300 ára afmælis J.S.
Bachs og er því nú kærkomið tækifæri til að endurnýja kynnin við
þetta meistaraverk Bachs. I efnisskrá fyrir tónleikana segir svo um
Fúgulistina:
Die Kuijst der Fuge — .fúgulistin
— er síðasta stówerkið, sem
Bach samdi. Hann var þá % sjötugs-
aldri, ‘í listum var upp kpmin ný
stefna, og ströng form barokktíma-
bilsins voru ekki metin sem fyrr.
Bach ákvað að sýna í einu tónverki
það fullkomnasta, sem gáfa hans og
lærdómur megnuðu á sviði hins
strangasta tónlistarforms, fúgunnar,
eftirkomendum til umhugsunar.
Fúgulistin er safn af tilbrigðum,
sem öll eru í fúgu- eða kanónformi.
Bach nefndi þau kontrapunkta. Tón-
verkið er allt reist á einu grunnstefí,
sem hljómar í upphafi og lætur ekki
mikið yfír sér, en býr yfir furðulegum
þróunarmöguleikumí höndum Bachs.
Fyrsta fúgan lætur kunnuglega í
eyrum. En leikurinn æsist, þegar
hver fúgan tekur við af annarri.
Grunnstefinu er snúið „á hvolf“, og
skyldleikinn leynir sér ekki í hinni
nýju fúgu. Með auknum breytingum
á grunnstefmu kemur nýtt efni í tví-
stefja og þrístefja fúgur.
Loks er komið að kórónu verksins,
fjórsteijaðri fúgu, hinni mestu þeirra
allra. Þá gripu örlögin í taumana.
Meðan Bach vann að Fúgulistinni
dapraðist sjón hans ört. Honum auðn-
aðist að semja fyrri hluta lokafúg-
unnar og hafði náð það langt, að
þijú af stefjunum voru komin í fram-
vindu hennar. í þriðja stefið hafði
hann bundið nafnið sitt í nótunum
b-a-c-h. En nú var sjón hans á þrot-
pm og hann komst ekki'Iengra, ijórða
Stefið vantar. Það tmin hafa átt að
vera frumstefið sjálft, sem verkið
hefst á. Tónverkið hættir snögglega,
líkt og lífsneisti hafi slokknað. Síð-
ustu stundimar, sem vitund hans
entist, samdi hann sálmalag, sem
tengdasonur hans skrifaði eftir for-
sögn hans, „Fyrir hásæti þitt geng
ég nú, Drottinn minn.“
Ekki er vitað, hvernig Bach hugs-
aði sér, að Fúgulistin skyldi flutt. í
handriti hans eru hljófæri ekki til-
hafði hann föst form, en það er ein-
mitt í þessum myndum af landslagi
og bátum sem maður sér þessa sömu
innlifunartilfinningu sem hann hefur
fyrir mótívum — sem verður til þess
að verk Gunnlaugs hafa ákaflega
lýríska áferð; sérstaklega eru þau
sterk í þeim myndum sem eru með
pasteláferðinni. Hann fer oft með
olíulitina eins og þeir væru pastellit-
ir — sem er ekki á allra færi.“
Þótt myndefnið sé sótt í þjóðlegan
arf og starfshætti, íslenskt landslag
og umhverfi, er Gunnlaugur ekki að
mála sögulegar myndir. Slíkt var þó
títt á kreppuárunum, því þá tóku
menn að hugsa á þjóðfélagslegan
hátt; listin hætti að vera sjálfstæð
og sprottin af sköpunarþrá — heldur
varð hún að viðbrögðum; sótti efniv-
ið sinn utan við skapandi mátt lista-
mannsins; í henni fólst ádeila og lit-
rófið einkenndist af prédikun þess
sem heldur sig vita betur. Þá leið fór
Gunnlaugur aldrei. Þó „rómantíser-
aði“ hann ekki aðstæður; hann lét
augnablikin lifa, hvort sem mönnum
líkaði þau augnablik (eða mótív)
betur eða verr. Þau féllu vel að
óskeikulli litaskynjun hans og þegar
þetta tvennt fer saman, verður til
listaverk.
Gunnlaugur segir sögur í myndum
sínum, þótt vissulega séu þær ekki
sagnfræði. Eins og Kristján Karlsson
segir þá var hann skemmtilegur
sögumaður, en gat virkað hrokafull-
ur vegna þess hve hann var fálátur:
„Það jók ekki á vinsældir hans með-
al félaganna að hann sagði þeim
álit sitt umbúðalaust," segir Krist-
ján. „Hann var líka óskaplega mikill
húmoristi — eins og margir sem
ekki bera það með sér á yfirborðinu.
Hann hafði mjög gott vit á skáld-
skap og tónlist, fljótur að sjá hvort
eitthvert vit var í skáldskap og lýsti
þá skoðun sinni í örfáum orðum.
Framan af var hann mjög feiminn
og sagði mér einu sinni hvernig hon-
um leið fyrst eftir að hann kom til
Reykjavíkur til að læra hjá Stefáni
Eiríkssyni, myndskera: Þegar ég
GULLIÐ
AUGNABLIK
Nú þegar hundrað ár eru liðin frá
fæðingu Gunnlaugs, sem lést
árið 1962, erum við óháð köldum
pólitískum striðum sem teygðu eit-
urtungur sínar út í alla kima samfé-
lagsins; óháð kreppum sem skipuðu
listamönnum í hatrammar andstæð-
ar fylkingar (þeir sem seldu verk sín
vel, kölluðu yfir sig óvild hinna);
óháð stefnum í
listsköpun eftir-
stríðsáranna og
getum skoðað
verk Gunnlaugs
án þess að álasa
þonum fyrir að
mála ekki ab-
strakt myndir.
Hann þarf ekki
að vera í tísku.
Við getum notið
þess að skoða
verk þessa af-
burða málara,
sem er engum lík-
ur hvað myndefni
snertir — og þó
ekki í uppreisn
gegn neinu.
Það sem fyrst
og fremst gerði
Gunnlaug ólíkan
öðrum íslenskum
málurum síns
tíma eru módel-
myndir hans; myndir af konum. Eig-
inkona Gunnlaugs, Elísabet Blöndal,
segir um módelmyndir hans: „Túlkun
hans á konum var einstök. Það er
ekkert óhreint við þær, heldur eru
konumyndir hans mjög fágaðar;
stilltar til að byija með, en með árun-
um harðari og í þeim meiri expres-
sjón. Hánn var mjög flinkur málari
og kom öllu til skila. Hann málaði
senjórítur og síldarstúlkur, íslenskar
konur og erlendar, naktar og klædd-
ar, ungar og fullorðnar, „og hann
nálgast þær alltaf á sama hátt,“
segir Elísabet, „heildin skipti hann
máli og í módelmyndunum var hann
alltaf að tjá hugmyndir sínar um
konur“.
Og víst er að nakin kona verður
aldrei „ber stelpa" hjá Gunnlaugi.
Ávalar línur og mjúk áferð konunnar
sem þvær líkama sinn, greiðir hár
sitt eða sefur gera hana ómótstæði-
lega; fegurðin og erótíkin felst ekki
síst í því að stúlkumar á myndunum
virðast ómeðvitaðar um það gullna
Gunnlaugur Blöndal
augnablik sem málarinn festir mynd
þeirra á strigann; varirnar munúðar-
fullar, eins og vettvangur dagsins
sé ekki þeirra staður, augun hvarf-
landi um leiksviðið; síldarstúlkan
þreytt, spænsk stúlka íhugul, stúlka
frá Andalúsíu full eftirvæntingar,
kona með hanska bíður, ung stúlka
með reiðiglampa og rauður kjóllinn
ber voldugum tilfinningum vitni; all-
ar samt kyrrar og staðfastar. Danski
rithöfundurinn Chr. Rimestad skrif-
aði í bók um Gunnlaug Blöndal;
„Þessar myndir eru málaðar með
sakleysi hjartans. Þetta sakleysi
fínnur maður alltaf í verkum Blön-
dals.“ Og víst er að þessu sakleysi
heldur Gunnlaug-
ur í módelmynd-
um sínum alla tíð;
konan verður alla
tíð tákn fegurðar,
mýktar og hlýju,
rétt eins og hann
segi: Það sem þér
viljið ekki að aðrir
menn geri móður
yðar, skuluð þér
ekki gera öðrum
konum.
Þótt Gunnlaug-
ur hafi ekki verið
þjóðlegur í þeim
skilningi sem
málarar á hans
tímum voru, mál-
aði hann mikið af
landslagsmynd-
um; landslagið er
íslenskt, andblær-
inn persónulegt
safn af áhrifum
listhræringa í
Evrópu, Vinur Gunnlaugs, Eggert
Stefánsson, skrifaði um hann: „1
verkum sínum er hann raunhæfur
túlkari hinnar íslenzku fegurðar —
til fullnustu. Með því er ekki lítið
sagt, ef við höfum í huga hina ofsa-
fullu fegurð og þann himneska blæ,
sem leggst yfir Iandið, er við sjáum
það við sólsetur — sameinast himnin-
um. Öllu þessu nær Gunnlaugur með
næmni, já, viðkvæmni, í hinni inni-
legu túlkun mótíva sinna, sem aldrei
bregst og sanna manni vel, að hann
hefír líka skáldanna hugarfar."
„Gunnlaugur var vinsæll málari,“
segir Kristján Karlsson. „Hann fékk
mjög góða dóma, bæði hérlendis og
erlendis. Á árunum 1930 til 1940
dvaldi hann í Danmörku og stundum
í París en er heima á íslandi á sumr-
in. En hann málaði aldrei dönsk
mótív. Þegar hann var heima dvaldi
hann mikið á Siglufirði og sótti sér
mótív þangað; fjöll og sjór og bátar
og fólk að störfum á síldarplönunum
voru honum hugleikin. í bátunum
■

iSRS
kom fyrst til Reykjavíkur, var ég svo
feiminn að ég þorði ekki að tala við
nokkurn mann og gekk bara í fjör-
unni. Einu sinni hitt ég gamlan vin
föðurmíns og viðgengum eftirAust-
urstræti. Við mætum Einari Bene-
diktssyni og ég er kynntur fyrir hon-
um. Þá segir Einar: „Það ætla ég
að vona að þér séuð ekki sonur þessa
asna sem var með mér í skóla. “ A
jú, jú, sagði ég. Þá heilsaði Einar
mér afskaplega glaðlega og sagði:
„Ja, afskaplega fannst mér alltaf
vænt um þann mann. “ Upp úr þessu
varð góð vinátta milli Gunnlaugs og
Einars Benediktssonar og málaði
Gunnlaugur mörg „portrett" af Ein-
ari.“ Sum þeirra eru talin meðal
bestu „portrettmynda" Gunnlaugs,
sem málaði marga listamenn og
menn sem voru áberandi í þjóðfélag-
inu á hans tímum.
Gunnlaugur reyndi hvorki að
fegra né lýta samferðamenn sína á
striganum. Það var eins og hann
horfði inn í hjarta þeirra og sækti
þangað litina sem tilheyrðu hveijum
og einum. Hann nálgaðist þá rétt
eiris og hann nálgaðist viðfangsefnin
úti í náttúrunni; milt og græðandi
vorið, bjart og gjöfult sumarið og
gullið, fijósamt haustið.
Texti/Súsanna Svavarsdóttir.
NÝTT LEIKRIT STEINUNNAR JÓHANNESDÓTTUR, FERÐALOK, FRUMSÝNT Í ÞJÓDLEIKHÚSINU
ANDAR
SEM UNNAST
EITT frægasta ástarljóð á íslensku
flallar um hughrif skólapilts á
fyrri hluta síðustu aldar, æskuást sem
ekkert varð úr en aldrei dó. Ferðalok
Jónasar Hallgrímssonar hafa hrifið
lesendur í hálfa aðra öld og vakið til
umhugsunar um ástarharm skáldsins.
Sagan bak við
kvæðið er ekki
aðeins saga Jón-
asar, hún er
einnig saga Þóru
og ef til vill saga
þeirra sem þau
hrifust af um
stundarsakir eða
bundust. Sagan
er um draum-
mynd af ástinni
og veruleika sem
er allt öðru vísi,
lífsseiga æskuást
og vandann sem
fylgir því að
elska fleiri en
einn. Þessi saga
hefur orðið
Steinunni Jó-
hannesdóttur
yrkisefni í nýju
leikriti, Ferða-
lokum, sem
frumsýnt verður
á smíðaverk-
stæði Þjóðleikhússins í kvöld. Leikritið
er líka komið út á bók.
Það gerist á tvennum tímum, undir
mjðbik síðustu aldar og í nútímanum.
„Eg vildi stefna saman þessu fólki,“
segir Steinunn, „láta þau Jónas og
Þóru tefla til enda. Leikritið er alger-
lega mín hugarsmíð þó að það vísi í
atburði sem áttu sér stað í raun. Ég
velti fyrir mér sögu fimm persóna frá
liðinni öld sem örlögin tengdu tilfinn-
ingaböndum þótt engar heimildir séu
um að þær hafi nokkurn tíma allar
hist. í leikritinu læt ég þær hins veg-
ar mætast, á okkar dögum, og athuga
hveijar afleiðingar það hefur,"
Nú er tímabært að líta um öxl til
atvika sem Steinunn hefur að umgjörð
verksins. Allt aftur til 1828 þegar
séra Gunnar Gunnarsson var vígður
prestur að Laufási. Hann fór þangað
ásamt Þóru laundóttur sinni þá um
sumarið og í fylgd með þeim var Jón-
as Hallgrímsson stúdent frá Bessa-
staðaskóla. Þóra var aðeins unglingur
þegar þetta var en sögur herma að
Steinunn Jóhannesdóttir.
Jónas hafi beðið hana að giftast sér.
Um haustið sneri hann þó aftur til
Reykjavíkur og tók að venja komur
sínar í Landakot til heimasætunnar
Christiane Knudsen, sem annáluð var
af fríðleika. En hún sýndi Jónasi
lítinn áhuga og giftist nokkru seinna
Edward Thomsen,
hálfdönskum versl-
unarstjóra í
Reykjavík.
Skömmu áður hafði
Jónas siglt til náms
í Kaupmannahöfn.
Þangað fluttust síð-
ar þau Christiane
og Edward.
Þóra Gunnars-
dóttir í Laufási gift-
ist 1834 séra Hall-
dóri Björnssyni,
sem áður var að-
stoðarprestur föður
hennar, en gegndi
þegar þarna var
komið prestakallinu
Eyjardalsá í
Bárðardal. Jónas
var _ á faraldsfæti
um ísland á sumrin
frá 1839-42 en þá
um haustið sigldi
hann aftur til
Kaupmannahafnar.
Þar andaðist hann 1845, 38 ára gam-
all.
En þá tekur við saga sem höfð er
eftir Hannesi Hafstein, systursyni
Þóru í Laufási, af viðbrögðum hennar
þegar hún heyrði lesið kvæðið Ferða-
lok sem Jónas Hallgrímsson hafði ort.
Þar kannaðist hún við ferðalagið norð-
ur á land forðum daga og varð svo
harmi lostin að hún lét leiða sig til
sængur.
Þessi saga vakti forvitni Steinunnar
Jóhannesdóttur, hún fór að velta því
fyrir sér hvernig væri að vera konan
sem ort er um. „Harmur þeirra Þóru
og Jónasar fangaði mig,“ segir hún,
„og ég fór að leita upplýsinga um
þetta fólk. Það er auðvelt hvað Jónas
varðar, eftir hann liggur fjársjóður í
kvæðunum, bréfin hans hafa verið
gefin út á bók og síðan er allt það
sem aðrir hafa um hann skrifað.
Líf Þóru liggur auðvitað ekki eins
ljóst fyrir, ég þurfti talsvert að grafa
eftir upplýsingum um hana. En það
sem ég fann á líklegum og óh'klegum
Morgunblaðið/Sverrir
Siguróur Sigurjónsson í hlutverki Jónasar og Halldóra Björnsdóttir í hlutverki Þóru. Aðrir leikendur í
Ferðalokum eru Arnar Jónsson, Baltasar Kormókur, Edda Arnljótsdóttir og Arni Tryggvason. Þórhallur
Sigurðsson er leikstjóri, leikmynd hannaði Grétar Reynisson og tónlistin er eftir Hróðmar Sigurbjörnsson.
ár lostið niður í huga Þóru að hann
hafí þá aldrei gleymt henni.“
Steinunn segir ástina vera sér hug-
leikna. Og dauðann, nálægð hans
brýni ástina. Hún hafi áður róið á
þessi mið, í leikritinu Dans á rósum
sem sýnt var í Þjóðleikhúsinu 1981
og í Ferðalagi Fríðu sem er kvik-
myndahandrit frá 1988. Ástin er
Steinunni líka dijúgur efniviður í leik-
ritum og sögum fyrir börn og ungl-
inga sem hún hefur skrifað á síðustu
árum. En heimildavinna eins og býr
að baki Ferðalokum er nokkuð sem
hún hefur ekki byggt á fyrr.
„Jónas heillar mig og hefur alltaf
gert,“ segir hún, „hans perónulega
harmsaga vekur spumingar sem við
eiga á öllum tímum og mér fínnst
athyglisvert að skoða hvort hún færi
eins í dag og hún fór á síðustu öld.
Hefði Þóra nútímans breytt sögunni?
Um þetta snýst leikritið sem verður
frumsýnt í kvöld.
Þórhallur Sigurðsson leikstjóri hef-
ur með sér úrvalsfólk og mér fínnst
stórkostlegt að fylgjast með Þóra og
Jónasi dagsins í dag á sviðinu. Þóra
er í Kaupmannahöfn að skrifa ritgerð
um listaskáldið Jónas, hún hittir þar
aftur gamlan kærasta og nafna
skáldsins og vinkonu hans Kristjönu
sem býr með slúbbertinum Edda.
Halldór, kennari Þóra úr Reykjavík,
kemur líka til Kaupmannahafnar og
Þóra velur á endanum milli manna.
Ég held að svona saga verði alltaf
harmsaga. Niðurstaðan verður hin
sama og áður, ástir Þóru og Jónasar
eru ómögulegar - og ef til vill era
þær ódauðlegar einmitt vegna þess.“
Þ.Þ.
stöðum myndaði rammann um leikrit-
ið sem til varð upp úr þessu. Þar beini
ég sjónum að konunum í lífi Jónasar;
hveijar þær voru, hvaða örlög þær
hrepptu og hvernig það var að elska
skáldið."
Mönnum ber ekki saman um hve-
nær Jónas hafí ort Ferðalok, en Stein-
unn hefur stuðst við þá niðurstöðu
Hannesar Péturssonar að þetta hafi
verið með hans seinustu ljóðum. „Það
er ekki óeðlilegt að hann hafí undir
lokin, illa farinn og veiklaður, skoðað
líf sitt upp á nýtt og látið hugann
reika til æskuástarinnar. Þess tæra
og sterka. Og því hafí eftir öll þessi
Sinnhoffer-kvartettinn
greind. Hefur þar margt verið prófað
og menn eigi orðið á eitt sáttir. Fjór-
ir af kontrapunktunum eru í kanón-
formi (keðjulög). Með þeim má skipta
tónverkinu í fimm höfuðþætti, eftir
því hvernig fúgurnar eru byggðar. í
þeim flutningi, sem hér gefur að
heyra, era fúgurnar leiknar af
strengjakvartett en kanónarnir á org-
el. Að lokum leikur kvartettinn sál-
malagið fyrmefnda, síðasta tónverk-
ið, sem Bach samdi.
Sinnhoffer-kvartettinn á um þess-
ar -mundir 30 ára starfsafmæli og
er þetta áttunda skiptið, sem hann
sækir Kammermúsíkklúbbinn heim.
Kom hann fyrst til íslánds ,1977 á
150. ártíð Beethovens til að taka
þátt í heildarflutningi á strengja-
kvartettum hans, er þá fór fram. Era
þeir áheyrendum sínum ávallt miklir
aufúsugestir.
Sinnhoffer-kvartettinn spilar einn-
ig á öðram tónleikum Kammermús-
íkkklúbbsins, sem verða laugardag-
inn 25. september í Bústaðakirkju. Á
þeim tónleikum er tónlistin eftir hina
miklu meistara klassíska tímans,
Mozart og Beethoven. Fyrsta verkið
á efnisskrá þeirra þá er strengja-
kvartettinn í D-dúr, K. 499 eftir
Mozart. Þessi kvartett er oft kenndur
við Hoffmeister. Franz Anton Hoff-
meister (1754-1812) var nótnaútgef-
andi og minniháttar tónskáld í Vín
og gaf út allmörg verka Mozarts og
seinna Beethovens. Hann var Mozart
tíðum innanhandar í fjárhagskrögg-
um hans og lánaði honum peninga.
Mozart lauk við kvartettinn 19. ág-
úst 1786. Var hann tileinkaður Hoff-
meister og gefinn út af honum það
ár. Hann er í hinum hefðbundnu fjóru
þáttum hins klassíska strengjakvart-
etts.
Seinna verkið á tónleikunum 25.
september er hinn mikilfenglegi
strengjakvartett Beethovens í cís-
moll, op. 131. Þessi kvartett er með-
al síðustu verka meistarans, saminn
á tímabilinu nóvember 1825 til júlí
1826. Form hans er óvenjulegt að
því leyti, að hann er í sjö köflum, sem
leiknir eru án þess að hlé sé á milli,
auk þess sem stefrænn skyldleiki er
milli hinna ýmsu þátta verksins.
Beethoven áleit þennan kvartett best
heppnaðan allra sinna kvartetta og
til era þeir fræðimenn, sem álíta
hann fullkomnastan allra verka
meistarans. Fer því vel á því að Sinn-
hoffer-kvartettinn ljúki heimsókn
sinni til íslands að þessu sinni með
þessu meistaraverki.
Þriðju tónleikar klúbbsins á þessu
starfsári verða í nóvember og flytja
þá hjónin Njartial Nardeau og Guð-
rún Birgisdóttir flautuleikarar tónlist
frá gömlum tíma og nýrri ásamt með
listamönnum sem leika á hljómborðs-
hljóðfæri, ýmist gömul eða ný.
Fjórðu tónleikarnir era ráðgerðir
seint í janúar og kemur þá fiðluleik-
arinn Zheng-Rong Wang og leikur
aftur fyrir Kammermúsíkklúbbinn
ásamt Helgu Þórarinsdóttur, Richard
Talkowski og Einari Jóhannessyni,
en þessi hópur lék hjá klúbbnum á
síðasta ári við stórkostlega hrifningu.
Fyrst á eftiisskránni eru verk eftir
B.H. Cörusell og Beethoven, -en eftir
hlé leika þau ásamt öðrum fiðluleik-
ara Idarinettukvitett Mozárts, K 581.
Fimmtu og síðustu tónleikar
starfsársins verða í mars. Þá mun
Szymon Kuran, Gréta Guðnadóttir,
Guðmundur Kristmundsson og Guð-
rún Th. Sigurðardóttir flytja þijá
strengjakvinetta, Borodin nr. 2,
Janácek nr. 1 (um Kreutzersónötu
Tolstojs) og að lokum kvartett Schu-
berts: Dauðinn og stúlkan.
MENNING/
LISTIR
1 NÆSTU VIKU
MYNDLIST
Kjarvalsstaðir
Sýningar: Gunnlaugur Blöndal,
Fimm norrænir meistarar, Hannes
Pétursson til 17. okt.
Listasafn Islands
Bragi Ásgeirsson sýnir til 31. okt.
Norræna húsið
Margrét Jónsdóttir. Sýn. lýkur á
morgun.
Nýlistasafnið
Brynhildur Þorgeirsdóttir og Tina
Aufiero sýna til 4. okt.
Safn Ásgríms Jónssonar
Vatnslitamyndir til febr.loka.
Listasalurinn Portið
Jónína Björg Gíslad. sýnir til 10. okt.
Gallerí Sævars Karls
Stefán Geir Karlsson sýnir til 22.
sept.
Hafnarborg
Inga Elín Kristinsdóttir, Lharne
Tobías Shaw og Svafa Björg Einars-
dóttir sýna til 4. okt.
Götugrillið
Húbert Nói. Sýn. lýkur í dag.
SPRON, Álfabakka
Ingiberg Magnússon sýnir til 19.
nóv.
Gallerí Úmbra
Laszek Golínski og Maiej Deja sýna
til 22. sept.
Mokka
Þorvaldur Þorsteinsson sýnir til 10.
okt.
Stöðlakot
Jón Reykdal. Sýn. lýkur á morgun.
Önnur hæð
Roni Horn sýnir út okt.mán.
Listhúsið í Laugardal
Jónas Bragi Jónasson sýnir til 3. okt.
Eden, Hveragerði
Aðalbjörg Jónsdóttir sýnir til 26.
sept.
Gerðuberg
Myndbandasýn. „Samtal“ til 3. okt.
Gallerí Borg
Ásgeir Smári sýnir til 28. sept.
Ráðhúsið
67-kynslóðin sýnir til 26. sept.
Gallerí Fold
Sossa sýnir til 2. okt.
Listsafn ASÍ
Páll Reynisson. Ljósm.sýn. til 3. okt.
Hjá þeim
Ingibjörg Hauksd. sýnir til 2. okt.
TONLIST
Sun. 19. sept. Þjóðlagasveitin Keltar
á Sólon íslandus kl. 21. Kammerhóp-
urinn Ýmir í Grunnskóla ísafjarðar
kl. 20.30. Tónleikar í Hallgríms-
kirkju, Wemer Dittmann organisti
kl. 17.
Mán. 20. sept. Kammermúsíkklúbb-
urinn; Sinhoffer strengjakvartettinn
í Bústaðakirkju kl. 20.30.
Mið. 22. sept. Sinfóniuhljómsveit
Islands. Opnunartónleikar. Stjórn-
andi: Osmo Vánská. Einsöngvarar:
Sólrún Bragadóttir og Jóhann Sig-
urðarson.
Fim. 23. sept. Sinfóníuhljómsveit
íslands. Opnunartónleikar. Stjóm-
andi: Osmo Vánská. Einsöngvarar:
Sólrún Bragadóttir og Jóhann Sig-
urðarson. Þjóðlagasveitin Keltar á
LA Café kl. 21.
Lofsamlegir dómar um
disk Blósarakvintettsins
GEISLADISKUR sem Chandos-fyrirtækið gaf nýverið út með
Blásarakvintett Reykjavíkur hefur fengið lofsamlegar umsagn-
ir í breskum dagblöðum og í tímaritinu Classic CD. A disknum
er að finna verk fyrir blásturshljóðfæri eftir tónskáldin Samu-
el Barber, Irving Fine, Gunther Schuller, John Harbison, Amy
Beach og Vjlla-Lobos.
Iseptemberhefti tímaritsins Classic
CD segir að sérlega vel hafi tekist
til við gerð þessa geisladisks og fær
hann fjórar stjörnur. I sömu umsögn
fá diskar frá Chandos þar seni aiín-
ars vegar er að finna píanóverk
Samuels Barbersog hins.vegar synfó-
níur hans tvær sljörnur. Segir í þess-
um dómi að leikur.íslenska kvintetts-
ins sé unaðslegur einkum i „Summer
Music" sem sé eitt af meistarastykkj-
um Barbers.
í dálki þeirra Edwards Seckersons
og Roberts Cowans í dagblaðinu In-
dependent er einnig fjallað um disk
Blásarakvintettsins en þeir félagar
velja tvo diska sem þeir fjalla um í
viku hverri. Edward Seckerson tekur
einnig fram hversu vel kvintettinn
flytji „Summer Music.“ Félagi hans
Robert Cowan tekur í sama streng
og segir að verk Barbers og Blást-
urskvintett Harbisons standi upp úr
þótt Paríta Irvings Fine hafi „stemm-
ingsfullan endi sem minnir á Copland
þegar hann er sem innilegastur I ain-
faldleika sínum,“ Segir Cowan geislá-
disk BlásarakvintettsinS vera:
„Spennandi kviksjá í tónum, glæsi-
íega flutt og frábærlega hljóðrituð."
Hiiary Finch fjallar um disk Blás-
arakvintettsins í Lundúnablaðinu The
Times 28. ágúst og segir m.a. að
flutningurinn komi sífellt á óvart en
hann einkennist af yfirvegun og
fágun. Þá sé öll tæknivinna til fyrir-
myndar sem og hljómurinn.
LEIKLIST
Borgarleikhúsið
Spanskflugan eftir Arnold og Bach,
18. sept. kl. 20., sun. 19. sept. kl.
20., fim. 23. sept. kl. 20., fös. 24.
sept. kl. 20., lau. 25. sept. kl. 20.
Þjóðleikhúsið
Ferðalok eftir Steinunni Jóhannes-
dóttur, frums. lau. 18. sept. kl.
20.30., önnur sýn. sun. 19. sept. kl.
20.30. Stóra sviðið: Kjaftagangur
eftirNeil Simon, laug. 25. sept. kl. 20.
Júlía og Mánafólkið
Bamaleikrit í Héðinshúsinu.
„Fiskar á þurru landi“
Pé-leikhópurinn í fslensku óperunni
laug. 18. sept. kl. 20.30.
„Standandi pina“
í Tjarnarbíói, fmms. aun. 19. sept
kl. 20., mið. 22. sept. kl. 20., laug.
25. sept. kl„20.
^VIKMYNDIR
MÍR „Évgóníj Onegin" sun. 19. sept.
Hreyfimyndafélagiö
Sýn. áþrd. kl. 9, fid. kl. 5 og helgar-
sýn. 'á föst. kl. 9.
TJmsjónarmenn listastofnana og sýn-
ingarsala!
Upplýsingar um listviðburði sem óskað
er eftir að birta í þessum dálki verða
að hafa borist bréflega fyrir kl. 16 á
miðvikudögum merkt: Morgunblaðið,
menning/listir, Kringlan 1, 103 Rvk.
Myndsendir: 91-691222.