Alþýðublaðið - 23.11.1920, Blaðsíða 1

1920
Þriðjudaginn 23. nóvember.
270 tölubl.
Jarðarför dóttur okkar, Vernu Octavíu, fer fram fimtudaginn
25. þ. m., kl. II7s f. h., frá heimili okkar, Norðurstíg 5.
Ragnheiður Jónsdóttir.
Jón Jónasson.
Hrossakjötið og framtíðin.
Það er margfengin reynsla íyrir
f)ví, að fáum fellur sú fæða, sem
«r ólík þeirri er þeir eiga að venj>
ast.
Það er þess vegna, að íslend-
ingum yfirleitt Iíkar hvorki hænsna-
kjöt né svínakjöt; þeir eru hvoru-
tveggja óvanir. En íslendingar,
sem dvelja eitthvað erlendis, læra
venjulega átið á báðum þessum
kjöttegundum og Ijúka þá sama
Jofsorði á þær og alment er á
i’þeim erlendis.
Stuggur sá, er mönnum yfirleitt
stendur af hrossakjöti hér á landi,
á rót sína að rekja til hins sama,
Æil þess, hvað menn eru því óvanir,
en ekkí neinna trúarbragðakredda,
eins og sumir halda. Því þó mis-
skilinn kristindómur hafi uppruna
iega verið orsök til þess, að
hrossakjötsát hætti hér hjá okkur
|ef það þá er rétt), þá er víst að
almenningur hefir fyrir löngu
gleymt því og dettur alls ekki í
hug að það sé neitt „óguðlegra*
að eta hrossakjöt, fremur en ann-
að kjöt, sem ekki er vanalega
etið, t. d. kjöt af hundum og
hröfnum.
Það er sagt að hundakjöt sé
afbragsgott til átu, en ekki hefir
það verið etið hér á landi nema
■4 harðindum; í harðindum hafa
hundarnir varla verið þannig á
sig komnir, að kjötið af þeim hafi
verið sælgæti. Annars eru hundar
mjög óvíða étnir, og mun það
stafa af því, að menn kunna víð-
asthvar í heiminum iila við að eta
íélaga sinn, enda er það nær ein-
göngu meðal mannæta að hunda-
kjötsát tíðkast að staðaldri, þó
gripið sé til þess í harðindum,
iíkt og hér var gert áður.
Hrossakjötsát tíðkast mikið er-
iendis, og mun orsökina til þess
aðallega vera að finna f þvf, að
kjöt þetta er ódýrara en annað
kjöt; þætti það jafngott mundi
það ekki vera ódýrara.
Upp á síðkastið hafa heyrst
raddir um það, að við Islendingar
ættum að fara að eta meira af
hrossakjöti en við höfum gert
hingað til, og er sjálfsagt að at-
huga hvað þessar raddir hafa til
síns máls.
En hvað segja þær annars?
Segja þær: hrossakjöt er betra en
alt annað kjöt, Ieggjum þvf niður
gamlan fordóm og förum alment
að eta hrossakjöt? Nei, þetta segja
hrossakjötspostularnir ekki. Þeirra
fyrstu og síðustu orð eru: hrossa-
kjöt er ódýrt, og þó sumir þeirra
segi að „mörgurn" þyki þetta kjöt
jafngott og annað kjöt, þegar þeir
séu farnir að venjast því, og geri
mikið úr því, hvað létt sé að
melta(!) það (sbr. grein í Mgbl),
þá er slíkt þó jafnan aukaatriði
fyrir þeim. Það er sparnadurinn
sem er aðaiatriðið.
Bak við kröfuna um aukið
hrossakjötsát liggur því ákveðin
skoðun á því, hvernig þjóðin eigi
að lifa; það má næstum segja
ákveðin Iífsskoðun.
En er hægt að hugsa sér öfug-
snúnari hugsun en þá, að þjóðin
eigi að lifa til þess að spara?
Fyrir hvern og til hvers? Hugs-
unin, eða ætlunin, með heildarbú-
skap þjóðarinnar á auðvitað að
vera: Hvernig lifa íslendingar á-
nægjusömustu Iífi og heilsusamleg-
ustu? En er svörin eru fundin, þá
er að athuga að hve miklu Ieytl
þjóðin getur veitt sér þessi gæði,
og finna ný ráð til þess að hús
geti fengið sem flest þeirra. Það
er sá hugsunarháttur sem leiðir
fram á við og upp á vi3
fyrir þjóðina, en hinn hugs-
unarhátturinn leiðir til kyrstöðu,
sem er sama og afturför, enda er
hann getinn af horfellir og sulti
fyrri alda. En til þess að sýtaa
mismuninn á þessum tvenskonar
hugsunarhætti skal tiifært eitt
dæmi: Ranga Kfsskoðunin (sem þ6
er ríkjandi) segir: „Við höfuna
ekki ráð á að reisa landsspítala."
En sú rétta segir: „Það dugir
ekki að láta menn deyja f heima-
húsum, sem gætu fengið heilsa
aftur ef þeir gætu komist á spf-
tala. Við reisum þvl landsspítala."
Og þegar sú ákvörðun er teksra,
finnast ráðin til þess einhvem-
veginn. (Frh.)
Hinar ísl. efnasmiðjnr. Eins
og menn hafa vafaláust séð af
auglýsingum hér 5 blaðinu er
hreinlætisvörusmiðja með þessu
nafni tekin til starfa hér i bae
fyrir alllöhgum tíma síðan. For-
stöðumaður og aðaleigandi smiðj-
unnar, hefir lært iðn sína erlendis
og unnið á samskonar vinnustof-
um þar. Eins og gefur að skilja,
er sjálfsagt að þeir, sem sams-
konar efni nota, og þau er smiðj-
an býr til, reyni efni frá henni og
láti hana, að öðru jöfnu, sitja
fyrir viðskiftum.
Ifveikja ber á hjólreiða- og
biíreiðaijóskerum eigi sfðar en kí„
3J/i í kvöld.