Morgunblaðið - 02.10.1994, Síða 28

28 SUNNUDAGUR 2. OKTÓBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
Edda Þórarinsdóttir, Finnur Torfi Stefánsson.
t
Ástkær móðir okkar, systir, tengda-
móðir og amma,
VILBORG JÓIMSDÓTTIR,
Austurbrún 37A,
verður jarðsungin frá Áskirkju
þriðjudaginn 4. október kl. 13.30.
Jón Kristján Sigurðsson, Eifsabet Árdís Sigurjónsdóttir,
Sigurjón Sigurðsson, Magnea Björk Magnúsdóttir,
Steinþóra Sigurðardóttir, Svanur Kristinsson,
Högni Jónsson,
Ragnhildur Jónsdóttir,
Grímur Jónsson
og barnabörn.
t
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN ELÍN ERLENDSDÓTTIR
frá Mógilsá,
Kópavogsbraut 1A,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Kópavogskirkju miðvikudaginn 5. október
kl. 13.30.
Erlendur Lárusson, Áslaug Káradóttir,
Pálmi Lárusson, Elsa G. Vilmundardóttir.
+
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
MARÍU ALDÍSAR PÁLSDÓTTUR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
áður Austurbrún 2.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
Hrafnistu, Hafnarfirði.
Margrét Jörundsdóttir, Kristinn Sveinsson,
Karl Jörundsson, Valgerður Frímann,
Páll Trausti Jörundsson, Inga Indiana Svala Vilhjálmsdóttir,
Jórunn Jörundsdóttir, Geir Hauksson,
barnabörn og barnabarnabörn. 1
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda vináttu
og samúð vegna fráfalls og útfarar
HELGA S. ÁRNASONAR,
Trönuhólum 6,
Reykjavík.
Guðiaug Björg Björnsdóttir,
Áslaug Helgadóttir, Ellert U. Sigtryggsson,
Guðlaug Helga Ellertsdóttir, Sigtryggur Ellertsson,
Áslaug Hafberg, Árni Elíasson.
LEGSTEINAR
MOSfllK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 871960
MIIMNINGAR
+ Ragnheiður Ól-
afsdóttir Davis
fæddist í Fellsaxlar-
koti í Skiimanna-
hreppi 24. október
1896. Hún lést á
heimili sínu í
Vancouver i Kanada
16. september síð-
astliðinn og var
jarðsett þriðjudag-
inn 20. september.
Foreldrar Ragn-
heiðar voru Ólafur
Matthíasson, f. 7.
janúar 1873, d. 7.
júní 1934, bóndi á
Fossá í Kjós, og
kona hans, Asbjörg Tómasdóttir,
f. á Vestri-Reyni á Akranesi 22.
apríl 1870, d. 5. júlí 1954. Ragn-
heiður giftist í Vancouver norsk-
um manni, Hugo Davis, árið
1925. Hann er látinn. Þau hjón
eignuðust tvær dætur, er heita
Ellen Dora, f. 31. ágúst 1926,
og Lillian Thelma, f. ári síðar.
Þær búa báðar í Vancouver
ásamt fjölskyldum sínum.
ÉG VAR að koma úr sveitinni minni,
frá Þingvöllum, þegar beið mín sím-
skeyti og ég var beðin um að hringja
strax til Kanada. Mér fannst hjarta
mitt taka kipp. Mig grunaði, hver
fréttin yrði. Grunur minn reyndist
og réttur: Ragnheiður móðursystir
mín var látin.
Ekkert blómskrúð jafnaðist á við
haustlitadýrðina á Þingvöllum þenn-
an dag. Það leyndi sér ekki, að haust-
ið var komið. Og haustið hafði einn-
ig vitjað Ragnheiðar frænku minnar.
Árið 1922 fór Ragnheiður til Vest-
urheims. Hún ætlaði aðeins að skjót-
ast þangað snögga ferð. En ferðin
sú entist æviiangt, - S 72 ár.
Tildrög vesturfararinnar voru
óvenjuleg: Vinkona Ragnheiðar hafði
yfir að ráða farmiða vegna forfalla
stúlku, sem hætti við sína för. Ragn-
heiður var ung og full af lífsgleði
og þáði miðann. Ætlaði hún sér að
vinna þama um stund, og átti far-
miði fram og aftur að fylgja kaupun-
um. En allt fór á annan veg, og varð
Ragnheiður sjálf að vinna fyrir sínum
farmiða, er vestur kom. Þremur árum
síðar var hún gift kona, og varð þá
ekki aftur snúið. Þeim hjónum fædd-
ust síðan dætumar tvær árin næstu.
Með þeim hætti var allsendis nýr
þráður upp tekinn á æviferli Ragn-
heiðar Ólafsdóttur.
Fyrir einum 60 ámm, þegar for-
eldrar mínir gengu í hjónaband, flutt-
ist móðuramma mín til þeirra, þá
orðin ekkja. Bjó hún hjá foreldrum
mínum þaðan í frá. Mér er í fersku
minni, hve vel bréfin tii ömmu minnar
vom þegin. Þegar jólabréflð kom frá
Rögnu, eins og hún alltaf var kölluð,
voru jólin að ganga í garð. Bréfíð
var hluti af jóíahátíð-
inni. Og oft komu bréf
þess á milli, þannig að
vel var fylgst með
frændfólki okkar vest-
an _hafs.
Á fullorðinsárum tók
ég sjálf upp bréfaskipti
við Rögnu frænku mína
og dóttur hennar, nöfnu
mína. Með þeim hætti
var. endurnýjað sam-
band það, sem þær
mæðgur, amma mín og
Ragna, höfðu á sínum
tíma rækt svo ríkulega.
Þannig urðu til vina-
kynni, sem nú hafa
staðið í aldarfjórðung, mértil óbland-
innar ánægju. Aldrei lágu leiðir okk-
ar saman, enda heimshaf og heilt
meginland á milli okkar. En bréf og
margvíslegar sendingar aðrar
treystu skyldleikaböndin, svo og
símtöl, er stundir liðu fram.
Ótrúlegt er það en satt, að íslensk-
unni gleymdi Ragna frænka mín
aldrei. Væri hver íslendingur vel
sæmdur af því að tala og rita móður-
málið jafn vel og hún gerði eftir sjö-
tíu ára útivist. í mæltu máli var
tungutak hennar jafn hreint og hún
aldrei hefði farið af landi brott. Staf-
setning hennar var sú sem hún lærði
áður en hún fór, vandlega geymd í
trúu minni.
Okkur, sem eigum því láni að
fagna að búa í landinu okkar, fínnst
sjálfsagt að elska landið og virða.
Við erum stolt af sögunni og forfeðr-
um okkar, sem byggðu landið og
lögðu þann grundvöll, sem við búum
að.
Rögnu frænku minni var einnig
þennan veg farið, þótt hún ekki hefði
litið landið í meir en hálfa öld. Aldr-
ei þreyttist hún á að tala um fegurð
Ísiands; hvergi væri jafn fagurt og
hér. Slíkan íslandsvin er ég þakklát
fyrir að hafa átt að náinni frænd-
konu.
Ósjaldan barst tal okkar að
bernskustöðvum Rögnu að Fossá í
Kjós. Sagði hún mér margar sögur
af því, er hún lék sér í túninu þar
heima, veiddi rauðmaga í flæðarmál-
inu og hljóp á eftir hestum upp á
Reynivallaháls. Þannig undi hug-
urinn við ljúfar minningar um löngu
liðinn tíma.
Oftsinnis ræddum við um trúmál.
Margt hafði drifíð á daga Rögnu
frænku á langri ævi. Hún bognaði
aldrei, treysti Guð æ meir við hveija
raun. Kirkjuna sína sótti hún af
dyggri trúfestu og sleppti aidrei
messu ótilneydd, var starfsöm í söfn-
uðinum og hjálparhella þeim, sem
illa voru staddir.
Áður nefndi ég jólabréfín, sem
Ragna sendi ömmu minni. Sjálf naut
ég þeirrar gleði að heyra frá henni
á hverri aðventu. Þá var hugur
Rögnu heima - á Islandi. Lagði hún
rækt við jólahald, sem henni var
minnisstætt frá bernskuárum og ís-
lenska matargerð, bjó til kæfu og
rúllupylsu, randatertu, vanilluhringi
og pönnukökur. Án þessa dagamun-
ar voru engin jól hjá Rögnu frænku.
Randatertu bakaði hún handa barna-
börnum sínum fyrir síðustu jól, - í
hárri elli. Við skiptumst á smágjöfum
fyrir jólin hverju sinni. Vænst þótti
frænku minni um það, er ég tók upp
á því að senda henni harðfísk. Eitt
barnabarna hennar hafði dálæti á
því sælgæti og naut veislunnar með
ömmu sinni!
Barnaböm og bamabarnabörn
áttu hug Rögnu allan hin síðari ár
og áratugi. Fjölskyldurnar stóðu
saman eins og klettur í gleði og raun-
um. Það hefur verið sérstakt gleði-
efni og gæfa að fylgjast álengdar
með þessum samhenta skyldmenna-
hópi, skiptast á myndum og margs
konar frásögnum um farinn veg.
Ragna eiskaði garðinn sinn og
ræktaði þar margar tegundir blóma,
þeirra á meðal rósir. Hún var óþreyt-
andi við að segja mér frá rósunum
sínum, þegar þær vom að koma upp
í byrjun apríl og þegar hún tíndi þær
í desember og lét í vasa. En hún
minntist líka oft á íslensku biómin,
sóleyjarnar og bláklukkumar. Og
berin á Fossá mundi hún best, -
ótrúlegt, hvað við gátum gleymt
okkur yfír minningum liðinna ára. -
Ragna fylgdist með því af áhuga,
er ég sagði henni, að Skógræktin
hefði nú eignast Fossá að hluta til
og verið væri að gera upp gamla
húsið þar. Einu sinni sendi ég henni
mynd af bænum á Fossá og sátu
foreldrar hennar þar í hlaðvarpanum.
Myndin gladdi hana mjög, en sama
máli gegndi um myndbönd frá ís-
landi, um náttúru landsins og mann-
líf. Allt þetta íslenska efni var
frænku minni jafn kært. - En
Kanada, heimalandið nýja, var henni
líka hugleikið. Þar var frá mörgu að
segja, enda var ég spurul um aðstæð-
ur frændfólksins þar og naut yndis
af frásögnum frænku.
Ragna naut góðrar heilsu alla tíð.
Eljusöm var hún og féll aldrei verk
úr hendi, saumakona með afbrigðum
og saumaði langt fram eftir ævi á
fjölskylduna, en tók einnig að sér
saumaskap fyrir vandalausa. Hann-
yrðir voru alla tíð eftirlæti hennar
og stytti hún sér stundir við þær á
efri árum. Heimilisstörfin léku í
höndum hennar og naut hún þess
að tala um þau.
Ragna bar kennsl á margt eldra
fólkið úr Þingvallasveitinni. Þegar
ég fluttist til Þingvalla, spurði hún
iðulega um jafnaldra sína þar. Það
var síðan gaman að ræða við þetta
fólk og rilja upp gamla daga úr Kjós-
inni. Þá barst talið stundum að
Rögnu.
Ástkær móðursystir mín, Ragn-
heiður Ólafsdóttir Davis. Landið okk-
ar elskaða, ísland, varð fátækara við
það að þú og afkomendir þínir ekki
áttuð hér heima. En rík er sú þjóð,
sem á börn á erlendri grundu, er
hvorki týna niður tungu sinni né ís-
lenskri reisn. - Hafðu þökk fyrir
allt og allt. Megi ástvinir þínir lifa
heilir við gæfu og gleði.
Dóra Erla Þórhallsdóttir.
RAGNHEIÐUR
ÓLAFSDÓTTIR
DAVIS
HARALDUR STEFÁNSSON
+ Haraldur Stef-
ánsson var
fæddur á Hamri í
Kollafirði á Strönd-
um 6. febrúar 1908.
Hann lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
25. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Stefán
Jónsson og Hrefna
Ólafsdóttir. Systkini
hans eru: Eyþór, f.
1906 (látinn), Gunn-
ar, f. 1910, Jóhanna,
f. 1919, og Ólafur
Elías, f. 1922. Har-
aldur ólst upp á Ey-
vindarstöðum á Álftanesi frá
tveggja ára aldri. Hann starfaði
við akstur og var einn af stofn-
endum SVR hf. og starfaði þar
frá 1931 til 1976 sem eftirlits-
maður og sat á tímabili í sljórn
fyrirtækisins. Árið 1939 giftist
hann Jónínu Jóns-
dóttur. Hún lést 1976.
Börn þeirra eru Guð-
laug og Helgi Már.
Árið 1991 giftist Har-
aldur þáverandi sam-
býliskonu sinni,
Jenný Magnúsdóttur,
og lifir hún mann
sinn. Utför Haralds
fer fram frá Foss-
vogskirkju á morgun.
AFI var ekki hávaxinn
maður en hann var stór
maður í mínum huga.
Heiðarlegur og góður
maður. Hann var einn af sjö stofn-
endum Strætisvagna Reykjavíkur.
Afí sagði mér að hann hefði aldrei
misst dag úr vinnunni fyrir utan 4
eða 5 daga sem hann var á spítala.
Samt vann hann í 45 ár hjá SVR.
Það var alltaf gaman að fara suð-
ur á Álftanes og leika sér og hlusta
á skemmtileg atvik sem hann upp-
lifði innan- sem utanlands á ferða-
lögum og í útilegum og veiðum. Ég
mun t.d. aldrei gleyma því þegar ég,
pabbi og afí fórum út á Álftanes að
kveikja í sinu. Grasið var vel þurrt
og fín norðanátt, svo má ekki gleyma
steinolíunni sem við vorum með svo
það myndi nú alveg örugglega
kvikna í sinunni. Við kveikjum í, sem
betur fór þá var fólkið í húsinu fyr-
ir neðan heima, og það hjálpaði okk-
ur að slökkva eldinn. Hann sagði
mér líka hvað það er nauðsynlegt
að fara vel með það sem maður á
og Varðveita það og það reyni ég
að gera. Hann átti alltaf mjög fal-
lega bíla, svona sem dæmi, enda
þótt hann hafi ekki keyrt bíl síðustu
árin.
En nú er afi frjáls og getur ferð-
ast eins og hann vill.
Haraldur Freyr Helgason.