Morgunblaðið - 28.02.1996, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 28. FEBRÚAR 1996 D 3
ÆVINTÝRI ÓMARS 1
Ómar týnist
VINSAMLEGAST birtið
þessa sögu á barnasíðunum.
Birtist undir nafninu Addi.
Með fyrirfram þökk. - Svo
segir í bréfí því sem fylgdi
með sögunni um Ómar. Við
verðum auðvitað við óskinni
um að gefa ekki upp fullt
nafn. Það er geymt niðri í
skúffu.
Hæ, ég heiti Ómar og er
ormur, mamma mín heitir
Lísa og pabbi minn Páll,
ekki má gleyma hetjunni
minni, það er honum Tomma
frænda.
Það var eitt sinn að ég
og Tommi vorum í sólbaði
að við heyrðum fótatak rétt
hjá okkur. Þetta var stang-
veiðimaður, hann var að tína
orma. Eftir smástund var ég
ofan í boxinu. Þar var mikið
af öðrum ormum.
Þar var líka ormur á min-
um aldri, ég kynnti mig:
- Hæ, ég er Ómar.
- Hæ, ég er Njáll, svaraði
hann.
Við töluðum lengi saman,
en allt í einu stöðvaði maður-
inn og opnaði boxið, við vor-
um teknir upp úr en í stað
þess að fara á öngulinn
runnum við út í vatnið. Við
vorum alveg að deyja.
Ekki leið á löngu þar til
fiskur var á eftir okkur, við
syntum eins og búkur ýtti.
Við vorum að lenda uppí
fiski, en þá gerðist krafta-
verk, við vorum komnir að
bakkanum og við vorum
ekki lengi að grafa okkur
ofan í jörðina. Við vorum
ekki búnir að skríða lengi
þegar við duttum í mold-
vörpugöng, við reyndum að
grafa okkur út úr þeim þeg-
ar moldvarpan kom. Hún var
næstum búin að ná Njáli,
en sem betur fer náði hún
honum ekki. Þegar við vor-
um búnir að skríða smá-
stund fórum við upp til að
gá hvar við værum, en við
vissum ekki hvar við vorum
- við vorum villtir!
Við sátum lengi og hugs-
uðum hvað við ættum að
gera. Við biðum bara eftir
að Tommi mundi finna okk-
ur.
Það var komin nótt og
Njáll sofnaður, ég gat ekki
sofnað, svo ég vakti alla
nóttina. Daginn eftir héldum
við af stað, við skriðum og
skriðum. Loks komum við
að vatni, við stungum okkur
út i það og fengum okkur
að drekka, en þegar við
ætluðum aftur af stað spurði
ég Njál:
- Er þetta ekki vatnið sem
við runnum út í þegar stang-
veiðimaðurinn missti okkur?
- Jú, sagði Njáll.
í því heyrðum við kallað:
- Hæ, strákar! Þetta var
Tommi.
- Okkur er borgið, sögðum
við í kór.
En þetta var ekki Tommi
heldur einhver gamall ormur
að tala við einhverja aðra.
Við urðum niðurdregnir.
- Hvað verður um okkur?
sagði Njáll.
Ég reyndi árangurslaust
að hugga hann, við vorum
einir hjá vatninu.
Næsta dag ákváðum við
að halda beint áfram og það
borgaði sig sko alveg, því
að eftir smástund vorum við
komnir heim til mín.
Mamma kom til dyra, hún
faðmaði mig. Greyið Njáll,
það var enginn til að faðma
hann, enda var hann ekki
kominn heim til sín. En
mamma sagði honum að
koma inn og fá sér að drekka
með okkur og svo færum
við öll með hann heim til
sín. Það voru smákökur og
fullt af öðrum kökum með
kaffinu.
Þegar við vorum búin að
drekka fórum við Njáll í fót-
bolta, eftir það fórum við
að leita að heimili Njáls. Við
vorum ekki lengi að því, svo
kvöddumst við og ég fór
heim að sofa. Eftir þetta
voru ég og Njáll alltaf að
leika okkur saman.
Addi.
Sagan er skemmtileg og
spennandi, Addi minn, við
bíðum eftir framhaldinu.
Þér væri síður en svo
skömm að því að birta
söguna undir fullu nafni.
Hvað heitir
stelpan?
HALLÓ, halló!
Dóttir mín, hún Hrefna
Björk, sem er 7 ára, er mjög
hrifin af þrautunum ykkar
í Myndasögunum. Hún bjó
til eina slíka fyrir ykur, þar
sem nafn stelpunnar á
myndinni hefur ruglast.
Stelpan heitir tveimur nöfn-
um, það fyrra er ofar og
það seinna neðar.
Kveðja, Halldóra S.,
mamma Hrefnu Bjarkar,
Rauðarárstíg 22, 105
Reykjavík.
Myndasögurnar þakka
mæðgunum innilega fyrir
þrautina og bréfið.
•Jíjofg ifatos
ua mui^nnucj qia qubas
wHm
JÓIZA 'A PALVIK A
KIS OUAÞULLU. PÖEA
SEV/vlIf? SMAfCóKOfZH^
SÍNAf? i KRtDcfcU. A LOK-
WU EE HAWKJ SEM DÖLLA
iMeiGIIZ LOPPV SlUhll QNPl/i
X3 LNFru?
■Ofcl HU
\PHVE~
lÆfí SBM
IANA
ANGAf?
FÁSE
ÓOK.U/