Morgunblaðið - 01.08.1997, Síða 2

MORGUNBLAÐIÐ
2 B FÖSTUDAGUR 1. ÁGÚST 1997
-l
DAGLEGT LÍF
Grænm
er gott á grillið
Grillmatur tengist
sumrinu
órjúfanlegum
böndum og
nú þegar ein
helsta ferðahelgi
ársins er
framundan, eru
örugglega margir farnir
að hugsa um að fá sér
eitthvað gott á glóðirnar.
Kjötmetið er ofarlega á lista hjá
flestum en sífellt fleiri söðla um og
prófa sig áfram með nýjar tegundir. Hér er
grænmetið látið ráða ferðinni, það er ekki bara
hollt heldur gott á grillinu eins og Helga Björg
Barðadóttir komst að raun um þegar hún brá sér
út í góða veðrið, fékk uppskriftir og þáði góð ráð.
lengstan tíma að sjálfsögðu fyrst á
grillið."
Björn segist reyna að nota sem
minnst af álpappír því hann sé svo
óvistvænn. En hann gerir samt und-
antekningu á því, til dæmis með
eggaldinréttinn. „Þessi réttur er
mjög einfaldur nema hvað það þarf
að bera salt á aldinin. Ég sker þau í
um 1 cm þykkar sneiðar og raða
þeim á fat, læt salt á báðar hliðar
og læt það liggja þannig í góðan
hálftíma. Saltið dregur út beiskan
vökva sem bragðast ekkert sérstak-
lega vel. Sfðan skola ég og þurrka
Morgunblaðið/Arnaldur Halldórsson
FEÐGARNIR Björn Sigurðsson og Daði sonur hans víð grillið.
Daða finnst grillaður mais bestur.
BJORN SIGURÐSSON
r~ » p ~ 7

Hitinn skiptir máli
GRÆNMETI á ekki að grilla á jafn háum hita og kjöt. Ef kolagritl er
notað verða kolin að vera orðin alveg grá þegíir grilla á grænmeti. Til
að athuga hvort hitasigið á kolunum er rétt er ágætt ráð að leggja
höud í svipaða hæð frá kolunum og ætlunin er að leggja grænmetið, ef
hægt er að hafa höndina þar í um fjórar sekúndur eru kolin hæfilega
heit til að grilla græumetið.
Hugmynda-
flugið ræður
ILMURINN af grilluðu eggaldini,
rauðlauk, tómötum og ítölsku
brauði dró sársvangan blaðamann-
inn og ljósmyndara að grillinu hjá
þeim feðgum Bimi Sigurðssyni
kennara og Daða. Björn segist hafa
mjög gaman af því að elda mat og
að hann grilli gjarnan þegar veður
leyfi. Nú er grænmeti á grillinu hjá
honum. „Ég legg grænmetið yfir-
leitt beint á grillið og það er engin
sérstök tegund sem ég nota frekar
en aðra, allt grænmeti er gott að
grilla. Grænmetið þarf hins vegar
mislangan tíma á grillinu og því
fara þær tegundir sem þurfa
Æskuvinir
á ólíkum slóðum
Heiða Jónsdóttir og Karen Karlsdóttir eru rúmlega þrítugar frænkur og
vinkonur. Þær slitu barnsskónum á Höfn í Hornafírði en hafa á síðari árum
farið ólíkar leiðir. Heiða hefur haldið sig í sinni heimabyggð en Karen sest
að í Afríku. Sigrún Birna Birnisdóttir hitti vinkonurnar á Hornafirði.
Aldrei komið
til útlanda
HEIÐA JÓNSDÓTTIR
r
G bjó eitt ár í Reykjavík," seg-
ir Heiða Jónsdóttir, sem býr á
Höfn ásamt eiginmanni sínum
Guðmundi Harðarsyni og þremur
börnum. „Sumt var ofsalega spenn-
andi en mér fannst hræðilegt um
helgar. Maður hafði alla þessa mögu-
leika en mig langaði bara út í sveit
og fannst ég ekki komast neitt.“
Amma Heiðu býr í Hoffelli, sem er
í um 20 km fjarlægð frá Höfn, og
þangað hefur Heiða farið um flestar
helgar frá því hún var krakki.
„Stundum fékk ég að hafa stelpur
með mér inn eftir og það fannst mér
æðislega spennandi,“ segir hún. „Þá
vorum við með barbídúkkurnar í
hlöðunni og bara eitthvað að þvælast
út um allt. Mér fannst ég vera svo
heppin að geta farið í sveit og vor-
kenndi hinum stelpunum að geta
aldrei farið neitt.“
Á unglingsárum varð Heiða miklu
spenntari fyrir mótorhjólum en
sveitinni. „Ég keypti mér lítið hjól
þegar ég var fjórtán ára og tók próf
á það. Eg tók hins vegar aldrei próf
á stórt hjól. Það var svo auðvelt að fá
þau lánuð hjá strákunum. Ég fór
bara í galla af þeim og þá tók enginn
eftir því hver var á hjólinu.“
Eftir að Heiða átti sitt íyrsta barn,
17 ára, fór hún aftur að fara í sveit-
ina. í dag finnst henni nauðsynlegt
að fara einu sinni í viku og það er
fastur punktur hjá henni að fara
þangað annað hvort á laugardegi eða
sunnudegi.
Heiða er heimavinnandi og hefur
ekki unnið úti frá því yngsta barnið
fæddist. Áður vann hún m.a í mötu-
neyti frystihússins og fór oft í síld á
haustin. Hún segist hins vegar aldrei
vilja vinna í fiski og heldur því fram
að síld sé ekki fiskur. Hún segist
kunna vel við að vera heima en legg-
ur áherslu á mikilvægi þess að gera
eitthvað annað með. Að hafa eitt-
hvert áhugamál en vera ekki ein-
göngu heima að hugsa um heimilið.
Heiða hefur aldrei komið til út-
landa og segist engan áhuga hafa á
því. Hún vill miklu frekar vera í Hof-
felli þar sem henni var nýlega gefinn
landskiki. „Ég bað um að fá land fyr-
ir lítinn kofa og fékk 2,4 hektara,"
segir hún. „Það er draumurinn að
byggja sumarbústað en það verður
þó að bíða eitthvað þar sem við erum
að koma okkur upp þaki yfir höfuð-
ið.“ Sem stendur eru þau með pínulítr
inn kofa og láta sér nægja að gróðursetja
plöntur í landinu. Heiða segist miklu
frekar vilja sumarbústaðinn en utan-
landsferðir. „Það er kannski af því ég
þekki það ekki en ég skil ekki hvað er
svona spennandi við önnur lönd,“ segir
Morgunblaðið/Kristín Olafsdóttir
,ÉG hef oft sagt við Karen að ég skilji ekki hvað hún er að gera þarna
úti í Afríku,“ segir Heiða Jónsdóttir.
hún. ,Ætli það hafl ekki gleymst að setja
ferðagenímig.“
Langarí nám
Árið 1986 var Heiða í vinnu í
Reykjavík. Eftir árið fannst henni
umferðin og allt annað vera orðið yf-
irþyrmandi og flutti aftur tii Hafnar.
„Mér líður mjög vel hérna,“ segir
hún „þótt Höfn sé stundum kæfandi
lítil. Enda fannst mér einn helsti
kosturinn við að vera fyrir sunnan að
maður gat algerlega týnst ef maður
vildi.“
Annað sem Heiðu finnst spenn-
andi við Reykjavík eru skólarnir.
Það eina sem henni finnst hún hafa
misst af er að fara í skóla og hana
langar ennþá til þess. En það er
bæði dýrt og mikið fyrirtæki að
flytja fimm manna fjölskyldu auk
þess sem Guðmundur eiginmaður
hennar vill ekki fara. „Hann veit
ekki að hann er bara aðkomumaður
hér,“ segir Heiða og hlær. „Gummi
er úr Þykkvabænum og það getur
verið mjög viðkvæmt hjá aðfluttum
að vera kallaðir aðkomumenn. Fólki
finnst það vera héðan þegar það er
búið að búa hér í tuttugu ár en mér
finnst það alls ekki.“
Þó að Heiðu dreymi um að komast
í Hótel- og veitingaskólann telur hún
best að gera engar ótímabærar áætl-
anir. Hún reynir að hugsa um eitt í
einu og er viss um að eitthvað eigi
eftir að gerast í þessum efnum þegar
bömin verða orðin stór. „Ég er ekki
að tala um að verða í Reykjavík í
fjölda ára,“ segir hún „bara í þrjú til
fjögur ár meðan ég er að klára eitt-
hvað sem mig langar virkilega til að
gera. Síðan vil ég fara út á land. Mér
fyndist reyndar spennandi að prófa
eitthvað annað en Höfn, til dæmis
einhvern stað þar sem er aðeins
meiri snjór.“ segir hún að lokum.
„Það væri gaman að hafa einhvern
samanburð."