Morgunblaðið - 14.08.1998, Page 7

MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LIF
FÖSTUDAGUR 14. ÁGÚST 1998 B 7
*r

ÞEGAR færi gefst sest Guð-
mundur niður í versluninni
og vefur garni og prjónum
um fingur sér. Þegar dokk-
an klárast er hægur vandi
að teygja sig í nýja.
í BLAÐI fann Guð-
mundur púðauppskift
en tók sig til og
breytti gripnum í dúk
með því að bæta kanti
í kringum harðang-
urssauminn.
Sérstök fót - unnin með
sérstökum hætti
Og það er óhætt að segja að
flíkurnar eru ekki aðeins sérstak-
ar útlits, heldur er vinnsla þeirra
einnig með öðrum hætti en al-
mennt gildir um hönnuði. Fanney
kaupir latex í fljótandi formi og
þá er það á litinn eins og ljósu
gúmmíteygjurnar, sem allir
þekkja. Hún litar efnið og hellir
því síðan á glerplötu, en hefur
einnig notað flísalagt baðherberg-
isgólfið heima hjá sér og annað,
þegar hún hefur verið að gera til-
raunir með áferðina.
Hreint latex er alveg eins og
teygja, sem þá er ekki hægt að
sauma saman, heldur límir Fann-
ey flíkurnar saman. Stundum
leggur hún efni í latexið og þá er
hægt að sauma það. Það krefst
því nokkurrar umhugsunar að
vinna með latex. „Efnið hefur súi
takmörk eins og öll önnur efni, en
mér finnst spennandi að sjá hvað
ég kemst með það.“
Það er líka sérstök tilfinning
að ganga í latexflíkum, því efnið
andar ekki. Fanney hlær að því
að sjálf sé hún bómullarmann-
eskja, líði best í náttúruefnum, en
sumir kunni vel við að vera í
latexi og svitna. „Efnið er alveg
þétt og heldur rakanum inni, líka
þó það sé tauefni í þvf. Fólk ber á
sig talkúm til að komast í fötin.“
Hún fóðrar latexflíkur, eftir því
sem hægt er, til dæmis buxur, en
tekur annars mið af hvort það
passi flíkinni að hafa hana fóðr-
aða. Sem stendur er Fanney með-
al annars að prófa sig áfram með
að nota latex með öðrum efnum,
reyna að koma fötunum mínum
áleiðis í London," segir Fanney
Antonsdóttir.
til dæmis satíni, þar sein hún not-
ar latex til að teikna mystur á sa-
tínið.
Fanney segh’ að latex hafi fram
að þessu mest verið notað í heimi
sadó-masókista, eins og sjá má i
búðuin, sein sérhæfa sig í slíku,
en hún segist hafa heyrt að latex
væri einnig farið að sjást í venju-
legu tískusamhengi, til dæmis í
London, þó hún hafi ekki séð það
sjálf. „Mér hefur verið ráðlagt að
reyna að koma fötunum mínum
áleiðis í London, en meðan ég er
bara ein með þetta þá ræð ég ein-
faldlega ekki við það. Núorðið er
fólk opið fyrir alls kyns efnum í
föt og plast hefur verið í gangi
lengi, en Danir þurfa nú aðeins að
venjast þessu.“
er í því skyni að efla veg prjóna-
mennsku og hönnunar. Guðmund-
ur vann þá enn í bankanum en með
viðurkenningunni urðu prjónahæfi-
leikar hans opinberir og raddu
brautina fyrir aðra. „Það er dálítið
skemmtilegt að eftir að ég opnaði
búðina hafa verið að laumast hing-
að karlmenn sem engan granaði að
hefðu áhuga á saumaskap. Þeir
hafa eiginlega „komið út úr skápn-
um“ í þessu tilliti, versla hjá mér
garn og nálar og þora loks að vera
saumamenn."
Stórmáltíð uppi á vegg
Sjálfur saumar Guðmundur út
eða prjónar þegar lítið er að gera í
búðinni, sem er helst yfir hásum-
arið. „Eg er í augnablikinu að
prjóna skírnarkjól eftir sjálfan mig
en heima á ég í stríði við risastóra
krosssaumsmynd eftir málverki
Leonardo da Vinci, Síðasta kvöld-
máltíðin. Hún verður 110x60 senti-
metrar í ramma - ætli ég verði
ekki að flytja í stærri íbúð þegar
hún verður loks tilbúin!" Að sögn
Guðmundar er myndin „alger geð-
veiki“ og á þá við þolinmæðisvinn-
una sem hún krefst, en hann er
vanur maður. „Yfirleitt sauma ég
stykki upp úr blöðum en svo
breytir maður alltaf einhverju
sjálfur."
Þegar spurt er hvað fáist í
Handraðanum sem hvergi finnist
annars staðar, bendir Guðmundur
á bútasaumssnið eftir móður sína,
Þórdísi Björnsdóttur. „Hún
mamma prófaði að selja nokkur
teppasnið hjá mér og þau svona
líka rokseldust þannig að hún fór
út í formlega framleiðslu. Hún er
líka að fara að vinna hjá mér hálf-
an daginn - viskubrannur þegar
kemur að bútasaumi - þannig að
fólk getur spurt hana ráða ef það
lendir í vanda.“
Annars er flest að finna í Hand-
raðanum sem saumakonur og -
menn þurfa á að halda. „Hér eru
hespur og hnotur í öllum litum,
kaðlaprjónar, umferðateljarar, vax
til að búa til „quilt“-þræði, sauma-
vélar og sníðablöð. Svo get ég að
sjálfsögðu útvegað skæri fyrir örv-
henta ef á þarf að halda,“ segir að
lokum Guðmundur með gullprjón-
ana og snýr sér að afgreiðslu enda
komin biðröð við borðið.
Danir eru að mati Fanneyjar
mun íhaldssamari í smekk en Is-
lendingar, sem séu miklu meira
til í að reyna eitthvað nýtt. „Það
er allt annað gildismat hér í Dan-
mörku en heima. Danir fara
frekar í ferðalag en að kaupa sér
nýtt sófasett. Þeir eru ekkert að
eltast við tískuna og ég kann vel
við þetta hugarfar, þó það henti
mér ekki í því sem ég fæst við.
Heima er fólk meira tilbúið til að
prófa eitthvað nýtt og fríkað, en
það tekur það stundum of alvar-
lega í hverju það gangi. Það er
ekki eins og himinn og jörð farist
þó maður sé ekki í einhverju
flottu.“
Með augum landans
r
A hliðarakrein
Anna Margrét Marinósdóttir hefur bú-
ið undanfarin ár í Barcelona. Eftir að
hafa lokið MBA-námi fór hún til starfa
hjá SH þar sem hún hefur verið síðast-
liðið eitt og hálft ár. Hún segir hér frá
erfíðum morgni í spænskri umferð.
HVILIKUR HUNDS-
■3P morgunn, eins og Spán-
verjarnir segja. Eg lagði
af stað til vinnu á mínum
litla bíl. Allt í lukkunnar
velstandi. Mín beið þó
52 nokkur vinna og langt há-
[ degishlé sem vonandi væri
"4 hægt að verja á ströndinni.
flfi Eftir um 10 mín. akstur
varð mér hins vegar ljóst
að strandfötin voru ekki með í
för, þó ég hefði tekið þau til í
morgun og sett í plastpoka. í
kjölfarið rann það svo upp fyrir
mér að bingurinn sem ég henti í
ruslagáminn á götuhorninu hjá
mér var kannski dálítið stærri en
venjulegur raslapoki. Hvert þó í
logandi! - Búin að henda fokdýru
bikiníi og ágætis handklæði með.
Sagðist ég einhvern tíma vera
fullkomin, ég man allavega ekki
eftir því.
Það er nú ekkert grín að vera
þátttakandi í umferð Barcelona-
borgar, sérstaklega ekki á
morgnana og þegar sólin skín
svo sterk og heit. Ekki um annað
að ræða en að snúa við samt.
Eins gott að heppnin elti mig og
ég komi ekki of seint í vinnuna.
Umferðin í hina áttina gengur
enn þá hægar og ég hef engan
tíma til að standa í þessu. Ein
akreinin er auð því hún á víst
bara að vera fyrir leigubíla og
strætisvagna, sem era víðs fjarri.
Ég er jú að flýta mér, bikiníið
liggur í ruslagámi og skyldan
kallar. Er ekki eina vitið að nýta
sér þessa auðu akrein?! Ég
kemst stax á siglingu, tek fram
úr öllum hinum, vindurinn leikur
um hárið á mér, hæhæhæ, ég tek
lagið af ánægju. Þetta er snilld-
arhugmynd allt þar til mér bæt-
ist liðsauki í tónlistinni. Hljóð-
færið er lögregluflauta.
Það gín við mér sveit lögreglu-
manna. Þeh’ era ekki á kóræf-
ingu heldur við vinnu og þeim
finnst ekki sniðugt að notfæra
sér auðar akreinar sem ætlaðar
eru öðram. Einn þeirra bendir
mér hvar ég skuli stöðva bílinn
og svo gengur hann til mín hröð-
um skrefum. Ég pndirbý minn
hluta samtalsins. Ég held ég sé
ekkert að segja honum frá því
hvað hefur hent mig. Hann á lík-
lega ekki bikim' sem honum þykir
vænt um og hendir sjálfsagt
aldrei verðmætum í ruslagáma
óvart. Ég sleppi því að afsaka
mig. Hvað var ég annars eigin-
lega að spá með því að æða þessa
akrein? Ég ætla aldrei að gera
þetta aftur. Fulltrúinn innir mig
eftir vottorðum og skilríkjum.
Bleikt, íslenskt ökuskírteini er nú
ekki pappír sem spænsk lögregla
velth’ milli handa sér á hverjum
degi. Hópur einkennisklæddra
fer ört stækkandi við bílinn. Þeim
finnst skírteinið ekki traustvekj-
andi og svo skilja þau ekki einu
sinni hvað stendur á því. Dæmið
er mjög dularfullt. Þau hafa öll
áhuga á málinu og komast fljót-
lega að sömu niðurstöðu. Ljóskan
á Ijóta bflnum er ekki aðeins lög-
brjótur heldur er hún ólögleg i
umferðinni. - íslenskt ökuskír-
teini gildir ekki á Spáni. Leggja
bflnum héma, gjörið svo vel.
Hann er kyrrsettur þar til ég finn
einhvem með löglegt skírteini til
að sækja hann. - EES, er það
eitthvað ofan á brauð? Ekkert
sérstaklega auðvelt að segja
vörðum laganna að þeir hafi kol-
rangt fyrir sér. Látið mig í friði!
Viljiði bara hafa Katalóna héma
á götunum? Ég er of sein í vinnu
og EES, það er hliðarsamningur
sem heimilai’ mér að aka með
þetta skírteini í þessu landi og
víst, víst, víst, það er alveg satt,
svo táraflóð og örvænting og ég
þekki engan sem getur hjálpað
mér. Hvernig skyldi Kunta Kinte
hafa liðið? E E S, E-v-r-ó-p-s-k-
a-e-f-n-a-h-a-g-s-s-v-æ-ð-i-ð. Þið
kannist ekki við það, nei. Það er
nefnilega það.
Ég get ekki meir, sit bara
þarna og sólin blindar mig, veit
eiginlega ekki hvað ég á að gera
næst. Pikka aðeins í stýrið. Svo
sigrar auðvitað réttlætið að lok-
um, og einhver skrifræðissér-
fræðingurinn í höfuðstöðvunum
kemur því til skila að hún hafi nú
rétt fyrir sér, þessi aðkomu-
stúlka. EES er víst raunveruleg-
ur samningur þjóða okkar í milli.
Að kafa eftir bikiníi í ruslagámi
er leikur einn eftir þessa reynslu,
enda tekur það fljótt af og fýlan
ekkert svo mikil. Skyldi Jón
Baldvin vita af þessu?
STÓRútsalan er hafín!
Gardínuefní fyrír eldKúsíð og fj'ölbreytt úrval
annarra efna á 190 kr. m.
15-5 0% afsláttur af allrí vefnaðarvöru.
Úrval gluggatjaldaefna með míklum afslættí.
■búðirnar