Morgunblaðið - 12.01.1999, Síða 50

> 50 ÞRIÐJUDAGUR 12. JANÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jóhann Krist-
insson fæddist
24. maí 1958 í Aust-
urhlíð í Biskups-
tungum. Hann lést
30. desember sfðast-
liðinn. Foreldrar
Jóhanns eru Krist-
inn Ingvarsson, f.
1922, og Sigríður
Guðmundsdóttir, f.
1934, bændur í
Austurhlíð. Jóhann
var annar í röð fjög-
urra systkina:
Magnús, f. 1953,
Guðmundur f. 1962,
d. 1973, og Kristín Heiða, f.
1964. Jóhann var ókvæntur og
barnlaus. Hann stundaði bú-
skap alla sína tíð í Austurhlíð
ásamt foreldrum sínum og
Magnúsi bróður sínum.
Utförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Þegar blánaði yfir berjamó
bernskunnar fórum við krakkarnir í
túninu ósjaldan upp í fjall og keppt-
umst við að fylla krúsir okkar af
'þessum ávöxtum jarðarinnar sem
biðu eftir því að mæta vörum okkar
eða skreyta skyrið heima á bæjun-
um. Við þessar aðstæður var gott að
eiga stóran bróður sem vissi manna
best hvar gjöfulustu lyngin var að
finna og hann var fús til að aðstoða
litla putta sem gekk illa að koma
höndum yfir skoppandi berin. Og
þegar við fórum öll saman arkandi
yfir blauta mýrina niður að tjörn til
að veiða silung, varstu leiðtoginn í
broddi fylkingar og við stubbarnh'
iögðum mikið á okkur til að halda í
við þig, þú varst svo stórstígur og
fórst svo létt með að stökkva yfir
keldumar en það var spurning um
að halda mannorðinu að komast með
tæmar þar sem þú hafðir hælana.
Svo mikið litum við upp til þín. En
aldrei sýndir þú okkur yfirgang þótt
þú léth' okkur stundum spenna bog-
ann til fulls og alltaf komstu til
hjálpar ef hindranin var óyfirstígan-
leg fyiir klofstutta. Eg get enn
fundið fyrh' aðdáuninni sem fór um
sál og líkama þegar þú sviptir mér
yfir botnlaust dý eða kastaðir mér
yfir einhvem skurðinn. Svo átaka-
laust og eins og þú hefðir þetta allt í
hendi þér. í seinni tíð fann ég svip-
aða tilfinningu þegar þú leiddir okk-
ur Grámúsarflokkinn um fjöll og
fimindi þar sem þú þekktir hverja
þúfu og hvern stein.
Naust þín vel í hlut-
verki kóngsins með
jöfnuð að leiðarljósi.
Settir okkur þó eina
ófrávíkjanlega reglu: I
hestaferðum inn til
fjalla mátti engin
klukka vera meðferðis.
Stemningin hverju
sinni átti að ráða ferð-
inni en ekki vísir á
skífu. Þetta er góð
regla sem þessi fá-
menni flokkur verður
nú að reyna að halda í
heiðri en við fráfall þitt
eram við nánast eins og höfuðlaus
her. En eitt er víst, það verður oft áð
í Grámúsarferðum framtíðarinnar
og drakkin skál í minningu kóngs-
ins.
Það er af miklu að taka þegar
horft er til baka og ég geymi allar
góðu minningarnar sem ég á um
þig og með þér, í fráteknu hólfi í
hjartanu og geng að þeim vísum
þegar pig langar að hafa þig hjá
mér. Ég veit ekki hvar ég á að
byrja þakkarlistann en ég þakka
þér sérstaklega velvildina við börn-
in mín, Melkorku og Kristin. Þakka
þér það traust sem þú sýndir mér
með því að fá mig alltaf til ykkar á
vorin til að aðstoða við sauðburð-
inn, og veita mér þannig árlega sál-
arhreinsun. Þakka þér fyrir að
draga mig upp í hlíðar Högnhöfð-
ans og annarra fjalla og láta mig
öskra, svitna og hlaupa á eftir
óþægum rollum. Þakka þér alla
reiðtúrana og allan sönginn. Þakka
þér öll snörpu skoðanaskiptin um
landsins gagn og nauðsynjar.
Þakka þér alla kjötskrokkana sem
þú hefur fært mér í gegnum tíðina.
En ég þakka þér fyrst og síðast
bróðurþelið hlýja og trygga.
Ég má til með að vitna í lokin í
Einar gamla Ben. því á góðum
stundum varstu nánast í beinu sam-
bandi við hann:
Svo há og víð er hjartans auða borg,
að hvergi kennir rjáfurs eða veggjar.
En leiti ég manns, ég iít um múgans torg;
þar lifir kraftur, sem minn vilja eggjar.
Hvað vita þessir menn um sælu og sorg,
er supu aldrei lífsins veig í dreggjar.
Ég þrái dýrra vín og nýja vini
og vel mér sessunaut af Háva kyni.
Elsku Jói, síðustu þrjú árin hefur
þrengt harkalega að því olnboga-
rými sem þér hefur alltaf verið
nauðsynlegt. Ég virði ákvarðanir
þínar sem ekki voru alltaf eins og
við hin vildum hafa þær og svo var
einnig um þína síðustu ákvörðun í
þessu lífi. Það verður jú hver að
ráða sínum næturstað.
Þín systir,
Kristín.
„Að hittast og gleðjast hér um
fáa daga, að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.“
Einhvers staðar standa þessi orð
og koma þau mér oft í hug þegar ég
heyri andlát náinna ættingja. Svo er
einnig nú þegar Jóhann bróðir minn
hefur fallið frá fyrir aldur fram. Eitt
af því dýrmætasta sem við mann-
anna börn eigum er heilsan og ef
hún bregst verða málin alvarleg.
Það gerðist hjá þér, elsku Jói minn.
Heilsan brást þér illilega fyrir
þremur og hálfu ári, sú þrautaganga
er fyrst og fremst búin að vera þér
og okkur sem næst þér stóðum,
mjög erfiður tími. Að leiðarlokum
óska ég þess og við trúum því öll að
þeim þrautum sé nú lokið. Þegar
leiðir skilur Jói minn, hrannast
minningamar að mér. Þú varst nátt-
úrabam af Guðs náð, mér fannst þú
vera fæddur náttúrafræðingur. Sjálf
náttúran og skepnumar vora þér
hugleiknar og þar bar hæst sauð-
kindina, hún var númer eitt hjá þér
til lokadags. Enda vora horn af
sauðkindum og leggir af hrossum
það fyrsta sem þú fórst að leika þér
að sem barn. Þú trúðir statt og
stöðugt á þetta drifhvíta náttúrafyr-
irbæri. Þær era orðnar æði margar,
elsku bróðir, haustleitirnar okkar
saman inn á hálendið. Þá voram við
báðh' í essinu okkai', oft með fallega
dilka á undan okkur og við veltum
fyrir okkur hvað þetta eða hitt
lambið væri með góð læri eða gott
bak. Þetta era dýrmætar minningar
sem ég bróðh' þinn geymi með sjálf-
um mér og þær verða ekki frá mér
teknar. Foreldrar okkar eignuðust
fjögur börn og nú eftir dauða þinn
stöndum við aðeins tvö eftir á lífi úr
þeim systkinahóp því við misstum
Guðmund bróður árið 1973. Megi
góður Guð styrkja foreldra mína í
þessari miklu sorg sem nú knýr
dyra í annað sinn.
Elsku Jói minn, við höfum verið
hlið við hlið í 40 ár, nánast óslitið.
Ég sakna þín sárt en ég hugga mig
við að þú sért laus við þær miklu
þjáningar sem fylgdu sjúkdómi þín-
um. Við skiljum um stund en hitt-
umst aftur síðar og þá fóram við á
brúnum viljugum gæðingum að
smala sauðfé. Sæll að sinni, kæri
bróðir.
Þinn bróðir,
Magnús, Austurhlíð.
Fátt er það sem er sjálfgefið í
þessum heimi og ef til vill einna síst
traust vinátta. Þó virðist hún svo
sjálfsögð og án allra tímamarka
meðan hún varir að hún verður
órjúfanlegur hluti af daglega lífinu.
Dauðinn sem hins vegar er sjálfgef-
inn, er okkur alla jafna svo fjarlæg-
ur að við leiðum ekki hugann að
honum dags daglega. Vorið 1986
kom ég fyrst að Austurhlíð og
kynntist þá heimilisfólkinu þar lítil-
lega en auðfundið var á falslausu og
yfirveguðu andrúmslofti að þar bjó
gæðafólk sem kunni að taka á móti
gestum. Haustið eftir hófust svo
kynni okkar fyrir alvöru þegar við
fóram að smala með þeim nokkra
daga inni í Úthlíðarhrauni, Brúar-
árskörðum og næsta nágrenni. Upp
frá því þróuðust kynni okkar í djúp-
stæða vináttu sem byggð er á
traustum grunni.
Við Jói urðum mjög nánir og per-
sónulegir vinir, höfðum í grundvall-
aratriðum sömu lífsviðhorf og
áhugamál. Það sem einkenndi Jóa
vin minn var að hann var ekki
staðlaður eins og flestir í dag og
ekki var hann steyptur í sama mót
og þeir sem byrja kornungir á leik-
skólum og era upp frá því mataðir á
skoðunum og námsefni. Hann
kynnti sér þá hluti sem hugur hans
stóð til og dró sínar eigin ályktanii-
og gat verið mjög rökfastur þótt
skoðanir hans samræmdust ekki
hugmyndum fjöldans. Alltaf var
hann tilbúinn að taka upp hanskann
fyrir þá sem minna máttu sín og
stundum svo rækilega að mér
fannst úr hófi keyra. Einn var sá
kostur Jóa sem mér virðist vera á
miklu undanhaldi í samfélagi okk-
ar, en það var að tala helst aldrei
illa um fólk sama hvernig það hafði
hagað sér eða komið fram við hann.
Hann einfaldlega vorkenndi því og
ef hann vildi benda manni á eða
kenna manni eitthvað, þá var það
gert á mjög nærgætinn hátt.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti, sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verdur tekið til baka.
(Einar Ben. úr Einræðum Starkaðar.)
Jói var sérstaklega hjartahlýi',
barngóður og næmur á tilfinningar
annarra. Hann tók það mjög nærri
sér ef einhverjum í kringum hann
leið illa og heilsu og velferð annarra
lét hann sig miklu skipta. Það skýr-
ir ef til vill að einhverju leyti af-
stöðu hans til síns eigin sjúkdóms.
Hann gerði, í aðalatriðum aðeins
tvær kröfur til lífsins, að vera heil-
brigður og að vera bóndi, þess
vegna sætti hann sig aldrei við
sjúkdóminn sem gerði honum í
rauninni hvorugt kleift.
Jói var fyrst og fremst sauðfjár-
bóndi enda sauðfjáraækt honum í
blóð borin. Hann hafði sérstakt dá-
læti á hrútum og átti ávallt af-
bragðs fé, eins og vigtarseðlar síð-
ustu hausta bera glöggt vitni. En
hrossin skipuðu líka stóran sess í
lífi Jóa, houm gekk vel í hrossarækt
sinni þó ekki væri hún stór í sniðum
eða löguð að kröfum markaðaris,
heldur hafði hann sín eigin mark-
mið. Kröfumar vora miklar um
vilja, þol og mýkt sem hann taldi
vera á hröðu undanhaldi í hrossa-
ræktinni almennt. Það voru hans
bestu stundir þegar hann var vel
ríðandi í góðra vina hóp á fjöllum
og margar óborganlegar minningar
eigum við úr fjölmörgum hesta-
ferðalögum og smalamennskum
þar sem hann var ávallt titlaður
kóngurinn. í Fákum Einars Bene-
diktssonar er meðal annars komist
svo að orði:
Sá drekkur hvem gleðinnar dropa í gmnn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
I mannsbarminn streymir sem aðfalls unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfúr,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur. -
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund,
kórónulaus á hann riki og álfur.
Kæri vinur, ég gæti haldið enda-
laust áfram að segja frá þér og
samskiptum okkar og vináttu en ég
held að þér þætti ég vera kominn
nú þegar langt yfir strikið, því það
var ekki þín deild að hæla þér eða
sitja undir einhverjum lofrullum
eins og þú orðaðir það. Vertu sæll,
kæri vinur, minningin um góðan
dreng og traustan vin skipar stóran
sess í lífi okkar. Það skarð sem nú
hefur myndast í vinahópinn verður
ekki fyllt í þessu lífi.
Þínir vinir,
Grétar, Ollý og börn.
Sú dapurlega frétt barst um
Biskupstungur á næstsíðasta degi
nýliðins árs að Jói í Austurhlíð
hefði kvatt heiminn þá um morgun-
inn. Það er erfitt að átta sig á þess-
um kalda veruleika.
Við Jói höfum þekkst svo lengi
sem ég man eftir mér, enda hefur
samgangur milli Helludals og Aust-
urhlíðar verið mikill í gegnum tíð-
ina og aldrei borið þar skugga á.
Jói hafði sjö ár fram yfír mig í aldri
og hefur hann því verið innan við
fermingu þegar ég man fyrst eftir
honum. Allar götur síðan hefur
JÓHANN
KRISTINSSON
GUÐFINNA
JÓNSDÓTTIR
+ Guðfínna Jóns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 14. febr-
úar 1916. Hún Iést í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur að morgni
gamlársdags 31.
A desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jón
Steingrímsson, f.
1.4. 1868, d. 21.4.
1930, og Elín Anna
Halldórsdóttir, f.
7.9. 1879, d. 21.10.
1951. Systkini Guð-
fínnu voru: Helga, f.
8.5. 1905, d. 1989; Steingrímur,
f. 17.7. 1906, d. 1962; Andrea
Þórdís, f. 17.9. 1908, d. 1945;
Guðrún, f. 3.4. 1910; Kristín
** Á gamlársdag lést í Reykjavík
Guðfinna Jónsdóttir. Siggi og
Finna, Sigurður Guðmundsson föð-
urbróðir okkar og Guðfinna Jóns-
dóttir eiginkona hans gegndu sér-
stöku hlutverki í tilvera okkar
systkinanna. Áhugi þeirra á velferð
okkar og umhyggja þeirra fyrir
’^'kkur í hvívetna brást hvergi.
Þau hjón voru mjög samrýnd eins
Halldóra, f. 25.8.
1911; Guðmundur
Hjalti, f. 21.5. 1913,
d. 1987; Steinunn, f.
12.10. 1919; Jóel, f.
10.9. 1922.
Guðfínna giftist
27. maí 1944 Sigurði
Guðmundssyni hús-
gagnasmið, f. 12.3.
1914, d. 18.1. 1988.
Guðfinna vann í
prentsmiðjunni
Akta fram að gift-
ingu og söng með
Dómkórnum í ára-
tugi við kirkjuat-
hafnir og önnur tilefni.
títför Guðfínnu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og algengt er um bamlaus hjón og
nutum við systkinin þess. Alltaf
þegar við komum í Bakkagerðið var
hátíð. Siggi frændi var heimsóttur í
kjallarann þar sem alls kyns smíða-
tól og framandi ilmur heillaði. Síðan
var trítlað upp á loft til að þjarma
svolítið að orgelinu og að lokum var
það vöffllulyktin af miðhæðinni sem
átti vinninginn.
Siggi og Finna ferðuðust mikið
um Island og var það fastur liður í
jólaboðum að líta afrakstur ferðar-
innar á kvikmyndatjaldi. Aldrei
vora heldur jólin komin á Fornhag-
ann fyrr en Finna var búin að
syngja í jólamessunni í útvarpinu.
Þá var hjálpsemi Sigga frænda þeg-
ar til einhverra fræmkvæmda kom í
fjölskyldunni viðbragðið og enginn
efaðist um að Guðfinna fylgdi hon-
um að málum. Finna missti mikið
þegar Siggi féll frá, þó átti hún sína
innri ró og frið sem eflaust létti
henni missinn. Þennan frið tókum
við líka alltaf með okkur heim að
lokinni heimsókn.
Á síðustu jólum fengum við að
hafa hana með okkur í jólahaldinu.
Finna lék á als oddi og naut skarka-
lans og barnafjöldans í stórfjöl-
skyldunni. Það kom okkur því öllum
mjög á óvart hversu kveðjustundina
bar brátt að. Öll eigum við eftir að
sakna samverustundanna við þessa
elskulegu og hæglátu „frænku"
okkar.
Systkinin af Fornhaganum
og fjölskyldur.
Nú er hún Finna frænka okkar
dáin. Ekki datt okkur í hug að hún
myndi leggja upp í þá ferð strax þar
sem hún var enn svo hress og kát
um jólin en þó fór hún hljóðlega í
skjóli nætur aðfaranótt gamlárs-
dags. Finna var ein af þessu fólki
sem hreinlega Ijómaði öll þegar hún
hló og virtist vera öllum stundum
brosandi. Alltaf var hún himinlifandi
að sjá okkur þegar við komum í
heimsókn og ekki fékk neinn að fara
fyrr en hann hafði þáð einhverjar
veitingar. Finna var sérstaklega
barngóð og hafði alltaf tíma til að
dekra við okkur krakkana þegar við
kíktum í heimsókn. Ekki vora það
aðeins börn sem fengu að kynnast
góðmennsku Finnu því hún var mik-
ill dýravinur og sérstaklega elskaði
hún fuglana. Var hún iðin við að gefa
fuglunum að borða þegar snjóþungt
var eða þegar hún taldi að þeir ættu
erfitt með að finna sér æti og alltaf
var mikið um fugla í kringum húsið
hennar í Bakkagerði. Sérstaklega er
það minnisstætt þegar Finna fékk
sér páfagauka og mikið ósköp þótti
henni vænt um þessa fugla. Þeir
fengu oft að fljúga frjálsir um stof-
una og oftar en ekki sátu þeir lang-
tímum saman á hausnum á henni.
Það var því mikil sorg þegar ókunn-
ur köttur komst inn í húsið og
hremmdi annan páfagaukinn. Ekki
fékk hún þó óbeit á köttum eftir
þetta því síðasta árið bauð hún oft
tvo nágrannaketti velkomna í heim-
sókn og hafði jafnvel tilbúið smá
góðgæti sem hún hafði keypt sér-
staklega handa þeim. Finna var góð
og gjafmild kona sem gott var að
vera í kringum og eram við þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni. Guð geymi þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingib. Sig.)
Margrét Sigrún, Guðrún Mjöll,
Gunnar, Arnór og Helga Kristín.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú íylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum viljum við
'eðja þig og þakka þér allt.
Ásta Ingibjörg, Halla
Dröfn og Þóra Kristín.