Alþýðublaðið - 15.03.1959, Side 11

Flugvilarr*
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímfaxi er vænt-
anleg til Reykjavíkur kl.
16.10 í dag frá Hamborg,
Kaupm-annahöfn og Osló. —
Innanlaiidsflug: í dag er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar
og Vestmannaeyja. Á morgun
er áætlað að fljúga til Akur-
e'yrar, Siglufjarðar og Vest-
mannaeyja.
Loftleiðir h.f.:
Edda kom frá New York
kl. 7 í morgun og hélt áleiðis
til Oslo, Gautaborgar og
Kaupmannahafnar kl. 8,30.
Sklpin;
Eimskipafélag íslands h.f.:
Dettifoss fór frá Kaupm,-
höfn 13.3. til Leith og Rvk.
Fjallfoss fer frá Hamborg um
20.3. til Antwerpen, Rotter-
dam, Hull og Rvk. Goðafoss
fer frá Vestmannaeyjum í
kvöld 14.3. til Hafnarfjarðar,
Akraness og Keflavíkur og
þaðan til New York. Gulífoss
er í Kaupmannahöfn. Lagar-
foss kom til Warnemunde 12.
3. fér þaðan til Hamborgar og
Amsterdam. Reykjafoss kom
til Rvk 14.3. frá Hull. Selfoss
fer frá Hafnarfirði kl. 22 í
kvöld 14.3. til Patreksíjarðar
og Akruness. Tröllafoss kom
til Rvk 10.3. frá Hamborg.
Tungufoss kom tli New York
13.3. frá Rvk.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell fór í gær frá
Qdda í Noregi áleiðis til Rvk.
Arnarfell fór frá Sas van
Ghent 13. þ. m. áleiðis til Ak
ureyrar. Jökulfell kemur í
dag til New York. Disarfell
fór í gær frá Djúpavogi á-
leiðis til Hamborgar, Kaup-
mannahafnar, Rostock og Her
öya í Noregi. Litlafell er vænt
anlegt til Faxaflóa í dag. —
Helgafell er væntanlegt til
Akureyrar á morgtin. Hamra-
fell fór 12. þ. m. frá Rvk á-
leiðis til Batum.
Framhald af 5. síðu.
hvert býlí byggt og fjölmenni
á flestum bæjum. auk þess sem
fjöldi mianna lifði á útgerð og
sjósókn, en Djúpið var þá löng
um fullt af fiski. — Félagslíf
var því mikið, eftir því sem ger-
is't í siveit, margt ungt fólk, en
því fyigir jafnan gleði og fjör.
í þessum hópi var Gísli ávallt
meðal þeirra fremstu, glaðast-
ur alira er svo þar undir, en
snyrtimaður og verkhagur í
allri búsýslu.
Ég man Gísla í Ö.gxi frá því
ég var barn og man ekkert
nem-a gott u-m- hann. — Hann
er rnaður friðsamur og óáleit-
inn, stillir v.el skaní sínu, hvers
dagsprúð-ur og jafnlyndur.
Gísli er ágætfega greindur
og vel að sér um margt. Hag-
mæl.tu-r -er ha-nn f bezta lági og,
hefur mia-rgri stökunni kastað
fram.
Þegar Félag Djúpmianna í
Reykjavík var stofnað fyrir
fi-mm á-rum-, var Gísli éinn
stofnenda, var hann kösinn í
fyrstu stjórn félagsins og hefur
verið í stjórn síð-an Honum er
mjög annt u-m- hag félagsins og
sýnir í því sem öð-ru ræktar-
semi við fornar sloðir og vini.
Ég lýk þessum- iín-um með
innilegri ham-ingjuósk tíl Gísla
og hans ágætu lconu.
Lifðu lengi og heill, gamli
vinur.
Friðfimiui' Ólafsson.
— Hypjið ykkur, öll! Tiann
henti borðinu um. það lenti -
út í horni og flöskurnar og
glösin ultu út um gólfið.
Þégár þaú vóHi fárin, sá -
hann hálftóma flösku á gólf- 't
inu. Hann tók hana upp og m
glær vökv! rann niðúr á gólf-
ið. Þá sá hann iriig.
— Því fóruð þér ekki með
hinum? sagði hann æstur. —
Hváð víljið þér mér? Haldið
þér að ég viti það ekki? Hann
gekk í áttina tii æín og muldi
glas undir fætinum. — Það
sem þér hafið alltaf viljað er
að sjá mig slíkan. Er það ekki
rétt? Nú? Hann báuð mér
flöskuna, en ég hreyfði mig
ekki. — Til þess komuð þér,
til að dærha mig! Hann fékk
sér annan sona og gekk um
hann, steíg á giös fvrst óvilj-
andi, en svo viljandi, marði
þau undir fótum sér eins og
sveppí og iöks .var allt gólfið,
fullt af glerbrotum, sem glitr
uðu í endúrskininu frá árnin-!.
um. Þau voru eins og teppi
af gimsteinum. — S+attu ekki
þarna. Értu mállaus? Segðu
það, sem þú hefur að segja og
farðu sVo! Hann var öskureíð-
ur, hann gekk að rúmi, starðjt-
á það. Tók af sér beltið og
barði með því í vegginn. —
Ég var góður hermaður, Sagði
hann eins og hann tálaði við
sjálfan sig. — Mér fannst gam
an að berjast og slíkir eru
beztu hermennirnir. Allt
skildi ég og svo komst þú og
var að loka augunum og
hreyfa höfuðið frá hægri til
vinstri eins og hann væri að
berja mig.
— Segðu mér það, heimtaði
ur, gulur og dældaður; dásam
legur bíll. Gvula kvssti bílínn,
hljón í kringum hann, sIq á
herðar h°rmannsins, sém
hafði ekið honum til okkar og
hann. — Mér getur ekki skjátl svo °Pnaði hann vélarhúsið
ast. Þegar þú komst inn á |njð gá að. hvort einhverju
Sagar M
GEOPGE
TABP°I:
UT
skrifstofuna . . . þá, já, augna-
blik . . . þá sá ég það f aug-
um þínum . . . þú veizt við
hvað ég á. Ég þagði og hristi
höfuðið. — Og fyirsta kvöldið,
þá kom það aftur . . . Þú kall-
aðir mig slátrara. Það skipti
ekki máli. En þú vissir, hvað
ég þurfti og þú gafst mér það
og þá vissi ég í fyrsta skipti,
að það var einhver til, sem
myndi_ alltaf vita og alltaf
gefa. Ég var svo hrædd við að
tala, að ég hélt hendinni fyr-
ir munninn. — Og hitt kvöld-
ið — þegar ég elti þig fram á
gang, þá kom það aftur —
manstu eftir því? Þig langaði
ekkert upp. Ég varð að lúta
höfði, augnaráð hans var ó-
þolandi.
MYRKIINU
herja á dvmar, aS þú kæmir
inn, að ég héldi þér svo fast
að þú gæt: - -’kki andað. Hann
var fast við mig. — Snautaðu
héðan.
, ,, , . Hann opnaði dyrnar, en ég
eg skikh ekkert lengur. Tveir; gat ekki hrevf, MÍg _ Hvað
og tvpir eru fionr. Ertu nu er að? Nú búin að fá það
anæsrð? Hann .slo aftur með gem þú vuffir. Hvað viUu
beltmn i vegginn. - Eg hef ,,meira? Ko~qtu ekki til þess
engst ems og tskur a ongli arna?ti f a höfuSið _
siðan hú komst hef reynt
að komast að því. hvað var
rétt op hvgð rangt og hvar
sarinleikúrirm Var. Og hvað
fékk éri? Lvgar. lvgar, ekkert
riema lýúar! Hann bárði í rúm
ið. — Það var ekki sannleik-
urinn sem éo viTdi bevra. Ég
þráði hig Þáð var það, sem
ég vilrh. Ég fvrirlít big. Hann
gekk +il mm með beltið í hend
inni. vlertennið moinaði urict-
ir fótum bans. Hann stað-
næmdist nokkra sentimetra
frá mér. Ég óskaði þess, áð
hann færi, eða gengi nær.
Þetta litíá biT miITi okkar var
óþolaricíi.
„Siáðu bétta hár, hann rétti'
hendina ú-t, en snerti m-ig
ekki. . JTve miúkt bað er! Það..
þarf hundrað ár lífsþæginda ‘
og umhvgeiu til að rækta slíkt
hár. 0» hendur þínar! Loks s
snerti haim mig. hann tók um..
hendur mírfar og snéri þeim kmn,?c!'vn
við - Ég er ekki lófaliari^ gekkst vfn’ fergið eins og
en ég tæt sagt bér fortíð þína. drottniug á imð tii fallaxar-
Sjá þossq fögru, bláu æðar, ’
Iíánn fvlgdi beim upp eftir
Til hvers Vr.~-.ctu þá? Ég snéri
mér undan Hsnn tók í mig.
— Segðu bað!
— Hm sövðu mér að koma,
sagði ég.
— Hin? tmnn starði á mig.
— Hvað á+4u við, sögðu hin
þér að komo . , Hann roðn-
aði, þega’’ hann skiidi mig.
Hann slepuú mér og byrjaði
að hiæia. þ°uu hló og hló og
iðáðí víð eihs og hann
kiæiaði í h>>kið. — Hve dlá-
samlegt! H-r'ri'b fvndni! Við
erum öll eit> S’nnahjÖrð! Nema
þú. Hann kfetti að hlæja. —
Þú stendii” barna eins og
hefndareng’Ilmn. Þú er yfir
þetta bafin TTann gekk til
mín aftur — Oo þvað gerðir
þú. þegar bón báðii big að fara
bingað- Skvrntir bú fram-an í
þau? Nei. v>o« gerðir þú ekki.
Þú mvndí” aldrei gera það.
Þú kinrilmði” þai’a kollí og
handiegg mínum. — þessa
hvítu hú’ð. hvítari en snjór, ég
veit hváð barf til að rækta
siíká húð. Hann sleppti hendi
minni. — Manstu — fyrsta
skipti. sem bú gekkst inn á
skrifsi * 3ofu mína — ilmurinn
af hér var °inq o.g stríðsöskur,
Síðari bá éltir bessi ilmur mig,
sefur þiá mér. mig dreymir
hann. ilmur þinri vekur mig,
á morgnaria. harin yfirgefur
mig aldreí framar. ilmur þinn
hefur étið síg inn í bein mín.
Hann var svo nálægt mér áð
hann audaði á mig. Hann
snéri sér frá mér í örvænt-
ingu. — Éff hefði átt að sparka
innar. Ég h’ð V>ig að fvrirgefa,
að mér skvm: detta í hug . . .
Hann hneieð; sig. — Eitt
augnabiik hélt ég . . . En ekki
þú, nei. ekVi bú. Þú kemur án
* þess að kva”4-’ án reiði, vegna
bess að T>ú viu biálna hinum.
Um hvað éo nð tala — hin_
um? Þú víH ivíálna Veres —
Veres! Þú mvndir gera allt
fvrir hann °” beð ekki? Hann
tók um axi’” mínar. — Nú
verður hú °ð tala. JafnveT
þetta. mvndiv bú gera fyrir
hann? Ha’
— Já. S0gð; ég.
— Þú Ívg”” sagði hann. —
Segðu að hú ’iúgir. Ég veit að
það er sá”+ fv”ír big að viður-
kenna bsð éú fvrr eða seinna
Surov var farinn að æpa:
— Þú vildir það ekki, þú vild-
ir það ekki. Segðu, að þú haf-
ir ekki viijað það. Segðu mér,
að ..það sé satt. Vertu ekki
hrædd. Ég skal þá segja þér
það. Þú komst hingað til að
hit4a Veres. Þú hittir hann og
hélst að ailt yrði sem fvrr. Þá
laugstu í fyrsta sinn. Þú sagð-
ir þér, sagðir mér, sagðir öll-
um, hve þú eiskaðir hann! Þá
laugstu í annað sinn! Þú komst
hingað í kvöld til að bjarga
honum. Það var versta lygin.
Þú komst vegna þess að . . .
Ég æpti: — Nei, nei, nei.
— Á hverri nóttu, sagði
hann, langað;þig til að ganga
yfir torgið. Ég blindaðist og
reif hendur mínar af honum.
Blind, sló ég hann, þar sem
augu hans voru. Ég sló hann
aftur og aftur og þegar ég sá
á ný, stóð hann kyrr, blóðið
rann niður andlit hans og tár-
in ráku mig út um dyrnar. Ég
hljóp, hrasaði niður ganginn,
burt frá augum hans, frá blóði
hans, frá sannleikanum og
dimm nóttin tók við mér, yf-
irgefinni, varnarlausri og nak
inni. Ég hafði ekki eina lygi
til að vernda mig.
30.
Og nokkrar mínútur yfir
sjö um morguninn stóð lang-
ferðaþíllinn fyrir utan krána,
ekki vörubíll, heldur bílinn
hans Gyula; gamall, ferhyrnd
hefði verið stolið. Hin gengu
inn í hann, h=°et. ánægð og
rugluð og Csenege og eldri
ambáttin korou með farangur
okkar. — Flvtíð vkkur! Flýtið
ykkur! sagði Gvula víð far-
þegana og bætti við: — Það
er aldrei að vita, nema þeir
skinti um skoðun.
Ég sat í dimmri forstöfunni
og baðst böenl fvrir, þá kom
Csepege aftur inn. — Komið
þér Lady Asbton, bitte, gerið
það! Hann tók upp töskuna
mína. — Brottför!
— Hvað er með hr. Flem-
ing, þér lofuðuð mér . . .
Hann ýtti mér óbolinmóður
úr stólnum. — Flútið vður!
Ég vildi ekki fara, Hann skildi
mig og tennur hans glömruðu
af örvæntinffu. — Jesús. Mar-
ía! veinaði hann. — ?•>að var
enginn tími til bess. Hann dró
mig að dyrunum.
— Hvað varð um harin?
sagði ég biðiandi við Csepege.
— Þér lofuðuð að komast að
því.
— Ég gat bað ekki. sagði
Csepege og ýtti mér blíðlega
að dyrunum. — En. bann hik
að; augnabúV — ’'ið seffium
EXTRA HUNGARTAM NON
EST VTTA.. f?T FCíT VITA
NON EET ITA. Þetta veit
hvert skólabarn, Fvrir okkur
— utan þessa laruls — er ekk-
ert Tíf. Það var fjautað fyrir
utan. Hann v+ti mér út um
dyrnar. — Os ef lifum —
þá er það ekki bað sama, aTls
ekki það sama.
Ég steig unp í bíhnn, inn í
þögnina. Þau voru öH sezt.
Þau vissu ekki hvað gera
skyldi. Þá sasðí Cótterill með
örvæntingarfullri kuíteisi; —■
Góðan dag, góðan dag! Þétta
var heppilefft? Loks er ferða-
leyfið komið! Hann bauð mér
sæti við hlið sér, en ég hristi
höfuðið brosaodi og gekk aft-
ur í vagninn. í+álska stúlkan
starði á mig eins og luin sæi
ljóslifandi slæmu kvenhetj-
una í lélegri skáldsögu. Hr.
Avron reyndi að líta á mig,
en hann gat það ekki. Hanri
sagði órólega um leið og ég
gekk fram biá honum: — Spá14
dómar mínir rættust ekki!
Guði sé lof. sð þeir rættust
ekki! Frú Gulbranson brosti,
nokkurs konar afffangs brosij
veikt, blíðlega oe feiínnisiega:
Maður hennar s+rauk skegg
sitt og deplaðí aueunum íik-
ast því sem hann sæti í fvrsta
skipti skilið heiminn. Þjóð-
verjarnir voru að borða með
þér ú+ bann dae. en ég hélt verður bú "A sera það. Þú
fast. Éff ffat ekki sfeppt bér, ert eins o" Ar* hú gétur ekki
ég fann unn á nviu +il þú fær- hfað víð Þ‘áð éigum við
ir ekki. éff víldi bafa þig í all- að minns+a Vocti sameigin-
an vetúr. Á hvérri rióttú lá ég Tegt. Mis fe”ffáði tii að slíta
í horriinu off pins off hver ann-__ mig af KóVmm. ftn ég gat það
ar skólastrákur. bað ég 'tfP* fekki néxn'á A4 sriel’ti hann og
Guðs um kraftaverk, sem ég vár h”æád við að snerta
aldrei skeði: að ég heyrði þig hann. Það ema sem ég gat gert
GBANNAEtNIR
— Hvað ertíð þið líka að hafa
svona vasa í stofunni, þegar íriaður
er í húla ?
Alþýðublaðið — 15. marz 1959