Alþýðublaðið - 20.03.1959, Blaðsíða 11

FlUgVel&r- r
Flugfélag fslands.
Millilandaflug: MiIIilanda-
flugvélin Hrímfaxi fer til
Glasgow og Kaupmannahafn
ar kl. 8.30 í dag. Væntanleg
aftur til Reykjavíkur kl.
22.35 í kvöld. Flugvélin fer
til Oslóar, Kaupmannahafn-
ar og Hamborgar kl. 8.30 í
fyrramálið. Innanlandsflug: I
dag er áætlað að fljúga til
Akureyrar, Fagurhólsmýrar,
Hólmavikur, Ho'nafjarðar,
ísafjarðar, Kirkjubæjar-
klausturs, Vestmannaeyja og
Þórshafnar. Á morgun er á-
ætlað að fljúga til Akureyrar,
Blönduóss, Egilsstaða, ísa-
fjarðar, Sauðárkróks og Vest
mannaeyja.
Skfptm
Ríkisskip.
Hekla er á Vestfjörðum á
norðurleið. Esja fer frá Rvík
á morgun austur um land til
Akureiyrar. Herðubreið fer
frá Reykjavík kl. 21 í kvöld
austur um land til Vopnafjarð
ar. Skjaldbreið er í Reykja-
vík. Þyrill er væntanlegur til
Reykjavíkur á morgun frá
Bergen. Helgi Helgason fer
frá Reykjavík í dag til Vest-
mannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell er í Þorláks-
höfn. Arnarfeli er á Akur-
eyri. Jökulfellfer væntanlega
í dag frá New York áleiðis
til Reykjavíkur. Dísarfell er
væntanlegt til Kaupmanna-'
hafnar á rnorgun. Litlafell ér
á leið til Reykjavíkur frá
Austfjörðum. Helgafell losar
á Eyjafjarðarhöfnum. Hamra
fell fór 12. þ. m. frá Reykja-
vík áleiðis til Batum.
Eimskip.
Déttifoss'fór frá Leith 16/3
og kom til Reykjavíkur í gær.
Fjallfoss fer frá Hamborg á
morgun til Antwerpen, Rott-
erdam, Hull og Reykjavíkur.
Goðafoss fór frá Reykjavík í
fyrrinótt til New York. Gull-
foss er í Kaupmannahöfn.
Lagarfoss fór frá Hamborg
18/3 til Amsterdam og þaðan
til Akureyrar. Reykjafoss fer
frá Reykjavík á morgun til
Patreksfjarðar, ísafjarðar,
Siglufjarðar, Akureyrar og
Húsavíkur.. Selfoss fór frá
Reykjavík 18/3 til Riga, Hels
ingfors og Kaupmannahafn-
ar. Tröllafoss fer frá Reykja-
vík á morgun til Hamborgar
og Gautaborgar'. Tungúfoss
fór frá New Yofk 18/3 til
Reykjavíkur.
Karlmannagúmmístígvél
I ipur og sterk.
Gúmmíklossar
reimaðir.
Karlmannabomsur.
Karlmannainniskór,
flóka.
Karlmannaskór.
Drcngjaskór.
Barnaskór
uppreimaðir og gott úrval.
ÚRVALIÐ ER HJÁ
OKKUR.
Skóverzlun Péíurs
Andréssonar.
LAUGAVEGT 17
REGNIÐ dund' á rauða múr
steinsþákinu og vindurinn
stundi eins og bjáð sál og
reykinn lagði ú úr stóra arn
inurai, en neistamir féllú á
hart moldargólfið.
„Þetta er nótt illvifkja“,
isagði Pedro Conzales liðsfor-
ingi og teigð. stóra fæturna
í víðu stígvélunum að logandi
eldinum. Hann hélt um verð
sitt méð annarri hendinni, en
í hinni hélt hann á krukku
fullri af daufu víni. „Djöfl-
ar ýla í V.ndinum og púkar
eru í regninu! Þetta er sann-
leika sagt nótt illvirkja —•
finnst ýður ekki svo, senor?“
„Jú, svo sannaflega,“ feiti
veitingarmaðurinn flýtti sér
að samþykkja orð hans og
hann flýtti sér að hella víni
í krukkuna, því Pedro Conza-
les I.ðsforingi var skapbráðúr-
maður og ekkert lamb að
leika sér við og hann reidd-
ist alltáf fengi hann ekki nóg
að dxekka.
„Hlvirkja nótt,“ endurtók
stón; liðsforinginn og drakk
út úr krukkunni { einum
tíeig, það var afrek, sem á ;
sínum tíma hafði vakiði
töluverða aðdáun og liðs-
foringinn var alrómaður
fyrir þetta við allan E1
Camino Real eins og vegur-
inn sem tengdi allar stöðvarn
ar saman var kallaður.
Conzalos teygði úr sér upp
}við eMinn og Tjíirti ekkert
um ihina menra na, sem misstu
við þetta mikið af hita arins-..
ins. Pedro Gonzales liðsfoi-
'ingi hafði oft haft orð á því
áliti sínu, að hver og einn •-*
einasti maður slíyldi fyrst og -
fremst hugsa um eig'inn hag,
og þar eð liðsforinginn var
maður mjög stór og sterkur
og auk þess mjög vígfimur
voru fáir, sem höfðu hug-
rekki t.l að lýsa því yfir, að
þeir væru ekki á sömu skoð-
un og hann.
Vindurinn hvein fyrir ut-
an og regnið var eins og
þykk ábreiða. Það var febrú-
ar stormur eins og þeir ger-
ast vestir í Kaliforníu. Á
stöðvunum höfðu munkarnir
séð um grip' na og lokað bygg
ingunum. í hverri einustu
'byggingu loguðu eldar á af-'
inunum. Feimn'ir innfædd'ir
menn voru í litlu kofunum,
fegnir skjóli því, sem þeir
veittu.
Og hér v'ið li'tla torgið í
Reina de Los Angeles, þar
sem stórborg myndi rísa er
tímar liðu fram, voru menn
í Mtilli krá, menn, sem held-
ur vildU sitja Við eldinn heila
nótt, en leg’gja í regnið fyrir
utan.
Pedro Gonzales liðsforingi
tryggð ’ sér arininn í skjóli
íignar sinnar og krafta, lið- ;
þjáifinn og þrír hermenn úr s
virkinu sátu við borð bak við
hann, þéir drukku dauft vinið
og spiluðu á spil. Indíána-
þjónn kraup út í horn'i, hann
var ekki einn af þeim, sem
höfðu tekið trúna, stem hvítu
mennirnir boðuðu, hann var
af góðum ættum og svikari.
Þetta var á dögum trúboðs-
ins, það var lítill friðúr milli
kuflldæddra Fran.siskusar-
munkanna, sem höfðu fylgt í
fótspor hins heilaga Juniop-
ero Serra, sem kom á stofn ,
fyrstu trúboðsstöðinni í San
Diego de Alcala og gerði þar
með heísveldi . mögulegt að
þrífast og þeirra, sem fylgdir***
stjórnrnálamönnunum og
voru háttsettir í hernum.
Mennimir, sem drukku vín í
Ikránni við torgið í Réina de
Los Angeles óskuðu ekki eftir
rajósnandi kristnum nýgræð-
ingi meðal sín.
Samræðurnar höfðu einmitt
í þessu dá ð út, en það angr-
aði feita kráareigand'ann, er
var hræddur; Gonzales liðs-
foringi í rökræðum var þó
friðleamur Gonzales 1/ðsfor-
ingi; gæti Gonzales liðsfor-
ingi ekk1 rökrætt var von á
að hann gripi til starfa og
færi að slást.
Gonzales háfði gert það
tvisvar fyrr og hafði bæði
skaðað húsgögn og manns-
andlit og þegar kráareigand-
inn skaut máli sínu til yfir-
manns Lðsföringjáns, yfir-
manns virkisins. Ramon kap-
teins, hafði kapteinninn til-
'kynnt honum, að hann hefði
l
eftir
Johnston McCulley
nægar áhyggjur og málarekst
ur væri ekki ein af þeim.
Svo kráareigandinn horfði
óttaslegmn á Gonzales og
hann talaði fil þess að koma
af staö samræðum og koma
í veg fyrir óeirðir.
„Það er almannarómur”,
sagði hann „að Senor Zorro
sé byrjaður aftur.“
Orð hans höfðu óvænt og
ógurleg áhrif. Pedro Gonza-
les liðsforingi henti hálffullri
vínkrukkunni á hart moldar
igólf'ið, hann sat teinréttur á
bekknum og sló bylmings-
högg í borðið, svo vínkrukk-
ur, spil og peningar hrukku
í allar áttir.
Liðþjálfmn og hermenmrn
ir hörfuðu óttaslegnir og
rautt andlit kráareigandans
varð hvítt sem nár, Indíán-
inn skreið til dyra, hann hafði
komist að þeirri riiðurstöðu,
að stormurinn úti væri þol-
anlegri en re'iði liðsforingj-
ans.
„Svo, Senor Zorro?“ æpti
Gonzales ógurlegri röddu.
„Eru það örlög mín, að heyra
sífellt þetta nafn? Senor
Zorro? Með öðrum orðum
herra Refur! Hann virðist að
minnsta kosti halda að hann
sé kænn sem refur. Að miitn-
sta kosti er sami óþefur af
honum og þeim!“
Gonzales greip andann á
lofti, snéri sér að þeim og
hélt áfram með þrumandi
rödd.
„Hann fer eftir El Camino
Real eins og geit eftir hárri
hæð! Hann ber grímu og hann
er góður skilmingamaður
eða svo er mér sagt. Hann
notar sverðsoddinn til að
merkja fórnarlamb s'-tt með
viðurstyggilegu Z! Ha! Þetta
kallað þeir merki Zorros!
Það er sagt hann sé vígfimur.
Um það get ég ekki dæmt,
ég hef aldrei séð hann. Hann
vlll ekki gera mér þann heið-
ur! Senor Zorro gerir aldrei
neitt af sér sé Pedro Gonza-
les liðsforðingi einhvers stað
ar nálægur! Kannske gæti
þess* Senor Zorro sagt okk-
ur hvers vegna Ha!“
Hann starði á mennina
frammi fyrir sér, kipraði
upp efri vörfna og mikið
svart yfirskeggið ypptist til.
„Þeir kalla hann bölvun
Capistrano“, vogaði feiti
kráareigandinn sér að segja,
hann beygði sig til að taka
upp vmkrukkurnar og spil-
in, haran vonaðist til að geta
stolið einum skildimg í leíð-
'inni.
„Hann er bölvun vegarins
og allra trúboðanna11, urraði
Gonzales liðsforingi. „Hann
er manndrápari, það er hann.
JÞjófur! Ha! Ósköp venju-
legur maður, sem reynir að
vinna sér orð fyifr hugrekki
með því að ræna eitt eða tvö
hús og hræða nokkrar kon-
ur og innfædda menn! Sen-
or Zorro! Það er refur, sem
ég vildi elta uppi! Svo þið
kallið hann bölvun Cap.st-
rano. Ég veit, ég hef verið
vondui’ maður. en ég hef að-
eins einnar bónar að biðja
dýrlingana — að þeir fyrir-
gefi mér syndir mínar og
veiti mér þá ánægju að
standa augnalti til augnlits
við þennan fagra rænmgja!”
„Það er lagt til höfuðs hon
um —“ kráareigandinn tók
til máls.
„Þarna tókstu orðin af vör
um mínum“, mótmælti Gonz
ales liðsforingi. „Hans há-
igöfgi landsstjórinn hefur
lagt mikið fé ti] höfuðs
mannsins. Og vhemig fer
sverð mitt? Ég ier V ð skyldu-
stÖT'f í San Juan Capistrano
og náunginn er í Santa Bar-
bara. Ég er í Reina de Los
Angeles og’ hann telur í San
Luis Rey. Ég borða í San
Gabriel til dæmis og hann
dæn'ir í San Diego de Alcala!
Hann er óþverri! Þegar ég næ
í hann —
Gonzales Rðsforingja
svelgdist á af bræði og hann
teigði sig eftír vínkrukkunnd,
sem kráareigandinn hafði
fyllt af-tur og sett við hand-
legg hans. Hann teýgaði vín-
ið.
„Hann hefur aldrei komið
ihingað“, siagS(i kráareigand-
inn og andvarpað; í þakklæt
isskyni.
„Það ier nú góð ástæða1 fyr-
!r því! Næg ástæða! Hér er
virkið og nokkrir hermenn.
Hann kemur ekki nálægt
raeinu virki, þessi fín/ Senor
Zerro! Hann er eins og flogr-
andi sólargeisli, það má hann
efiga og álíka hugrakkur!“
Gonzzales liðsforingi} lét
aftur fara vel um sig á bekkn
um og krá'areigandanum ' létti
mjög, hann fór aftur að vona
að hvorki húsgögn né meim
brotnuðu á þessari óveðurs-
nótt.
„En þosss; Senor Zorro,
hann hlýtur að verða að
hvíla sig — hann hlýtu'r> að
hafa einhvern stað, sem haran
felur og hvílir sig á. Hermenn
irnir elta hann einhvern dag-
inn að felustað hans“.
„Ha!“ svarað Gonzales.
„Auðvitað þarf hann að
borða og sofa. Og hverju held
ur hann núna fram? Að hann
sé ekki neinn óbreyttur þjóf-
ur, þetta svfer hann við nafn
dýrlinganna! Hann fer aðedns
að refsa þeim. sem koma illa
fram Við trúboðana. Vinur
hinna undirokuðu, eða hvað?
Hann sétti upp skjal í Santa
Barbara, þar sem hann hélt
þessu fram. Ha! Og hvert er
svarið við því? Þeir á trúboðs
stöðvununi hlífa honum. fela
hann, gtefa honum fæðu og
d'rykk! Hrístið kuflklæddarai
munk og þar f nnið þið bú-
stað ræningjans, gerið þið það
ekki er ég latur borgari!"
„Ég efast ekki um að þér
segið satt‘„ svaraði kráareig-
andinn. „Ég efast ekki um að
munkarnir geti gert slíkt. En
guð gefi að Senor Zorro
komi aldriei; hingað!“
„Og því teklci það, fitu-
klumpur?" gargaðí Gonzales
liðsforingi. „Er ég ekki hér?
Ber ég ekki sverð við hlið?
Ert þú ugla og er dagsljós,
svo þú getur ekk’i séð brodá-
inn á vesölu nefi þínu? Við
nafn dýrlinganna —“.
„Það sem ég á við“, sagðl
kráareigancl nn skelfdur. „er,
að ég vil ekki láta ræna
mig.“
„Ræna þig hverju, fitu-
klumpur? Krukku vins eða
málsverði matar? Erí þú auð
ugur, fífl? Ha! Látið fíflið
koma! Látið þennan hug-
rakka og kæna Senor Zorro
koma inn um dyrnar ogfram
fyrir okkur! Látið hann
hnelgja sig eins og sagt er
að hann geri og látið augu
hans leiftra gegnum grím-
uraa! Látið mig sjá hann
augnablik og ég mun vinna til
verðlaunanna, sem hans há-
fign landstjórinn hefur lagt
til höfuðs Zorro!“
6RAHNARNIK — Getið þér ekki hrært í deiginu,
meðan ég leita að peningum fyrir
yður?
Alþýðublaðið — 20. marz 1959