Alþýðublaðið - 01.04.1959, Side 11

Fiugyélarriars
Loftleiðir h.f.:
Edda er væntanleg fró Lond
on og Glasgow kl. 18.30 í
dag. Hún heldur áleiðis til
New York kl. 20.00.
Flugfélag' íslands h.f.:
.Millilandaflug: Hrímfaxi
fer til Glasgow og Kaupm,-
hafnar M. 08.30 í dag. Vænt-
anlegur aftur til Rvk kl. 16.35
á morgun. Sólfaxi er vænt-
anlegur til Rvk snemma í
fyrramálið frá París. — Inn-
anlandsflug: í dag er óætlað
að fljúga til Akureyrar, Húsa
víkur, ísafjarðar, og Vestm.-
eyja. — Á morgun er áætlað
að fljúga til . Akureyrar, —■
Bíldudals, Egilsstaða, ísafj.,
Kópaskers, Patreksfjarðar og
Vestmannaeyja.
Skipip 8
Eimskipafélag íslands h.f.:
Dettifoss fer frá Keflavík í
kvöld 31.3. til Stykkishólms,
Grundarfjarðar, Akraness og
Hafnarfjarðar. Fjallfoss fer
frá Hull 31.3. til Rvk. Goða-
foss kom til New York 28.3.
frá Rvk. Gullfoss er í Kaup-
mannahöfn. Lagarfoss er í
Rvk. Reykjafoss fer frá Ak-
ureyri á morgun 1.4. til Pat-
reksfjarðar og Akraness. —
Selfoss kom til I-Ielsingfors
28.3. fer þaðan til Kaupm.-
hafnar, Hamtoorgar og Rvk.
Tröllafoss fer frá Hamborg
31.3. til Gautaborgar, Vents-
pils, Gdansk, Kaupmannah.,
Leith og Rvk. Tungufoss kom
til Rvk ,28.3. frá New York.
Skipaútgerð ríkislns:
Hekla fer frá Rvk kl. 22 í
kvöld áustur um land í hring-
ferð. Esja er í Rvk. Herðubr.
fór frá Rvk í gær vestur um
land í hringferð. Skjaldbreið
fór frá Rvk í morgun til
Breiðafjarðarhafna og Vest-
fjarða. Þyrill fór frá Bergen
í gær áleíðir til Rvk. Helgi
Helgason fer frá Rvk í dag
til Vestmannaeyja.
Skipadeild S.f.S,:
Hvasafell er í Rieem, fer
þaðan væntanlega -3. þ. m.
áleiðis til íslands. Arnarfell
er í Rotterdam, fer þaðan
væntanlega á morgun áleiðis
til íslands. Jökulfell er í Rvk,
Dísarfell fór í gær frá Pors-
grunn áleiðis til Rvk. Litla-
fell er á leið til Rvk frá Eyj-
arfjarðarhöfnuni. Helgafell
er í Rostock, fer þaðan vænt-
anlega á morgun áleiðis til
íslands. Hamrafell fór frá
Batum 28. f. m. áleiðis til
Rvk.
„Hvað var þaS, hugrakki
maður?“ — kallaði maður v'ið
dyrakarminn.
„Nú auðvitað þessi Senor
Zorro! Fyrir nokkrum dögum
síðan fingurbrotnaði ég við
skylmingar í San Jua*n Capi-
strano. Senor Zorro hefur á-
reiðanlega frétt þetta. Og
hann heimsækir mig nú til
að geta sagt seinna, að hann
hafi sdgrað mig.“
Liðþjálfinn, hermennirnir
og kráareigandinn störðu á
hann, en þe.r þorðu ekkert
að segja.
„Þeir sem voru hér geta
horið vitni um það með mér,
senores,“ hélt Gonzales á-
fram. „Þessi Senor Zorro
kemur hér inn og dregur
strax upp byssuvopn djöfuls-
ins — undan kápu sinni. —-
Hiamn sýi^ir okkuir' ibýssuna
og skipar öllum nema mér
að fara út í hoi’n. Eg einn
neita.“
„Þá berjist þér við mig,“
segir þessi fíni maður og ég
dreg sverð mitt úr slíðrum
til þ'ess að drepa orminn. En
hvað skeður þá? „Við skulum
berjast,“ segir hann, „og ég
mun sigra yður til að hr’ósa
mér af því seinna. í vinstri
hendi held ég á byssu. Ef
þér berjist ekki sem ég vil
mun ég skjóta og stinga svo
yður á hol og enda þar með
líf ákveðins Íiðsforingja".
Liðþjálfinn greip andann á
lof-ti og feiti lcráareigandinn
ætlaði að grípa ltil rnáls, en
hann hætti við það, er hann
sá augnaráðið, sem Gonzaies
liðsforingi sendi honum.
„Hefð' þetta getað verið
verra? spurði Gonzales. „Eg
átti að beriast og samt myndi
ég fá blýkúlu í skrokkinn, ef
ég sækti á. Er hægt að hugsa
sér annan eins skrípaleik?
Þarna sér maður hvernig
ræn'ingi er. Einhvern tíma
hitti ég hann byssulausan —■
og þá —“
„En hvernig slapp hann?“
spurði einhver úr hópnum.
„Hann heyrði í mönnunum
við dyrnar. Hann ógnaði mér
með vopni djöfulsins og
neyddi mig til að henda
sverði mínu út í þetta hom
þarna. .. Hann ógnaði okkur
öllum, stöbk að glugganum og
út. Og hvemig gátum við
fundið hann í myrkrinu eða
Þaklið spor hans í rigning-
unni? En nú er ég ákveðinn,
í fyrramálið fer ég til Rarnon
Ikapte'ins og bið hann um leyfi.
fyrir mig og félaga mína til
að elta Senor Zorro uppi. Ha!
Við förum á refaveiðar".
Æst fólkið við dyrnar vék
1Í.1 hliðar og Don Diego Vega
kom inn í krána.
„I-Ivað er þetta, sem ég
'heyri?“ spiurði hann. „Mér er
sagt að Sen.or Zorro hafi kom
ið hér.“
„Það er satt, cahallero!"
svaraði Gonzales. ,,0g við
vorum ernmitt að tala -um
moxðingjann hér í kvöld. Ef
þér hefðuð verið hér kyrr í
stað þess að far.a heim til
einkaritara yðar, hefðuð þér
séð allt“.
„Vorað þér ekki hér? Get-
ið ;þér efchS sagt mér frá því?“
spurði Don Diego. „En ég bið
yðu,r að hafa ekki of
miklar blóðsúthellingar í sög
lunn'i. Ég get ekki skilið of-
heldi. Hvar er skrokkurinn^
af ræningjanum?“
Gonzales svielgdist á; fclt^
■ kráareigandmn snéri sér""úí»3|
an til að dylja bros; liðþjálfS
inn og hermennirnir fóru íflf
taka upp vínkrukkurhar til
að hafa éitthvað að gera á
þessari hættustund.
„Hann — Það er enginn
skrokkur“, gat Gonzailes
stunið upp.
„Verið ekki svo hógvær,
liðsforingi!“ kallaði Don
Diego. „Er ég ekki vinur yð-
ar? Lofuðu þér iekki að segja
mér söguna af því, þegar þér
hittuð morðingjann? Eg veit,
að þér viljið ekki særa mig
með frásögn af blóðsúthell-
ingu, þér vitið, hve mjög ég
hata ofbeildi. en nú vil ég fá
að heyra allt, því þér eruð
vinur minn og þér áttuð í bar
áttu við náungann. Hvað voru
verðlaunin há?“
eftir
Johnston McCulley
„í guðs bænum!“ sagði
Gonzales.
„Svona nú, liðsforingi! Út
með söguna! Kráarélgandi gef
ið okkur vín, svo við getum
haldið þennan athurð hátíð-
legan! Komið með söguna,
liðsforingi! Ætlið þér að fara
úr hernum nú, er þér hafið
unnið til verðlaunanna og
kaupa yður búgarð og kvæn_
ast?“
Gonzales liðsforingja
svelgdist á og hann teygði sig
aftur eftir vínkrús.
„Þér lofuðuð mér“, hélt
Don Diego áfram, „að þér
munduð siegja mér aUt, orð
fyrir orð. Sagði hann það ekki,
húseigandi? Þér lofuðuð að
segja mér, hvernig þér lékuð
yður að honum, hvernig þér
hlóguð að honum, hvernlig þér
neydduð hann til að hörfa,
hvernig þér stunguð hann á
hol —
„Við nafn dýrlinganna“,
kallaði Gonzales liðsforingi,
„Þetta getur enginn
maður þolað! Þér — Don
Diego. „Þér lofuðuð að segja
mér allt og ég vil að þér ger-
ið það. Hvernig lítur þessi
Senor Zori'o út? Hafið þér
l’itið á andlitið bak við grím
una? Var hann ef til vill ein-
hver, sem við allir þekbtum?
Getur ekki einhver sagt mér,
hvað skieð1. ? Þið standiö þarna
allir eins og myndarstyttur11.
„Vín — amnars kafna ég,“
veinaði Gonzales. „Don Diego,
þér eruð vinur minn og ég
miun sfeylmiast Við hvern og
einn, sem reynir að svívirða
yður, en segið ekki meira í
nótt, reynið ekk'i um of á þol-
inmæði mína.“
„Ég sldl yður ekk,i“, sagði
Don Diego. „Ég bað yður að-
eins að segja méí frá bardag-
anum — hvernig þér hædduð
hann um leið og þér börðust
við hann, hvernig þér neydd-
uð hann til að hörfa og hvern
dg þér drápuð hann“.
„Nú er nóg komið! Á ég
að láta hæðast að mér?“ kall
;aði stóri liðsforinginn. Hann
svelgdi vínið í sig og þeytti
síðan vínkrúsnni langt í
burtu.
„Getur það verið, að þér
hahð fekki sigrað?“ spurði
Don Diego. „Það getur ekki
verið, að þessi vesæli ræn-
ingi hafi haft e tthvað að
géra í hendurnar á yður, kæxi
liðsforingi. Hvað skeði?“
„Hann var með byssu —“
„Því tókuð þér haxia ekk’
af honum og tróðuð henni upp
í hann? En það er máskie það,
sem þér geröuð. Hérna er
meira vín, vinur minn. Drekk
ið!“
En Gonzales liðsforingi var
þegar lagður af stað t’il dyra.
„Ég má ekki glejrma skyld-
um mínum“, sagði hann. „Ég
verð að hraða mér til virkis-
ins og segja yfirmanninum
tíðLndin“.
„En liðsforingi —“
„Og viðvíkjandi Senor
Zorroýþá skal hann fyrr eða
síðar falla fyrir sverði mínu!“
lofaði Gonzales.
Síðan gekk hann bölvandi
út í rigninguma. Þetta varð
fyrsta skiptið sem hann hafði
látið skyldurnar hafa áhrif
á ánægjustundirnar og yfix-
gefið krús af góðu víni.
Don Digeo Vega brosti um
leið og hann snéri hér fná ar-
ininum.
5.
Mæsta morgun slotaði ó_
veðrfinu og á blóum' himinin-
um sást ekkert ský. Sólin
sfeein glatt og stirndi á tjarn-
irnar og hfessandi blær kom
yfir dahnn frá hafinu.
Um hádeg; lagði Don Diego
Vega af stað frá húsi sínu við
torgið. Hann klæddi sig í
gærusfeinns xieiðhanzkana og
stóð og virti húsin fyrir sér,
síðan leit hann yfir torgið að
litlu kránni. Indíána þjónn
kom með hest hans.
Don Diego átti marga gæð-
'inga, þó hann legði ekki í
vana sinn að ríða hratt yfir
hæðirnar og meðfram E1
Camino Real eins og asni.
Hestur, isá er komið var meS
var skapmikill, fljótur og þol
inn og það voru margir, sem
vildu e'iga hann og hefðu
fceypt hann, ef ekki hefði
staðið svo á að Don Diego
þarfnaðist ekki peninga og
vildi eiga hestinn.
Hnakkurinn var þungur og
hann vritist frekar úr silfri
en leðri. Beizlið var sömuleið
is allt lagt silfri og frá hlið-
um þess löfðu leðurkúlur, al_
settar dýrmætum steinum,
sem glitruðu í sólarljósinu
eins og þær vildu auglýsa auð
æfi og háa stöðu Don Diegos.
Don Diego steig á bak, en
5—6 menn stóðu á torginu,
horfðu á hann og reyndu að
leyna brosi sínu. Ungir menn
þeirra tíma voru vanir að
stökkva á bak hestinum frá
jörðunni, taka í beizlið' og
knýja hestinn sporum og
hverfa í miklu reyksliýi.
En Don Diego fór á bak eins
og hann gerði allt annað — án
hraða eða atorku. Indíánirm
hélt fram ístaði og Don Diégo
kom tánni fyrir. Síðan tók
hann beizlið með annarri
hendinni og dróst upp í hnakk
inn eins og hann væri að
vinna erfitt verk.
Þegar Indíáninn hafði gert
þetta, tók hann f hitt ístaðið
og stýrði hinu stígvéli Don
Diego inn í það, síðan gekk
hann frá og Don Diego togaði
í beizlið og lét gæðinginn
hrokka af stað meðfram torg
inu og í áttina að veginum,
sem lá í norður.
Þegar hann var kominn út
!á veginn lét hann hestinn
fara heldur hraðar og þegar
hann hafði farið um mílu veg
ar lileypti hann hestinum á
skeið.
Fólk var við vinnu á ökr-
unum og í aldingörðumium og
Indíánarnir voru að gæta
hjarðanna. Við og við fór Don
Diego fram hjá carreta og
heilsaði þeim, sem í þeirn
voru. Einu sinni mætti hann
ungum manni. sem hann
þekkti á leið til virkisins og
þegar hann var riðinn fram
hjá stoppaði Don Diego hest-
inn og burstaði af sér rykið.
FÖtin, sem hairn dustaði
rykið af voru glæsilegri en
venja var til og það þurfti að
eins að líta á þau til að sjá
auð og stöðu þess, sem þau
bar. Don Diiego klæddi sig
vandlega og hann skammaði
þjóna sína iynr að pressa
ekki slána nægilega vel og
miklum tíma var varið í að
bursta skó hans.
'Hann ferðaðist fjögurra
mílna leið og vék þá af aðal-
veginum og upp þröngan, ryk
ugan veg, sem lá að mörgujn
bygginum hinu megin við
bæðina. Don Diego Vega vár
é léiðinni til Don Carlos
Pulido.
Þessi Don Carlos hafði es^
ið fyrir mörgum óhöppum
nokkur undanfarandi ár. Einu
sinni hafði enginn verið rík_
ai<j en hann nema faðir Don
% CopyrigHi P. I. B. Bo* 6 Copenhugert 'ý?'Ö3
eflANNARNIS „Þú skalt ná lestinni, pabbi.“
Alþýðublaðið —’ 1. apríl 1950