Alþýðublaðið - 01.05.1959, Blaðsíða 11

mangara og eftir smá skrípa-
leik, bundu þeir hann við
staur og hýddu hann fimmtán
svipuhögg“.
,,Þorpararnir!“ kallaði Don
Alejandro.
„Ég þoldi þetta ekki og því
kem ég í heimsókn. Það eru
alls staðar sömu óróatímarn-
ir hvert sem ég sný mér.
Spurðu bara Bemado“.
Don Alejandro leit á indí-
ánann og brosti. Bernado
brosti líka, því hann vissi ekki
hvernig bar að hegða sér í
nærveru dons.
„Og hefurðu eitthvað fleira
í fréttum?“ spurði Don Ale-
jandro og leit rannsakandi á
son sinn.
„Já, það hef ég. Ég vonað-
ist til að þurfa ekki að segja
yður það, faðir og herra“.
„Segðu mér það“.
„Ég fór til Pulido búgarðs-
ins og talaði við Don Carlos,
konu hans og Senoritu Lo-
3itu“.
„Leizt þér vel á senorit-
una?“
„Ég hef aldrei séð fegurri
stúlku", sagði Don Diego. „Ég
talaði um giftinguna við Don
Carlos og hann var hinn á-
nægðasti“.
„Ah! Það vissi ég“, sagði
Don Alejandro.
„En ég er hræddur um að
ekkert verði af hjónaband-
inu“.
„Hvað er þetta? Er eitt-
hvað að senoritunni?“
„Ekki það ég veit. Mér
virðist hún indæl og góð
stúlka, faðir og herra. Ég bauð
þeim til Reina de Los Ange-
les í heimsókn. Ég vildi láta
hana sjá húsgögnin og kynn-
ast auði mínum“.
„Það var viturlegt, sonur
minn“.
„En hún vill mig ekki“.
„Hvað er þetta? Vill hún
ekki giftast manni af Vega
ættinni? Neitar hún að sam-
einast voldugustu fjölskyldu
landsins og beirri ættgöfug-
ustu?“
„Hún gaf mér í skyn, faðir
og herra, að ég líktist ekki
þeim manni, sem hún vildi
giftast. Hún er hlynnt alls
konar fíflsku. Hún vill að ég
leiki á gítar fvrir utan glugga
hennar og horfi í augun á
henni og reyni að taka í hend
ina á henni og annað álíka
lieimskulegt“.
„í nafni dýrðlinganna! Ert
þú af Vega ættinni?11 kallaði
Don Alejandro. „Hvaða mað-
ur vildi ekki gera slíkt?
Hvaða caballero vildi ekki
syngja ástarsönaya fvrir
stúlkuna sína á stiörnubjártri
nóttu? Það sem bú kallar sroá
muni er ástin sjálf. Ég efast
ekki um að senoritunni leizt
illa á þig“.
„En ég gat ekki séð að þetta
væri nauðsynlegt“, sagði Don
Diego.
„Fórstu til senoritunnar og'
Stakkst upp á Því vi'ð hana
að þið rugluðuð saman réitun-
um og þar með búið? Hélzt
þú, ungj herra, að þú værir
að kaupa hest eða naut? Og
stúlkan vill ékki giftast þér?
Hún er sú eina, sem er af
nægilega góðum ættum fvrir
okkur".
„Don Carlos sagði, að mér
væri óhætt að vona hið
bezta“, svaraði Don Diego.
„Hann fór með hana heim og
sagði mér að hún mundi á-
reið'anlega brevta uro Skoðun
innan skamms“.
„Ef bú hegðar hér rétt, gift
ist hún bér“. saoði Don Ale-
jandro. ,.Þú ert Vega og bezta
mannsefni landsins. Reyndu
að bið'la til hennar og hún
verður þín. Hvers konar blóð
rennur í æðum þínum? Mig
langar mest til að sjá það“.
„Er ekki hægt að hætta að
hugsa um þessa giftingu í
bili?“ spurði Don Diego.
„Þú ert tuttugu og fimm
ára gamall og ég var fullorð-
inn þegar þú fæddist. Ég lifi
ekki mikið lengur. Þú ert
einkasonur minn, erfinginn
og þú verður að eiga konu og
erfingja. Á Vegaættin að
deyja út vegna þess að vatn
rennur í æðum þínum í stað
blóðs? Fáðu þér konu innan
misseris og það konu, sem ég
get tekið á móti eða ég geri
þig arflausan“.
„Faðir minn!“
„Ég meina hvert orð af því.
Reyndu að vera lifandí! Ég
vildi að þú hefðir helming
hugrekkis þess og þróttar,
sem Senor Zorro hefur! THann
hefur markmið og berst fyrir
það. hann hjálpar þeim, sem
hjálparvana eru og styður
hina kúguðu“.
„Faðir minn! Ég hef verið
góður sonur!“
„Éff vildí að þú hefðir ver-
ið dálítið villtur — það hefði
verið eðlilegra," sagði Don
Alejandro og andvarpaði.
„Ég á betra með að umbera
axarsköft en lífleysi-. Hertu
þig unn, ungi herra! Minnstu
þess að bú ert Vega“, -
„Þegar ég var á þínum
aldri hló ensinn að mér. Ég
var alltaf viðbúinn í einvígi,
reiðubúinn til að daðra við
leiftrandi augu og ég var jafn-
oki hvers sem var í þróttum.
Ha!“
„Ég bið big um að segja
ekki ha! við mig, herra og
faðir. És1 er taugaósty-rkur“.
„Þú átt að haga þér eins
og karlmaður".
„Ég skal revna", sagði Don
Diego og réttist í stójnum.
„Ég vonaði að komast hjá
þessu. en svo vit'ðist sem bað
sé ekki hægt. Ég skal biðla
til Senoritu Lolitu, eins og
aðrir metm biðla til annarra
kvenna. Var hsð alvara þín
að gera mig arflausan?"
„Já“, sasði Don Alejandro.
,.Þá verð ég að taka mig á.
Það er ekki hæsj að láta öll
þau auðævi hverfa úr fjöl-
skvldirnni. És skal hugsa mál
in í friði off ró í nótt. Það er
kannskp hæat að hugsa hér
svona lan»t frá virkinu, 1
nafní dvrðlinganna!“
Unnhrómrnin orsakaðist af
hávaða fvrir utan. Don Ale-
jandro ocr somir hans hevrðu
að marair riddarar stöðyuðu
hesta sína. hevrðu þá kalla
hvern til annars, heyrðu
hringla f beizlpnum og sverð-
unum.
„Það er hvergi friður",
sagðí non Dmffo danur.
,.Þ»+ta ov pins os tíu menn“,
sapði n«n Al«iandr0.
Oc hað var bað einmitt.
Þiónn onnaðí dvrnar og inn
gensu tín caballeros með
sverð við hlið 0g byssur í
belti.
„Ha! Don Aleiandro!- Við
krefiumst gis+ingar!“ kallaði
sá, sem fvrir heim gekk.
„Það er veítt umsyi-falaust,
cabalienec ^ hvaða ferðalagi
ei’uð hið?“
„Við eltum Senor Zorro,
stigamanninn".
,.f nafni dvrðlinganna",
kallaði Don Diego. „Er ekki
einu sinni hægt að vera í friði
hér? Ofbeldi og blóðsúthell-
ingar!"
..Hann réðst inn á torgið í
Reina de Los Angeles", hélt
fyrirliðinn áfram. „Hann lét
berja dómarann af bví að
bann dæmdi bróður Felipe til
hýðingar og hann hýddi feita
kráareigandann og barðist við
marga menn á meðan hann
gerði það. Svo reið hann brott
og við söfnuðumst saman til
að elta hann. Hefur hann kom
ið hingað?"
„Ekki veit ég til þess",
sagði Don Alejandro. „Sonur
minn kom fyrir skömmu".
„Sáuð þér hann, Don Die-
go?“
„Nei,“ sagði Don Diego.
„Það var sannkölluð heppni
að svo skyldi ekki vera“.
Don Alejandro sendi eftir
þjónum og þeir komu innan
skamms með vín og’ smákök-
ur og caballeroarnir hófu að
eta og drekka. Don Diego
30
eftir
Johnsfon McCuiley
vissi hvað það þýddi. Þeir
voru hættir að elta stigamann
inn, eftirvæntingin hafði dal-
að. Þeir myndu sitja við borð
föður hans alla nóttina, smám
saman yrðu þeir ölvaðir, köll-
uðu, syngju og segðu sögur
og um morguninn riðu þeir
til Reina de Los Angeles eins
og aðrar hetjur.
Það var venjan. Eltinga-
leikurinn við .Senor Zorro var
aðeins fyrirsláttur.
Don Alejandro hað um að
koma með kjöt. Ungu herr-
unum þótti gaman að heim-
sækja Don Alejandro því
nokkur ár voru síðan kona
hans dó og enginn kvenmað-
ur var har nema þjónustu-
fólk os því var hægt að hafa
eins hátt oe há Ivsti.
Þeir löeðu frá sér sverðin
og byssurnar og fóru að
grobba og seeia betlusögur og
Don Alejandro lét færa vopn-
in brott. bví hann vildi ekki
fvlleríissla esmál með tveim
til brem dauðum mönnum.
Don Diego drakk og talaði
við bá um s+und. síðan dró
hann sig f hlé og hlústaði
eins og öll bessi vitleysa færi
í taugarnar á honum.
„Það var gott fvrir Senor
Zorro að við náðum honum
ekki“, kaliaði einn beirra.
..Hiær einstakur okkar getur
ráðið niðurlögum hans. Ef
hermennirnir væru menn,
hefðu beir handsamað hann
fvrir löngu".
„Ha! ég vildi við næðum
í hann". skrækti annar. „En
hvað kráareieandinn ýlfraði
þeear hann var hvddur“.
„Reið bann í át.tina hing-
að?“ snurði Don Aleiandro.
„Það vitum við ekki. Hann
fór í áttina til S'an Gabriel og
við vorum þrjátíu sem eltum
hann. Við skiptumst í þrjá
hópa, sem fóru hver í sína
átt. Það er ekkert líklegra en
einhver hópurinn hafi náð
honum. En það var ágætt að
lenda hér“.
Don Diego stóð upp.
„Senores, afsakið", sagði
hann. „Ég ætla að ganga til
hvílu, ég er þreyttur eftir
ferðina“.
„Farðu endilega að hátta“,
kallaði einn af vinum hans.
„Og þegar þú hefur hvílt þig,
skaltu koma hingað og
skemmta bér með okkur“.
Allir hlógu og Don Diego
hneigði sig kurteislega og
veitti því athygli að margir
gátu varla staðið á fætur til
að hneigja sig á móti, og svo
gekk erfingi Vega-ættarinnar
út úr herherginu með dauf-
dumban bión sinn á hælunum.
Hann fór inn í herbergi,
sem alltaf var til reiðu fyrir
hann og þar logaði þegar á
kerti. Hann lokaði hurðinni
og Bernado lagðist endilang-
ur á gólfið fyrir framan dyrn-
ar, eisn og til að vernda líf
húsbónda síns með líkama
sínum.
Það saknaði enginn Don Di-
ego í setustofunni. Faðir hans
var yggldur á svip og snieri
upn á skegg sitt, því hann
hefði giarnan viljað að sonur
hans væri eins og aðrir ung'-
ir menn. Hann minntist bess,
að hann hafði aldrei yfirgef-
ið samsæti þegar hann var
ungur. Og enn einu sinni and-
varpaði hann og óskaði að
hann hefði eignast son með
blóð f æðum.
Caballeroarnir voru farnir
að syngia vinsælan ástarsöng.
Don Alejandro brosti, hví
honum fannst hann ungur á
ný.
Þeir sátu á stólum oy bekkj-
um umhverfis langborðið og
lömdu í hað með vínkrúsun-
um meðan þeir sungu og
hlógu við oe við hátt.
„Ée vildi að Senor Zorro
væri hér!!“ saeði einn þeirra.
Rödd úr gættinni svaraði
honum.
„Senores, hér er hann!“
25.
ÞEIR hættu að svngja og
hláturinn hlióðnaði. Þeir
denluðu aueunum oe litu yf-
ir herbereið. Senor Zorro stóð
fyrir innan dyrnar, hann
hafðf komið inn án bess að
þeir tækiu ’eftir’því. Hann var
í löneu kánunni oe með erím-
una oe í annarri hendinni
hélt hann á sinni marebölv-
uðu bvssu og beindi hlaupinu
að borðinu.
„Þannie heeða þeir sér, sem
elta Senor Zorro og halda að
þeir nái honum“, sagði hann.
„Hreyfið ykkur ekki eða ég
skýt. Ég geri ráð fyrir að þaq
séu vopn ykkar, sem eru
þarna í horninu. Ég gæti
drepið ykkur og sloppið án
þess að nokkur elti mig“.
„Það er hann! Það er
hann!" kallaði fordrukkinn
caballero.
„Það er hægt að heyra há-,
vaðann f ýkkur mílu vegarj
senores. En að senda slíká,
menn til að elta annan mann!
Gerið þið svona skyldu ykk-
ar? Hví eruð þið hér að
skemmta ykkur meðan Senor,
Zorro ríður á þjóðveginum?",
„Réttið mér sverð mitt og‘
hleypið mér til hans“, æpti
einhver.
„Þó ég léti yður fá sverð;
gætuð hér ekki staðið“, svar-
aði stigamaðurinn. „Haldið
þið að einhver ykkar gæti'.
barizt við mig?“
„Já, einn“, kallaði Don Ale-
jandro hárri röddu og stökk
á fætur. „Ég segi að ég dáist
að mörgu sem þér hafið gert,
Senor, en nú. besar þér hafið,,
ráðizt inn á heimáli mitt og
móðgað gesti mína, verð ég,'
að láta yður svara til saka“.
„Ég vil ekki rífast við yð-;
ur, Don Alejandro og hér ætt ,
uð ekki að rífast við mig“,,
sagði Senor Zorro. „Ég neita,
að skvlmast við yður. Og ég,
er aðeins að segja þessum-
mönnum sannleikann".
„í nafni dýrðlinsanna skah
ég neyða yður til að skylmast
við mig“.
„Augnablik, Don Alejan-
dro! Senores. þessi aldraði
don vill beriast við mig og
það mvndi býða sár eða dauða,
fyrir hann. Levfið bið það?‘*
„Don Alejandro berst ekkí
fyrir okkur!" kallaði einn
þeirra.
„Látið hann bá setjast og
honum ber allur heiðurinn",
Don Alejandro gekk fram
en tveir mannanna stukku í
veg fvrir hann og lögðu fast
að honum að setiast, þeir
sögðu að heiður hans væri
“ekki í hættu, hann hefði boð-
ið einvígi. Don Aleiandro
hlýddi. en hann var reiður.
„Þið eruð dugandi menn!‘*
hæddi Senor Zorro bá. „Þið
drekkið vín og gleð.iist með-
an óréttlætið er umhverfis
ykkur. Takið ykkur sverð í
hönd og heriist gegn órétt-
lætinu! Lifið samkvæmt göf-
ugum nöfnum vkkar og hláu
blóði. senores! R.ekið stiórn-
málabiófana brott! Verjið
munkana. sem hafa ræktað
alandið. sem við búum í! Verið
roenn en ekki drvkkiuboltar!"
„í nafni dvrðlinganna!"
kallaði einn og stökk á fætur.
uumiiuiiiiHimiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiuiiiiiiiiiiiiMiiiiiiii'iiiiituiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiuiiiiiiiimuiuiiiiiiuiiiiitiiiiiiiii)
ÖRilKIÍlÁitSlIlI „Ætlarðu ckki að prófa jójóið mitt aft-
ur, pabbi“.
Alþýðuhlaðið — 1. maí 1959 JJ,